Wyrok z dnia 2007-11-14 sygn. II OSK 1498/06

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Alicja Plucińska-Filipowicz /spr./ Sędzia NSA Henryk Ożóg Sędzia NSA Jerzy Bujko Protokolant Anna Jusińska po rozpoznaniu w dniu 14 listopada 2007 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej [...] Spółdzielni Mieszkaniowej w S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 6 czerwca 2006 r., sygn. akt VII SA/Wa 1212/05 w sprawie ze skargi [...] Spółdzielni Mieszkaniowej w S. na decyzję Wojewody M. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie 2. zasądza od Wojewody M. na rzecz [...] Spółdzielni Mieszkaniowej w S. kwotę 550 zł (słownie: pięćset pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 6 czerwca 2006 r. sygn. akt VII SA/Wa 1212/05 po rozpoznaniu skargi [...] Spółdzielni Mieszkaniowej w S. na decyzję Wojewody M. z dnia [...] nr [...] utrzymującą w mocy decyzję Prezydenta Miasta S. z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę budynku mieszkalnego wielorodzinnego z lokalami usługowymi i infrastrukturą, zlokalizowanego na działkach nr geod. [...], [...], [...] arkusz mapy [...] u zbiegu ulic [...] i [...] w S. - na wniosek inwestora /"[...]" SA/ - oddalił skargę. W uzasadnieniu wyroku podano, że kwestionowana decyzja została wydana po uwzględnieniu, iż przedmiotowa inwestycja znajduje się na terenie objętym obowiązującym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego przeznaczonym pod zabudowę mieszkaniowo-usługową. Uwzględniono też zatoki parkingowe obsługujące przedmiotową inwestycję, usytuowane na działce nr ewid. [...] /pas drogowy ul. [...]/ oraz na działce nr ewid. [...] /pas drogowy ul. [...] w S. o łącznej ilości 10 stanowisk postojowych/, co powoduje, że ilość miejsc postojowych będzie zapewniała obsługę projektowanego budynku. Kwestia ta została pozytywnie zaopiniowana przez organ właściwy do spraw ruchu drogowego. Linia zabudowy dla przedmiotowej inwestycji została indywidualnie ustalona w uzgodnieniu z Architektem Miasta stosownie do ( 6 pkt 2 obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Skargę na powyższe rozstrzygnięcie wniosła [...] Spółdzielnia Mieszkaniowa zarzucając w szczególności brak zgodności z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego w zakresie linii zabudowy, która powinna nawiązywać do linii zabudowy istniejących budynków, a indywidualne ustalenie linii zabudowy jest dopuszczalne tylko w uzasadnionych przypadkach. Spółdzielnia podkreśliła też, że miejsca parkingowe powinny być zaprojektowane na działce inwestora, co nie miało miejsca w niniejszej sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

W ocenie Sądu pierwszej instancji podniesione w skardze zarzuty dotyczące linii zabudowy są niesłuszne, skoro obowiązujący miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego "dopuszcza indywidualne ustalenie linii zabudowy w uzasadnionych przypadkach, w uzgodnieniu z Architektem Miasta, co miało miejsce w niniejszej sprawie".

Ponadto zgodnie z ( 18 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie "zagospodarowując działkę budowlaną, należy urządzić, stosownie do jej przeznaczenia i sposobu zabudowy, miejsca postojowe dla samochodów użytkowników stałych i przebywających okresowo, w tym również miejsca postojowe dla samochodów, z których korzystają osoby niepełnosprawne". Sąd stwierdził, że przepis ten został zachowany, skoro pozytywną opinię w sprawie usytuowania miejsc postojowych w pasie drogowym wydał właściwy organ do spraw ruchu drogowego przy czym ilość miejsc postojowych według analizy sporządzonej przez projektanta jest w pełni wystarczająca.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniosła [...] Spółdzielnia Mieszkaniowa w S., zastąpiona przez radcę prawnego A. D., zarzucając naruszenie prawa materialnego:

1/ art. 35 ust. 1 ustawy Prawo budowlane w związku z ( 6 pkt 2 uchwały Rady Miasta S. Nr [...] z dnia [...], poprzez błędne przyjęcie, iż uzgodnienie poczynione z Architektem Miejskim w sprawie linii zabudowy jest uzasadnione i dokonane prawidłowo,

2/ ( 18 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, poprzez jego błędne zastosowanie i w konsekwencji przyjęcie, iż wymóg urządzenia miejsc postojowych dla samochodów na działce objętej pozwoleniem na budowę jest spełniony podczas gdy miejsca te będą się znajdowały na działkach sąsiednich, w pasie drogowym.

Skarga kasacyjna zawiera też zarzut naruszenia art. 145 ( 1 lit. c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm./, zwanej dalej "ppsa", w związku z art. 77 ( 1 kpa wobec nie uchylenia zaskarżonej - wadliwej decyzji.

Uzasadnienie skargi kasacyjnej zmierza w kierunku wykazania, iż nie zostały w sprawie zachowane wymogi miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w kwestii odpowiedniego ustalenia linii zabudowy i zapewnienia odpowiedniej ilości miejsc parkingowych dla samochodów na działce należącej do inwestora.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż skarga kasacyjna została oparta na usprawiedliwionych podstawach.

Jako podstawy skargi kasacyjnej w niniejszej sprawie wskazano naruszenie prawa materialnego, to jest:

1/ art. 35 ust. 1 ustawy Prawo budowlane w związku z unormowaniem miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, poprzez błędne przyjęcie, iż uzgodnienie poczynione z Architektem Miejskim w sprawie linii zabudowy jest uzasadnione i dokonane prawidłowo,

2/ ( 18 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, poprzez jego błędne zastosowanie i przyjęcie, iż wymóg urządzenia miejsc postojowych dla samochodów na działce objętej pozwoleniem na budowę został spełniony w sytuacji, gdy miejsca te zostały "przewidziane" na działkach sąsiednich /nie należących do inwestora/, będących pasem drogowym /drogi publicznej/.

W ocenie strony zostało też naruszone prawo procesowe, to jest art. 145 ( 1 lit. c, bowiem zaskarżona decyzja powinna zostać przez Sąd pierwszej instancji uchylona z uwagi na wady prawne, których skutkiem powinno być takie rozstrzygnięcie.

Podstawową w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego kwestią w niniejszej sprawie jest to, czy można było orzec tak, jak to uczynił Sąd pierwszej instancji, w odniesieniu do zarzucanej w postępowaniu administracyjnym, a następnie w postępowaniu sądowo-administracyjnym, wady wniosku o zatwierdzenie projektu budowlanego i udzielenie pozwolenia na budowę w zakresie wymogu wynikającego z przepisu ( 18 ust. 1 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, to jest zapewnienia miejsc parkingowych dla przedmiotowego obiektu budowlanego.

Nie jest w sprawie sporne, iż przepis ten wymaga, aby dla przedmiotowej inwestycji, którą jest budowa budynku wielorodzinnego z usługami, została zaprojektowana odpowiednia liczba miejsc parkingowych. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku przytacza się nawet w pełni treść tego przepisu, który brzmi: "Zagospodarowując działkę budowlaną, należy urządzić, stosownie do jej przeznaczenia i sposobu zabudowy, miejsca postojowe dla samochodów użytkowników stałych i przebywających okresowo, w tym również miejsca postojowe dla samochodów, z których korzystają osoby niepełnosprawne". Jak to jednoznacznie wynika z treści tego przepisu, odnosi się on do wszelkiego rodzaju inwestycji budowlanych, a więc niewątpliwie także do budynków wielorodzinnych, a zwłaszcza, gdy w budynkach tych przewidziano lokale usługowe, gdyż niewątpliwie większe znaczenie ma zaprojektowanie odpowiedniej liczby miejsc parkingowych dla budynku wielorodzinnego, niż dla budynku jednorodzinnego, a dodatkowo z lokalami użytkowymi /usługowymi/, gdyż z tego budynku będzie okresowo korzystała większa liczba osób, co ma wpływ na potrzeby w zakresie parkowania. Kwestią sporną w sprawie jest natomiast to, czy miejsca parkingowe muszą być zaprojektowane na terenie objętym wnioskiem o wydanie pozwolenia na budowę, będącym w dyspozycji inwestora, czy też można zaakceptować jako legalną taką sytuację, jaka miała miejsce w niniejszej sprawie, iż inwestor porozumiał się z organem właściwym w sprawach ruchu drogowego i uzyskał pozytywne stanowisko dla proponowanej przez niego koncepcji, iż wielorodzinny budynek z usługami, w zakresie miejsc parkingowych, będzie obsługiwany wyłącznie z wykorzystaniem zatoczek w pasie drogowym ulic, do których przylega. Koncepcja inwestora została uznana przez organ administracji publicznej orzekając w niniejszej sprawie, za zgodna z normą ( 18 ust. 1 warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, a następnie Sąd pierwszej instancji uznał za oczywiste, że przepis ( 18 ust. 1 został w sprawie spełniony.

Otóż z takim stanowiskiem nie można się zgodzić. Zarówno gramatyczna /literalna/, jak i celowościowa /funkcjonalna/ wykładnia omawianego przepisu prowadzi do jednoznacznego wniosku, iż miejsca parkingowe muszą być zaprojektowane i urządzone na terenie należącym do inwestora, na którym dana inwestycja ma być realizowana, jak też mają one mieć charakter trwały, a więc nie mogą to być miejsca parkingowe np. tylko na czas budowy, lub na pewien tylko okres początkowy użytkowania obiektu budowlanego. Istotą unormowania ( 18 ust. 1, stanowiącego materialne prawo administracyjne /prawo publiczne/, jest bowiem niewątpliwie doprowadzenie do tego, aby nowa inwestycja budowlana w zakresie parkowania nie obciążała wyłącznie dróg publicznych /miejsc postojowych na tych drogach/. Inwestor z woli ustawodawcy, przystępując do realizacji zamierzenia budowlanego, ma związane z tym i wynikające z przepisów prawa publicznego obowiązki, w tym również obowiązek poniesienia ciężarów wiążących się z zapewnieniem miejsc parkingowych dla przyszłych użytkowników obiektu budowlanego, objętego wnioskiem o pozwolenie na budowę.

Jak to wynika wyraźnie z całokształtu niniejszej sprawy, inwestor, w porozumieniu z Architektem Miejskim, doprowadził do przesunięcia linii zabudowy zbliżając obiekt do pasa drogowego, wprawdzie w sposób zapewniający zachowanie wymaganych odległości zapewniających bezpieczny ruch drogowy, lecz jednocześnie uniemożliwiający spełnienie wymogu określonego w ( 18 ust. 1 warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Z treści wystąpienia inwestora do Architekta Miejskiego wynika, że uzasadnieniem do proponowanej zmiany, w stosunku do ustaleń miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, linii zabudowy na korzyść inwestora, miał być wzgląd na estetykę terenu, jednakże całkowicie pominięto wpływ uwzględnienia żądania inwestora na wypełnienie przez niego obowiązków określonych w ( 18 ust. 1 warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Odnosi się wrażenie, że propozycja inwestora, potraktowania zatok w pasie dróg publicznych, jako miejsc parkingowych dla danej inwestycji, nosi cechy ominięcia wymogu ( 18 ust. 1 warunków technicznych.

Mając na uwadze powyższe, Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji z mocy art. 185 § 1 ppsa. O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 203 pkt 2 ppsa.