Wyrok z dnia 2006-10-03 sygn. IV KK 290/06

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt IV KK 290/06

W Y R O K

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 października 2006 r.

Sąd Najwyższy w składzie:

                    SSN Krzysztof Cesarz (przewodniczący )

                    SSN Józef Dołhy (sprawozdawca)

                    SSN Ewa Strużyna

                    Protokolant Wanda Ciszewska

przy udziale prokuratora Prokuratury Krajowej Andrzeja Pogorzelskiego

w sprawie Ł. L.

skazanej z art. 177 § 2 k.k.

po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie

w dniu 3 października 2006 r.,

kasacji, wniesionej przez Rzecznika Praw Obywatelskich na korzyść skazanej,

od wyroku Sądu Okręgowego w K.

z dnia 24 czerwca 2005 r., sygn. akt VI Ka (…)

utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w P.

z dnia 7 marca 2005 r., sygn. akt II K (…);

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje do ponownego rozpoznania w postępowaniu odwoławczym Sądowi Okręgowemu w K.

U Z A S A D N I E N I E

Sąd Rejonowy w P., wyrokiem z dnia 7 marca 2005 r., uznał oskarżoną Ł. L. za winną tego, że w dniu 2 listopada 2001 r. na trasie (…) w P., nieumyślnie naruszyła zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowy, w ten sposób, że przechodząc przez jezdnię po oznakowanym przejściu dla pieszych nie oceniła w sposób należyty sytuacji drogowej, czym zmusiła kierującego samochodem osobowym marki „Ford Puma” o nr rej. (…) S. M. do wykonania manewru obronnego zmierzającego do uniknięcia jej potrącenia, w trakcie którego samochód osobowy „Ford Puma” zjechał na przeciwny pas ruchu, gdzie zderzył się czołowo z jadącym z przeciwka samochodem osobowym marki „Renault Kangoo” nr rej. (…), kierowanym przez G. M., w konsekwencji czego, obrażeń ciała doznał kierujący samochodem marki „Renault Kangoo” G. M. w postaci: złamania kości szczękowej typu le Fort III, złamania kompleksu jarzmowo-oczodołowego wieloodłamowego po stronie lewej, licznych otarć twarzy, złamania otwartego kości łokciowej lewej oraz pasażerowie tego pojazdu: A. M. w postaci: krwiaka śródmózgowego okolicy czołowej lewej, złamania przedniego dołu czaszkowego, złamania kości czołowej z przemieszczeniem, złamania przedramienia prawego w miejscu typowym, D. M. w postaci: stłuczenia głowy i wstrząśnięcia mózgu, stłuczenia płuc, stłuczenia brzucha, rozerwania dwunastnicy, pourazowej niewydolności oddechowej oraz M. M. w postaci: stłuczenia głowy w okolicy potylicznej, stłuczenia i otarcia naskórka klatki piersiowej, złamania 1/5 dalszej kości promieniowej prawej z przemieszczeniem, to jest przestępstwa z art. 177 § 2 k.k. i za to na podstawie tego przepisu skazał oskarżoną na karę 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania tej kary na okres próby 3 lat, na podstawie art. 71 § 1 k.k. orzekł karę grzywny w wysokości 50 stawek dziennych przyjmując stawkę dzienną za równoważną kwocie 10 zł.

Wyrok ten zaskarżył apelacją obrońca oskarżonej zarzucając obrazę prawa materialnego – art. 177 § 2 k.k. w zw. z art. 26, 14 i 13 ustawy – Prawo o ruchu drogowym, obrazę przepisów postępowania – art. 410 k.p.k. oraz błąd w ustaleniach faktycznych.

Sąd Okręgowy w K., wyrokiem z dnia 24 czerwca 2005 r., utrzymał w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną.

Od powyższego wyroku kasację na korzyść Ł. L. wniósł Rzecznik Praw Obywatelskich, zarzucając rażące i mogące mieć istotny wpływ na jego treść naruszenie art. 4 k.p.k. i art. 7 k.p.k., polegające na błędnej oraz dowolnej ocenie istotnych okoliczności sprawy, a zwłaszcza na nierozważeniu i nieuwzględnieniu okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonej, wynikających z sytuacji drogowej oraz pominięciu w tej części stosownych przepisów ruchu drogowego oraz zapatrywań Sądu Najwyższego określających powinności uczestników ruchu drogowego, podczas gdy prawidłowa, zgodna z powołanymi regułami procesowymi ocena okoliczności sprawy prowadzi do wniosku, że oskarżona nie jest winna popełnienia przypisanego jej czynu.

W konkluzji skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku oraz utrzymanego nim w mocy wyroku sądu pierwszej instancji i uniewinnienie Ł. L. od popełnienia przypisanego jej czynu.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Sposób sformułowania w części opisowej zarzutu kasacji pozwala na stwierdzenie, że kasacja w swej istocie zawiera zarzuty stricte apelacyjne – kwestionuje ocenę wiarygodności poszczególnych źródeł dowodowych, domaga się dokonania odmiennych ustaleń co do przebiegu zdarzenia, prezentuje własne poglądy autora kasacji zmierzające do zakwestionowania ustaleń faktycznych, tym samym kasacja skierowana jest przeciwko orzeczeniu sądu pierwszej instancji. Nie ulega wątpliwości, że postawienie sądowi odwoławczemu zarzutu obrazy art. 7 k.p.k. możliwe jest przy jednoczesnym sformułowaniu w kasacji zarzutu naruszenia art. 433 § 1 k.p.k. oraz art. 457 § 3 k.p.k. Wprawdzie w opisie zarzutu kasacja nie wskazuje na naruszenie powołanych przepisów, jednakże odczytanie całości argumentacji autora kasacji przez pryzmat art. 118 § 1 k.p.k., pozwala na ustalenie, że sąd odwoławczy w niepełny sposób rozpoznał wniesioną apelacją obrońcy oskarżonej. Zarzucając obrazę prawa materialnego, obrońca zakwestionował elementy strony przedmiotowej, jak i podmiotowej czynu przypisanego oskarżonej, jak też przyjęcie, że zachodzi związek przyczynowy pomiędzy zachowaniem się oskarżonej a zaistniałym wypadkiem. Sąd odwoławczy nie rozważył, czy przyjęcie, że oskarżona naruszyła zasadę szczególnej ostrożności wskutek niewłaściwej oceny prędkości i odległości jadącego pojazdu, jest wystarczające do obiektywnego przypisania jej skutku przestępnego.

Zasadnie autor kasacji podnosi, że w orzecznictwie Sądu Najwyższego dominuje pogląd, iż spowodowanie przez sprawcę skutku, musi być następstwem naruszenia zasad ostrożności. Spowodowanie skutku może być tylko wtedy obiektywnie przypisane sprawcy, gdy urzeczywistnia się w nim niebezpieczeństwo, któremu zapobiec miałoby przestrzeganie naruszonego obowiązku ostrożności. Koncepcja obiektywnego przypisania opiera się na założeniu, że sprawcy spowodowanego skutku przestępnego można ów skutek obiektywnie przypisać tylko wtedy, gdy zachowanie owego sprawcy stwarzało lub istotnie zwiększyło prawnie nieakceptowane niebezpieczeństwo (ryzyko) dla dobra prawnego stanowiącego przedmiot zamachu i niebezpieczeństwo (ryzyko) to realizowało się w postaci nastąpienia danego skutku przestępnego (por. wyrok z dnia 8 marca 2000 r., III KKN 231/98 – OSNKW 2000, z. 5 – 6, poz. 45, wyrok z dnia 1 grudnia 2000 r., IV KKN 509/98 – OSNKW 2001, z. 5 – 6, poz. 45).

Oczywiste jest zatem, że brak w uzasadnieniu Sądu odwoławczego ustosunkowania się do tak istotnych kwestii, stanowi rażącą obrazę przepisu art. 457 § 3 k.p.k., co rodzi konieczność uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w K. do ponownego rozpoznania w postępowaniu odwoławczym.