Postanowienie z dnia 1972-08-30 sygn. I PZ 40/72

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt I PZ 40/72

Postanowienie z dnia 30 sierpnia 1972 r.

Podlegający z mocy art. 350 k.p.c. sprostowaniu oczywisty błąd rachunkowy wyroku może wynikać z zestawienia jego uzasadnienia z sentencją wyroku, nie musi zaś wynikać z tej sentencji, gdyż z istoty swej zawiera ona wynik rozliczeń dokonanych w uzasadnieniu. Do stwierdzenia zaś tego wyniku niezbędne jest zbadanie rachunku zawartego w uzasadnieniu orzeczenia i jeśli rzeczywiście w sentencji został uwidoczniony błędny wynik, to sentencja wyroku podlega sprostowaniu.

Sprzeczność między sentencją a uzasadnieniem wyroku nie zachodzi wówczas, gdy jej sprostowanie polega jedynie na poprawieniu oczywistego błędu rachunkowego, a sprostowania tego dokonano na podstawie nie zmienionych ustaleń zawartych w uzasadnieniu wyroku. W takiej sytuacji sąd przez sprostowanie sentencji wyroku nie zasądza nowego roszczenia, lecz jedynie prostuje oczywiście omyłkowe oznaczenie zasądzonego już roszczenia.

Przewodniczący: sędzia M. Piekarski. Sędziowie: W. Glabisz, Z. Stypułkowska (sprawozdawca).

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa Stanisławy J. i Zbigniewa J. przeciwko Zjednoczeniu Montażu Elektrowni w W. o odszkodowanie na skutek zażalenia pozwanego Zjednoczenia na postanowienie Sądu Wojewódzkiego dla m. st. Warszawy w Warszawie z dnia 10 maja 1972 r.,

oddalił zażalenie.

Uzasadnienie

Sąd Wojewódzki na podstawie art. 350 k.p.c. sprostował zaskarżonym postanowieniem wysokość renty uzupełniającej, zasądzonej na rzecz powoda od pozwanego Przedsiębiorstwa wyrokiem tegoż Sądu. Mianowicie sprostował jej wysokość z kwoty po 315 zł na kwotę 365 zł miesięcznie. Powołując się na uzasadnienie tego wyroku, Sąd Wojewódzki stwierdził, że omyłka rachunkowa polegała na wadliwym odjęciu od kwoty 1.460 zł kwoty 729 zł, gdyż różnica wynosi 731 zł, a nie uwidocznioną w uzasadnieniu kwotę 631 zł, którą pomniejszono o połowę z przyczyn wskazanych w uzasadnieniu wyroku.

Pozwane Przedsiębiorstwo w zażaleniu na to postanowienie zarzuca uchybienie art. 350 k.p.c., gdyż sentencja sprostowanego wyroku nie zawiera rozliczeń zawierających błąd rachunkowy, a ewentualna sprzeczność sentencji z uzasadnieniem nie podlega sprostowaniu.

Zażalenie jest nieuzasadnione z następujących przyczyn:

Podlegający z mocy art. 350 k.p.c sprostowaniu oczywisty błąd rachunkowy może wynikać z zestawienia jego uzasadnienia z sentencją wyroku, nie musi zaś wynikać z tej sentencji, gdyż z istoty swej zawiera ona wynik rozliczeń dokonanych w uzasadnieniu. Do stwierdzenia zaś tego wyniku niezbędne jest zbadanie rachunku dokonanego w uzasadnieniu orzeczenia i jeśli rzeczywiście w sentencji został uwidoczniony błędny wynik, to podlega ona sprostowaniu.

Sprzeczność między sentencją a uzasadnieniem wyroku nie zachodzi wówczas, gdy jej sprostowanie polega jedynie na poprawieniu oczywistego błędu rachunkowego, a sprostowania tego dokonano na podstawie nie zmienionych ustaleń zawartych w uzasadnieniu wyroku. W takiej sytuacji sąd przez sprostowanie sentencji wyroku nie zasądza nowego roszczenia, lecz jedynie prostuje oczywiście omyłkowe oznaczenie zasądzonego już roszczenia.

Nie zachodzi więc - wbrew twierdzeniu skarżącego - sprzeczność sentencji wyroku z jego uzasadnieniem. Chybione jest też powołanie się w zażaleniu na orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 14 października 1953 r. 2 CR 184/53 (NP 1954, nr 9, s. 94), gdyż dotyczy ono odmiennej sytuacji, w której nie dokonano sprostowania sentencji wyroku, lecz w sposób sprzeczny z art. 350 k.p.c. wprowadzono do sentencji wyroku orzeczenie o roszczeniu pominiętym w sentencji.

Z tych względów zażalenie, z mocy art. 387 w zw. z art. 397 § 2 k.p.c., podlega oddaleniu.

OSNC 1973 r., Nr 5, poz. 87