Wyrok z dnia 1997-11-13 sygn. I PKN 343/97

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania Pokaż dokument źródłowy

Wyrok z dnia 13 listopada 1997 r.

I PKN 343/97

Wielokrotne nieusprawiedliwione nieobecności pracownika oraz używanie alkoholu w pracy mogą, w razie niewłaściwego podania przez pracodawcę przyczyny rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia, uzasadniać zasądzenie na rzecz pracownika odszkodowania zamiast dochodzonego przywrócenia do pracy (art. 56 § 2 w związku z art. 45 § 2 KP).

Przewodniczący SSN: Walerian Sanetra, Sędziowie SN: Kazimierz Jaśkowski (sprawozdawca), Barbara Wagner.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 13 listopada 1997 r. sprawy z powództwa Józefa F. przeciwko Zespołowi Szkół Rolniczych w Kl. o przywrócenie do pracy, na skutek kasacji powoda od wyroku Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Lublinie z dnia 15 maja 1997 r. [...]

o d d a l i ł kasację.

U z a s a d n i e n i e

Powód Józef F. w sprawie przeciwko Zespołowi Szkół Rolniczych w K. o przywrócenie do pracy wniósł kasację od wyroku Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Lublinie z dnia 15 maja 1997 r. [...]. Zaskarżonym wyrokiem zmieniono wyrok Sądu I instancji, oddalający powództwo i zasądzono od pozwanego na rzecz powoda odszkodowanie w wysokości 3-miesięcznego wynagrodzenia oraz koszty procesu. Sąd II instancji podzielił pogląd Sądu Rejonowego, że 3-dniowa nieusprawiedliwiona nieobecność powoda w pracy w lipcu 1996 r. stanowi ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych uzasadniające rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia na podstawie art. 52 § 1 pkt 1 KP. Pozwany naruszył w oświadczeniu o rozwiązaniu przepis art. 30 § 4 KP wskazując jako przyczynę rozwiązania ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych. Zdaniem Sądu II instancji jest to określenie zbyt ogólne i niewystarczające dla oceny zasadności rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia. Powołując się na znowelizowany przepis art. 56 KP Sąd ten uznał jednak, że okoliczności sprawy nie dają podstaw do uwzględnienia roszczenia o przywrócenie do pracy i dlatego zasądził odszkodowanie.

W kasacji zarzucono naruszenie art. 30 § 4, art. 52 § 1 pkt 1, art. 52 § 3, art. 30 § 5 oraz art. 56 KP oraz rażące naruszenie przepisów prawa procesowego. W uzasadnieniu podniesiono, iż art. 56 KP zezwala na zasądzenie odszkodowania w miejsce dochodzonego przywrócenia do pracy w bardzo wyjątkowych sytuacjach, które nie zostały w niniejszej sprawie wykazane przez Sąd II instancji. Pozostałe zarzuty dotyczące prawa materialnego zostały uzasadnione poprzez odesłanie do argumentów podniesionych w apelacji.

Sąd Najwyższy zważył co następuje.

Kasacja nie jest uzasadniona.

Z przepisu art. 393³ KPC wynika wprost, iż kasacja powinna przytaczać podstawy kasacyjne i ich uzasadnienie. Wymóg ten jest spełniony tylko w odniesieniu do art. 56 KP. Pozostałe zarzuty bądź to nie zawierają podstaw kasacyjnych (nie powołano żadnego przepisu prawa procesowego, który zdaniem skarżącego był naruszony) bądź też nie zostały uzasadnione. Zgodnie z ustalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego nie stanowi wymaganego przez art. 393³ KPC uzasadnienia podstaw kasacyjnych odesłanie do wcześniejszych pism procesowych. Z tych względów zarzuty nie dotyczące naruszenia art. 56 KP nie mogą być rozpatrywane przez Sąd Najwyższy.

Przepis art. 56 § 2 KP nakazuje w stosunku do rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia odpowiednio stosować art. 45 § 2 i § 3 KP, dotyczące roszczeń pracownika w razie wadliwego wypowiedzenia umowy. Według art. 45 § 2 KP sąd pracy może nie uwzględnić żądania pracownika uznania wypowiedzenia za bezskuteczne lub przywrócenia do pracy, jeżeli ustali, że uwzględnienie takiego żądania jest niemożliwe lub niecelowe; w takim przypadku sąd pracy orzeka o odszkodowaniu. Mimo że Sąd II instancji nie wskazał wyraźnie w uzasadnieniu przyczyn, dla których

- 3 -

przywrócenie powoda do pracy jest niecelowe, to jednak jego rozstrzygnięcie jest trafne. Powód bowiem już wcześniej opuszczał pracę bez usprawiedliwienia, nadużywał alkoholu, a ponadto nałożono na niego karę nagany.

Z tych względów na podstawie art. 393¹² KPC orzeczono jak w sentencji.