Wyrok z dnia 2006-06-09 sygn. II SA/Wa 249/06

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Bronisław Szydło, Sędziowie WSA Ewa Grochowska-Jung, Eugeniusz Wasilewski (spr.), Protokolant Agnieszka Kolasa, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 9 czerwca 2006 r. sprawy ze skargi M. Z. na decyzję Ministra Sprawiedliwości z dnia [...] listopada 2005 r. nr [...] w przedmiocie zwolnienia ze Służby Więziennej oddala skargę

Uzasadnienie

Dyrektor Generalny Służby Więziennej decyzją personalną nr [...] z dnia [...] października 2005 r. - wydaną na podstawie art. 39 ust. 3 pkt 5 i ust. 4 ustawy z dnia 26 kwietnia 1996 r. o Służbie Więziennej (t.j. Dz.U. z 2002 r. Nr 207, poz. 1761 ze zm.) - zwolnił [...] M. Z. ze Służby Więziennej z dniem [...] listopada 2005 r. z uwagi na ważny interes służby.

W uzasadnieniu decyzji podano, iż w dniu [...] października 2002 r. do Aresztu Śledczego w W. wpłynęło zawiadomienie z Sądu Rejonowego dla W. o tym, że na mocy postanowienia Sądu z dnia [...] października 2002 r. został zastosowany wobec [...] M. Z. do dnia [...] listopada 2002 r. środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania, z uwagi na podejrzenie popełnienia przez niego przestępstwa z art. 200 § 1 Kodeksu karnego.

Biorąc pod uwagę zaistniałe okoliczności Dyrektor Aresztu Śledczego w W. decyzją personalną z dnia [...] października 2002 r. zawiesił wyżej wymienionego w czynnościach służbowych, a następnie okres zawieszenia przedłużył do czasu prawomocnego zakończenia postępowania karnego.

Z informacji uzyskanej z Prokuratury Rejonowej - W. wynika, że przeciwko wymienionemu funkcjonariuszowi został skierowany akt oskarżenia do Sądu Rejonowego W.

Powyższe fakty nie mogą pozostać obojętne dla stosunku służbowego [...] M. Z. w szczególności, jeżeli weźmie się pod uwagę to, że na funkcjonariuszu państwowym ciąży szczególny obowiązek przestrzegania prawa, a status funkcjonariusza Służby Więziennej wiąże się z nieskazitelnym charakterem i nieposzlakowaną opinią.

Niezależnie od wyroku jaki zapadnie w sprawie, która toczy się jeszcze przed Sądem Rejonowym dla W. zaistniałe fakty, a w szczególności utrata do [...] M. Z. jako funkcjonariusza Służby Więziennej zaufania i narażenie przez niego dobrego imienia służby, stanowią w ocenie Dyrektora Generalnego Służby Więziennej wystarczającą przesłankę do zwolnienia ze służby w powyższym, szczególnym trybie.

Stosunek służbowy funkcjonariuszy Służby Więziennej nie jest zwykłym stosunkiem pracy i wymagania stawiane funkcjonariuszom z natury muszą być wyższe. Dlatego też, w świetle zaistniałych faktów, a w szczególności wobec faktu stosowania wobec wyżej wymienionego środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania, dobro służby doznało uszczerbku i dalsze pozostawanie [...] M. Z. w jej szeregach jest niemożliwe.

Funkcjonariusz Służby Więziennej wobec którego stosowany był tego rodzaju środek zapobiegawczy, nie może bowiem dalej prawidłowo realizować wynikających z art. 1 ust 1 ustawy o Służbie Więziennej zadań w zakresie wykonywania kar pozbawienia wolności i tymczasowego aresztowania zgodnie z wytycznymi, które nakłada na niego rota ślubowania określona w art. 27 ust 1 wyżej powołanej ustawy.

Niezależnie od powyższego nie bez znaczenia z pragmatycznego punktu widzenia interesu służby pozostaje również fakt, iż [...] M. Z. będąc zawieszonym od października 2002 r. w czynnościach służbowych nie wykonuje swoich obowiązków służbowych, a więc nie "świadczy pracy", pobiera 50% należnego uposażenia i nadal pozostaje na etacie swojej macierzystej jednostki, uniemożliwiając tym samym przyjęcie na ten etat innej osoby. To powoduje, że jego obowiązki służbowe musi wykonywać ktoś inny, generując w ten sposób nadgodziny w dziale. Taki stan rzeczy wywołuje szczególnie negatywny wydźwięk wśród pozostałych funkcjonariuszy Aresztu Śledczego w W., którzy pełnią normalnie i sumiennie służbę. W ocenie organu wskazane wyżej argumenty i przesłanki w sposób jednoznaczny wskazują, iż dalsze utrzymywanie takiego stanu rzeczy nie jest racjonalne z punktu widzenia szeroko rozumianego interesu służby.

Na skutek odwołania zainteresowanego, sprawę rozpoznawał Minister Sprawiedliwości, który decyzją z dnia [...] listopada 2005 r. nr [...] powyższą decyzję utrzymał w mocy.

Zdaniem organu odwoławczego istotnym w sprawie jest przede wszystkim fakt zastosowania wobec funkcjonariusza środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania i wniesienia przeciwko niemu do sądu aktu oskarżenia. Spowodowało to bowiem utratę przez [...] M. Z. przesłanek podmiotowych koniecznych do pełnienia służby w charakterze funkcjonariusza Służby Więziennej, w postaci nieskazitelnego charakteru i nieposzlakowanej opinii.

Przy ocenie "ważnego interesu służby" należy mieć na uwadze treść roty ślubowania jaką składa kandydat na funkcjonariusza Służby Więziennej, ujętej w art. 27 ust. 1 powołanej ustawy. Przepis ten zobowiązuje funkcjonariuszy m. in. do przestrzegania prawa, poszanowania godności ludzkiej, rzetelnego i sumiennego wykonywania powierzonych zadań, dbania o honor i dobre imię służby oraz przestrzegania zasad etyki zawodowej. Postępowanie odwołującego się, w następstwie którego wniesiono przeciwko niemu akt oskarżenia, rażąco narusza zakreślone tym przepisem obowiązki funkcjonariusza Służby Więziennej. Bez znaczenia w rozpatrywanej sprawie pozostaje natomiast fakt, iż czyn zarzucany odwołującemu się w akcie oskarżenia nie ma bezpośredniego związku z wykonywanymi przez niego czynnościami służbowymi.

W tym stanie rzeczy ważny interes służby wymagał, by zwolnić funkcjonariusza ze służby w trybie art. 39 ust. 3 pkt 5 powołanej ustawy niezależnie od tego czy prowadzone przeciwko niemu postępowanie karne zostanie prawomocnie zakończone wyrokiem skazującym.

Zważywszy, że w szeregach służby pozostawać mogą jedynie funkcjonariusze cechujący się nieskazitelnym charakterem i nieposzlakowaną opinią, zaistniały przesłanki do zwolnienia skarżącego ze służby w powyższym - szczególnym trybie.

Do zwolnienia funkcjonariusza ze Służby Więziennej, gdy wymaga tego ważny interes służby, nie jest konieczne potwierdzenie popełnienia czynu, o którym mowa w akcie oskarżenia. Ustawa o Służbie Więziennej w art. 39 ust. 2 w punktach 1 - 6 określa przypadki, w których następuje obligatoryjne zwolnienie ze służy. Natomiast w ust. 3 tegoż artykułu w punktach 1 - 7 określone są przypadki uzasadniające fakultatywne zwolnienie ze służby. W punkcie 5 wymieniony jest zaś przypadek stanowiący odrębną podstawę zwolnienia tj. "gdy wymaga tego ważny interes służby". Organ odwoławczy powołując się na wyrok NSA z dnia 13 maja 2005 r. sygn. akt. OSK 1607/04 wskazał, iż podstawą tego unormowania jest zapewnienie odpowiedniego wizerunku i prawidłowego funkcjonowania Służby Więziennej, a zatem do zwolnienia z przyczyny wymienionej w tym przepisie nie jest wymagane prawomocne skazanie funkcjonariusza za narażenie interesu tej służby.

Niezbędną przesłanką do zwolnienia ze służby na tej podstawie prawnej jest natomiast zaistnienie takich okoliczności faktycznych, w wyniku których doszło do naruszenia "ważnego interesu służby".

Przesłanka ta ma charakter uznaniowy i w ocenie organu odwolawczego Dyrektor Generalny Służby Więziennej - działając w granicach uznania administracyjnego miał podstawy do przyjęcia, że funkcjonariusz poprzez swoje postępowanie skutkujące zastosowaniem wobec niego środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania, a następnie wniesienie przeciwko niemu aktu oskarżenia, podważył zasadę wiarygodnego wykonywania zadań statutowych przez Służbę Więzienną. Te okoliczności stanowią wystarczającą podstawę do uznania, że odwołujący się swoim postępowaniem przyczynił się do pogorszenia wizerunku Służby Więziennej w opinii publicznej. W takiej sytuacji nie sposób nie przyjąć, iż ważny interes służby wymaga jego zwolnienia ze służby na podstawie art. 39 ust. 3 pkt 5 ustawy o Służbie Więziennej.

Ta uznaniowa przesłanka zwolnienia ze służby nie wymaga dodatkowych ustaleń potwierdzających popełnienie czynu, uniemożliwiającego dalsze pozostawanie funkcjonariusza w służbie.

W ocenie organu odwoławczego nie znajdują potwierdzenia zarzuty odwołania odnośnie naruszenia przez organ I instancji przepisów proceduralnych, a mianowicie art. 7, 10 § 1 i 77 Kpa, poprzez zaniechanie samodzielnego przeprowadzenia postępowania dowodowego mającego na celu wyjaśnienie, czy istotnie odwołujący się popełnił jakikolwiek czyn uniemożliwiający jego dalsze pozostawanie w Służbie Więziennej. Czynności zmierzające do wydania zaskarżonej decyzji przeprowadzone były zgodnie z przepisami Kpa. Odwołujący się został powiadomiony o wszczęciu postępowania administracyjnego w przedmiocie jego zwolnienia ze służby, zostały mu udostępnione dokumenty zebrane w toku postępowania, miał możliwość składania wyjaśnień, wypowiedzenia się - przed wydaniem decyzji - co do zebranych dowodów i materiałów w sprawie.

Z tych też względów zarzut odwołującego się, że organ I instancji nie przeprowadził wnikliwego postępowania i nie dokonał samodzielnych ustaleń pozwalających na przyjęcie, że popełnił on czyn uniemożliwiający dalsze jego pozostawanie w Służbie Więziennej nie znajduje uzasadnienia w stanie faktycznym i prawnym sprawy.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie M. Z. zarzucił powyższej decyzji:

1. mogące mieć istotny wpływ na wynik sprawy naruszenie przepisów postępowania, a mianowicie:

- art. 138 § 2 k.p.a. poprzez zaniechanie uchylenia decyzji organu I instancji w całości i przekazania sprawy do ponownego rozpatrzenia w sytuacji gdy rozstrzygnięcie sprawy wymagało uprzedniego przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego w znacznej części;

- art. 7, 10, § 1, 77 § 1, 80 i 107 § 3 K.p.a. w zw. z art. 140 k.p.a. poprzez zaniechanie samodzielnego przeprowadzenia przez organ odwoławczy dodatkowego postępowania dowodowego (lub zlecenie przeprowadzenia tego postępowania organowi I instancji) mającego na celu wyjaśnienie, czy istotnie skarżący popełnił jakikolwiek czyn uniemożliwiający dalsze pozostawanie w Służbie Więziennej.

2. mające wpływ na wynik sprawy naruszenie przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 39 ust. 3 pkt 5 ustawy o Służbie Więziennej poprzez błędną jego wykładnię polegającą na przyjęciu, iż fakt prowadzenia przeciwko niemu postępowania karnego za przestępstwo z art. 200 § 1 k.k. (w toku którego w okresie od dnia [...].10.2002 r. do dnia [...].11.2002 r. stosowany był środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania), które w chwili obecnej nie zostało jeszcze zakończone nawet nieprawomocnym wyrokiem, jak również fakt pobierania wynagrodzenia w wysokości 50% należnego uposażenia pomimo nie wykonywania pracy z uwagi na zawieszenie w czynnościach służbowych - przemawiają za zwolnieniem go ze służby z uwagi na ważny interes służby.

Wskazując na powyższe skarżący wnosił o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji oraz zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu skarżący stwierdził, iż okoliczność, że przeciwko niemu toczy się postępowanie karne o przestępstwo z art. 200 § 1 kk, w toku którego stosowany był środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania, nie może stanowić przesłanki uznania utraty zaufania niezbędnego do wykonywania zawodu funkcjonariusza Służby Więziennej i narażenia dobrego imienia służby. Wskazał, iż nie miał żadnego wpływu na fakt postawienia go przez organ prokuratury w stan oskarżenia i pobytu w areszcie tymczasowym, zaś samo oskarżenie opiera się na złośliwym pomówieniu o popełnienie czynu, z którym nie ma on nic wspólnego. Ponadto podkreślił, iż zarzucany czyn nie pozostaje w związku z jego czynnościami służbowymi. Wydane w sprawie decyzje administracyjne nie uwzględniają konstytucyjnej zasady domniemania niewinności. Wskazał też na wyroki Sądu Najwyższego i Naczelnego Sądu Administracyjnego, z których ma wynikać, iż sam fakt - prowadzenia przeciwko funkcjonariuszowi Służby Więziennej postępowania karnego, jak również stosowania tymczasowego aresztowania nie mogą stanowić przesłanki wydania decyzji o zwolnieniu ze służby w sytuacji, gdy postępowanie karne nie zostało zakończone prawomocnym wyrokiem skazującym. W konkluzji skarżący stwierdził, iż zaskarżona decyzja została wydana przedwcześnie, zaś zebrany dotychczas materiał dowodowy nie pozwala na przyjęcie, iż jego postępowanie jako funkcjonariusza Służby Więziennej pozostaje w sprzeczności z dobrem tej służby i uzasadnia zwolnienie ze służby.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola ta, stosownie do § 2 powołanego artykułu, sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Skarga analizowana pod tym kątem nie zasługuje na uwzględnienie.

Podstawą prawną decyzji o zwolnieniu skarżącego ze Służby Więziennej stanowił art. 39 ust. 3 pkt 5 ustawy z dnia 26 kwietnia 1996 r. o Służbie Więziennej (tj. Dz. U. z 2002 r. Nr 207, poz. 1761 ze zm.). Zgodnie z tym przepisem funkcjonariusza można zwolnić ze służby, gdy wymaga tego ważny interes służby. Przesłanką zastosowania wymienionego przepisu jest zatem ustalenie przez organ, że pozostawanie funkcjonariusza w służbie nie jest możliwe z uwagi na ważny interes tej służby.

Zwolnienie funkcjonariusza na tej podstawie nie wymaga natomiast ustalenia, czy też dowiedzenia przez organ w toku postępowania administracyjnego, że funkcjonariusz naruszył obowiązki nałożone na niego przepisami ustawy o Służbie Więziennej jak wskazuje skarżący.

Tego rodzaju naruszenie, należące do naruszeń dyscypliny służbowej, podlega bowiem odpowiedzialności dyscyplinarnej, dla ustalenia której ustawodawca przewidział odrębny tryb postępowania.

W związku z tym, że decyzja o zwolnieniu funkcjonariusza na podstawie wymienionego wyżej przepisu jest decyzją uznaniową, zakres sądowej kontroli ograniczony jest w tym przypadku do dokonania oceny, czy organ prawidłowo ustalił istnienie ustawowej przesłanki zwolnienia i czy zgodnie z prawem ją zastosował. W ocenie Sądu, w sprawie właściwie zinterpretowano i zastosowano art. 39 ust. 3 pkt 5 ustawy o Służbie Więziennej. Decyzje o zwolnieniu M. Z. podjęte zostały przez właściwe organy, zgodnie z art. 39 ust. 4 w zw. z art. 31 ust. 4 ustawy o Służbie Więziennej.

Regulacja umożliwiająca zwolnienie funkcjonariusza, gdy wymaga tego ważny interes służby, jest regulacją wyjątkową, również z tego względu uprawnienie do zwolnienia funkcjonariusza na podstawie art. 39 ust. 3 pkt 5 ustawy o Służbie Więziennej, służy wyłącznie Dyrektorowi Generalnemu Służby Więziennej, co stanowi odstępstwo od uregulowania zawartego w art. 31 ust. 1 tej ustawy.

Powyższe nie pozostaje bez znaczenia w niniejszej sprawie, jeśli weźmie się pod uwagę, że do zadań Dyrektora Generalnego Służby Więziennej należy kształtowanie polityki kadrowej w Służbie Więziennej.

W sprawie bezsporne jest, że w stosunku do M. Z. Sąd Rejonowy dla W. zastosował środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania oraz, że Prokuratura Rejonowa W. skierowała przeciwko niemu akt oskarżenia.

Zdaniem Sądu rozpoznającego niniejszą sprawę organ prawidłowo wywiódł z powyższego, iż funkcjonariusz utracił przesłanki podmiotowe konieczne do pełnienia służby, w postaci nieskazitelnego charakteru i nieposzlakowanej opinii, co nie pozostaje bez wpływu na interes służby.

Nie ma racji M. Z., wskazując iż zastosowanie art. 39 ust. 3 pkt 5 ust. o Służbie Więziennej organ oparł na fakcie prowadzenia przeciwko niemu postępowania karnego. Podkreślenia wymaga, że dla zastosowania powołanego przepisu ustawy o Służbie Więziennej nie ma znaczenia wynik postępowania karnego, a tym samym ustalenie, czy skarżący istotnie popełnił zrzucany mu czyn. Bezzasadne są zatem zarzuty skargi, co do braku ustaleń organu w tym zakresie. Nie ulega wątpliwości, że wprowadzając do ustawy o Służbie Więziennej tę szczególną regulację prawną dotyczącą zwolnienia ze Służby Więziennej ustawodawca umożliwił Dyrektorowi Generalnemu Służby Więziennej eliminowanie ze struktur tej formacji funkcjonariuszy, w stosunku do których pojawił się choćby cień podejrzenia o popełnienie czynu nielicującego z pełnioną funkcją i to niekoniecznie podlegającego odpowiedzialności karnej, jednakże powodującego ujemne skutki w postaci utraty dotychczasowego wizerunku Służby Więziennej w społeczeństwie.

Jest oczywiste, że z mianowaniem funkcjonariusza Służby Więziennej, który do służby zgłasza się dobrowolnie wiążą się nie tylko prawa ale także szczególne obowiązki, w tym obowiązek dbania o dobre imię służby. Ten ogólny zwrot, zawarty m.in. w rocie ślubowania, można odnieść właśnie do ważnego interesu służby. Dbanie o dobre imię służby to nie tylko należyte wykonywanie obowiązków w trakcie pełnienia tej służby, ale również sposób zachowania, czy też postępowania oraz rodzaj utrzymywanych kontaktów osobistych przez funkcjonariusza poza służbą, który może wpłynąć na postrzeganie tej formacji przez obywateli.

Od funkcjonariuszy Służby Więziennej wymaga się, aby były to osoby o nieposzlakowanej opinii (art. 24 ust. 1 ustawy o Służbie Więziennej). Nieposzlakowana opinia - co wymaga podkreślenia jest wymagana od funkcjonariusza nie tylko dla mianowania funkcjonariusza, ale również w trakcie trwania stosunku służbowego. Funkcjonariusz musi zatem również poza służbą tak postępować i tak układać swoje stosunki osobiste, aby nie narazić się w jakikolwiek sposób na utratę posiadanej dotąd nieposzlakowanej opinii.

Zdaniem Sądu M. Z. kształtując swoje kontakty osobiste w sposób, który w konsekwencji sprowadził na niego podejrzenie popełnienia przestępstwa, o którym mowa w art. 200 § 1 Kodeksu karnego (niezależnie od tego, czy w istocie czyn ten popełnił) oraz zastosowanie tymczasowego aresztowania, utracił nieposzlakowaną opinię, której wymaga ustawa o Służbie Więziennej, na co wskazał organ. Dyrektor Generalny Służby Więziennej prawidłowo więc zastosował art. 39 ust. 3 pkt 5 ust. o Służbie Więziennej przyjmując, iż niemożliwe jest w takim przypadku - właśnie ze względu na ważny interes służby - dalsze pozostanie M. Z. w Służbie Więziennej.

W tym miejscu wskazać należy, iż Sąd rozpoznający niniejszą sprawę podziela w pełni powoływany przez skarżącego pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy - Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych w wyroku z dnia 6 czerwca 2003 r. III RN 227/2001 (OSNP 2004/10 poz. 164), jak również prezentowany we wskazanych w skardze orzeczeniach Naczelnego Sądu Administracyjnego zgodnie z którym "Tymczasowe aresztowanie funkcjonariusza Służby Więziennej i wniesienie przeciwko niemu aktu oskarżenia nie stanowią przesłanek fakultatywnej decyzji o zwolnieniu ze służby (art. 39 ust. 2 pkt 4 i ust. 3 pkt 2 i 5 w związku z art. 37 ustawy z dnia 26 kwietnia 1996 r. o Służbie Więziennej, tekst jednolity: DZ. U. 2002 r. Nr 207 poz. 1761, ze zm.). (...)"

Podkreślenia wymaga jednakże, iż w niniejszej sprawie przesłanką zwolnienia M. Z. ze względu na ważny interes służby była utrata przez tego funkcjonariusza cech podmiotowych niezbędnych do pełnienia służby publicznej w postaci nieposzlakowanej opinii, a nie sam fakt tymczasowego aresztowania czy wniesienia aktu oskarżenia.

Nie można odmówić organowi realizującemu politykę kadrową Służby Więziennej i czuwającemu nad zabezpieczeniem właściwej realizacji zadań nałożonych na tę służbę, możliwości oceny kadry, zwłaszcza pod względem spełniania przez nią ustawowych przesłanek, w tym nie tylko wymogu niekaralności, ale również posiadania nieposzlakowanej opinii, tak w momencie powołania, jak i trwania służby. Zdaniem Sądu organ działając w ramach uznania administracyjnego, zgodnie z prawem uznał, iż okoliczności, w których znalazł się skarżący sprawiły, że nie jest możliwe jego dalsze pozostanie w Służbie Więziennej ze względu na ważny interes tej służby.

Sąd Najwyższy w powołanym już wyżej orzeczeniu, stwierdził: "(...) przepis art. 39 ust. 3 pkt 5 ustawy dopuszcza fakultatywne zwolnienie funkcjonariusza również wtedy, gdy wymaga tego, ważny interes Służby", ale nie ma podstaw do twierdzenia, że ten niedookreślony zwrot jest tak szeroki, iż obejmuje również zachowania funkcjonariusza, które spowodowały wszczęcie wobec niego postępowania karnego (pod zarzutem popełnienia przestępstwa innego niż określone w art. 39 ust. 2 pkt 4), w tym także zastosowanie środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania.

Sąd rozpoznający niniejszą sprawę nie podziela jednak wskazanego stanowiska w zakresie, w jakim odmawia uznania za przesłankę zwolnienia na podstawie art. 39 ust. 3 pkt 5 ustawy o Służbie Więziennej, takich zachowań funkcjonariusza które spowodowały wszczęcie wobec niego postępowania karnego, jeśli doprowadziły one - w ocenie organu - do utraty przez tego funkcjonariusza nieposzlakowanej opinii.

Rodzaj praw i obowiązków nałożonych na funkcjonariuszy przemawia za stwierdzeniem, że ważny interes służby - nieprzypadkowo przecież wymieniony jako podstawa zwolnienia - nie może nie obejmować takich zachowań funkcjonariusza zarówno w służbie jak i poza nią, które powodują nie tyle wszczęcie wobec niego postępowania karnego pod zarzutem popełnienia przestępstwa umyślnego ściganego z urzędu, co utratę jednego z przymiotów funkcjonariusza Służby Więziennej, w postaci nieposzlakowanej opinii. W innym przypadku nie sposób byłoby znaleźć przesłankę do zastosowania art. 39 ust. 3 pkt 5 ustawy o Służbie Więziennej, a przecież nie można racjonalnemu ustawodawcy odmówić zasadności jego ustanowienia.

W sprawie ze skargi M. Z. na postanowienie Ministra Sprawiedliwości w przedmiocie odmowy zawieszenia postępowania administracyjnego sygn. akt OSK 1607/04 Naczelny Sąd Administracyjny oddalając skargę kasacyjną w wyroku z dnia 13 maja 2005 r. podkreślił, iż podstawą unormowania z art. 39 ust. 3 pkt 5 ustawy o Służbie Więziennej, jest zapewnienie odpowiedniego wizerunku i prawidłowego funkcjonowania służby więziennej, a więc do zwolnienia z przyczyny wymienionej w tym przepisie nie jest wymagane prawomocne skazanie funkcjonariusza za narażenie interesu tej służby.

Nie budzi wątpliwości, że wizerunek służby tworzą jej funkcjonariusze, którzy składając ślubowanie zobowiązują się m.in. do dbania o honor i dobre imię służby oraz przestrzegania zasad etyki zawodowej. Zobowiązanie to obejmuje ich zachowanie zarówno w Służbie jak i poza Służbą. M. Z. przesłuchany w charakterze strony w postępowaniu administracyjnym (k-18-20) przyznał, iż spotykał się kilka razy z nieletnim, który, jak twierdzi bezzasadnie go oskarżył, a który jak dowiedział się skarżący pochodzi ze środowiska patologicznego.

Zadaniem Sądu nie jest ocena charakteru tej znajomości, jednakże nie może budzić wątpliwości, iż kontakty te mogą stawiać funkcjonariusza w dwuznacznej sytuacji a właśnie takiej dwuznaczności funkcjonariusz powinien unikać dla dobra wizerunku służby. W niniejszym stanie faktycznym, gdyby funkcjonariusza nadal pozostawić w służbie, istniałoby uzasadnione niebezpieczeństwo wykorzystania wyżej wspomnianej dwuznaczności jego kontaktów z osobami nieletnimi z uszczerbkiem dla wizerunku służby. W szczególności należy mieć tu na uwadze fakt styczności funkcjonariusza Służby Więziennej z osobami z marginesu społecznego, które to osoby mogłyby wyolbrzymiać znaczenie kontaktów z osobami nieletnimi w celu podważania autorytetu funkcjonariusza.

Postępowanie w sprawie zwolnienia funkcjonariusza przeprowadzone zostało zgodnie z przepisami Kodeksu postępowania administracyjnego, a decyzje zawierają wszystkie wymagane przepisami prawa elementy.

Jednocześnie wskazać należy, że Sąd nie podziela poglądu organu, iż za zwolnieniem ze służby na podstanowienie art. 39 ust. 3 pkt 5 przemawia również fakt pobierania przez skarżącego - pomimo nieświadczenia pracy - wynagrodzenia w wysokości 50% należnego uposażenia. W powyższym z całą pewnością nie można upatrywać ważnego interesu służby, o którym mowa w wymienionym przepisie, uprawniającego do zwolnienia. Takiego sposobu uregulowania przez ustawodawcę wypłaty uposażenia funkcjonariusza zawieszonego w czynnościach służbowych, organ nie jest uprawniony do kwestionowania.

Uchybienie, o którym mowa, nie miało jednak wpływu na wynik sprawy.

Z tego względu Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) orzekł jak w sentencji.