Wyrok z dnia 2009-02-24 sygn. II OSK 233/08

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Roman Hauser Sędziowie sędzia NSA Zygmunt Niewiadomski sędzia del. NSA Paweł Miładowski (spr.) Protokolant Marcin Rączka po rozpoznaniu w dniu 24 lutego 2009 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej S. N. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 września 2007 r. sygn. akt VII SA/Wa 1083/07 w sprawie ze skargi S. N. na decyzję Wojewody Mazowieckiego z dnia [...] kwietnia 2007 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wznowienia postępowania w sprawie pozwolenia na budowę 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie 2. zasądza od Wojewody Mazowieckiego na rzecz S. N. kwotę 280 (słownie: dwieście osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego

Uzasadnienie

W dniach 27 czerwca 2006 r. i 30 czerwca 2006 r. S. N., J. R. oraz B. G. - właściciele lokali przy [...] oraz współwłaściciele nieruchomości oznaczonej jako działka o nr ew. [...] z obrębu [...], złożyli wnioski o wznowienie postępowania, w sprawie zakończonej ostateczną decyzją Prezydenta m.st. Warszawy nr [...] z dnia [...] listopada 2005 r. zezwalającą na budowę jednorodzinnego budynku mieszkalnego przy ul. [...] w W. Wnioskodawcy powołali się na przepis art. 145 § 1 pkt 4 ustawy z 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz.U. z 2000r., nr 98, poz. 1071 ze zm., dalej: k.p.a.) podnosząc, że bez własnej winy nie brali udziału postępowaniu zakończonym wskazaną decyzją ostateczną.

Decyzją nr [...], z dnia [...] sierpnia 2006r. Prezydent m. st. Warszawy odmówił wznowienia postępowania podnosząc, że zarząd budynku przy [...] sprawuje [...]Sp. z o.o. i jako strona brała ona udział na każdym etapie postępowania którego dotyczył wniosek o wznowienie.

Wojewoda Mazowiecki decyzją nr [...]z dnia [...] kwietnia 2007r. po rozpatrzeniu odwołań S. N., J. R. i B. G., utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję Prezydenta m.st. Warszawy nr [...] z dnia [...] sierpnia 2006r.

Organ drugiej instancji wskazał, że odwołujący się są właścicielami lokali przy [...] oraz współwłaścicielami nieruchomości (działki o nr ew. nr [...] z obrębu [...]), na której ten budynek jest posadowiony, a działka nr [...] położona jest w bezpośrednim sąsiedztwie z działkami nr [...] i [...]objętymi przedmiotowym pozwoleniem na budowę. Jednocześnie organ zaznaczył, że właściciele nieruchomości przy [...] tworzą Wspólnotę Mieszkaniowa, którą na zewnątrz reprezentuje osoba prawna - [...] Sp. z o.o. Zdaniem organ odwoławczego w tych warunkach odwołujący nie posiadają interesu prawnego w sprawie, w rozumieniu art. 28 k.p.a. i nie przysługuje im przymiot strony. W ocenie Wojewody Mazowieckiego legitymację do występowania w przedmiotowej sprawie ma [...] Sp. z o.o. i to ona reprezentuje właścicieli lokali w stosunkach zewnętrznych.

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na powyższą decyzję wniósł S. N. zarzucając jej naruszenie między innymi art. 145 § 1 k.p.a. oraz art. 28 ust. 2, art. 35 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz.U. z 2006r., nr 156, poz. 1118 ze zm., dalej: prawo budowlane). Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji organu I instancji. Zdaniem skarżącego na podstawie art. 28 prawa budowlanego powinien zostać zawiadomiony o toczącym się postępowaniu w przedmiocie wydania inwestorowi pozwolenia na budowę. Wskazał, że inwestycja niniejsza bezpośrednio wpływa na jego prawo własności oraz wartość lokalu, a wspólnota nie ma prawa reprezentowania go w zakresie jego prawa własności. Na poparcie swoich zarzutów skarżący powołał wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 czerwca 2007 r., sygn. IV SA/Wa 620/07.

Odpowiadając na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Wyrokiem z 25 września 2007r. w sprawie sygn. akt VII SA/Wa 1038/07 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę S. N. na decyzję Wojewody Mazowieckiego nr [...] z [...] kwietnia 2007r. Zdaniem sądu I instancji zaskarżonej decyzji nie można postawić zarzutu naruszenia prawa, wobec czego skarga nie zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd wskazał, że o wznowieniu postępowania właściwy organ administracji orzeka tylko wówczas, gdy stwierdzi, że wystąpiła jedna z przesłanek ściśle określonych w art. 145 § 1 k.p.a., lub 145 a k.p.a., a jednocześnie nie zachodzi żadna z negatywnych przesłanek wznowienia postępowania określonych w art. 146 k.p.a. Dalej wskazano na dwufazowość postępowania wznowieniowego, gdzie pierwsza faza polega na badaniu formalnych podstaw wznowienia i kończy się wydaniem postanowienia o wznowieniu postępowania (art. 149 § 1 k.p.a.) lub decyzji o odmowie wznowienia postępowania (art. 149 § 3 k.p.a.). Ocena formalnych podstaw wznowienia sprowadza się do badania, czy żądanie wznowienia postępowania zostało zgłoszone przez stronę, czy powołuje ona podstawy wznowienia wymienione w art. 145 § 1 kpa oraz czy został zachowany termin do wniesienia podania o wznowienie postępowania, określony w art. 148 § 1 kpa.

Natomiast druga faza postępowania, prowadzonego po wydaniu postanowienia o jego wznowieniu, zgodnie z uregulowaniem zawartym w art. 149 § 2 kpa, dotyczy merytorycznej oceny przyczyn wznowienia i rozstrzygnięcia istoty sprawy. Tylko na tym etapie możliwy jest wgląd w materialnoprawny przedmiot sprawy, której wznowienie dotyczy.

Sąd pierwszej instancji podniósł, że odmowa wznowienia postępowania z tego powodu, że wnioskodawca nie jest stroną może nastąpić tylko wówczas gdy okoliczność ta jest oczywista. W przypadku gdy istnieją wątpliwości co do tego, czy wnioskodawca jest stroną, badanie przymiotu strony następuje po wznowieniu postępowania.

Kontrolując zaskarżoną decyzję, przedmiotowej sprawie stwierdzono, że organy przeprowadziły postępowanie w sposób prawidłowy, uznając że w sprawie o pozwolenie na budowę realizowanej na sąsiednim gruncie przymiot strony ma wspólnota mieszkaniowa, którą reprezentuje zarząd. Powołując się na utrwalone stanowisko wyrażane w orzecznictwie sądowoadministracyjnym Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie stanął na stanowisku, że członek wspólnoty, może samodzielnie występować w sprawie pozwolenia na budowę realizowanej na sąsiedniej działce tylko wtedy, gdy wykaże swój indywidualny interes prawny.

Zdaniem Sądu szczególnego odkreślenia wymagało to, że ani we wniosku o wznowienie postępowania , ani w odwołaniu od decyzji organu pierwszej instancji, ani w skardze do tutejszego Sądu, czy wreszcie w piśmie z dnia 1 września 2007r., skarżący nie wskazał własnego indywidualnego interesu prawnego. Powołany przez skarżącego fakt wpływu inwestycji na wartość jego mieszkania jest wskazaniem interesu faktycznego, a nie prawnego rozumianego jako interes indywidualny, konkretny, aktualny, obiektywny i oparty na konkretnym przepisie prawa materialnego.

Z tych względów uznano, że odmowa wznowienia postępowania zakończonego ostateczną decyzją pozwolenia na budowę, była zasadna z tego względu, że skarżący nie miał przymiotu strony, który posiadała wspólnota mieszkaniowa.

Skargę kasacyjną opartą na art. 174 pkt 1 p.p.s.a. wywiódł S. N., zaskarżając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie w całości, zarzucając naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez błędną wykładnię art. 28 k.p.a. i art. 28 ust. 2 prawa budowlanego, oraz poprzez niezastosowanie przepisów art. 5 ust. 1 pkt 9 prawa budowlanego i art. 2 Konstytucji RP. W uzasadnieniu skargi kasacyjnej pełnomocnik skarżącego podniósł, że w toku postępowania administracyjnego i sądowoadministracyjnego w I instancji, wskazywano na konkretne przepisy prawa materialnego, w oparciu o które skarżący domagał się ochrony jego interesu. Interes prawny zdaniem skarżącego wynika z treści art. 140 k.c. mającego w jego sytuacji zastosowanie, jako do właściciela lokalu i współwłaściciela nieruchomości na której posadowiony jest budynek. W odniesieniu do naruszenia art. 28 ust. 2 prawa budowlanego podniesiono, że Sąd I instancji niekonsekwentnie przyjął, że stroną jest wspólnota mieszkaniowa, ale przymiotu tego nie mają właściciele poszczególnych lokali. Naruszenia art. 2 Konstytucji RP polegało zdaniem skarżącego na uchybieniu zasadzie sprawiedliwości społecznej poprzez postawienie właścicieli lokali w niepewnej sytuacji prawnej.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna jest zasadna.

Zgodnie z art. 174 p.p.s.a. podstawami skargi kasacyjnej są naruszenia przepisów prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie (art. 174 pkt 1 p.p.s.a.) i naruszenia przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 174 pkt 2 p.p.s.a.).

Naczelny Sąd Administracyjny jest związany podstawami skargi kasacyjnej, zgodnie bowiem z art. 183 § 1 p.p.s.a. rozpoznaje sprawę w granicach tej skargi, biorąc z urzędu pod uwagę jedynie nieważność postępowania. Związanie Sądu podstawami przytoczonymi w skardze kasacyjnej nakłada na stronę wnoszącą ten środek zaskarżenia obowiązek prawidłowego ich określenia. Oznacza to konieczność powołania konkretnych przepisów prawa, którym - w ocenie wnoszącego skargę kasacyjną - uchybił sąd I instancji, jak również uzasadnienia zarzutu ich naruszenia, a w razie zgłoszenia zarzutu naruszenia prawa procesowego - wykazania dodatkowo, że zarzucone uchybienie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Skarga kasacyjna nieodpowiadająca tym wymaganiom, lub pozbawiona tych istotnych elementów uniemożliwia Sądowi ocenę jej zasadności.

Podstawą zarzutów skargi kasacyjnej jest naruszenie przez Sąd I instancji przepisów prawa materialnego. Przed przystąpieniem do merytorycznej oceny postawionych zarzutów, Naczelny Sąd Administracyjny zauważa, że pełnomocnik składającego skargę kasacyjną, wskazał art. 174 ust. 1 p.p.s.a., czyli jednostkę redakcyjną nie istniejącą w powołanym akcie prawnym. Natomiast przepis art. 174 p.p.s.a. dzieli się na punkty, a zadaniem Sądu II instancji związanego granicami skargi kasacyjnej, nie jest domniemywanie woli i ustalanie intencji autora skargi kasacyjnej. W tej mierze warto zwrócić uwagę zarówno na formalistyczne stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego odnoszące się do prawidłowego formułowania zarzutów skargi kasacyjnej (por. wyrok NSA z 10.07.2007r., sygn. akt I OSK 1134/06, publ.: LEX nr 366213, wyrok NSA z 10.02.2005r., sygn. akt OSK 1735/04, publ.: LEX nr 165775), jak i bardziej liberalny pogląd wyrażany w tym orzecznictwie (por. wyrok NSA z 24.11.2006r., sygn. akt II OSK 1313/06, publ.: LEX nr 310881, wyrok NSA z 20.10.2006r., sygn. akt I OSK 1376/05, publ.: LEX nr 281299, wyrok NSA z 23.09.2004r., sygn. akt OSK 479/04, publ.: LEX 162201). W niniejszej sprawie skutki niewątpliwie błędnie skonstruowanego zarzutu skargi kasacyjnej, jakim było wskazanie na nieistniejący przepis art. 174 ust. 1 p.p.s.a., niweluje prawidłowe wskazanie przepisów prawa materialnego; co bez naruszania przepisu art. 183 § 1 p.p.s.a. pozwoliło Sądowi rozpoznającemu skargę kasacyjną na przyjęcie, że w istocie zarzucono wyrokowi I instancji naruszenie przepisów o jakim mowa w art. 174 pkt 1 p.p.s.a. W tym miejscu godzi się odnieść jeszcze do charakteru art. 28 k.p.a., który mimo zlokalizowania go w ustawie regulującej procedurę administracyjna, zawiera normy o charakterze materialnoprawnym (por. wyrok NSA z 09.01.2008r., sygn. akt I OSK 349/07, publ.: LEX nr 453447 i wyrok NSA z 22.03.2007r., sygn. akt II OSK 634/06, publ.: LEX nr 325255).

Naruszenie prawa materialnego może przybrać dwie formy - błędną wykładnię, bądź niewłaściwe zastosowanie przepisu prawa materialnego. Zdaniem pełnomocnika organu w niniejszej sprawie rozstrzygnięcie pierwszoinstancyjne uchybiło art. 28 k.p.a. i art. 28 ust. 2 prawa budowlanego wskutek błędnej wykładni tych przepisów, a przepisom art. 5 ust. 1 pkt 9 prawa budowlanego i art. 2 Konstytucji RP poprzez ich niezastosowanie.

Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego błędna wykładnia prawa materialnego może polegać na nieprawidłowym odczytaniu normy prawnej wyrażonej w przepisie, mylnym zrozumieniu jego treści lub znaczenia prawnego, bądź też na niezrozumieniu intencji ustawodawcy (por. wyrok NSA z 13.09.2005r. w sprawie sygn. akt II OSK 16/05, publ.: LEX nr 192124, wyrok NSA z 23.02.2005r. w sprawie sygn. akt OSK 539/04, publ.: LEX nr 165771, wyrok NSA z 02.02.2005r. w sprawie sygn. akt OSK 1026/04, publ.: LEX nr 171170). Skuteczność tak podniesionego zarzutu należy ocenić w oderwaniu od ustaleń faktycznych, a jedynie w odniesieniu do bezspornych okoliczności faktycznych sprawy i uzasadnienia.

Stan faktyczny ustalony w niniejszej sprawie, jest bezsporny między stronami, nie został zakwestionowany przez Sąd I instancji, z okoliczności sprawy wynika, że przedmiotem sporu jest jedynie kwestia wykładni przepisów.

Przedmiotem kontroli sądowej przeprowadzonej w niniejszej sprawie przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, były decyzje odmawiające wznowienia postępowania administracyjnego zainicjowanego wnioskiem opartym na art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a. Zarówno w orzecznictwie sądów administracyjnych, jak i doktrynie, powszechny jest pogląd, że przepis art. 149 § 3 k.p.a. na podstawie którego organy odmawiają wznowienia postępowania, gdy wznowienie postępowania jest niedopuszczalne z przyczyn przedmiotowych lub podmiotowych oraz gdy żądanie wznowienia złożono z uchybieniem ustawowego terminu. Sąd I instancji przyjął, że organy prawidłowo ustaliły, że w sprawie pozwolenia na budowę skarżącemu nie przysługiwał przymiot strony, wobec czego nie był uprawniony do złożenia wniosku o wznowienie tego postępowania.

Naczelny Sąd Administracyjny wskazuje, że zapatrywanie to jest błędne ze względu na specyfikę podstawy wznowieniowej powołanej określonej w art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a. Odmowa wznowienia postępowania w takim przypadku może nastąpić jedynie gdy brak przymiotu strony jest oczywisty. Natomiast gdy kwestia legitymacji składającego wniosek nie jest bezsporna i zachodzi potrzeba jej badania, to nieuchronnie powoduje to przejście do merytorycznej oceny powołanej przesłanki niezawinionego braku udziału strony w postępowaniu z art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a. (por. wyrok NSA z 30.01.2008r. sygn. akt II OSK 1949/06, publ.: LEX nr 437529, wyrok NSA z 28.05.2008r., sygn. akt II GSK 149/08, publ.: Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych). Przy czym - słusznie wskazana przez Sąd I instancji - dwufazowość postępowania wznowieniowego polega na tym, że merytoryczne badanie powołanych we wniosku podstaw wznowieniowych możliwe jest dopiero po wydaniu postanowienia o wznowieniu postępowania zgodnie z art. 149 § 1 k.p.a.

Powyższe jednoznacznie wskazuje, że zagadnieniem kluczowym dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy było ustalenie kręgu podmiotów, którym przysługiwał przymiot strony. I który to krąg wbrew argumentacji podniesionej przez Sąd I instancji, a wcześniej organy I i II instancji, wcale nie jest oczywisty i bezsporny.

W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku nie wskazano wprost, które przepisy prawa materialnego brano pod rozwagę i które były podstawą rozstrzygnięcia. Ocena całokształtu rozważań tam wyłożonych doprowadziła jednak Naczelny Sąd Administracyjny do wniosku, że Sąd I instancji orzekając w niniejszej sprawie oparł się zarówno na art. 28 k.p.a. jak i art. 28 ust. 2 prawa budowlanego. Pierwsza ze wskazanych regulacji stanowi, że stroną jest każdy, czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie albo kto żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek. Podkreślić należy, że Natomiast drugi ze wskazanych przepisów określa, że stronami w postępowaniu w sprawie pozwolenia na budowę są: inwestor oraz właściciele, użytkownicy wieczyści lub zarządcy nieruchomości znajdujących się w obszarze oddziaływania obiektu. Przytoczony przepis prawa budowlanego jest normą lex specialis względem przepisu kodeksu postępowania administracyjnego, jednak nie powoduje wyłączenia jego stosowania. Wzajemna relacja między obu regulacjami jest tego rodzaju, że przepis art. 28 ust. 2 prawa budowlanego zawęża, ale nie sprawia że przepis art. 28 k.p.a., nie ma zastosowania w zakresie ustalania stron postępowania w sprawie pozwolenia na budowę. W orzecznictwie i doktrynie wyrażany jest pogląd - podzielany przez skład orzekający w niniejszej sprawie - że przepis art. 28 k.p.a. ma zastosowanie w sprawie pozwolenia na budowę albowiem na jego podstawie posiłkowo ustala się interes prawny podmiotów wskazanych w art. 28 ust. 2 prawa budowlanego (por. wyrok NSA z 28.03.2007r. sygn. akt II OSK 208/06, niepubl. i "Prawo budowlane. Komentarz" pod red. Z. Niewiadomskiego, wyd. C.H. Beck, Warszawa 2007r., s. 332).

Bezspornym jest, że na podstawie wskazanych przepisów wspólnota mieszkaniowa w rozumieniu art. 6 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (t.j. Dz.U. z 2000r., nr 80, poz. 903 ze zm., dalej: u.w.l.) obejmująca właścicieli lokali w budynku położonym w W. przy ul. [...] miała przymiot strony postępowania administracyjnego. Pogląd taki wyrażano wielokrotnie w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego (por. uchwała NSA z 26.11.2001r., sygn. akt OPK 19/01, publ.: ONSA 2002/2/68 i powołane tam orzecznictwo) i nie budzi on także wątpliwości składu orzekającego w niniejszej sprawie. Nie można jednak z powyższego wywodzić wniosku, że we wszystkich sytuacjach i za wszystkich członków wspólnoty mieszkaniowej działa wyłącznie wspólnota. Błędem jest automatyczne utożsamianie interesu prawnego wspólnoty mieszkaniowej z interesem prawnym poszczególnych właścicieli lokali mieszkalnych. Działania wspólnoty, reprezentowanej przez zarząd dotyczą co do zasady nieruchomości wspólnej określonej przez art. 3 ust. 2 u.w.l. Wynika to wprost z przepisów Rozdziału 4 ustawy o własności lokali, a w szczególności z art. 21 ust. 1 u.w.l. i art. 22 ust. 1 i ust. 3 u.w.l., gdzie ponadto w pierwszym ze wskazanych przepisów ustawodawca wyraźnie sygnalizuje samoistność właścicieli lokali i wspólnoty mieszkaniowej. Każdy właściciel lokalu stanowiącego w myśl art. 2 ust. 1 u.w.l. odrębną nieruchomość, może mieć swój własny interes prawny podlegający ochronie nie tylko w oparciu o przepisy prawa cywilnego, ale także na podstawie materialnoprawnych regulacji z zakresu prawa administracyjnego.

Zestawiając powyższe rozważania z brzmieniem art. 28 ust. 2 prawa budowlanego, Naczelny Sąd Administracyjny nie znajduje podstaw, dla których wskazana tam definicja strony - którą jest również właściciel nieruchomości - w ocenie Sądu I instancji w sposób oczywisty nie obejmuje właściciela lokalu mieszkalnego, będącego jednocześnie członkiem wspólnoty mieszkaniowej i współwłaścicielem nieruchomości wspólnej. Ustalenie interesu prawnego skarżącego, a co za tym idzie statusu strony w postępowaniu administracyjnym, i to zarówno w trybie zwykłym jak i wznowieniowym, nie może nastąpić z pominięciem norm wyrażonych w art. 28 ust. 2 prawa budowlanego (por. wyrok NSA z 05.04.2007r., sygn. akt II OSK 598/06, publ.: LEX nr 339465).

Reasumując dotychczasowe wywody, za niezasadne należy uznać stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie stwierdzające zgodność z prawem decyzji o odmowie wszczęcia postępowania, wydanych w sytuacji kiedy przymiot strony postępowania wymagał merytorycznego rozważenia i ustosunkowania się organów w trybie art. 151 k.p.a. Raz jeszcze podkreślić należy, że wskazana przez skarżącego podstawa wznowieniowa z art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a. w okolicznościach niniejszej sprawy obligowała organy do ustalenia kręgu podmiotów którym przysługiwał przymiot strony. Dwufazowa konstrukcja postępowania w przedmiocie wznowienia dopuszcza badanie tej przesłanki dopiero po wydaniu postanowienia o wznowieniu w trybie art. 149 § 2 k.p.a.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 5 ust. 1 pkt 9 prawa budowlanego, Naczelny Sąd Administracyjny wskazuje na wadliwość tak skonstruowanego zarzutu. Powołany art. 5 ust. 1 pkt 9 prawa budowlanego określa, że obiekt budowlany wraz ze związanymi z nim urządzeniami budowlanymi należy, biorąc pod uwagę przewidywany okres użytkowania, projektować i budować w sposób określony w przepisach, w tym techniczno-budowlanych, oraz zgodnie z zasadami wiedzy technicznej, zapewniając poszanowanie, występujących w obszarze oddziaływania obiektu, uzasadnionych interesów osób trzecich, w tym zapewnienie dostępu do drogi publicznej. Biorąc pod rozwagę przedmiot kontroli Sądu I instancji - która dotyczyła rozstrzygnięć podjętych w trybie wznowienia postępowania administracyjnego - niezastosowanie powołanego przepisu nie mogło zostać skutecznie podniesione jako zarzut skargi kasacyjnej (por. wyroki NSA z dnia 1 czerwca 2004 r., sygn. akt OSK 284/04, publ.: LEX nr 174019 i z dnia 3 listopada 2005 r. sygn. akt FSK 2525/04, pub.: LEX nr 187979).

Chybiony jest również zarzut naruszenia art. 2 Konstytucji RP wyrażającego zasadę demokratycznego państwa prawa i zasadę sprawiedliwości społecznej. Aby skutecznie podnieść naruszenie tych zasad wnoszący skargę kasacyjną musiałby wykazać, że Sąd I instancji poprzez naruszenie określonych przepisów prawa powszechnie obowiązującego wydał orzeczenie, które z uwagi na skutki, jakie wywołuje, nie da się pogodzić z porządkiem prawnym demokratycznego państwa prawnego, a ponadto narusza zasadę sprawiedliwości społecznej. Zarzut skargi kasacyjnej w tym zakresie Naczelny Sąd Administracyjny uznał nie tylko nie za nieuzasadniony, ale nawet za nieuprawdopodobniony.

Odnosząc się do wniosku o przekazanie sprawy do rozstrzygnięcia składowi siedmiu sędziów, Naczelny Sąd Administracyjny wskazuje, że art. 187 § 1 p.p.s.a. stanowi uprawnienie, a nie obowiązek składu orzekającego. Podkreślić należy, że z uprawnienia tego skład orzekający może skorzystać jeżeli uzna, że w sprawie wyłoniło się zagadnienie prawne budzące wątpliwości.

Skoro w niniejszej sprawie nie wystąpiło zagadnienie o którym mowa w art. 187 § 1 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny uwzględniając skargę kasacyjną orzekł jak w punkcie 1 wyroku na podstawie art. 185 § 1 p.p.s.a.

O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono jak punkcie 2 zgodnie z art. 203 pkt 1 p.p.s.a. w zw. z §18 ust. 1 pkt 1 lit. c i pkt 2 lit. b rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. z 2002r., nr 163, poz. 1348 ze zm.).