Wyrok z dnia 2006-01-12 sygn. VI SA/Wa 871/05

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jolanta Królikowska – Przewłoka (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Magdalena Bosakirska Asesor WSA Małgorzata Grzelak Protokolant Anna Błaszczyk po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 stycznia 2006r. sprawy ze skargi E. L. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] marca 2005 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia pozwolenia na broń palną sportową oddala skargę

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] .10.2004 r. l.dz. [...] wydaną na podstawie art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 20 ustawy z dnia 21.05.1999 r. o broni i amunicji

(Dz. U. Nr 53 poz. 549 ze zm.) i art. 104 kpa Komendant Wojewódzki Policji

w [...] cofnął E. L., skarżącemu w niniejszej sprawie, pozwolenie na broń palną myśliwską w ilości jednej sztuki broni, z uwagi na prowadzone przeciwko niemu postępowanie karne z art. 228 § 1 i art. 231 § 1 kk. Organ, jak podał w uzasadnieniu, uznał, iż rodzaj i ciężar gatunkowy przestępstw, o których popełnienie E. L. jest podejrzany, a które są wymierzone przeciwko [...] uzasadniają obawę, że może on użyć broni niezgodnie z jej przeznaczeniem, w celach sprzecznych z interesem państwa i porządku publicznego. W odwołaniu od tej decyzji E. L. zarzucił naruszenie art. 15 powołanej ustawy przez zastosowanie wykładni rozszerzającej. W jego ocenie postępowanie karne toczące się przeciwko niemu nie ma żadnego związku przyczynowego z wydanym pozwoleniem na broń. Dotychczas nie został wniesiony akt oskarżenia, postępowanie powinno być umorzone z uwagi na brak zaistnienia cech przestępstwa, zaś twierdzenie organu, iż może on użyć broni niezgodnie z jej przeznaczeniem w celach sprzecznych z interesem państwa i porządku publicznego jest zdaniem skarżącego nietrafny i nie poparty żadnymi dowodami.

Decyzją z dnia [...] 03.2005 r. nr [...] Komendant Główny Policji działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 kpa oraz art. 18 ust. 1 pkt 2 ustawy

z dnia 21.05.1999 r. o broni i amunicji (tj. Dz. U. z 2004 r., nr 52, poz. 525 ze zm.) utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy. Organ II instancji ustalił, że Prokuratura Apelacyjna we [...] wydała w dniu [...]12.2004 r. postanowienie o częściowym umorzeniu śledztwa w zakresie art. 231 § 1 kk, na podstawie art. 17 § 1 pkt 1 kpk uznając, iż zebrany w sprawie karnej materiał dowodowy nie dał dostatecznych podstaw do przyjęcia, że E. L. świadomie [...]. Wraz z w/w postanowieniem, co podniesiono w uzasadnieniu decyzji, Prokuratura Apelacyjna we [...] przedstawiła kopię aktu oskarżenia z dnia [...]01.2005 r., w którym E. L. postawiono zarzut popełnienia przestępstwa z art. 228 § 1kk w zw. z art. 12 kk. Obawa użycia broni niezgodnie z jej przeznaczeniem wynika, zdaniem organu, z faktu sporządzenia powyższego aktu oskarżenia. E. L., jako [...]. Z uwagi na charakter i ciężar gatunkowy tego przestępstwa zwłaszcza w kontekście wykonywanego przez niego zawodu i zajmowanego stanowiska organ II instancji uznał, że nie daje on rękojmi przestrzegania przepisów prawa, w tym dotyczących posiadania i używania broni. Tym samym zachodzą przesłanki, o których mowa w art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 powołanej ustawy. Zdaniem organu w takich przypadkach interes strony polegający na posiadaniu szczególnego prawa, jakim jest pozwolenie na broń winien ustąpić na rzecz ochrony interesu publicznego, przejawiającego się tym, aby osoby oskarżone o nieprzestrzeganie porządku prawnego, a tym samym stwarzające obawy, o których mowa w art. 15 ust. 1 pkt 6 cyt. ustawy, pozwolenia na broń posiadać nie mogły.

W skardze na tę decyzję E. L. wniósł o jej uchylenie i uchylenie decyzji organu I instancji. Zdaniem skarżącego organy nie wykazały, iż istnieje faktyczna obawa co do użycia broni w celach sprzecznych z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego. Nie jest bowiem skazany prawomocnym orzeczeniem sądu za przestępstwa przeciwko zdrowiu lub mieniu i nie toczy się postępowanie karne

o popełnienie takich przestępstw. W dalszym ciągu, jak podaje, ma nieposzlakowaną opinię i dba o dobre imię instytucji państwowych,[...]. Prowadzone postępowanie karne, w ocenie skarżącego, nie ma związku z posiadanym pozwoleniem na broń palną sportową, a wymieniony

w decyzji art. 231 kk nie jest objęty zarzutem prokuratorskim. Natomiast art. 228 § 1 kk jest niezasadny i sprawa powinna być rozstrzygnięta na jego korzyść.

W odpowiedzi na skargę Komendant Główny Policji wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25.07. 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym ta kontrola sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w zakresie swojej właściwości ocenia zatem zaskarżoną decyzję administracyjną z punktu widzenia jej zgodności z prawem materialnym i procesowym wg stanu faktycznego i prawnego z daty wydania tej decyzji. Sąd rozstrzyga przy tym w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną

(art. 134 § 1 ustawy z dnia 30.08.2002 r. prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi zwanej dalej p.p.s.a. – Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm.)

Badając skargę wg powyższych kryteriów Sąd uznał, iż jest ona bezzasadna

i jako taka podlega oddaleniu. Zaskarżona decyzja jak i decyzja utrzymana nią

w mocy, nie naruszają prawa.

Podstawę materialnoprawną zaskarżonych decyzji stanowi przepis art. 18

ust. 1 pkt 2.

Zgodnie z przepisem art. 18 ust. 1 pkt 2 cyt. ustawy właściwy organ Policji cofa pozwolenie na broń, jeżeli osoba, której pozwolenie takie wydano, należy do osób, o których mowa w art. 15 ust. 1 pkt 2-6 ustawy.

Przepis art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji stanowi, iż pozwolenia na broń nie wydaje się osobom, co do których istnieje uzasadniona obawa, że mogą użyć broni w celach sprzecznych z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego, w szczególności skazanym prawomocnym orzeczeniem sądu za przestępstwo przeciwko życiu, zdrowiu lub mieniu albo wobec których toczy się postępowanie karne o popełnienie takich przestępstw.

Komendant Główny Policji wydając zaskarżoną decyzję prawidłowo zastosował powołane przepisy ustawy o broni i amunicji. Art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy nie zawiera zamkniętego katalogu czynów przestępczych mogących uzasadniać obawę w nim wymienioną. Wskazuje na to użyty w tym przepisie zwrot

"w szczególności". Nie jest zatem wykluczona prawna możliwość negatywnej oceny osoby podejrzanej, oskarżonej lub skazanej prawomocnym orzeczeniem sądu za przestępstwa innego rodzaju, niż określone w wymienionym przepisie ustawy. Podnoszona przez skarżącego okoliczność, iż nie jest skazany prawomocnym wyrokiem za przestępstwa wymienione w tym przepisie i nie toczy się przeciwko niemu postępowanie karne w związku z popełnieniem takich przestępstw, nie zwalniała organów z obowiązku dokonania oceny z punktu widzenia powołanego przepisu. W świetle powołanego przepisu nie chodzi przy tym o związek przyczynowy z posiadanym pozwoleniem na broń palną sportową, tylko o ocenę, czy wobec toczącego się przeciwko skarżącemu postępowania karnego w zw.

z zarzutem popełnienia przestępstwa z art. 228 § 1 kk istnieje w rozumieniu powołanego przepisu uzasadniona obawa, że może on użyć broni w celach sprzecznych z interesem bezpieczeństwa i porządku publicznego. Zdaniem Sądu ustalenia obu organów co do istnienia powyższej przesłanki (warunkującej zastosowanie art. 18 ust. 1 pkt 2 powołanej ustawy) są trafne.

W tym względzie należy mieć na uwadze, iż prawo posiadania broni nie należy w Polsce do praw obywatelskich gwarantowanych w Konstytucji RP. Prawa tego nie gwarantują również przepisy prawa międzynarodowego, w tym również prawa europejskiego.

Organy uprawnione do wydawania pozwoleń na broń muszą brać pod uwagę nie tylko subiektywnie pojmowany interes konkretnego obywatela, ale także mieć wzgląd na interes bezpieczeństwa i porządku publicznego. Prawo do posiadania broni, ma w świetle powołanej ustawy, reglamentacyjny charakter. Wydawanie pozwoleń na broń może mieć zatem miejsce w sytuacjach uznanych za szczególne,

a ich cofanie winno nastąpić wówczas, gdy interes bezpieczeństwa i porządku publicznego jest zagrożony. Stąd też spoczywający na organach obowiązek dokonania wnikliwej oceny zaistniałego stanu rzeczy z punktu widzenia art. 15 ust. 1 pkt 6 powołanej ustawy. Taka też ocena została przez oba organy dokonana. Prawo do posiadania broni może posiadać tylko osoba o nieposzlakowanej opinii. Nieprzestrzeganie porządku prawnego takiej opinii przeczy, przy czym w tym względzie wystarczająca jest okoliczność, iż przeciwko osobie dysponującej pozwoleniem na broń toczy się postępowanie karne o popełnienie przestępstwa.

Przeciwko skarżącemu, co jest okolicznością bezsporną został wniesiony akt oskarżenia obejmujący zarzut popełnienia przestępstwa z art. 228 § 1 kk, tj. czerpania korzyści majątkowych z tytułu pełnienia funkcji publicznej. Postawienie takiego zarzutu niewątpliwie podważa, jak uznał organ, jego wizerunek jako osoby praworządnej, a charakter i ciężar gatunkowy tego przestępstwa czyni uzasadnionym obawę nieprzestrzegania porządku prawnego, w tym obawę,

w rozumieniu powołanego przepisu., a istnienie takiej obawy (a nie pewności, że osoba użyje broni w celach sprzecznych z interesem bezpieczeństwa lub porządkiem publicznym) stanowi przesłankę do cofnięcia pozwolenia na broń.

Twierdzenie skarżącego, iż w jego ocenie objęty aktem oskarżenia zarzut popełnienia przestępstwa jest zarzutem bezzasadnym i Sąd powinien sprawę rozstrzygnąć na jego korzyść pozostaje dla oceny zaskarżonej decyzji pod względem jej legalności, bez istotnego znaczenia. W tym względzie istotną jest okoliczność czy w sprawie zachodzi przesłanka, o której mowa w powołanym przepisie. W tym zakresie organy dokonały prawidłowej (bez cech dowolności) oceny zaistniałych

w sprawie okoliczności i na podstawie tej oceny, bez naruszenia powołanych przepisów podjęły zaskarżone decyzje. Pozostają one także w zgodzie

z podstawowymi celami ustawy o broni i amunicji tj. z celem bezpieczeństwa

i porządku publicznego. Zdaniem Sądu działanie organów Policji było nie tylko legalne ale również rzetelne tj. wolne od arbitralności, dające się racjonalnie wyjaśnić okolicznościami sprawy.

W tym stanie rzeczy Sąd na podstawie art. 151 p.p.s.a. orzekł, jak w sentencji.