Wyrok z dnia 1975-10-15 sygn. I PR 109/75

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt I PR 109/75

Wyrok z dnia 15 października 1975 r.

Sądy nie mogą kształtować treści stosunku pracy, ponieważ to należy do stron tego stosunku.

Gdy więc pracownikowi przyznano wynagrodzenie mieszczące się w granicach wynagrodzeń przewidzianych dla wykonywanego stanowiska we właściwych przepisach płacowych, sąd nie jest władny zasądzić wyższego wynagrodzenia, chociażby określenie wynagrodzenia nastąpiło w najniższej stawce zastrzeżonej dla pracowników rozpoczynających pracę po raz pierwszy.

Podobnie, gdy pracownikowi powierzono pełnienie obowiązków na stanowisku, które łączy się z wyższym wynagrodzeniem niż przyznane przez zakład pracy na stanowisku zajmowanym przez pracownika zgodnie z umową i niżej opłacanym, sąd nie może zasądzić wyższego wynagrodzenia od najniższego wynagrodzenia przewidzianego dla stanowiska wyżej wynagradzanego.

Przewodniczący: sędzia J. Knap. Sędziowie: Z. Zaziemski (sprawozdawca), M. Rafacz-Krzyżanowska

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu sprawy z wniosku Janiny K. przeciwko Zasadniczej Szkole Odzieżowej w B. o wynagrodzenie, na skutek odwołania wnioskodawczyni od wyroku Okręgowego Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Olsztynie z dnia 25.VI.1975 r.

oddalił odwołanie.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zasądził od Zasadniczej Szkoły Odzieżowej na rzecz wnioskodawczyni kwotę 5.108 zł, a w pozostałym zakresie wniosek oddalił.

Rozstrzygnięcie swoje Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oparł na następujących ustaleniach i wynikających z nich wnioskach.

Wnioskodawczyni była zatrudniona w Zasadniczej Szkole Odzieżowej na stanowisku głównej księgowej. Od dnia 1.IX.1973 r. wynagrodzenie jej w wyniku rewizji uległo podwyższeniu o 343 zł, jednakże nastąpiła zmiana stanowiska, gdyż pismem z dnia 29.X.1973 r. przeniesiono ją z datą od 1.IX.1973 r. na stanowisko starszej księgowej p.o. głównej księgowej.

Wnioskodawczyni potraktowała powyższe pismo jako wypowiedzenie warunków pracy, a ponieważ jej interwencja w jednostce nadrzędnej nie przyniosła rezultatu, wobec czego pismem z dnia 30.I.1974 r. powiadomiła Zasadniczą Szkołę Odzieżową, że z dniem 31.I.1974 r. uważa umowę o pracę za rozwiązaną na skutek dokonania wypowiedzenia.

Zasadnicza Szkoła Odzieżowa nie przyjęła do wiadomości pisma wnioskodawczyni wzywając ją do stawienia się w pracy celem przekazania dokumentacji księgowej oraz odmówiła jej wydania świadectwa pracy.

Zdaniem Okręgowego Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, pismo Zasadniczej Szkoły Odzieżowej z dnia 29.X.1973 r. przenoszące wnioskodawczynię ze stanowiska głównej księgowej na stanowisko starszej księgowej było zmianą warunków pracy, wobec czego powinno było nastąpić z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia, a zatem byłoby skuteczne dopiero od dnia 1.II.1974 r., nie mogło zaś działać wstecz od 1.IX.1973 r.

Z uwagi na niezachowanie okresu wypowiedzenia wnioskodawczyni od dnia wejścia w życie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 24 sierpnia 1973 r. w sprawie uposażenia pracowników ekonomicznych, administracyjnych i obsługowych szkół (Dz. U. Nr 36, poz. 214) przysługiwało wynagrodzenie według stawki najniższej przewidzianej dla głównej księgowej za okres od dnia 1.IX.1973 r. do dnia 31.I.1974 r.

Mając powyższe zasady na uwadze, Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zasądził tytułem wyrównania wynagrodzenia za sporny okres 2.300 zł, z tytułu ekwiwalentu za urlop 1974 r. 2.600 zł oraz kwotę 208 zł za 2 dni pracy w miesiącu lutym 1974 r., dalsze żądania łączące się ze zmianą warunków pracy wnioskodawczyni uznał za bezzasadne.

Od tego wyroku złożyła odwołanie wnioskodawczyni wnosząc o jego zmianę i zasądzenie dodatkowo kwoty 6.064 zł, ewentualnie o jego uchylenie w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Odwołanie nie jest uzasadnione. Zasadność odwołania wywodzi skarżąca z § 3 ust. 3 cytowanego rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 24 sierpnia 1973 r. w sprawie uposażenia pracowników ekonomicznych, administracyjnych i obsługowych, z którego wynika, że najniższą grupę uposażenia i stawkę dodatku specjalnego przyznaje się pracownikowi, który po raz pierwszy przystępuje do pracy w szkole.

Skarżąca w Zasadniczej Szkole Odzieżowej pracowała około 16 lat, a zatem - zdaniem skarżącej - należało się jej wyrównanie za cały okres według wyższej grupy uposażenia i stawki dodatku specjalnego niż uczynił to Sąd I instancji.

Stanowisko to nie jest trafne, gdyż sądy nie mogą kształtować treści stosunku pracy, ponieważ to należy do stron tego stosunku.

Gdy więc pracownikowi przyznano wynagrodzenie mieszczące się w granicach wynagrodzeń przewidzianych dla wykonywanego stanowiska we właściwych przepisach płacowych, sąd nie jest władny zasądzić wyższego wynagrodzenia, chociażby określenie wynagrodzenia nastąpiło w najniższej stawce zastrzeżonej dla pracowników rozpoczynających pracę po raz pierwszy.

Podobnie, gdy pracownikowi powierzono pełnienie obowiązków na stanowisku, które łączy się z wyższym wynagrodzeniem niż przyznane przez zakład pracy na stanowisku zajmowanym przez pracownika zgodnie z umową i niżej opłacanym, sąd nie może zasądzić wyższego wynagrodzenia od najniższego wynagrodzenia przewidzianego dla stanowiska wyżej wynagradzanego.

Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zasądził wnioskodawczyni wynagrodzenie na powyższych zasadach i brak jest podstaw prawnych do żądania dalszych roszczeń z tego tytułu, a wnioskodawczyni nie twierdzi, aby zasądzone jej wynagrodzenie nie mieściło się w stawkach wynagrodzeń przewidzianych dla głównych księgowych.

Nie jest w związku z tym również słuszne żądanie zasądzenia wyższego wynagrodzenia za 2 dni pracy w miesiącu lutym 1974 r. i odszkodowania w kwocie 1.200 zł w związku z różnicą wynagrodzenia w Zasadniczej Szkole Odzieżowej a nowym miejscem pracy wnioskodawczyni, gdyż wynagrodzenie to nie uległo obniżeniu.

Z powyższych względów i na podstawie art. 61 ustawy z dnia 24 października 1974 r. o okręgowych sądach pracy i ubezpieczeń społecznych Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji.

OSNC 1976 r., Nr 6, poz. 145