Wyrok z dnia 2006-10-17 sygn. III SA/Wa 2063/06

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Radziszewska-Krupa, Sędziowie Asesor WSA Alojzy Skrodzki (spr.), Asesor WSA Marta Waksmundzka-Karasińska, Protokolant Lidia Wasilewska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 października 2006 r. sprawy ze skargi J. N. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] maja 2006 r. nr [...] w przedmiocie orzeczenia o odpowiedzialności osoby trzeciej za zaległości w podatku dochodowym od osób fizycznych 1) uchyla zaskarżoną decyzję, 2) stwierdza, że uchylona decyzja nie może być wykonana w całości, 3) zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w W. na rzecz strony skarżącej kwotę 100 zł. (sto złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją, wydaną na podstawie art. 233 § 1 pkt. 1 w związku z art. 220 § 2 oraz art. 107 § 2 pkt. 1, art. 116 ustawy z dnia 29.08.1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 Nr 8 poz. 60 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w W. utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego W. z dnia [...] listopada 2005 r. w sprawie odpowiedzialności podatkowej J. N. za zobowiązania podatkowe P. Sp. z o.o. z tytułu pobranych a niewpłaconych zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych za miesiące od marca do sierpnia 2000 r., w kwocie 1.108,72 zł.

Jak wynika z akt sprawy "P." Sp. z o.o pobrała jako płatnik za miesiące od marca do sierpnia 2000 r., zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, ale ich nie odprowadziła na konto właściwego organu podatkowego. W ten sposób niezapłacony w terminie podatek stał się zaległością podatkową.

Decyzją z dnia [...] lutego 2005 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego W. obciążył Spółkę, jako płatnika zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, zaległością podatkową za ww. okres.

Ponieważ skierowana przeciwko Spółce egzekucja zaległości okazała się bezskuteczna, z uwagi na fakt, że pod adresem jej siedziby Spółka nie prowadzi działalności gospodarczej, ani też nie posiada majątku, z którego można prowadzić egzekucję, Naczelnik Urzędu Skarbowego W. orzekł o odpowiedzialności podatkowej Skarżącego jako osoby trzeciej za powyższe zaległości. Decyzja organu I instancji została doręczona Stronie w dniu [...] grudnia 2005 r.

Od decyzji tej J. N. złożył odwołanie do Dyrektora Izby Skarbowej w W.. W odwołaniu zarzucił Naczelnikowi skierowanie decyzji tylko do niego, mimo że w okresie dotyczącym powstania zaległości podatkowej pełnomocnikiem-prokurentem samoistnym Spółki była p. B. W.. Ponadto wskazał na fakt przyjęcia błędnego ustalenia, że Spółka nie prowadziła działalności gospodarczej pod adresem W. ul. [...]. W w oświadczeniu do odwołania z dnia [...] stycznia 2006 r. skarżący podnosił, iż nie był członkiem Zarządu, podpisy na deklaracji Pit 4 znajdują się dlatego, że pełnił funkcje księgowego, wskazał na majątek w postaci udziałów w innych podmiotach o wartości. 4.200.000 zł oraz posiadane przez Spółkę środki trwałe.W związku z powyższym, Skarżący wniósł o uchylenie decyzji w całości.

Dyrektor Izby Skarbowej w W. nie uwzględnił zarzutów skarżącego i utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. W uzasadnieniu decyzji wskazał, że uprawnieniem wierzyciela jest dochodzenie roszczenia w stosunku do wszystkich lub niektórych tylko dłużników. Również egzekucję wierzyciel może według swego wyboru kierować przeciwko wszystkim dłużnikom, kilku z nich lub jednemu. Ponieważ przepisy prawa podatkowego nie zajmują się kwestią rozliczeń między współzobowiązanymi solidarnie, to uznać należy, że ewentualne roszczenia będą miały już charakter cywilnoprawny.

Ponadto organ odwoławczy wskazał na art. 107 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym za zaległości podatkowe płatnika odpowiadają całym swoim majątkiem solidarnie z podatnikiem również osoby trzecie. Osoby trzecie stosownie do art. 107 § 2 pkt 1 i pkt 2 tej ustawy odpowiadają również za podatki nie pobrane oraz pobrane a nie wpłacone przez płatnika oraz odsetki za zwłokę od zaległości podatkowych.

Organ odwoławczy wskazał na fakt zastosowania art. 116 § 1 Ordynacji podatkowej w brzmieniu obowiązującym sprzed 1 stycznia 2003 r. ze względu na art. 21 ustawy z dnia 12 września 2002 r. o zmianie ustawy Ordynacja podatkowa oraz o zmianie innych ustaw (Dz.U. nr 169, poz. 1387), zgodnie z którym do odpowiedzialności podatkowej osób trzecich z tytułu zaległości podatkowych powstałych przed dniem wejścia w życie noweli, tj. sprzed 1 stycznia 2003 r. stosuje się przepisy ustawy w brzmieniu obowiązującym przed dniem wejścia w życie noweli.

Jako podstawę odpowiedzialności organ wskazał art. 116 § 1 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym za zaległości podatkowe spółki z ograniczoną odpowiedzialnością odpowiadają solidarnie całym swoim majątkiem członkowie jej zarządu, jeżeli egzekucja przeciwko spółce okaże się bezskuteczna, chyba, że członek zarządu wykaże, że we właściwym czasie zgłoszono wniosek o ogłoszenie upadłości lub wszczęto postępowanie upadłościowe (postępowanie układowe) albo, że nie zgłoszenie wniosku o ogłoszenie upadłości oraz nie wszczęcie postępowania układowego nastąpiło bez jego winy, bądź wskaże on mienie, z którego egzekucja jest możliwa.

Odpowiedzialność członków zarządu Spółki, określona w § 1 obejmuje zobowiązania podatkowe, które powstały w czasie pełnienia przez nich obowiązków członków zarządu spółki ( art. 116 § 2 w/w ustawy ).

Organ ustalił, iż z postanowienia Sądu Rejonowego dla m. st. W. XX Wydział Gospodarczy Krajowego Rejestru Sądowego Sygnatura sprawy: [...] z dnia [...] września 2004 r. wynika, że odwołujący został wskazany jako jedyny członek zarządu Spółki. Z akt sprawy wynika, że w odpisie z Rejestru Handlowego RHB 31277 w dniu [...] października 1995 r. dokonano wpisu: J. N. - Prezes; B. K. - Wiceprezes , natomiast w dniu [...] września 1997 r. wykreślono B. K. i w związku z tym zapisem - od 1997 r. Spółka była reprezentowana przez Skarżącego.

Organy podatkowe wskazały, że J. N. pełnił we wskazanym okresie funkcję członka zarządu, co wynika z ww. zapisu Krajowego Rejestru Sądowego, jak również prowadzona w stosunku do Spółki egzekucja okazała się bezskuteczna, gdyż Spółka nie prowadziła działalności pod wskazanym adresem.

Zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej w W. chybiony jest zarzut odwołania, że decyzja w sprawie odpowiedzialności osób trzecich została skierowana tylko do Skarżącego, gdyż wskazana w odwołaniu B. W. działająca jako prokurent, w rozumieniu przepisu art. 116 Ordynacji podatkowej nie jest osobą odpowiedzialną za zaległości podatkowe spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Również dostarczony w toku postępowania akt notarialny Rep. A Nr [...] z dnia [...] października 2005 r., z którego wynika, iż podjęto uchwałę o postawieniu Spółki z o.o. P. w stan likwidacji i wskazano likwidatora, nie daje podstaw, zdaniem organu podatkowego, do uwolnienia członków zarządu od odpowiedzialności za długi Spółki na podstawie art. 116 Ordynacji podatkowej, ponieważ w myśl powołanego przepisu taką przesłanką jest zgłoszona w odpowiednim terminie upadłość bądź wszczęte postępowanie układowe.

Organ wskazał, że akt notarialny dotyczący postawienia Spółki w stan likwidacji jest datowany na [...] października 2005 r. natomiast przedmiotowa zaległość podatkowa dotyczy okresu od marca do sierpnia 2000 r. - a postępowanie podatkowe zakończone zaskarżoną decyzją zostało wszczęte postanowieniem odebranym przez Stronę w dniu [...] października 2005 r.

Odnośnie zarzutu dotyczącego nieuzasadnionego przyjęcia przez organ podatkowy, że Spółka nie prowadzi działalności gospodarczej pod adresem W. ul. [...] organ odwoławczy stwierdził, że zgodnie z informacją Działu Egzekucyjnego Urzędu Skarbowego P. Sp. z o.o. nie prowadzi działalności pod wskazanym adresem, co potwierdził sam skarżący, w piśmie z dnia [...] października 2005 r. skierowanym do Urzędu, w którym poinformował organ podatkowy o trudnościach w funkcjonowaniu Spółki z uwagi na wypowiedzenie dotychczas zajmowanego pomieszczenia.

Z takim rozstrzygnięciem nie zgodził się skarżący i wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W.. Zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie:

1) art. 116 § 1 Ordynacji podatkowej polegającej na błędnym ustaleniu zaistniałych przesłanek opisanych w tym przepisie, a tym samym obciążeniu strony odpowiedzialnością Spółki, pomimo braku ku temu przesłanek;

2) naruszenie art. 122 Ordynacji podatkowej, tj. naruszenie prawdy obiektywnej polegającej na nie wyczerpującym zbadaniu stanu faktycznego sprawy w zakresie ustalenia czy w niniejszym postępowaniu zaistniała przesłanka bezskuteczności postępowania egzekucyjnego prowadzonego wobec zobowiązanej Spółki, usprawiedliwiająca zastosowanie wobec strony odpowiedzialności w trybie art. 116 Ordynacji podatkowej;

3) naruszenie art. 191 Ordynacji podatkowej, tj. swobodnej oceny dowodów polegającej na nieprzyjęciu wyjaśnień strony składanych w toku postępowania, w tym zwłaszcza przedstawionego przez stronę majątku Spółki (środki trwałe);

4) naruszeniu art. 118 § 1 Ordynacji podatkowej przewidującego swoiste przedawnienie prawa do wydania decyzji orzekającej o odpowiedzialności osób trzecich.

Mając na uwadze naruszenie ww. przepisów wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i utrzymującej nią w mocy decyzję organu podatkowego I instancji oraz o zasądzenie na rzecz skarżącego kosztów postępowania sądowego.

Uzasadniając naruszenie ww. przepisów wskazał, iż bezskuteczność egzekucji wobec Spółki musi być stwierdzona formalnym postanowieniem. Na potwierdzenie tej tezy przytoczył wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 24.03.2005 r. o sygn. akt I SA/OI 345/04 , wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 25.05.2004 r. w sprawie o sygn. akt III AUa 1201/03.

Zdaniem skarżącego organ nie wyczerpał wskutek wszczętego postępowania egzekucyjnego wszystkich możliwych sposobów egzekucji, a egzekucja musi dotyczyć całego majątku podatnika (Spółki). Przede wszystkim skarżący stwierdził, iż wskazał mienie Spółki, z którego egzekucja umożliwi zaspokojenie zaległości podatkowych Spółki w znacznej części. Organ egzekucyjny nie podjął jednak próby oszacowania majątku i jego licytacji, uznał postępowanie egzekucyjne za bezskuteczne.

Zebrany materiał nie pozwala, zdaniem skarżącego, na pełną ocenę, czy wykorzystano wszystkie środki egzekucji i czy rzeczywiście skierowano ją do całego majątku Spółki.

Skarżący powołał się na fakt przedawnienia prawa do wydania decyzji o odpowiedzialności podatkowej Skarżącego ze względu na przedawnienie prawa do wydania tejże decyzji wskazując jako podstawę prawną art. 118 § 1 Ordynacji podatkowej. Zdaniem skarżącego zobowiązanie podatkowe - stosownie do przepisów art. 70 § 1 ustawy - przedawnia się z upływem lat 5, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku. W związku z tym, że termin płatności przedmiotowych zobowiązań upłynął w 2000 r. zobowiązania podatkowe przedawniają się z dniem 31 grudnia 2005 r. Zatem nie można wydać decyzji o odpowiedzialności ze względu na przepis art. 118 § 1 Ordynacji podatkowej przewidujący przedawnienie prawa do wydania decyzji orzekającej o odpowiedzialności osoby trzeciej. Skarżący wskazuje, że nie zaistniały okoliczności skutkujące przerwaniem bądź zawieszeniem biegu terminu przedawnienia, w związku z tym zobowiązanie podatkowe za okres od marca do sierpnia 2000 r. uległo przedawnieniu z końcem 2005 r.

Mając powyższe na uwadze, w ocenie skarżącego, w przedmiotowej sprawie, postępowanie stało się bezprzedmiotowe w toku postępowania odwoławczego, ponieważ skarżący, powołując się na literaturę, wskazał, iż "w przypadku gdy zobowiązanie podatkowe uległo przedawnieniu w trakcie postępowania odwoławczego, organ odwoławczy uchyla zaskarżoną decyzję i umarza postępowanie w sprawie" (J. Zubrzycki [w:] B. Adamiak, J. Borowski, R. Mastalski, J. Zubrzycki "Ordynacja podatkowa. Komentarz 2004" str. 310).

W odpowiedzi na skargę organ podatkowy powtórzył w zasadzie argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji i wniósł o oddalenie skargi. Odnośnie przedawnienia organ wskazał, iż decyzja organu I instancji została doręczona [...] grudnia 2005 r. a więc przed upływem 5 lat od końca roku kalendarzowego, w którym powstała zaległość. Zatem przedawnienia nie ma.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył co następuje;

Skarga zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 184 Konstytucji RP w związku z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269) oraz w związku z art. 135 p.p.s.a. kontrola sądowa zaskarżonych decyzji, postanowień bądź innych aktów wymienionych w art. 3 § 2 p.p.s.a., sprawowana jest o kryterium zgodności z prawem. W związku z tym, aby wyeliminować z obrotu prawnego akt wydany przez organ administracyjny konieczne jest stwierdzenie, że doszło w nim do naruszenia bądź przepisu prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, bądź przepisu postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na rozstrzygnięcie, albo też przepisu prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a - c p.p.s.a.), a także, gdy decyzja lub postanowienie organu dotknięte jest wadą nieważności (art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a.).

Treść decyzji i skargi nakazują uczynić przedmiotem niniejszego rozstrzygnięcia ocenę prawidłowości przeniesienia na Skarżącego odpowiedzialności za zaległości podatkowe P. Sp. z o.o. w W. w stanie faktycznym przedstawionym na wstępie uzasadnienia.

Rozstrzygając niniejszą kwestię należy zacząć od analizy treści art. 116 § 1 Ordynacji podatkowej, który stanowi o zakresie odpowiedzialności członków Zarządu za zobowiązania między innymi Spółki z o.o. Zgodnie z tym przepisem do zakresu tej odpowiedzialności wchodzą zaległości podatkowe z tytułu zobowiązań, które powstały w czasie pełnienia przez nich obowiązków członka zarządu. Z art. 116 § 1 Ordynacji podatkowej wynika również, że za zaległości podatkowe Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością odpowiadają solidarnie całym swoim majątkiem członkowie jej zarządu, jeżeli egzekucja z majątku spółki okazała się w całości lub w części bezskuteczna. Odpowiedzialności tej można było się wyzbyć:

1) poprzez złożenie przez członka zarządu we właściwym czasie wniosku o ogłoszenie upadłości lub złożenie wniosku o wszczęcie postępowania zapobiegającego ogłoszeniu upadłości (postępowanie układowe) albo

2) poprzez wykazanie braku winy w zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości lub braku winy w niepodjęciu postępowania zapobiegającego ogłoszeniu upadłości (postępowania układowego).

Mając powyższe na uwadze w pierwszej kolejności należało rozważyć kwestię, czy skarżący był członkiem zarządu w okresie od marca do sierpnia 2000 r. Art. 116 § 2 Ordynacji podatkowej zarówno w obowiązującym w okresie objętym zaskarżoną decyzją, jak i w aktualnym (od dnia 1 stycznia 2003 r.) brzmieniu ogranicza bowiem odpowiedzialność członków zarządów spółek za ich (spółek) zaległości podatkowe do okresu pełnienia przez nich obowiązków członków zarządu.

Status członka zarządu osoba fizyczna uzyskuje z chwilą podjęcia przez wspólników uchwały o jej powołaniu do zarządu. Członków zarządu ustanawiają wspólnicy uchwałą, jeżeli umowa spółki nie stanowi inaczej (por. art. 195 § 3 k.h.). Ponadto mogą oni być uchwałą wspólników w każdej chwili odwołani, chyba że umowa spółki zawiera inne postanowienia w tej mierze (art. 197 § 1 k.h.). Zatem mandat członka zarządu może wygasnąć w trakcie jego kadencji przez rezygnację z pełnionej funkcji albo odwołanie ze składu zarządu w każdym czasie uchwałą wspólników. Miarodajną chwilą dla oceny rezygnacji jest złożenie oświadczenia woli, które powinno być złożone radzie nadzorczej (art. 61 k.c.) W przypadku odwołania decyduje chwila oznaczona w uchwale wspólników.

Zatem ścisłe ograniczenie odpowiedzialności na podstawie art. 116 Ordynacji podatkowej do osób legitymujących się jako członkowie zarządu wpisem do rejestru jest nieprawidłowe, gdyż wpis członka zarządu do rejestru ma, co do zasady, jedynie deklaratoryjny charakter i nie może stanowić jedynej przesłanki przypisania odpowiedzialności z art. 116 Ordynacji podatkowej. Charakter konstytutywny mają bowiem jedynie wpisy, które stanowią konieczną przesłankę wywołania skutku materialnoprawnego. Wpis zmiany członków zarządu spółki nie ma natomiast takiego charakteru, gdyż skutek materialnoprawny w postaci powstania i ustania stosunku członkostwa w zarządzie Spółki następuje w drodze wyboru i rezygnacji lub odwołania niezależnie od tego, czy zostało ono ujawnione poprzez wpis do rejestru, czy też nie.

Organy podatkowe obu instancji zgodnie przyjęły, że skarżący był członkiem zarządu od [...] października 1995 r. Takie stwierdzenie oparły na zapisie w Rejestrze Handlowym [...]( data niewidoczna) a także ze względu na uchwałę nr 1/12 Rady Nadzorczej z dnia [...] grudnia 1999 r. wraz z przedłożoną umową o pracę i świadectwem pracy, które, zdaniem organu, wskazywały na rozwiązanie umowy o pracę ze skarżącym jako Prezesem. Jednakże, jak wskazuje organ I instancji w uzasadnieniu swojej decyzji, ze względu na zeznania skarżącego złożone do protokołu przesłuchania z dnia [...] listopada 2005 r., stwierdzające, że skarżący składał podpisy na PIT 4 jako osoba odpowiedzialna za obliczanie i pobranie podatku nie można uznać, zdaniem organu, iż przestał pełnić obowiązki Prezesa Spółki.

Ponadto organ pierwszej instancji podniósł w decyzji, iż na podstawie uchwały nr 2/12 Rady Nadzorczej P. Sp. z o.o. z dnia [...] grudnia 1999 r. powołano S. C. na pełniącego obowiązki członka Zarządu Spółki. Jednak jak wskazał skarżący, Pan C. nie cieszył się jego zaufaniem jako 100% procentowego udziałowca Spółki, w związku z czym nie został powołany formalnie na członka Zarządu.

W aktach podatkowych znajdują się ponadto uchwała nr 1/12 Rady Nadzorczej "P." Sp. z o.o. z dnia [...] grudnia 1999 r. w sprawie odwołania członka zarządu, na podstawie, której przyjęto rezygnację z dnia [...] listopada 1999 r. i odwołano J. N. z funkcji Prezesa Zarządu z dniem [...] grudnia 1999 r.

Na podstawie tak ustalonego w sprawie stanu faktycznego, nie można uznać, iż skarżący pełnił funkcję członka zarządu w 2000 r., kiedy powstały zaległości w pobranych a nieodprowadzonych zaliczkach, skoro złożył w grudniu 1999 r. rezygnację z funkcji członka Zarządu. Złożenie przez skarżącego rezygnacji z funkcji członka Zarządu powodowało, w ocenie Sądu, wygaśnięcia mandatu. Ocena skutków złożenia rezygnacji z funkcji członka zarządu "pod rządem" Kodeksu handlowego była różnie interpretowana w piśmiennictwie. W komentarzu do Kodeksu handlowego (Sołtysiński, Szajkowski, Szwaja, t. I, Wyd. C.H. Beck, Warszawa 1997, s. 1127) wyrażono pogląd, że pomimo złożenia rezygnacji, do skutecznego ustąpienia członka Zarządu konieczne jest jego formalne odwołanie.

Był to jednak, jak się wydaje, pogląd odosobniony. Inni komentatorzy, od M.A. oczynając ("Kodeks handlowy - komentarz" wydany we Lwowie w 1935 r.) prezentowali pogląd, w myśl którego przed upływem kadencji członek zarządu mógł złożyć wypowiedzenie pełnienia tej funkcji, co powodowało wygaśnięcie jego mandatu (por. J. Frąckowiak, A. Kidyba, K. Kruczalak, W. Pyzioł, I. Weiss, Kodeks handlowy - komentarz, Wydawnictwo Prawnicze, Warszawa 1999, s. 265, a także: Ewa Spoczyńska, Kodeks handlowy z komentarzem, Wyd. "Sigma", 1997, s. 107; T. Sojka, Komentarz do Kodeksu handlowego, Zielona Góra 1992, s. 186; J. Brol, Stosowanie prawa pracy w spółkach handlowych, publ. "Praca i zabezpieczenie społeczne" nr 5/6 z 1991 r. s. 1 i n.).

Wątpliwości w tym zakresie usunęła dopiero zmiana stanu prawnego związana z wejściem w życie Kodeksu spółek handlowych, co jednak nie przesądza, że przed jego wejściem w życie rezygnacja członka zarządu z pełnionej funkcji nie powodowała wygaśnięcia mandatu.

Naczelny Sąd Administracyjny wielokrotnie wypowiadał pogląd, że wątpliwości prawne (a w tej sprawie są one, jak wykazano wyżej, w pełni uzasadnione) nie mogą być interpretowane w sposób dla strony niekorzystny.

Sąd w składzie rozpatrującym nin. sprawę, przychyla się do poglądu, że złożenie rezygnacji członka zarządu z pełnionej funkcji powodowało wygaśnięcie jego mandatu także w okresie obowiązywania Kodeksu handlowego. Skoro - w przypadku skarżącego - nastąpiło to w dniu [...] grudnia 1999 r., to jak wynika z akt sprawy, nie pełnił on już obowiązków członka Zarządu w późniejszych miesiącach (wynika to z akt sprawy), objętych zaskarżoną decyzją, a tym samym nie ponosi odpowiedzialności, o której mowa w art. 116 Ordynacji podatkowej, za zaległości podatkowe Spółki P.-P..

W tym miejscu Sąd zauważa, iż w materiale dowodowym akt sprawy są pewne braki, ponieważ nie ma w aktach sprawy umowy o pracę skarżącego i świadectwa o pracę. Na podstawie tych dokumentów oraz uchwały z dnia [...] grudnia 1999 r. nr 1/12 organ pierwszej instancji stwierdził, że została ze skarżącym rozwiązana umowa o pracę jako Prezesem. Brak tych dokumentów nie pozwala Sądowi, ocenić prawidłowości tego stwierdzenia czy w istocie rozwiązano ze skarżącym umowę o pracę jako Prezesem.

Sąd zauważa, iż zaskarżona decyzja nie odnosi się także do wszystkich zarzutów zawartych w odwołaniu a także w oświadczeniu do odwołania z dnia [...] stycznia 2006 r. W pismach tych skarżący podnosił, iż nie był członkiem Zarządu, podpisy na deklaracji znajdują się dlatego, że pełnił funkcje księgowego, wskazał na majątek w postaci udziałów w innych podmiotach o wartości. 4.200.000 zł oraz posiadane przez Spółkę środki trwałe. Dyrektor Izby Skarbowej rozpoznając odwołanie odniósł się tylko do tego, że skarżący był członkiem zarządu w okresie, kiedy powstały zaległości oraz stwierdził lakonicznie, iż egzekucja stała się bezskuteczna, ze względu na brak prowadzenia działalności przez Spółkę pod wskazanym adresem. Organ odwoławczy nie odniósł się natomiast do wskazania przez Skarżącego posiadania udziałów przez Spółkę w innych podmiotach a także środków trwałych, przy czym jeden o wartości 1500-2000 zł., czyli w wielkości zbliżonej do dochodzonej należności. Organ odwoławczy nie przedstawił, jakie koszty egzekucyjne wystąpią i spowodują, że przekroczą one, tak jak twierdzi, wartość samochodu.

Odnośnie obowiązku wydania przez organ formalnego postanowienia o bezskuteczności egzekucji, zdaniem Sądu, nie w każdej sytuacji wydanie takiego postanowienia będzie konieczne, aby stwierdzić bezskuteczność egzekucji. Tam gdzie w ewidentny sposób organ wykaże, że Spółka nie posiada majątku, w związku z czym wszczynanie postępowania egzekucyjnego jest bezcelowe, takie postanowienie nie będzie konieczne. Zatem w zależności od okoliczności danej sprawy należy oceniać powyższą kwestię. Odnośnie bezskuteczności egzekucji Sąd stwierdza, że sama notatka o braku prowadzenia działalności pod wskazanym adresem jest niewystarczająca do stwierdzenia, że egzekucja jest bezskuteczna, przy zaniechaniu sprawdzenia istnienia majątku Spółki wskazanego przez Skarżącego.

Nie sposób zgodzić się ze skarżącym, iż doszło w niniejszej sprawie do przedawnienia. Decyzja organu I instancji o odpowiedzialności płatnika, która jest decyzją konstytutywną, została doręczona [...] grudnia 2005 r. a więc przed upływem 5 lat od końca roku kalendarzowego, w którym powstała zaległość. W przypadku przeniesienia odpowiedzialności, w ocenie Sądu, wystarczy wydać decyzję w pierwszej instancji przed upływem pięcioletniego terminu rozpoczynającego bieg od końca roku kalendarzowego, w którym zaległość podatkowa powstała. I tak też stało się w niniejszej sprawie. Przedawnienie zobowiązania podatkowego wynikającego z decyzji o odpowiedzialności następuje z kolei po upływie 3 lat od końca roku kalendarzowego, w którym została doręczona decyzja o odpowiedzialności - art. 118 § 2 Ordynacji podatkowej. Zatem do przedawnienia w niniejszej sprawie nie doszło

Reasumując, w świetle wywodów poczynionych na wstępie, organ nie wykazał, iż Skarżący był członkiem Zarządu w 2000 r. Rezygnacja w dniu [...] grudnia 1999 r. z funkcji członka zarządu spowodowała, iż nie można było, w świetle zebranego przez organy podatkowe materiału dowodowego, przenieść na Skarżącego odpowiedzialności za zaległości Spółki.

Również organy podatkowe nie wykazały bezskuteczności egzekucji.

W świetle powyższych okoliczności Sąd uznał, iż doszło do naruszenia art. 116 § 1 i § 2 Ordynacji podatkowej.

Mając powyższe na uwadze, Sąd na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) w zw. z art. 152 oraz art. 200 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. (Dz. U. Nr 153, poz. 1270) orzekł jak w sentencji.

Zarządzenie z dnia 31 października 2006 r.

1) doręczyć stronom postępowania,

2) pouczyć o możliwości, trybie i terminie wniesienia skargi kasacyjnej,

3) aa.