Wyrok z dnia 2006-12-06 sygn. II OSK 858/06

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Jurkiewicz /spr./, Sędziowie NSA Krystyna Borkowska, Bożena Walentynowicz, Protokolant Elżbieta Maik, po rozpoznaniu w dniu 22 listopada 2006 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej ze skargi kasacyjnej Spółki z o.o. W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 marca 2006 r. sygn. akt VII SA/Wa 1290/05 w sprawie ze skargi Wspólnoty Mieszkaniowej Nieruchomości przy ul. B. w W na decyzję Wojewody Mazowieckiego z dnia [...] lipca 2005 r. nr [...] w przedmiocie zatwierdzenie projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie, 2. zasądza od Wspólnoty Mieszkaniowej Nieruchomości przy ul. B. w W. na rzecz W. Spółki z o.o. w W. kwotę 500 (pięćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania przed Naczelnym Sądem Administracyjnym.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 22 marca 2006 r., sygn. akt VII SA/Wa 1290/05, po rozpoznaniu skargi Wspólnoty Mieszkaniowej Nieruchomości przy ul. B. w W. na decyzję Wojewody Mazowieckiego z dnia [...] lipca 2005 r., znak: [...] w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę uchylił zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu wyroku Sąd przytoczył następujące okoliczności faktyczne i prawne sprawy.

Decyzją z dnia [...] kwietnia 2005 r. nr [...] Prezydent m. st. Warszawy na podstawie art. 35 ust. 3 oraz art. 82 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (tj. Dz. U. z 2000 r. nr 98, poz. 1126 ze zm.) po rozpatrzeniu wniosku Inwestora W. Spółki z o.o. odmówił zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę budynku handlowo-usługowego z parkingami w podziemiu u zbiegu ulic B., N. i Al. J. w W. na terenie działek o nr Ew. 92, 108/4, 108/5, 108/6, 108/7 z obrębu 5-05-02. W uzasadnieniu decyzji organ I instancji stwierdził, iż przedstawiony do zatwierdzenia projekt budowlany jest niezgodny z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, ponieważ przewiduje 5 kondygnacji podziemnych oraz wysokość korpusu głównego – 30 m, podczas gdy we wspomnianej wyżej decyzji przewidziano odpowiednio 4 kondygnacje i wysokość korpusu głównego — 25 m. Ponadto przedmiotowy projekt jest niezgodny z uzasadnieniem uchwały Rady Dzielnicy Śródmieście z dnia 5 marca 2002 r. ponieważ w uzasadnieniu tym jest mowa o projekcie zespołu urbanistycznego w formie pasażu usługowego "B." a nie pojedynczego budynku. Organ I instancji zbadał również zgodność projektu z przepisami techniczno-budowlanymi a mianowicie rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. nr 75, poz. 690 ze zm.) o treści obowiązującej przed zmianami z dnia 27 maja 2004 r. Zdaniem organu projekt nie spełnia warunków określonych w § 13 ust. 2 i 3, ponieważ sąsiednie budynki są budynkami wielorodzinnymi, zatem zachowana powinna być odległość 20 m, a ponadto nieprawidłowo obliczono wysokość obiektu przesłaniającego poprzez przyjęcie wymiaru od poziomu dolnej krawędzi najniżej położonego okna pomieszczenia w domu przesłanianym (I piętro) a nie parteru, na którym znajdują się sklepy lub inne lokale usługowe, które są pomieszczeniami przeznaczonymi na pobyt ludzi na podstawie § 4 rozporządzenia wykonawczego. Także projekt nie zawiera jednoznacznej oceny określającej bezpośrednie oddziaływanie inwestycji na bezpieczeństwo konstrukcji budynków istniejących, nie jest bowiem wystarczającym dowodem dokumentacja zawarta w Tomie III.4 "Model numeryczny do analizy przemieszczeń podłoża spowodowanych budową budynku. Określenie wpływu na linię średnicową PKP i sąsiednie budynki".

Decyzją z dnia [...] lipca 2005 r. nr [...] Wojewoda Mazowiecki po rozpatrzeniu odwołania inwestora na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a. uchylił w/w decyzję i na podstawie art. 28, art. 33 ust. 1, art. 34 ust. 4 oraz art. 36 Prawa budowlanego zatwierdził projekt budowlany i udzielił "W. " sp. z o.o. w W. pozwolenia na budowę budynku handlowo — usługowego z parkingami w podziemiu u zbiegu ulic B., N. i Al. J. , na terenie działek nr Ew. 92, 108/4, 108/5, 108/6 i 108/7 z obrębu 5-05-02 w W. W uzasadnieniu decyzji stwierdzono, iż zamierzenie inwestycyjne jest zgodne z miejscowym planem zagospodarowania terenu, gdyż wynika to z decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu z dnia 18 października 2002 r. Obowiązek odtworzenia ul B. nie wynika z planu zagospodarowania przestrzennego i w związku z tym nie może zostać nałożony na inwestora w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Pod względem konserwatorskim projekt inwestycji zaopiniowany został pozytywnie przez Stołecznego Konserwatora Zabytków postanowieniem z dnia 8 lipca 2003 r. Zdaniem organu odwoławczego przedmiotowy projekt ma wszelkie wymagane pozwolenia i uzgodnienia wymienione w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu i nie narusza art. 35 Prawa budowlanego. Z przedstawionej analizy przesłaniania i nasłonecznienia budynków sąsiednich wynika jednoznacznie, iż projektowany budynek nie będzie miał żadnego wpływu na warunki nasłonecznienia budynku znajdującego się przy ul. N. i nie wpłynie na pogorszenie się warunków nasłonecznienia budynków położonych przy ul. B. oraz AL J. Okna w budynku przesłanianym znajdują się na wysokości 5 m w związku, z czym wysokość przesłaniania wynosi 25 m a jej połowa stanowi odległość 12,5 m i jest ona zgodna z § 13 ust. 6 rozporządzenia wykonawczego. Także pod względem bezpieczeństwa projektowana inwestycja nie zagraża budynkom sąsiednim, co wynika z przedłożonej dokumentacji w Tomie III.4. Inwestor przedłożył również analizę oddziaływania inwestycji na środowisko. W przedmiocie niezgodności inwestycji z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu w zakresie ilości kondygnacji, projekt zawiera bardzo niewielkie odstępstwa, a wspomniana wyżej decyzja nie zawiera żadnego zakazu lub nakazu w tym zakresie, lecz jedynie informacyjnie ogólną charakterystykę budynku.

Skargę do sądu administracyjnego na powyższą decyzję złożyła Wspólnota Mieszkaniowa Nieruchomości przy ul. B. W uzasadnieniu skargi podniesiono, iż przedmiotowa inwestycja będzie miała negatywny wpływ na bezpieczeństwo konstrukcji budynku przy ul. B. oraz spowoduje częściowe zacienienie fasady wschodniej budynku.

Wskazano również na nieprawidłowości w sposobie obliczenia wysokości obiektu przesłaniającego tj. przyjęcia wymiaru od poziomu dolnej krawędzi najniżej położonego okna pomieszczenia mieszkalnego w domu przesłanianym na I piętrze, gdy tymczasem na parterze znajdują się sklepy i inne lokale usługowe, które są pomieszczeniami przeznaczonymi na pobyt ludzi w rozumieniu § 4 rozporządzenia wykonawczego.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda Mazowiecki podtrzymał argumentacje przedstawioną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji i wniósł o oddalenie skargi.

Ponadto przed rozprawą pisma procesowe złożyli uczestnicy postępowania Wspólnota Mieszkaniowa Nieruchomości A. oraz inwestor "W. " sp. z o.o. Wspólnota w swoim piśmie przyłącza się do skargi podnosząc dodatkowo argumenty o realnym zagrożeniu życia i zdrowia mieszkańców, powstaniu uciążliwości spowodowanych hałasem wibracjami, uniemożliwienie dotychczasowego dostępu do drogi publicznej i zlikwidowanie drogi pożarowej. Natomiast inwestor w swoim piśmie podnosi zarzut braku legitymacji po stronie Zarządu skarżącej oraz stwierdza, iż zarzuty skargi odnośnie naruszenia § 13 rozporządzenia wykonawczego oraz bezpieczeństwa inwestycji są bezpodstawne. Ponadto w piśmie inwestor odpowiada na zarzuty przedstawione w piśmie uczestnika postępowania Wspólnoty Mieszkaniowej Nieruchomości A. uznając je również za bezpodstawne, gdyż projekt przewiduje utworzenie drogi pożarowej a dotychczas wykorzystywany przejazd przez działki inwestora wykorzystywany jest bezprawnie i tylko wzgląd na stosunki dobrosąsiedzkie nie powoduje jego likwidacji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie , na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, uchylił zaskarżoną decyzję. W motywach swego rozstrzygnięcia Sąd I instancji stwierdził, iż w przedmiotowym postępowaniu organ odwoławczy podejmując decyzję w trybie art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a., a więc decyzję reformatoryjną nie powinien mieć żadnych wątpliwości, co do zebranego w sprawie materiału dowodowego i ustalenia okoliczności faktycznych. Takie też stanowisko organ odwoławczy przedstawił w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, jednakże uzasadnienie to, zdaniem Sądu I instancji, nie odpowiada wymogom przewidzianym w art. 107 § 3 k.p.a. Kwestią sporna w niniejszym postępowaniu jest kwestia naruszenia przez inwestora wymogów przewidzianych w § 13 rozporządzenia wykonawczego. W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji organ odwoławczy stwierdza, iż z przedłożonej analizy przesłaniania i nasłonecznienia budynków sąsiednich wynika, jednoznacznie, iż projektowany budynek nie będzie miał żadnego wpływu na warunki nasłonecznienia budynku znajdującego się przy ul. N. i nie wpłynie na pogorszenie warunków nasłonecznienia budynków położonych przy ul. B. oraz Al. J. Wojewoda Mazowiecki w żaden sposób nie odnosi się jednak do prawidłowości sposobu mierzenia wysokości obiektu przesłaniającego, czy jest on zgodny z wymogami § 13 ust. 2 i 3, dlaczego mierzenie wysokości rozpoczęto od poziomu I piętra, gdy również na parterze znajdują się lokale przeznaczone na pobyt ludzi a mianowicie lokale usługowe. Sąd przyznał, że z przepisów rozporządzenia wykonawczego (§ 57 i § 60) wynika, iż inne są wymagania, co do pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi, takich jak lokal handlowy a inne dla pomieszczeń mieszkalnych, jednakże przede wszystkim należy ustalić w prawidłowy sposób odległości, o których mowa w § 13 ust. 2 i 6 w sposób przewidziany w ust. 4, a także należy się odnieść do § 13 ust. 3. O braku możliwości zastosowania tegoż przepisu wspomina sporządzona analiza przesłaniania i nasłoneczniania, ale organ musi tę kwestię wyjaśnić, czy ten przepis ma zastosowanie czy też nie, gdyż w tym przedmiocie wypowiadał się organ I instancji i obowiązkiem organu II instancji jest przeprowadzenie oceny w tym zakresie. Te kwestie nie zostały wyjaśnione zgodnie z wymogami art. 7 i 77 k.p.a. i wymagają uzupełnienia materiału dowodowego, które to może przeprowadzić organ odwoławczy w trybie art. 136 k.p.a. Natomiast zarzut, co do wpływu planowanej inwestycji na bezpieczeństwo konstrukcji budynków sąsiednich nie został w żaden sposób udowodniony a nawet uprawdopodobniony a zgromadzona na te okoliczność dokumentacja w Tomie III.4 projektu jest wystarczająca do przyjęcia braku wątpliwości w tym zakresie.

Odnośnie wątpliwości, które miał organ I instancji, co do zgodności przedmiotowej inwestycji z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego to kwestię tę rozstrzyga jednoznacznie decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu z dnia 18 października 2002 r., która dopóki pozostaje w obiegu prawnym uniemożliwia podnoszenie zarzutu o niezgodności inwestycji z planem w trakcie postępowania o wydanie pozwolenia na budowę. Także wątpliwości w tym zakresie organu I instancji i powoływanie się na uchwałę Rady Dzielnicy Śródmieście z dnia 5 marca 2002 r. było nieuprawnione.

Za bezzasadny uznał Sąd I instancji podnoszony przez inwestora zarzut o braku legitymacji zarządu skarżącej do występowania w niniejszym postępowaniu na prawach strony. Sąd wskazał, że wspólnota mieszkaniowa, o której mowa w art. 6 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903), ma przymiot strony w rozumieniu art. 28 i 29 k.p.a. w sprawie o pozwolenie na budowę realizowaną na sąsiednim gruncie. Reprezentuje ją zarząd. Stosownie do treści art. 21 ust. 1 w/w ustawy sprawami wspólnoty mieszkaniowej kieruje zarząd i reprezentuje ją na zewnątrz. Jednakże przepis .art. 22 ust 1 cyt. ustawy ogranicza działanie zarządu do kwestii zarządu zwykłego, przy czym ust. 3 tegoż przepisu wymienia przykładowo wiele czynności przekraczających zwykły zarząd. Zdaniem Sądu, uregulowanie to nie daje jednoznacznej odpowiedzi, co oznacza sformułowanie, iż zarząd reprezentuje wspólnotę na zewnątrz, a w każdym razie uregulowanie to nie wyklucza działania członków wspólnoty mieszkaniowej na zewnątrz w obronie własnych praw mieszkaniowych, jeżeli wykażą swój własny indywidualny interes prawny.

W. Spółka z o.o. w W., złożyła skargę kasacyjną od powyższego wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego, zaskarżając go w całości. Wyrokowi temu zarzuciła:

1) naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie

- art. 21 ust. 1 w związku z art. 1 i art. 6 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali ,

- § 13 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie.

2) naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

a) art. 58 § 1 pkt 5 w zw. z art. 25 § 3 i 26 ustawy prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, polegające na uznaniu wspólnoty mieszkaniowej za podmiot uprawniony do wniesienia skargi do sądu administracyjnego w zakresie wykraczającym poza sprawy zarządu nieruchomością wspólną;

b) art. 107 § 3 k.p.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi poprzez jego niewłaściwe zastosowanie

c) art. 7 i 77 k.p.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi poprzez ich niewłaściwe zastosowanie.

Wskazując na powyższe, strona skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i odrzucenie skargi Wspólnoty Mieszkaniowej Nieruchomości przy ul. B. w W., ewentualnie o przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie oraz zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W motywach skargi kasacyjnej wskazano, że zdolność Wspólnoty Mieszkaniowej Nieruchomości przy ul. B. do wniesienia skargi na decyzję Wojewody Mazowieckiego powinna zostać oceniona w świetle przepisów ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, a konkretnie art. 25 § 3, art. 26 § 1, art. 50 § 1, oraz art. 58 § 1 pkt. 5 . Powołując się na w/w przepisy oraz na uchwałę Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 listopada 2001 r., sygn. akt OPK 19/01, opublikowanej w ONSA 2002/2/68 gdzie wyrażono pogląd , że w pewnych sprawach wspólnota mieszkaniowa ma przymiot strony w rozumieniu art. 28 i 29 kpa , Spółka podniosła, że w przedmiotowej sprawie można przyjąć, że wspólnota mieszkaniowa mogła zaskarżyć decyzję w zakresie, w jakim planowana budowa zagrażała bezpieczeństwu konstrukcji budynku zarządzanego przez wspólnotę mieszkaniową lecz w tym zakresie jak zauważono Sąd oddalił ten zarzut . Inaczej jednak należy ocenić kwestię legitymacji Wspólnoty Mieszkaniowej do podnoszenia zarzutu przesłaniania fasady wschodniej budynku przez planowaną budowę (nie należy tego pojęcia mylić z zacienianiem, albowiem to dwa różne pojęcia, do których odnoszą się różne przepisy Rozporządzenia: § 13 i § 60). Skarżąca Wspólnota Mieszkaniowa nie udowodniła, aby w przypadku prawdziwości podnoszonego przez nią zarzutu przesłoniona zostałaby jakakolwiek część nieruchomości wspólnej. Spółka zaznaczyła przy tym, że Wspólnota Mieszkaniowa powołuje się wprawdzie na ryzyko przesłaniania nieruchomości wspólnej, lecz w istocie chodzi o przesłanianie lokali usługowych i sklepów, znajdujących się na parterze. Te zaś są przedmiotem odrębnej własności. Oświadczenia właściciela tych lokali (załączone do akt sprawy), wyraźnie dowodzą, że nie tylko nie zgłasza on zastrzeżeń do planowanej budowy, ale jest zainteresowany jej kontynuacją. W konsekwencji należy uznać, iż Wspólnota Mieszkaniowa nie miała interesu prawnego, aby w tym zakresie wnosić skargę na decyzję Wojewody Mazowieckiego. Fakt ten, wbrew art. 134 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi nie był uwzględniony w rozważaniach Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, czego skutkiem jest zaniechanie wszechstronnego rozpatrzenia sprawy.

Spółka podniosła ponadto, że zarzut naruszenia przez Wojewodę Mazowieckiego art. 107 § 3 k.p.a. dotyczy w istocie rzeczy tego, iż organ ten zdaniem Sądu I instancji nie dość obszernie w stosunku do decyzji organu I instancji wypowiedział się na temat braku przesłanek do uznania, że budowa wpłynie negatywnie na warunki przesłaniania i nasłonecznienia sąsiednich budynków. W ocenie Spółki, Wojewódzki Sąd Administracyjny nie powinien był ograniczać się do oceny trafności uzasadnienia decyzji, lecz ustalić kwestię zgodności z prawem samego rozstrzygnięcia Wojewody Mazowieckiego, która nie budzi wątpliwości ze względu na zebraną w aktach sprawy dokumentację. Uchylenie natomiast przez WSA decyzji organu odwoławczego uwzględniającej odwołanie w całości, z tego tylko powodu, że w jakimś zakresie nie jest ono szczegółowe, jest, zdaniem strony skarżącej, przejawem nadużywania formalizmu, biorącego górę nad ważnymi względami interesu społecznego i gospodarczego, które w sprawie niniejszej są niewątpliwe.

Niezależnie od powyższego, Spółka podniosła, że twierdzenie Sądu I instancji o istnieniu wad uzasadnienia nie jest prawdziwe, bowiem Wojewoda w uzasadnieniu tym zajął stanowisko w sprawie, jak należy liczyć odległość z § 13 Rozporządzenia. Po pierwsze wskazał, iż odległości określone w ust. 2 i 3 mogą być zmniejszone o połowę stosownie do ust. 6, gdyż nie ulega wątpliwości, iż rejon inwestycji znajduje się w zabudowie śródmiejskiej uzupełniającej. Po drugie, Wojewoda wskazał, iż najniższe okno pomieszczenia przeznaczonego na pobyt ludzi znajduje się na wysokości 5 metrów i od niego policzył odległość, o której mowa w ust. 2. Natomiast wystawy sklepów znajdujących się na parterze nie są oknami w rozumieniu § 13 Rozporządzenia (ustawodawca wyraźnie rozróżnia pomiędzy oknami i wystawami, o czym świadczy § 293 Rozporządzenia) i dlatego Wojewoda o nich nie wspominał. Dodatkowo wskazano , że analiza zastosowania § 13 omawianego rozporządzenia przez Wojewodę przy ewidentnym stanie faktycznym nie stała się przedmiotem rozważań Sądu i instancji czym dodatkowo naruszono art. 134 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi .

Uzasadniając zarzut naruszenia art. 7 i 77 k.p.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi oraz § 13 Rozporządzenia, Spółka zaznaczyła, że Sąd I instancji wskazując na okoliczności niewyjaśnione przez Wojewodę Mazowieckiego, wymienia przede wszystkim kwestię zastosowania § 13 Rozporządzenia. Tymczasem, jest to zagadnienie stricte prawne, które Sąd powinien był rozpoznać z urzędu w ramach badania legalności decyzji, podczas gdy zarówno art. 7 jak i art. 77 k.p.a. dotyczą obowiązku przeprowadzenia przez organ administracji postępowania dowodowego pozwalającego na ustalenie dokładnego stanu faktycznego i już choćby z tego punktu widzenia, wyrok jest błędny.

Spółka podkreśliła również, że podstawą prawną rozstrzygnięcia Wojewody Mazowieckiego była znajdująca się w aktach sprawy analiza przesłaniania i nasłonecznienia budynków sąsiednich. Wojewoda Mazowiecki nie miał w zakresie oceny tego dowodu żadnych wątpliwości. Wątpliwości takich nie wyraził również Sąd I instancji. Dlatego też Sąd stawiając Wojewodzie zarzut niewyjaśnieni wszystkich okoliczności sprawy, nie dając jednocześnie żadnych wskazówek co do dalszego postępowania, a szczególności nie wskazując jakie konkretnie czynności dowodowe powinien przeprowadzić organ drugiej instancji, naruszył także art. 141 § 4 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Ponadto, zdaniem Spółki, w zaskarżonym wyroku ewidentnie mylona jest kwestia przesłaniania, o której mowa w § 13 Rozporządzenia od kwestii nasłonecznienia, o której mowa w § 60 Rozporządzenia, co jest naruszeniem § 13 poprzez błędną jego wykładnię.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną pełnomocnik Wspólnoty Mieszkaniowej B. w W. wniósł o jej oddalenie .

Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje :

Zgodnie z art. 174 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. Nr 153 poz. 1270 ze zm. ) skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach : 1) naruszenia prawa materialnego przez błędna wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie ; 2) naruszenie przepisów postępowania , jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy . Naczelny Sąd Administracyjny jest związany podstawami skargi kasacyjnej , bowiem według art. 183 § 1 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej , biorąc jedynie pod uwagę nieważność postępowania. Związanie Naczelnego Sądu Administracyjnego podstawami skargi kasacyjnej wymaga prawidłowego ich określenia w samej skardze . Oznacza to konieczność powołania konkretnych przepisów prawa , którym zdaniem skarżącego – uchybił Sąd , uzasadnienia ich naruszenia a w razie zgłoszenia zarzutu naruszenia prawa procesowego - wskazania dodatkowo , że wytknięte naruszenie mogło mieć wpływ na wynik sprawy . Kasacja nie odpowiadająca tym wymogom pozbawiona konstytuujących ją elementów treściowych uniemożliwia sądowi ocenę jej zasadności . Ze względu na to , że skarga kasacyjna jest bardzo sformalizowanym środkiem prawnym jest obwarowana przymusem adwokacko – radcowskim ( art. 175 § 1 –3 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ) . Opiera się on na założeniu , że powierzenie tej czynności wykwalifikowanym prawnikom zapewni skardze odpowiedni poziom merytoryczny i formalny .

Skarga kasacyjna wniesiona w przedmiotowej sprawie przez pełnomocnika skarżącej Spółki oparta została o zarzut wskazany w art. 174 pkt . 1 i 2 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi tj. naruszenia prawa materialnego jak i naruszenia przepisów postępowania . Jak wynika z utrwalonych poglądów w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego w myśl art. 174 pkt 1 cytowanej ustawy skargę kasacyjną można oprzeć na podstawie zarzutu naruszenia prawa materialnego zastosowanego przez Sąd ( porównaj wyrok NSA z dnia 14 kwietnia 2004 r. sygn. akt OSK 121/04 opublikowany ONSA i WSA Nr 1 z 2004 r poz. 11 ) . Natomiast zarzut oparty na podstawie art. 174 pkt. 2 cytowanej ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi skierowany musi być przeciwko wyrokowi sądu a nie decyzji organy administracji a także , że nie stanowi wskazania prawidłowej podstawy kasacyjnej naruszenia prawa procesowego powołanie wyłącznie przepisów procedury administracyjnej ( porównaj wyrok z dnia 19 maja 2004 r. sygn. akt FSK 80/04 opublikowany ONSA i WSA Nr 1 z 2004 r. poz. 12 i wyrok NSA z dnia 21 grudnia 2004 r. sygn. akt GSK1149/04 niepublikowany ) .

Złożona w rozpoznawanej sprawie skarga kasacyjna odpowiada przedstawionym wymaganiom a podniesione w niej zarzuty w części zasługiwały na uwzględnienie

Najdalej idącym zarzutem naruszenia prawa procesowego jest podnoszone naruszenie przez Sąd I instancji art. 58 § 1 pkt 5 w związku z art. 25 § 3 i art. 26 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi polegające na uznaniu skarżącej Wspólnoty Mieszkaniowej Nieruchomości przy ul. B. za stronę uprawnioną do wniesienia skargi do sądu administracyjnego w przedmiotowej sprawie.

Przepis art. 58 § 1 pkt 5 ustawy procesowej pozwala na odrzucenie skargi jeżeli w szczególności jedna ze stron nie ma zdolności sądowej . Zdolność sądowa to zdolność występowania w postępowaniu przed sądem administracyjnym jako strona ( art. 25 § 1 omawianej ustawy procesowej ) . Mają ją osoby fizyczne , osoby prawne oraz państwowe i samorządowe jednostki nie mające osobowości prawnej ( art. 25 § 2 ). Zdolność sądową maja także inne jednostki organizacyjne nie mające osobowości prawnej , jeżeli przepisy dopuszczają możliwość nałożenia na te jednostki obowiązków lub przyznania uprawnień bądź skierowania do nich nakazów czy zakazów ( art. 25 § 3 ) . Jak wynika z utrwalonych poglądów judykatury zdolność sądowa pozostałych jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej jest następstwem posiadania przez nie podmiotowości administracyjnoprawnej . Podmiotowość administracyjnoprawna oznacza zdolność nabywania praw lub obowiązków o charakterze publicznoprawnym w postępowaniu przed organami administracji publicznej . Skoro przepisy prawa materialnego dopuszczają możliwość nałożenia na te jednostki obowiązków , kierowania do nich nakazów i zakazów to następstwem tego stanu rzeczy jest konieczność przyznania im zdolności sądowej , w celu umożliwienia im obrony swego interesu prawnego w postępowaniu przed sadem administracyjnym . Nie budzi wątpliwości Naczelnego Sądu Administracyjnego , że inną jednostką organizacyjną nie posiadającą osobowości prawnej jest wspólnota mieszkaniowa bowiem według art. 6 ustawy z dnia 29 czerwca 1994 r. o własności lokali ( Dz. U. Nr 80 z 2000 r. poz. 903 ze zm.) wspólnotę mieszkaniową tworzy ogół właścicieli , których lokale wchodzą w skład określonej nieruchomości . Wspólnota mieszkaniowa , w myśl ustawy o własności lokali może nabywać prawa , zaciągać zobowiązania , pozywać i być pozywana . Dlatego też wspólnota mieszkaniowa , o której mowa w art. 6 ustawy o własności lokali ma przymiot strony w rozumieniu art. 28 i 29 kpa w sprawie pozwolenia na budowę, realizowanej na sąsiednim gruncie . Reprezentuje ją wówczas zarząd . Stanowisko to potwierdza wskazana w skardze kasacyjnej uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 listopada 2001 r. sygn. akt OPK 19/01 opublikowana ONSA 2002/2/68 , która w końcowych jej motywach podkreśla , że za przyznaniem wspólnocie mieszkaniowej co do zasady przymiotu strony w rozumieniu art. 28 i 29 przemawia dotychczasowe orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego w wyrokach wydanych głównie na podstawie prawa budowlanego we wskazanych tam sygnaturach spraw . Posiada tym samym zdolność procesową w postępowaniu sądowoadministracyjnym o jakiej mowa w art. 26 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi .

Ustawa z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali w art. 1 reguluje sposób ustanawiania odrębnej własności lokali , prawa i obowiązki właścicieli tych lokali a także sposób zarządu tą nieruchomością . Postanowienia ustawy odnoszą się zarówno do lokali mieszkalnych , jak też lokali o innym przeznaczeniu czyli tzw. lokali użytkowych jak lokale sklepowe, handlowe , biurowe , gastronomiczne i inne , które mogą stanowić odrębne nieruchomości ( art. 2 ust. 1 ustawy) . W razie wyodrębnienia własności lokali , właścicielowi samodzielnego lokalu przysługuje udział w nieruchomości wspólnej jako prawo związane z własnością lokalu . Nieruchomość wspólną stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia , które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali tj. takie elementy budynku jak fundamenty , dach , ściany nośne , klatka chodowa , przewody , instalacje wodne , ogrzewcze itp. ( art.3 ust. 2 ). Dlatego też wspólnotę mieszkaniową na podstawie art. 6 omawianej ustawy o własności lokali jako ogół właścicieli tworzą zarówno właściciele lokali mieszkalnych jak i lokali o innym przeznaczeniu natomiast w stosunkach zewnętrznych odnoszących się do nieruchomości wspólnej , co już wyżej podniesiono wspólnotę reprezentuje jej zarząd . Z powyższych wywodów w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego wynika , iż Wspólnota Mieszkaniowa Nieruchomości przy ul. B. w W. miała interes prawny w zaskarżeniu decyzji Wojewody Mazowieckiego z dnia 18 lipca 2005 r. w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę spornego obiektu skoro wykazywała w jednym z zarzutów wniesionej skargi kwestię negatywnego wpływu planowanej inwestycji na bezpieczeństwo konstrukcji budynku przy ul. B. czyli występowała w zakresie zarządu nieruchomością wspólną . Nawet w skardze kasacyjnej przyznano , iż ten właśnie zarzut pozwalał Wspólnocie na wywiedzenie skargi do sądu administracyjnego . Ewentualna nieskuteczność innego zarzutu tej Wspólnoty wskazanego nadto w tej skardze w zakresie częściowego zacienienia fasady wschodniej budynku przy ul. B., nie pozwala na odmienną ocenę legitymacji skargowej Wspólnoty w tej sprawie albowiem skargę tę należy oceniać jako całości a nie odnosić ten interes do wybranych pojedynczych zarzutów . Stąd też rozważania zawarte w skardze kasacyjnej o braku zastrzeżeń właściciela lokali użytkowych na parterze co do planowanej budowy w okolicznościach tej sprawy nie mogą odnieść zamierzonego skutku gdyż to zarząd reprezentuje na zewnątrz większość tych właścicieli ,którzy wyrażają swoje obawy o bezpieczeństwo konstrukcji ich budynku . Dlatego też w tej sprawie Sąd I instancji prawidłowo w zaskarżonym wyroku uznał , bezpodstawność zarzutu inwestora ,polegającego na tym że Wspólnota Mieszkaniowa Nieruchomości przy ul B. w W. nie jest stroną postępowania w sprawie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenie pozwolenia na budowę obiektu budowlanego u zbiegu ulicy B., N. i Al. J.

Jednocześnie zauważyć należy , że wniesienie skargi przez tę Wspólnotę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w okolicznościach tej sprawy nie stanowiło czynności przekraczającej zwykłego zarządu . Niewątpliwie według treści art. 21 ust. 1 ustawy o własności lokali sprawami wspólnoty kieruje zarząd i reprezentuje ją na zewnątrz . Jednakże przepis art. 22 ust. 1 tej ustawy ogranicza działanie zarządu do kwestii zwykłego zarządu , zaś w ust. 3 tegoż przepisu wymienia jedynie przykładowo albowiem przesądza o tym zawarty w tym uregulowaniu zwrot " w szczególności " - czynności przekraczające zakres zwykłego zarządu . Skoro jest to wyliczenie niepełne to należy badać charakter dokonywanych czynności każdorazowo w indywidualnej sprawie innej niż wyliczone we wskazanym wyżej przepisie . W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego działanie Wspólnoty w tym postępowaniu sądowoadministracyjnym zmierzające do obrony istniejącego statusu obiektu budowlanego jako całości należy zaliczyć do czynności zachowawczych a nie rozporządzających . Zatem podejmowanie działań z zakresu zadań wspólnoty w sprawach związanych z zarządzaniem nieruchomością wspólną zmierzających do zachowania istniejącego statusu obiektu w tym podejmowanie obrony przed ewentualnymi negatywnymi skutkami planowanej budowy na obiekt wspólnoty poprzez kwestionowanie decyzji administracyjnej w formie skargi do Sądu administracyjnego nie można zaliczać do czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu o jakim mowa we wskazanym przepisie art. 22 ust. 3 ustawy o własności lokali .

Dlatego też w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego nie można Sądowi I instancji skutecznie zarzucić naruszenia art. 58 § 1 pkt. 5 w związku z art. 25 § 3 i art. 26 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi , podobnie jak nie można uznać za usprawiedliwiony zarzut naruszenia prawa materialnego art. 21 ust. 1 w związku z art. 1 i 6 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali , gdyż brak było podstaw do odrzucenia skargi Wspólnoty Mieszkaniowej Nieruchomości przy ul. B.

Natomiast na uwzględnienie zasługiwał zarzut naruszenia przez Sąd I instancji przepisów postępowania a to art. 107 § 3 kpa oraz art. 7 i 77 kpa w związku z art. 145 § 1 pkt.1 lit. c ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi .

Naruszenie prawa o jakim mowa w art. 145 § 1 pkt. 1 lit. c powołanej ustawy procesowej dotyczy innego naruszenia przepisów postępowania , jeżeli mogło ono mieć wpływ na wynik sprawy . Naruszenie przepisów postępowania może w szczególności polegać na niedopełnieniu wynikających z tych przepisów obowiązków organu .Warunkiem uwzględnienia skargi z tego powodu jest ustalenie , że stwierdzone naruszenie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy . Innymi słowy Sąd uchylając decyzję na tej podstawie musi wykazać , że gdyby nie było stwierdzonego w postępowaniu sądowym naruszenia przepisów postępowania to rozstrzygniecie sprawy najprawdopodobniej byłoby inne.

W rozpoznawanej sprawie w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego w okolicznościach tej sprawy wskazywane przez Sąd I instancji naruszenie art. 107 § 3 kpa a w konsekwencji przepisu art. 7 i 77 kpa nie mogło mieć istotnego wpływ na wynik sprawy . Nie można bowiem zarzucić naruszenia przepisu art. 107 § 3 kpa dotyczącego składników uzasadnienia decyzji tak jak uczynił to Sąd I instancji a w konsekwencji uznania naruszenia art. 7 i 77 kpa , bez zajęcia stanowiska i wypowiedzenia się w kwestii związanej z ewentualnym naruszeniem bądź nie w rozpoznawanej sprawie § 13 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie . Kwestia ta w ramach badania legalności zaskarżonej decyzji winna wobec stawianego w skardze zarzutu zostać rozstrzygnięta przez Sąd I instancji .

Zauważyć bowiem należy , iż Wojewoda Mazowiecki poczynił w zaskarżonej decyzji ustalenia i przedstawił swoje stanowisko w zakresie kwestii przesłaniania o jakiej mowa w § 13 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowania , odnosząc swoje rozważania o braku naruszeń w tym zakresie do przedstawionej i dołączonej do akt sprawy przez inwestora wykonanej w czerwcu 2003 r. analizy przesłaniania i nasłonecznienia budynków mieszkalnych położonych w pobliżu spornej inwestycji. Sąd administracyjny stosownie do treści art. 133 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzeka na podstawie akt sprawy co oznacza ,że podstawą wyrokowania są kompletne akta sprawy administracyjnej i niemożność skonfrontowania twierdzeń organu zawartych w motywach zaskarżonej decyzji w oparciu o akta sprawy pozwala dopiero na kwestionowanie zamieszczonego w uzasadnieniu decyzji stanowiska a w konsekwencji ustaleń poczynionych w toku postępowania .

W rozpoznawanej sprawie Sąd I instancji niepełność uzasadnienia i w konsekwencji uczyniony zarzut niewyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy odnosi wyłącznie do wątpliwości związanych ze sposobem mierzenia wysokości obiektu przesłaniającego w kontekście uregulowań wskazanego § 13 rozporządzenia z dnia 12 kwietnia 2002 r. Natomiast prawidłowość zastosowania § 13 omawianego rozporządzenia jak to trafnie zauważono w skardze kasacyjnej jest kwestią właściwego zastosowania prawa materialnego , którego naruszenia Sąd I instancji badając legalność zaskarżonej decyzji nie zakwestionował . Wyrokując w sprawie Sąd dokonuje oceny legalności zaskarżonego rozstrzygnięcia pod względem prawidłowości zastosowania prawa procesowego oraz konkretnych rozwiązań prawa materialnego. Obowiązany jest przy dokonywanej ocenie legalności wskazać na znaczenie ewentualnych wad postępowania w aspekcie konkretnych rozwiązań prawa materialnego . Naruszenie przepisów postępowania musi mieć istotne znaczenie i wpływać na zastosowanie przepisów prawa materialnego . Odnosząc się do niewyjaśnienia sposobu mierzenia przesłanianego obiektu (wadliwości proceduralnych) Sąd dysponując zgromadzonym materiałem dowodowym w tym dowodem – analizą przesłaniania i nasłonecznienia sporządzoną przez projektanta jako osobę posiadającą wiadomości specjalne powinien wypowiedzieć się i zająć stanowisko w kwestii regulacji prawnomaterialnej dot. omawianego zagadnienia , czego nie uczyniono w zaskarżonym wyroku . Jednocześnie podnieść należy , iż Sąd I instancji czyniąc zarzut naruszenia art. 107 § 3 kpa a w konsekwencji art. 7 i 77 kpa nie zakwestionował prawidłowości dowodu z analizy przesłaniania i nasłonecznienia poprzez wykazanie , że w okolicznościach tej sprawy niemożliwe jest odniesienie się na jego podstawie do wskazywanej kwestii materialnoprawnej. Dlatego też podzielając zarzuty skargi kasacyjnej nie można uznać by w okolicznościach tej sprawy zasadnie zastosowano przepis art. 145 § 1 pkt. 1 lit. c ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w związku z art. 107 § 3 kpa i art. 7 oraz 77 kpa .

Ponadto zauważyć należy , iż skarga kasacyjna zawiera zarzut naruszenia prawa materialnego § 13 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie poprzez jego błędną wykładnie co polega jak wynika z motywów skargi kasacyjnej cytat "w wyroku ewidentnie mylona jest kwestia przesłaniania ,o której mowa w § 13 rozporządzenia od kwestii nasłonecznienia ,o której mowa w § 60 rozporządzenia " Zarzut ten nie zasługuje jednak na uwzględnienie albowiem naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię polega na mylnym rozumieniu treści określonej normy prawnej zastosowanej przez Sąd w określonej sprawie . Natomiast w tej sprawie Sąd co już wyżej wskazano nie przedstawił jakiejkolwiek wykładni wskazywanego przepisu § 13 rozporządzenia w sprawie warunków jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie z 2002 r. poprzestając na wykazaniu uchybień procesowych w tym zakresie , a te rozważania zawarte w zaskarżonym wyroku nie pozwalają uznać za usprawiedliwiony uczyniony w tym zakresie zarzutu naruszenia prawa materialnego poprzez błędną jego wykładnię.

Reasumując wskazać należy , iż wobec przedstawienia usprawiedliwionych zarzutów skargi kasacyjne w opisanym wyżej zakresie Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 185 § 1 oraz art. 203 pkt. 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. Nr 153 , poz. 1270 ze zm. ) orzekł jak w sentencji orzeczenia .