Postanowienie z dnia 1976-06-07 sygn. IV CZ 47/76

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt IV CZ 47/76

Postanowienie z dnia 7 czerwca 1976 r.

Jeżeli osoba wezwana w trybie art. 194 § 3 k.p.c. do udziału w sprawie zgłosiła swój udział, to uchylenie postanowienia o dopozwaniu oznacza wyłączenie tej osoby z procesu. Postanowienie w tym przedmiocie kończy w stosunku do niej postępowanie w sprawie i podlega zaskarżeniu zażaleniem (art. 394 § 1 k.p.c.).

Przewodniczący: sędzia K. Piasecki. Sędziowie: S. Rudnicki (sprawozdawca), J. Knap.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa Jana K. przeciwko Jerzemu Z. i Skarbowi Państwa - Wojewódzkiej Stacji Kwarantanny i Ochrony Roślin w T. Oddział Rejonowy w S. o zapłatę na skutek zażalenia powoda od postanowienia Sądu Wojewódzkiego w Rzeszowie z dnia 11 i 18 lutego 1976 r.

uchylił zaskarżone postanowienie.

Uzasadnienie

W toku procesu Sąd Rejonowy w Sandomierzu postanowił na wniosek powoda wezwać do udziału w sprawie w charakterze pozwanego Skarb Państwa i w związku z tym stwierdził swoją niewłaściwość i przekazał sprawę Sądowi Wojewódzkiemu w Rzeszowie w związku z podstawą właściwości tego Sądu określoną w art. 17 ust. 3 k.p.c. Skarb Państwa wziął udział w sprawie i złożył odpowiedź na pozew.

Sąd Wojewódzki w Rzeszowie postanowieniem z dnia 11.II.1976 r. uchylił postanowienie Sądu Rejonowego co do dopozwania Skarbu Państwa i przekazał sprawę temuż Sądowi do rozpoznania według właściwości, a postanowieniem z dnia 19.II.1976 r. odrzucił zażalenie powoda na postanowienie z dnia 1.II.1976 r. w części dotyczącej uchylenia postanowienia Sądu Rejonowego co do dopozwania Skarbu Państwa, jako niedopuszczalne.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Postanowienie co do dopozwania może być przez Sąd pierwszej instancji uchylone tylko w wypadku określonym w art. 395 k.p.c., tylko w razie zmiany okoliczności sprawy. Okoliczności te jednak nie zmieniły się i dlatego Sąd Wojewódzki nie miał prawa wyeliminowania z procesu strony, która do tego procesu wstąpiła na skutek wezwania w trybie art. 194 § 3 k.p.c. Podstawy do takiego rozstrzygnięcia nie może stanowić odmienna (od Sądu Rejonowego) ocena potrzeby i celowości dopozwania przez Sąd Wojewódzki, ani bowiem względy ekonomii procesowej, ani troska o koszty wymiaru sprawiedliwości nie są w stanie znieść uprawnienia powoda określonego w art. 194 § 3 k.p.c. i uzasadnić ani odmowy wezwania na wniosek powoda do udziału w sprawie osoby, która nie występuje w charakterze pozwanej, ani też uchylenia dokonanego już wezwania. Dlatego też zaskarżone postanowienie z dnia 11.II.1976 r. ulega uchyleniu. To samo dotyczy postanowienia z dnia 19.II.1976 r. Niedopuszczalność zażalenia dotyczyć może postanowienia o dopozwaniu albo o odmowie dopozwania. Gdy jednak osoba wezwana do udziału w sprawie zgłosiła już swój udział, to w tej sytuacji uchylenie postanowienia o dopozwaniu oznacza w istocie rzeczy wyłącznie tej osoby z procesu. Postanowienie w tej kwestii kończy w stosunku do niej postępowanie w sprawie i dlatego podlega zaskarżeniu zażaleniem (art. 394 § 1 k.p.c.). Odrzucenie więc zażalenia powoda nastąpiło z naruszeniem art. 372 w związku z art. 397 § 2 k.p.c.

Z powyższych przyczyn Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji na podstawie art. 388 § 1 w związku z art. 397 § 2 k.p.c.

OSNC 1977 r., nr 4, poz. 71