Wyrok z dnia 2007-06-19 sygn. I OSK 1007/06

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Joanna Runge-Lissowska (spr.) Sędziowie Anna Lech NSA Marek Gorski Protokolant Barbara Dąbrowska po rozpoznaniu w dniu 19 czerwca 2007r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej B. i Z. małżonków M. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 27 marca 2006r. sygn. akt II SA/Łd 4/06 w sprawie ze skargi B. i Z. małżonków M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podziału nieruchomości oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 27 marca 2006 r. sygn. akt II SA/Łd 4/06, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w pkt 1 oddalił skargę B. i Z. M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] nr [...], którą została utrzymana w mocy decyzja Wójta Gminy [...] z dnia [...] nr [...] zatwierdzająca z urzędu projekt podziału działki nr 129, który to podział jest konieczny dla realizacji celów publicznych, tj. wydzielenia gruntu pod pas drogowy autostrady A-1, której przebieg określiła ostateczna decyzja Ministra Infrastruktury z dnia [...] o ustaleniu lokalizacji tej autostrady, w pkt 2 zarządził zwrot na rzecz skarżących nadpłaconego wpisu sądowego.

W uzasadnieniu wyroku Sąd podkreślił, że słusznie organy uznały, iż wydzielenie gruntów pod drogi publiczne jest celem publicznym, o którym mowa w art. 6 pkt 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, gdyż droga krajowa, którą m.in. jest autostrada jest drogą publiczną (art. 2 pkt 1, art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych), a także, że w sprawie niespornym jest, że dla terenu na którym leży nieruchomość będąca przedmiotem podziału nie został sporządzony plan miejscowy oraz że jest ona objęta wskazaną na wstępie decyzją Ministra Infrastruktury, a wobec tych okoliczności w sprawie nie mają zastosowania art. 93 i art. 94 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Wojewódzki Sąd stwierdził, iż organy prawidłowo zastosowały art. 95 pkt 6 tej ustawy, który pozwala na dokonanie podziału nieruchomości w celu wydzielenia części nieruchomości objętej decyzją o ustaleniu lokalizacji drogi krajowej, niezależnie od ustaleń planu miejscowego, uznając, iż przeciwny pogląd nie jest słuszny. Odpowiadając na zarzuty skargi Sąd wyjaśnił, iż dokonując podziału organ był związany liniami rozgraniczającymi teren, określonymi w decyzji o ustaleniu lokalizacji autostrady, jak również podkreślił, że organy nie naruszyły zasad postępowania administracyjnego.

Skargę kasacyjną od pkt 1 tego wyroku wnieśli B. i Z. M., reprezentowani przez adwokata, domagając się jego uchylenia w tej części i przekazania sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Łodzi do ponownego rozpoznania, względnie o rozpoznanie skargi i uchylenie zaskarżonych decyzji.

Wyrokowi zarzucono naruszenie prawa materialnego:

poprzez pominięcie art. 93 ust. 1 w zw. z art. 94 ust. 1, 2 i 3 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2004 r. Nr 12, poz. 2603 ze zm.), których brzmienie świadczy o tym, że istnienie planu zagospodarowania jest warunkiem podziału nieruchomości, a w razie braku planu - postępowanie podziałowe powinno być zawieszone,

poprzez błędną wykładnię art. 95 pkt 6 ww. ustawy przez przyjęcie, że przepis ten ma zastosowanie w sytuacji, gdy brak jest planu zagospodarowania przestrzennego, podczas gdy przepis ten ma zastosowanie jedynie w przypadku istnienia planu, gdyż tylko istniejący plan może zawierać ustalenia,

art. 7 Konstytucji RP poprzez pominięcie, że organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa, a zatem zaskarżone decyzje zapadłe w oparciu o normy prawa, błędnie zinterpretowane winny zostać uchylone z urzędu, względnie zostać stwierdzona nieważność decyzji Wójta Gminy N..

W uzasadnieniu podkreślono, że Wojewódzki Sąd przyjął, iż w sprawie nie mają zastosowania art. 93 i 94 ustawy o gospodarce nieruchomościami, a nadto, że art. 95 pkt 6 wymaga istnienia planu, gdyż ustalenia może zawierać wyłącznie plan istniejący. Wskazano też, iż zaskarżone decyzje powinny być uchylone z urzędu jako naruszające zasadę działania organów na podstawie i w granicach prawa.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Art. 93 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603 ze zm.) zawiera generalną zasadę obowiązującą przy dokonywaniu podziału nieruchomości. Zgodnie z nim podział nieruchomości może nastąpić, gdy jest zgodny z ustaleniami planu miejscowego oraz przepisami szczególnymi. Zasadą zatem jest, że istnienie planu miejscowego i jego ustalenia przesądzają o podziale nieruchomości. Jednakże od zasady tej przepisy ustawy przewidują wyjątki. Pierwszy wynika już z art. 93 ust. 1 zdanie drugie, gdzie w razie braku planu stosuje się art. 94. Przepis ten wymaga ustalenia czy istnieje obowiązek sporządzenia planu, a jeżeli tak, lub gdy gmina przystąpiła do sporządzenia, to zawieszenia postępowania o podział, a jeżeli nie - dokonania podziału wg zasad przewidzianych w ust. 1 tego przepisu (zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania). Następnym przepisem szczególnym, który stanowi kolejny wyjątek od zasady wymienionej w art. 93 ust. 1 zdanie pierwsze, jest art. 95 ustawy, który wymienia sytuacje powodujące możliwość dokonania podziału nieruchomości niezależnie od ustaleń planu miejscowego.

Sformułowanie "niezależnie od ustaleń planu miejscowego" należy rozumieć dwojako. Podziału nieruchomości można dokonać, gdy plan miejscowy istnieje, ale niezależnie od jego ustaleń, a więc inaczej aniżeli stanowi to art. 93 ust. 1 albo, jeżeli planu miejscowego nie ma. Jednak w obu wypadkach podział może nastąpić tylko gdy zaistnieje któraś z sytuacji przewidzianych w art. 95, bowiem niezwiązanie ustaleniami planu przy podziale nieruchomości może mieć miejsce tylko w celach wskazanych w tym przepisie.

Nie można zatem zgodzić się z zarzutami skargi kasacyjnej, iż Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi naruszył prawo materialne poprzez niezastosowanie art. 93 ust. 1 w zw. z art. 94 ustawy o gospodarce nieruchomościami i błędną wykładnię art. 95 pkt 6 tej ustawy. Art. 93 ust. 1 i art. 94 nie miały bowiem zastosowania w sprawie w tym sensie, że Sąd nie był zobligowany badać czy istnieje plan miejscowy lub czy podział jest zgodny z nim czy decyzją, o której mowa w art. 94 ust. 1, bowiem art. 95 nie wymaga takiej oceny. Natomiast Sąd miał obowiązek zbadać, czy w sprawie zachodziła któraś z okoliczności wskazanej w art. 95 co też uczynił i czemu dał wyraz w uzasadnieniu, odnosząc się do celu jakim jest lokalizacja autostrady.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 7 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, nie można uznać zarzutu za trafny, gdyż z przyczyn wskazanych wyżej nie było podstaw do uchylenia zaskarżonych decyzji

Wobec powyższego skarga kasacyjna podlegała oddaleniu, na podstawie art. 184 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), jako nieposiadająca usprawiedliwionych podstaw.