Wyrok z dnia 2009-05-29 sygn. II SA/Kr 874/08

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Krystyna Daniel Sędziowie NSA Izabela Dobosz WSA Barbara Pasternak (spr) Protokolant Grażyna Grzesiak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 maja 2009r. sprawy ze skargi W. B. na decyzję Wojewody z dnia 6 lutego 1998r., nr [...] w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na remont i rozbudowę I. uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję organu I instancji, II. określa , że zaskarżona decyzja nie może być wykonywana , III. zasądza od Wojewody na rzecz skarżącego W. B. kwotę 270 zł ( dwieście siedemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania .

Uzasadnienie

Prezydent Miasta K. decyzją nr [...] z dnia [...] grudnia 1997r. znak: [...], wydaną na podstawie art. 28 i art. 34 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane (Dz. U. Nr 89 poz. 414), art. 104 kpa oraz art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 24 listopada 1995r. o zmianie zakresu działania niektórych miast oraz o miejskich strefach usług publicznych (Dz. U. Nr 141, poz. 692), po rozpatrzeniu wniosku Zespołu Szkół Ogólnokształcących [...] w K., ul. [...] z dnia [...] października 1997r. w sprawie pozwolenia na remont i rozbudowę basenu kąpielowego Zespołu Szkół Ogólnokształcących [...], zatwierdził projekt budowlany i udzielił pozwolenia na budowę dla inwestycji obejmującej remont i rozbudowę basenu kąpielowego na terenie położonym w K. ul. [...], działka nr 1, obręb [...].

W uzasadnieniu organ l instancji podał, że wniosek o wydanie pozwolenia na budowę został złożony w terminie ważności decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu znak: [...] z dnia [...] września 1997r. a inwestor wykazał się prawem do dysponowania nieruchomością na cele budowlane. Ponadto w ocenie organu lokalizacja obiektu jest zgodna z ustaleniami Miejscowego Planu Zagospodarowania Przestrzennego Miasta Krakowa, uchwalonego Uchwałą nr VII/58/94 Rady Miasta Krakowa z dnia 16 listopada 1994r. (Dz. U. Woj. Krak. nr 24 poz. 108) zmieniającą Uchwałę w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Miasta Krakowa z dnia 30 kwietnia 1994r. oraz z wymogami ochrony środowiska, a projekt budowlany wykonany został przez osobę uprawnioną i jest zgodny z przepisami prawa budowlanego. Powierzchnia zabudowy wynosi 510,6 m2, powierzchnia użytkowa 422,2 m2, zaś kubatura projektowanego obiektu - 2039,6 m3.

Odwołanie od powyższej decyzji do Wojewody wniósł W. B., podnosząc, że jest hipotecznym właścicielem działki nr 1 obręb [...], na której mają być prowadzone prace budowlane i zakwestionował prawo inwestora do dysponowania nieruchomością na cele budowlane. Odwołujący się wniósł też o zawieszenie wykonania decyzji organu l instancji.

Wojewoda decyzją z dnia [...] lutego 1998r. znak: [...], wydaną na podstawie art. 87 ust 1 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo Budowlane i art. 138 § 1 pkt 1 kpa, utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu organ odwoławczy podał, że w przedmiotowej sprawie organ l instancji wydał decyzję o pozwoleniu na remont i rozbudowę basenu kąpielowego Zespołu Szkół Ogólnokształcących [...] w K. ul. [...] bez dokładnego zbadania stanu prawnego nieruchomości, na której ma powstać przedmiotowa inwestycja. Wojewoda wskazał, że znajdujący się w aktach sprawy wypis z rejestru gruntów z dnia [...] czerwca 1997r. świadczy o tym, że teren ten stanowi współwłasność Skarbu Państwa oraz osób fizycznych, w tym odwołującego się W. B. W tym stanie rzeczy organ l instancji winien był uzyskać zgodę wszystkich współwłaścicieli, zgodnie z art. 32 ust. 4 pkt 2 Prawa budowlanego. Mimo braku takiej zgody oraz pisemnego sprzeciwu W. B. z dnia [...] grudnia 1997r., organ l instancji wydał zaskarżoną decyzję. Wobec tak oczywistego uchybienia proceduralnego, organ odwoławczy przeprowadził dodatkowe postępowanie wyjaśniające, poprzez zebranie brakującego materiału dowodowego i ustalił, że na mocy orzeczenia Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej o wywłaszczeniu nieruchomości z dnia [...] października 1954r. nieruchomość została wywłaszczona na rzecz Skarbu Państwa na podstawie art. 1, 10 i 21 dekretu z dnia 26 kwietnia 1949r. o nabywaniu i przekazywaniu nieruchomości niezbędnych dla realizacji narodowych planów gospodarczych (Dz. U. Nr 4, poz. 31 ex 152). Jednocześnie do dnia wydania decyzji organu II instancji pełnomocnik Skarbu Państwa Urząd Rejonowy nie ujawnił tego dokumentu w księgach wieczystych. Wojewoda zwrócił się do Biura Prawnego Urzędu Wojewódzkiego o udzielenie odpowiedzi na pytanie, czy wydane orzeczenie o wywłaszczeniu nieruchomości na rzecz Skarbu Państwa, Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w K. z dnia [...] października 1954r. i nieujawnienie go w księgach wieczystych, może stanowić prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane. W odpowiedzi Biuro Prawne stwierdziło, iż do momentu wzruszenia decyzji będącej podstawą wywłaszczenia, organ reprezentujący Skarb Państwa w zakresie gospodarki gruntami, zachowuje tytuł do swobodnego rozporządzania nieruchomością, a czynności przez niego podjęte są w pełni skuteczne. W świetle powyższego Wojewoda uznał, że umowa użyczenia z dnia [...] czerwca 1997r., jest ważna i stanowi prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane w rozumieniu art. 33 ust. 2 pkt 2 Prawa budowlanego oraz stwierdził, że decyzja o wywłaszczeniu jest decyzją ostateczną i nie została wzruszona, zaś brak wpisu do KW w tym przypadku nie stanowi przeszkody do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, ponieważ wpis ten ma charakter deklaratywny. W ocenie organu odwoławczego, skarżący W. B. nie posiada tytułu prawnego do działki nr 1 przy ul. [...], ponieważ właścicielem tego terenu jest Skarb Państwa. W związku z powyższym utrzymał w mocy decyzję organu l instancji.

Skargę na powyższą decyzję Wojewody do Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodek Zamiejscowy w Krakowie wniósł W. B., który wniósł o jej uchylenie, a także wstrzymanie jej wykonania. Skarżący zarzucił, że decyzja organu odwoławczego nie została oparta na obowiązujących przepisach prawa, ale na stanowisku Biura Prawnego Urzędu Wojewódzkiego, które to stanowisko nie zostało nawet obszerniej przedstawione w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Skarżący podkreślił ponadto, że Prezes Urzędu Mieszkalnictwa 5 Rozwoju Miast w W. decyzją z dnia [...] grudnia 1997r. nr [...] uchylił decyzję Wojewody z dnia [...] grudnia 1994r. nr [...] odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji wywłaszczeniowej Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w K. Skarżący podniósł, że rękojmia wiary publicznej ksiąg wieczystych świadczy na jego korzyść jako właściciela przedmiotowej działki, a zaniedbania ze strony Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej nie mogą działać na jego niekorzyść. W skardze podano również, że Wojewoda prowadzi pod znakiem [...] postępowanie, którego przedmiotem jest stwierdzenie nieważności decyzji o wywłaszczeniu i w tej sprawie od decyzji z dnia [...] października 1997r. zostało wniesione odwołanie do Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast w W.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Naczelny Sąd Administracyjny Ośrodek Zamiejscowy w Krakowie postanowieniem z dnia 22 czerwca 1998r. sygn. akt II SA/Kr 562/98 wstrzymał wykonanie zaskarżonej decyzji, nadto postanowieniem z dnia 2 grudnia 1998r. zawiesił postępowanie sądowe, uznając, że wynik toczącego się postępowania o stwierdzenie nieważności decyzji Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w K. z dnia [...] października 1954r. nr [...] o wywłaszczeniu na rzecz Skarbu Państwa parceli l.kat. 2, na której ma być realizowana przedmiotowa rozbudowa basenu, będzie miał znaczenie prejudycjalne dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

Skarżący pismem z dnia 14 lipca 2008r. poinformował Sąd, że Prezes Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast w W. decyzją z dnia [...] sierpnia 2000r. nr [...] stwierdził nieważność decyzji wywłaszczeniowej w części dotyczącej działki nr 2.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, który stał się właściwy do rozpoznania przedmiotowej sprawy na podstawie art. 97 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawę - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1271 ze zm.), postanowieniem z dnia 11 września 2008r. podjął z urzędu postępowanie sądowe.

Następnie postępowanie sądowe zostało ponownie zawieszone postanowieniem z dnia [...] października 2008r. ze względu na śmierć uczestniczki W. R.

Wobec wskazania przez skarżącego następców prawnych zmarłej uczestniczki, postanowieniem z dnia [...] grudnia 2008r. Sąd podjął zawieszone postępowanie sądowe z udziałem K. R..

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje :

Zgodnie z treścią art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25. 07. 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych ( Dz. U. nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej. W myśl art. 1 ustawy z dnia 30.08.2002 r.- Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. nr 153, poz. 1270 ze zm.), w skrócie p.p.s.a., kontrola ta odbywa się na zasadach określonych w przepisach tej ustawy. Zgodnie z brzmieniem art. 3 p.p.s.a., sąd uprawniony jest do badania, czy przy wydaniu zaskarżonego aktu nie doszło do naruszenia przepisów prawa materialnego i przepisów postępowania, nie będąc przy tym związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skarga podlega uwzględnieniu ponieważ zaskarżona decyzja wydana została z naruszeniem prawa materialnego, oraz przepisów postępowania.

Zgodnie z treścią art. 32 ust. 4 pkt. ustawy z dnia 7.07.1994 r. - Prawo budowane (t.j. Dz.U. z 2006 r. nr 156, poz. 1118) w brzmieniu obowiązującym w dniu wydania zaskarżonej decyzji, pozwolenie na budowę może być wydane wyłącznie temu, kto:

1) złożył wniosek w tej sprawie w terminie ważności decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu,

2) wykazał prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane.

Dowód stwierdzający prawo dysponowania nieruchomością na cele budowlane inwestor zobowiązany był w ówczesnym stanie prawnym dołączyć do wniosku o pozwolenie na budowę, co wynikało z treści art. 33 ust. 2 pkt. 2 ustawy.

Stosownie natomiast do art. 3 pkt. 11 ustawy w brzmieniu j.w., przez prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane należy rozumieć tytuł prawny wynikający z prawa własności, użytkowania wieczystego, zarządu, ograniczonego prawa rzeczowego albo stosunku zobowiązaniowego, przewidującego uprawnienia do wykonywania robót budowlanych.

W sprawie zakończonej zaskarżoną decyzją organy obydwu instancji uznały, że prawo inwestora - Zespołu Szkół Ogólnokształcących [...] w K. do dysponowania nieruchomością na cele budowlane wynika z umowy użyczenia zawartej przez ten podmiot ze Skarbem Państwa reprezentowanym przez Kierownika Oddziału Geodezji i Gospodarki Gruntami Urzędu Rejonowego w K., w dniu [...] czerwca 1997 r. Organ odwoławczy ustalił również, że Skarb Państwa jest właścicielem nieruchomości, na której realizowana ma być inwestycja, Nieruchomość ta została wywłaszczona na rzecz Skarbu Państwa orzeczeniem Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej z dnia [...].10.1954 r., na podstawie przepisów Dekretu z dnia [...].04.1949 r. o nabywaniu i przekazywaniu nieruchomości niezbędnych dla realizacji narodowych planów gospodarczych (Dz.U. RP. Nr 4, poz. 31 ex 152). Jak ustalono, decyzja o wywłaszczeniu pozostawała w obrocie prawnym na dzień wydania zaskarżonej decyzji udzielającej pozwolenia na remont i modernizację i do tego dnia nie została wzruszona, chociaż toczyło się postępowanie wszczęte przez skarżącego, zmierzające do wyeliminowania jej z obrotu prawnego, tj. postępowanie o stwierdzenie jej nieważności.

Wnioski wyprowadzone z ustaleń poczynionych przez organy w części dotyczącej prawa do dysponowania nieruchomością na cele budowlane wynikającego z zawartej umowy użyczenia uznać należy za błędne. Jak wynika z treści art. 3 pkt. 11 ustawy, prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane może wynikać ze stosunku zobowiązaniowego, przewidującego uprawnienia do wykonywania robót budowanych. Stosunek zobowiązaniowy jest pojęciem cywilnoprawnym, przez które rozumie się stosunek prawny między co najmniej dwoma podmiotami, z których jeden - wierzyciel uprawniony jest do żądania od drugiego - dłużnika określonego świadczenia. Świadczenie może polegać np. na takim działaniu, jak wyrażenie zgody dysponowanie nieruchomością przez wierzyciela na cele budowlane (por. Z Niewiadomski Prawo budowlane komentarz, uwagi do art. 3 pkt. 11 ustawy, także Wyrok NSA z 22 czerwca 1998 r. IV SA 1366/96, lex nr 43240). Jednakże, jak wynika z art. 3 pkt. 11 pr. bud. i co podkreśla się w orzecznictwie, tytuł do dysponowania nieruchomością na cele budowlane musi być niewątpliwy. Oznacza to, że w każdym przypadku umowa musi przewidywać uprawnienie do wykonywania robót i obiektów budowlanych. Zgoda właściciela nieruchomości upoważniająca inwestora do dysponowania nieruchomością na cele budowlane winna być sformułowana w sposób jednoznaczny i nie może być dorozumiana (por. Z. Niewiadomski, Komentarz j.w. i przytoczone tam orzecznictwo). Umowa, z której organy wywiodły prawo Zespołu Szkól [...] w K. do istnienia po jego stronie uprawnienia, o którym mowa w art. 32 pr. bud., warunków tych nie spełnia. Nie zawiera bowiem żadnego postanowienia, z którego wynikałoby takie prawo dla Zespołu Szkół. W tym miejscu należy zauważyć, że jak wynika z treści art. 710 i nast. kodeksu cywilnego, treścią umowy użyczenia jest zobowiązanie użyczającego do zezwolenia biorącemu w użyczenie na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy (art. 710 k.c.). Jeżeli umowa nie określa sposobu używania rzeczy, biorący może rzeczy używać w sposób odpowiadający jej właściwościom i przeznaczeniu (art. 712 k.c.). Powyższe oznacza obowiązek po stronie biorącego w używanie obowiązek używania rzeczy w sposób odpowiadający jej właściwościom (cechom fizycznym), oraz przeznaczeniu (celowi, jakiemu normalnie służy). Obowiązek ten jest typowym dla umów, których istotę stanowi oddanie rzeczy do używania innej osobie (art. 666 § 1 i art.696 k.c.), tym bardziej więc jest on oczywisty w przypadku umowy użyczenia (tak J. Gudowski, Komentarz do Kodeksu cywilnego księga trzecia tom 2 Zobowiązania, pod. red G. Bieńka, Wyd. Prawnicze LexisNexis, Warszawa 2007, wyd. 7, kom. do art. 710 i 712). Z postanowień umowy zawartej między Skarbem Państwa a Zespołem Szkół [...] w K. wynika, że biorący do używania zobowiązał się do używania zgodnie z przeznaczeniem nieruchomości - działki ewidencyjną nr 1 o pow. 15487 m2 w obr. [...] w K., stanowiącej teren zajęty przez Zespół Szkól [...] w K.. Nadto biorący w użyczenie zobowiązał się do ponoszenia kosztów utrzymania i eksploatacji obiektu.

Odnosząc treść powyższej umowy użyczenia do przedstawionych cech umowy użyczenia, oraz istoty niezbędnych postanowień umowy, dającej prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, pogląd o przysługującym inwestorowi-Zespołowi Szkól [...] w K., prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane zaprezentowany przez organy zarówno pierwszej jak i drugiej instancji uznać należy za błędny i nie mający oparcia tak w treści umowy jak i w przepisach prawa budowlanego. Umowa ta nie przewidywała dla biorącego do używania, uprawnienia do wykonywania jakichkolwiek robót budowlanych, zaś uprawnienia takie nie wynikają w żadnym wypadku z postanowień przepisów kodeksu cywilnego dotyczących umowy użyczenia.

Ponadto, nawet gdyby uznać stanowisko organów za słuszne, co jak wykazano wyżej nie może mieć miejsca, to organ odwoławczy nie dostrzegł, że umowa, z której wywodził prawo inwestora do dysponowania nieruchomością na cele budowlane została zawarta na okres od [...] czerwca 1997 r. do [...] grudnia 1997 roku, zatem w dniu orzekania przez Wojewodę jako organ drugiej instancji tj. [...] lutego 1998 r. już nie obowiązywała, ponieważ wygasła z dniem [...] grudnia 1997 r. Czyniąc ustalenia w przedmiocie związania stron powyższą umową organ dopuścił się więc naruszenia art. 77 kpa, gdyż nie ustalił w sposób prawidłowy okoliczności istotnej dla rozstrzygnięcia sprawy, a błąd ten jak i błędna interpretacja umowy użyczenia, również doprowadził do naruszenia art. 32 ust. 1 pkt. 1 prawa budowlanego. Art. 35 ust. 1 pkt. 1) pr. bud. stanowił, w dniu wydania zaskarżonej decyzji, że przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę lub odrębnej decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego właściwy organ sprawdza (m. in.) zgodność projektu zagospodarowania działki lub terenu z wymaganiami decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Z decyzji ustalającej warunki zabudowy i zagospodarowania ternu z dnia [...].09.1997 r. [...] (k. 6 akt adm.) wynika, że warunki te ustalono dla inwestycji na terenie położonym na działce nr 3 obr. [...] przy ul. [...] w K. (chociaż załącznik do tej decyzji w postaci kopii wyrysu z mapy ewid. dotyczy działki nr 1) natomiast zaskarżona decyzja o pozwoleniu na remont i modernizację basenu dotyczy inwestycji na działce nr 1 obr. [...]. Brak ustaleń organów, czy działka nr 3 jest tożsama z działka nr 1 i czego wynika różnica w numeracji, ewentualnie kiedy nastąpiła zmiana i z jakich przyczyn. Obowiązkiem organów rozpatrujących wniosek o udzielenie pozwolenia na budowę było wyjaśnienie powyższej rozbieżności.

Odnosząc się natomiast do zarzutów skargi stwierdzić należy, że nie znajdują one uzasadnienia. Z przepisów Dekretu z 1949 r. wynika, że przewidywał on jednoetapowe postępowanie wywłaszczeniowe, co oznaczało, że przejście prawa własności nieruchomości na rzecz Skarbu Państwa następowało z dniem, w którym decyzja o wywłaszczeniu stała się ostateczna. Z tym dniem podmiot wywłaszczony tracił prawo własności nieruchomości (lub inne prawo rzeczowe), a podmiot wywłaszczający prawo to nabywał. Dokonanie stosownego wpisu w księdze wieczystej nie miało znaczenia konstytutywnego dla zmian spowodowanych wywłaszczeniem, lecz wyłącznie charakter deklaratywny. Skarżący powoływał się na treść wpisu w księdze wieczystej i związaną z nim rękojmię wiary publicznej ksiąg wieczystych twierdząc, że powinien być traktowany jak właściciel nieruchomości, na której realizowana miała być inwestycja. Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia o księgach wieczystych i hipotece domniemywa się, że prawo jawne z księgi wieczystej jest wpisane zgodnie z rzeczywistym stanem prawnym, zaś zgodnie z ust. 2 tego przepisu domniemywa się, że prawo wykreślone nie istnieje. Domniemania te są domniemaniami obalalnymi i jako takie mogą być obalone przez przeciwstawienie im dowodów przeciwnych (m. in.). Dokonanie wpisu do księgi wieczystej nie jest konstytutywne, a więc nie stanowi o nabyciu prawa własności. Z dokonaniem wpisu wiąże się szereg domniemań, natomiast nie przesądza on o zmianie stanu prawnego nieruchomości. Można je obalić w każdym postępowaniu, w oparciu o wszelkie dostępne środki dowodowe (por. wyrok SN z 6.12.2000 r. III CKN 179/99, lex nr 51805, wyrok NSA z 10.10.2007 r. II FSK 1103/06, lex nr 400449). Natomiast rękojmia wiary publicznej ksiąg wieczystych (art. 5 ustawy o k.w.h.) nie ma charakteru absolutnego, gdyż chroni jedynie nabycie w drodze czynności prawnej. Stąd stanowisko skarżącego, że wobec treści wpisu w dziale księdze wieczystej, dotyczącej wywłaszczonej nieruchomości, powinien on być traktowany jako jej właściciel pomimo istnienia w obrocie prawnym ostatecznej decyzji o wywłaszczeniu uznać należy za nie mające oparcia w przepisach prawa.

Jak wynika z powyższego zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem prawa materialnego a to błędnej interpretacji art. 32 ust. 4 i art. 3 pkt. 11, oraz naruszenia art. 35 ust. 1 pkt. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane, które miało wpływ na wynik sprawy, ponieważ doprowadziło do wydania decyzji o pozwoleniu na remont i modernizację obiektu dla podmiotu nie posiadającego prawa do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, na nieruchomości, w stosunku do której istniały wątpliwości, czy jest ona tożsama z nieruchomością, której dotyczyła decyzja wzizt, a także z naruszeniem art. 7 kpa nakazującym organom prowadzącym postępowanie administracyjne dokładne wyjaśnienie stanu faktycznego i załatwienie sprawy z uwzględnieniem interesu społecznego i słusznego interesu obywateli, co doprowadziło do naruszenia wyżej wskazanych przepisów prawa materialnego, co wyczerpuje przesłanki uwzględnienia skargi, wskazane w art. 145 § 1 pkt. 1 lit. a i lit. c ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Dlatego na podstawie powyższego przepisu ustawy p.p.s.a. orzeczono jak w pkt. l sentencji. Zgodnie z art. 151 p.p.s.a Sąd określił w pkt. II, że zaskarżona decyzja nie może być wykonywana. O kosztach orzeczono zgodnie z art. 200 ustawy