Wyrok z dnia 2003-02-18 sygn. IV SA 1360/01

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Tezy

Art. 6 i art. 7 Kpa wykluczają stosowanie zasad współżycia społecznego w postępowaniu administracyjnym, bowiem nie mogą one stanowić podstawy decyzji administracyjnej, nie mogą modernizować ani modyfikować przepisów materialnego prawa administracyjnego oraz nie mogą stanowić dyrektywy wykładni przepisów prawa materialnego stosowanych w trybie postępowania administracyjnego.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Spółdzielni Mieszkaniowej "G." w W. na postanowienie Wojewody M. z dnia 7 marca 2001 r. (...) w przedmiocie zawieszenia postępowania administracyjnego - oddala skargę.

Uzasadnienie

Wojewoda M. postanowieniem (...) z dnia 7 marca 2001 r., po rozpatrzeniu zażalenia Jana W. na postanowienie Burmistrza Gminy W.-B. z dnia 25 września 2000 r. (...), zawieszające postępowanie w sprawie wydania pozwolenia na budowę parkingu strzeżonego na działce nr 12 przy ul. D. w W. - na podstawie art. 138 par. 1 pkt 2 Kpa uchylił zaskarżone postanowienie. W uzasadnieniu podniesiono, iż organ I instancji zawiesił postępowanie wskazując jako podstawę prawną art. 97 par. 1 pkt 4 Kpa - tj. do czasu rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego. Organ odwoławczy uznał brak podstaw do zawieszenia postępowania dotyczącego pozwolenia na budowę parkingu strzeżonego na działce nr 12 przy ul. D. w W.

Jan W. uzyskał decyzję o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu na wskazanej działce dla inwestycji parkingu strzeżonego. Do decyzji łączył umowę dzierżawy z Zarządem Mienia Powiatu W. przedmiotowej działki nr 12 z przeznaczeniem na budowę parkingu. Do wniosku o pozwolenie na budowę złożył ostateczną decyzję o warunkach zabudowy, wykazał prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane /umowa dzierżawy/. A więc fakt, że inny podmiot miał zamiar innego wykorzystania działki niż inwestor nie może stanowić podstawy zawieszenia postępowania o wydanie pozwolenia na budowę. Złożenie wniosku przez Spółdzielnię Mieszkaniową "G." - do Starosty Powiatowego o oddanie działki nr 12 w wieczyste użytkowanie Spółdzielni - nie stanowi zagadnienia wstępnego w rozumieniu art. 97 par. 1 pkt 4 Kpa. Zawarta umowa dzierżawy przez Jana W. jest wiążąca i organ winien ją respektować.

Organ winien więc zbadać dopełnienie warunków formalnych przez inwestora w trybie art. 35 ust. 1 i 2 oraz art. 32 ust. 4 prawa budowlanego, a nie zawieszać postępowanie.

W skardze złożonej na powyższe postanowienie Wojewody M. Spółdzielnia Mieszkaniowa "G." wniosła o jego uchylenie, jako naruszające zasadę art. 5 Kc - współżycia społecznego i art. 336 Kc, bowiem działka nr 12 jest w posiadaniu samoistnym Spółdzielni, która urządziła na niej boisko piłkarskie dla młodzieży osiedlowej i pielęgnuje działkę obsiewając trawą. Z tego względu Spółdzielnia złożyła wniosek o oddanie jej działki w wieczyste użytkowanie, a względy społeczne winny przesądzić o uwzględnieniu tego wniosku, zamiast wydzierżawienia terenu Janowi W.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda M. podtrzymał swoje stanowisko zaprezentowane w postanowieniu.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył:

Przedmiotem oceny Sądu jest przede wszystkim rozważenie, czy istniały przesłanki do zawieszenia postępowania w sprawie pozwolenia na budowę parkingu strzeżonego na działce nr 12 przy ul. D. w W., na podstawie art. 97 par. 1 pkt 4 Kpa.

Przepis ten stanowi, że organ obowiązany jest zawiesić z urzędu postępowanie, gdy rozpatrzenie sprawy i wydanie decyzji zależy od uprzedniego rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego przez inny organ lub sąd.

Utrwalony jest pogląd doktryny i orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego, że pod pojęciem "zagadnienia wstępnego" rozumie się sytuacje, w których wydanie orzeczenia w prowadzonym postępowaniu uwarunkowane jest uprzednim rozstrzygnięciem wstępnego zagadnienia prawnego. Ocena zaś tego zagadnienia prawnego należy ze względu na przedmiot do kompetencji innego organu, niż ten, przed którym toczy się postępowanie, a ponadto zagadnienie to nie było wcześniej rozstrzygnięte.

Należy więc stwierdzić prawidłowość oceny organu odwoławczego, który uznał, iż nie zachodziła w przedmiotowej sprawie przesłanka z art. 97 par. 1 pkt 4 Kpa do zawieszenia postępowania z urzędu.

Organ pierwszej instancji w uzasadnieniu swego postanowienia powołał się na fakt, iż Spółdzielnia Mieszkaniowa "G.", po złożeniu wniosku przez inwestora na budowę parkingu, wystąpiła do Starostwa Powiatu o oddanie jej w wieczyste użytkowanie terenu w tym część działki nr 12 - na której ma być realizowana inwestycja.

Powołane w uzasadnieniu argumenty stanowią li tylko przytoczenie stanu faktycznego t sytuacji, w jakiej znalazła się Spółdzielnia Mieszkaniowa "G.". Polega ona na tym, że Spółdzielnia na datę postanowienia, choć faktycznie użytkuje teren działki nr 12 przy ul. D., nie legitymuje się żadnym tytułem prawnym do niego. Inwestor zaś składając wniosek o pozwolenie na budowę załączył umowę dzierżawy działki nr 12 - w celu wykazania prawa do terenu na cele budowlane.

Nie zachodzi więc konieczność rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego, od którego zależy rozstrzygnięcie sprawy o pozwolenie na budowę.

Jak zasadnie podkreślił organ odwoławczy, organ pierwszej instancji miał obowiązek rozpoznania wniosku w aspekcie przepisów art. 32, art. 33 ust. 2 oraz art. 35 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./. Brak podstaw prawnych do zawieszenia postępowania w sprawie uzasadnia postanowienie organu odwoławczego. Prawidłowości rozstrzygnięcia nie podważyły zarzuty skargi. Należy w tym miejscu wyjaśnić, że w postępowaniu administracyjnym nie mają zastosowania powoływane w skardze "zasady współżycia społecznego" - określone art. 5 Kodeksu cywilnego i nie mogą być zarzutem skargi. Art. 6 i 7 Kpa wykluczają stosowanie zasad współżycia społecznego w postępowaniu administracyjnym, bowiem nie mogą one stanowić podstawy decyzji administracyjnej, nie mogą modernizować ani modyfikować przepisów materialnego prawa administracyjnego oraz nie mogą stanowić dyrektywy wykładni przepisów prawa materialnego stosowanych w trybie postępowania administracyjnego.

Takie stanowisko zajął Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 18 grudnia 1984 r. /nie publ./.

Dokonując oceny zaskarżonego postanowienia Sąd nie znalazł podstaw prawnych do uwzględnienia skargi, bowiem postanowienie jest zgodne z prawem.