Postanowienie z dnia 2008-07-17 sygn. II OZ 762/08

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Wojciech Chróścielewski po rozpoznaniu w dniu 17 lipca 2008 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia J. L. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 1 kwietnia 2008 r., sygn. akt VII SA/Wa 199/08 o przywróceniu terminu do wniesienia skargi w sprawie ze skargi S. B. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...], nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji postanawia: uchylić zaskarżone postanowienie i przekazać sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie

Uzasadnienie

W dniu 14 stycznia 2008 r. (data nadania) S. B. złożył skargę na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...], w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu do jej wniesienia. We wniosku skarżący wskazał, że o decyzji Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego dowiedział się dopiero po przeprowadzeniu przez Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego oględzin na posesji przy ul. [...] w R. w dniu [...]. W czasie bowiem gdy przesyłkę z zaskarżoną decyzją doręczono zastępczo skarżący przebywał w domu córki, a nikogo nie upoważnił do odbierania korespondencji w jego imieniu. Jednakże od czasu do czasu przyjeżdżał do swojego domu i sprawdzał skrzynkę pocztową, w której żadnego awizo nie znalazł.

Postanowieniem z dnia 1 kwietnia 2008 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie przywrócił S. B. termin do wniesienia skargi. Jak wskazał Sąd w uzasadnieniu postanowienia w ramach doręczenia zastępczego /art. 44 k.p.a./ przesyłkę do S. B. zawierającą zaskarżoną decyzję awizowano w dniu [...] i w związku z nieodebraniem jej przez adresata awizowano przesyłkę ponownie w dniu [...], tj. o jeden dzień za wcześnie. Zwrot do nadawcy nastąpił w dniu [...]. Prawidłowo powtórne awizowanie przesyłki winno mieć miejsce w dniu [...], domniemanie doręczenia miałoby miejsce w dniu [...], zatem zwrot do nadawcy powinien nastąpić w dniu [...]. List nie został więc prawidłowo doręczony zastępczo w trybie art. 44 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego /Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm./. Nieskutecznie doręczona przesyłka zawierająca zaskarżoną decyzję powoduje zaś, iż 30-dniowy termin do wniesienia skargi do sądu dla skarżącego nie zaczął biec. W ocenie Sądu nie zachowanie terminu do wniesienia skargi nastąpiło bez winy skarżącego, a powyższe pociąga dla niego ujemne skutki procesowe w zakresie postępowania sądowego.

Na powyższe postanowienie zażalenie złożył uczestnik postępowania J. L., podnosząc iż z dat przytoczonych w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia nie wynika aby termin został uchybiony gdyż przesyłka znajdowała się przez okres 14 dni w Urzędzie Pocztowym dostępna do odbioru i jej zwrot nastąpił po upływie wymaganego terminu jej przechowywania. W ocenie uczestnika postępowania zwrot awizowanej przesyłki nastąpił nawet jeden dzień po upływie terminu, natomiast kwestia przedterminowego drugiego jej awizowania nie może mieć znaczenia dla zachowania terminu. Kwestie związane z nieodebraniem decyzji przez sąsiada były zamierzonym działaniem, zmierzającym do przedłużenia terminu

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zażalenie jest uzasadnione.

Zgodnie z art. 44 § 1 k.p.a. w razie niemożności doręczenia pisma w sposób wskazany w art. 42 i 43:

1) poczta przechowuje pismo przez okres czternastu dni w swojej placówce pocztowej - w przypadku doręczania pisma przez pocztę,

2) pismo składa się na okres czternastu dni w urzędzie właściwej gminy (miasta) - w przypadku doręczania pisma przez pracownika urzędu gminy (miasta) lub upoważnioną osobę lub organ.

§ 2. Zawiadomienie o pozostawieniu pisma wraz z informacją o możliwości jego odbioru w terminie siedmiu dni, licząc od dnia pozostawienia zawiadomienia w miejscu określonym w § 1, umieszcza się w oddawczej skrzynce pocztowej lub, gdy nie jest to możliwe, na drzwiach mieszkania adresata, jego biura lub innego pomieszczenia, w którym adresat wykonuje swoje czynności zawodowe, bądź w widocznym miejscu przy wejściu na posesję adresata.

§ 3. W przypadku niepodjęcia przesyłki w terminie, o którym mowa w § 2, pozostawia się powtórne zawiadomienie o możliwości odbioru przesyłki w terminie nie dłuższym niż czternaście dni od daty pierwszego zawiadomienia.

§ 4. Doręczenie uważa się za dokonane z upływem ostatniego dnia okresu, o którym mowa w § 1, a pismo pozostawia się w aktach sprawy.

Z powyższych regulacji dotyczących instytucji doręczenia zastępczego wynika, iż aby doręczenie takie mogło zostać uznane za skuteczne musi zostać spełniony podstawowy warunek pozostawania pisma do odbioru w placówce pocztowej przez okres 14 dni. Warunek ten spełnia doręczenie zastępcze zaskarżonej decyzji w sprawie niniejszej. Z adnotacji poczty na przesyłce, która zawierała decyzję wynika bowiem, iż po raz pierwszy awizowano ją w dniu [...] a zwrot do nadawcy nastąpił w dniu [...]. Od daty pierwszego awiza do dnia zwrotu do nadawcy upłynęło zatem pełne 14 dni. Bez znaczenia jest przy tym jak podniesiono w zażaleniu, iż drugie awizowanie zostało dokonane o jeden dzień wcześniej, skoro przesyłka pozostawała przez okres 14 dni do odbioru w placówce pocztowej, zgodnie z art. 44 k.p.a. W takiej sytuacji doręczenie nastąpiło z upływem okresu 14 dni czyli w dniu [...]. Stanowisko przyjęte przez Sąd I instancji w zaskarżonym postanowieniu, iż doręczenie zastępcze zaskarżonej decyzji Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego było nieskuteczne jest zatem błędne. Nie można zatem podzielić poglądu Sądu I instancji, iż nieskutecznie doręczona przesyłka zawierająca zaskarżoną decyzję spowodowała, iż 30-dniowy termin do wniesienia skargi do sądu dla skarżącego nie zaczął biec. Z tego względu zaskarżone postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 1 kwietnia 2008 r. jako oparte o błędną ocenę okoliczności faktycznych podlegało uchyleniu jako wadliwe.

Mając powyższe na uwadze Sąd na zasadzie art. 185 § 1 w związku z art. 197 § 1 i § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) postanowił jak w sentencji.