Wyrok z dnia 2009-10-15 sygn. II OSK 1581/08

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Anna Łuczaj (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Andrzej Jurkiewicz Sędzia del. WSA Bogusław Cieśla Protokolant Karolina Kubik po rozpoznaniu w dniu 15 października 2009 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej P. T. K. "C." Spółka z o. o. z siedzibą w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 28 maja 2008 r. sygn. akt II SA/Po 548/07 w sprawie ze skargi P. T. K. "C." Spółka z o. o. z siedzibą w W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...]2007 r. nr [...] w przedmiocie odmowy określenia środowiskowych uwarunkowań zgody na realizację inwestycji oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 28 maja 2008 r., sygn. akt II SA/Po 548/07 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu oddalił skargę P. T. K. "C" Sp. z o. o. z siedzibą w W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] 2007 r., [...] w przedmiocie odmowy określenia środowiskowych uwarunkowań zgody na realizację inwestycji.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia Sąd podał, iż PTK "C" Sp. z o. o. z siedzibą w W. złożyła wniosek o wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia polegającego na rozbudowie istniejącej stacji bazowej telefonii komórkowej [...] o nazwie "[...] " położonej na budynku handlowym w K. przy ul. P. 2, dz. [...], obręb [...], m. K.. We wniosku wskazano, iż rozbudowa polegać będzie na montażu trzech nowych anten sektorowych oraz wymianie trzech istniejących anten sektorowych na nowe a także wymianie istniejącej anteny radioliniowej na nową położonych na istniejących masztach antenowych zamontowanych na nadbudówce budynku. Do wniosku dołączono raport oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko, mapę ewidencyjną z zaznaczonym przebiegiem granic terenu, którego dotyczy wniosek i z zaznaczeniem obszaru, na który będzie oddziaływać przedsięwzięcie, a także wypis z rejestru gruntów i mapę zasadniczą.

Prezydent Miasta K. decyzją z dnia [...] 2006 r. Nr [...] odmówił określenia środowiskowych uwarunkowań zgody na realizację przedmiotowego przedsięwzięcia uznając, że jest niezgodne z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (uchwała nr 688 Rady Miasta Konina z dnia 19 grudnia 2001r. - Dz. Urz. Woj. Wlkp. z 2002r., Nr 33, poz. 1068).

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K.- po rozpoznaniu odwołania "C" Sp. z o. o. z siedzibą w W.- decyzją z dnia [...] 2007 r. uchyliło zaskarżoną decyzję i przekazało sprawę do ponownego rozpatrzenia. Kolegium stwierdziło, że zgodnie z ustaleniami planu miejscowego teren objęty inwestycją to teren usług nieuciążliwych. Przeznaczenie, zagospodarowanie i zabudowę terenów usług nieuciążliwych określono w rozdziale 16 planu miejscowego - w § 82 pkt 1. Co do zasady przepis ten nie powinien mieć zastosowania w sprawie, gdyż wniosek inwestora nie dotyczy lokalizacji. Organ I instancji wywiódł jednak, że w rzeczywistości nie jest to zachowanie istniejącego obiektu, ale jego rozbiórka i zastąpienie nowym o innych parametrach uciążliwości dla środowiska i dlatego zastosowanie miał zakaz lokalizacji określony w § 82 pkt 1 oraz ustalenia zawarte w § 25 i § 130 planu miejscowego. Kolegium podkreśliło, iż zasadnicze znaczenie ma, czy stacja bazowa telefonii komórkowej, jako urządzenie obsługi technicznej umożliwiające wymianę informacji, stanowi obiekt techniczny niezbędny dla prawidłowego zaspokojenia potrzeb mieszkańców (§ 5 pkt 17 uchwały), a więc czy stanowi wyjątek, o którym mowa w § 82 ust. 1 uchwały. Wówczas nie będzie potrzeby konfrontowania zamierzenia z § 130 uchwały.

Po ponownym rozpoznaniu sprawy Prezydent Miasta K. decyzją z dnia [...] 2007 r. [...], na podstawie art. 46a ust. 7 pkt 4, art. 48 ust. 2 pkt 1, art. 56 ust. 1 ustawy - Prawo ochrony środowiska, odmówił określenia środowiskowych uwarunkowań zgody na realizację przedsięwzięcia rozbudowy istniejącej stacji bazowej telefonii komórkowej położonej w K. przy ul. [...] 2 na działce nr ewid. [...]. Organ uznał planowane przedsięwzięcie za rozbudowę, w wyniku której następuje całkowita zmiana anten, parametrów technicznych i użytkowych obiektu, co doprowadzi do powiększenia obszaru, na którym przekroczone są dopuszczalne poziomy elektromagnetycznego promieniowania niejonizującego z maksymalnego w poziomie wymiaru 20,3 m do 78, 4 m. Prezydent Miasta stwierdził, że w sprawie nie chodzi o zachowanie istniejącego obiektu, ale o jego rozbiórkę i zastąpienie obiektem nowym. Zwiększone ilości i parametry anten, obsługa zupełnie nowych systemów łączności oraz powiększony obszar przekroczonych dopuszczalnych poziomów elektromagnetycznych promieniowania niejonizującego pozwalają inwestycję tę zakwalifikować jako rozbudowę. Zdaniem organu, rozbudowa przedmiotowej stacji bazowej telefonii komórkowej jest niezgodna z obowiązującym planem miejscowym. W planie teren objęty wnioskiem przeznaczony jest pod usługi nieuciążliwe. Przepis § 82 pkt 1 uchwały zakazuje lokalizowania przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko za wyjątkiem obiektów obsługi technicznej miasta. Wprawdzie stację bazową można zaliczyć do obiektów obsługi technicznej miasta, to jednak zgodnie z § 23 planu miejscowego wszystkie obiekty obsługi technicznej miasta, w tym obiekty lokalizowane na terenach funkcjonalnych, należy realizować zgodnie z opracowaniami dotyczącymi miejskiej infrastruktury technicznej sporządzonymi przez Zarząd Miasta K. Inwestycja nie jest zlokalizowana na terenie przeznaczonym i wydzielonym dla funkcji infrastruktury technicznej (IT), ale na terenie funkcjonalnym. Zarząd Miasta, ani Prezydent Miasta nie sporządził jakiegokolwiek opracowania dotyczącego sieci komórkowych, czy rozmieszczenia stacji bazowej telefonii cyfrowej. Nadto zgodnie z § 24 planu szkodliwe oddziaływanie na środowisko wytwarzane przez jednostki organizacyjne winno zamykać się na terenie działki budowlanej na jakiej jest wytwarzane i do której jednostka organizacyjna posiada tytuł prawny. Tymczasem zasięg ponadnormatywny promieniowania wykracza poza granice działki objętej wnioskiem. W odwołaniu od powyższej decyzji PTK "C" Sp. z o. o. z siedzibą w W. zarzuciła naruszenie art. 56 ust. 1 Prawa ochrony środowiska poprzez uznanie, że inwestycja jest niezgodna z ustaleniami planu miejscowego, co wynika z błędnej interpretacji postanowień § 82 pkt 1, § 25 oraz § 130 planu. Zdaniem inwestora organ pominął fakt, że przedmiotem postępowania nie jest kwestia "lokalizowania" stacji bazowej telefonii komórkowej, lecz jej "rozbudowa". Prace polegać mają na instalacji nowych anten, wymianie i konfiguracji anten, ustawieniu dodatkowych urządzeń nadawczo-odbiorczych w pomieszczeniu technicznym oraz położeniu dodatkowych kabli współosiowych łączących te urządzenia z antenami. Taki zakres prac nie daje podstaw do przyjęcia, że chodzi o "lokalizowanie" nowego przedsięwzięcia. Nadto, nawet gdyby przyjąć, że przedsięwzięcie polega na "lokalizowaniu" stacji bazowej to i tak zamierzenie to jest zgodne z ustaleniami planu, a zwłaszcza z § 82 pkt 1, który dopuszcza lokalizację obiektów obsługi technicznej miasta. Inwestycje tę można zaliczyć do obiektów obsługi technicznej miasta - według § 5 pkt 17 planu miejscowego. Stacja bazowa telefonii komórkowej jest obiektem technicznym, które umożliwia wymianę informacji, a zatem nie jest objęta zakazem określonym w § 82 pkt 1 planu miejscowego. Odnosząc się do naruszenia § 5 pkt 23 planu miejscowego inwestor wskazał, że nie można określić istniejącej stacji bazowej telefonii komórkowej jako działalności usługowej, gdyż jest obiektem infrastruktury technicznej i powinna zostać oznaczona w planie symbolem IT. Stacja zlokalizowana jest na terenie oznaczonym symbolem usług nieuciążliwych (UN). Definicja usług nieuciążliwych dotyczy działalności usługowej prowadzonej na tym terenie, a nie zlokalizowanej w jego obrębie infrastruktury technicznej.

Decyzją z dnia [...] 2007 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję. Organ odwoławczy podkreślił, że istniejącą stację bazową wybudowano przed uchwaleniem obecnie obowiązującego planu miejscowego i dlatego zastosowanie znajduje przepis § 130 planu. W ocenie Kolegium przedmiotowe przedsięwzięcie jest sprzeczne z § 130 w związku z § 82 pkt 1 planu miejscowego. Do inwestycji nie ma zastosowania wyjątek, o którym mowa w § 130, bowiem z zapisów planu jednoznacznie wynika, że jego ustalenia odnoszą się do "sieci" infrastruktury technicznej obsługującej teren, którego dotyczy plan, a więc sieci wodociągowej, kanalizacji sanitarnej i gazowej, a stacja bazowa telefonii cyfrowej nie jest siecią infrastruktury technicznej dla obsługi terenu objętego planem, ponieważ stanowi element większej infrastruktury krajowego systemu sieci telefonii komórkowej danego operatora, mimo iż korzystają z niej mieszkańcy danego terenu. Kolegium podzieliło stanowisko organu I instancji o naruszeniu § 24 uchwały o planie miejscowym z uwagi na zasięg ponadnormatywnego promieniowania projektowanego przedsięwzięcia wykraczający poza granice działki objętej wnioskiem.

W skardze na powyższą decyzję spółka PTK "C" Sp. z o. o. z siedzibą w W. wniosła o uchylenie w całości zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji Prezydenta Miasta K. z dnia [...] 2007 r. oraz zasądzenie na rzecz skarżącej od organu kosztów postępowania według norm przepisanych.

Skarżąca spółka zarzuciła naruszenie art. 56 ust. 1 Prawa ochrony środowiska poprzez przyjęcie, że projektowane przedsięwzięcie jest niezgodne z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego; § 5 pkt 17 planu miejscowego poprzez przyjęcie, że stacji bazowej nie można uznać za obiekt obsługi technicznej miasta; § 14 planu miejscowego w związku z art. 2 pkt 5 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.) oraz art. 6 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2004r., Nr 261, poz. 2603 ze zm.) poprzez pominięcie, że projektowane przedsięwzięcie jako obiekt obsługi technicznej miasta i jako przedsięwzięcie realizujące cel publiczny może zostać wykonane na każdym terenie funkcjonalnym; § 24 planu miejscowego; § 130 planu miejscowego przez przyjęcie, że stacja bazowa telefonii komórkowej jest obiektem objętym zakazem dalszego zagospodarowania, zabudowy lub przeznaczenia niezgodnego z ustaleniami planu oraz że projektowane przedsięwzięcie narusza ten zakaz; art. 110 w związku z art. 140 oraz art. 11 k.p.a. poprzez odstąpienie od ustaleń zawartych w uzasadnieniu decyzji organu II instancji z dnia 26 lutego 2007 r. oraz art. 139 k.p.a. przez odstąpienie w zaskarżonej decyzji od stanowiska organu I instancji, że stację bazową należy zaliczyć do obiektów obsługi technicznej miasta (§ 5 pkt 17 planu miejscowego).

W uzasadnieniu skargi podniesiono, że w decyzji Kolegium z dnia [...] 2007 r. uznano, że stacja bazowa jest urządzeniem obsługi technicznej umożliwiającym wymianę informacji, a organ I instancji ma jedynie ustalić, czy jest to obiekt techniczny niezbędny dla prawidłowego zaspokojenia potrzeb mieszkańców. W zaskarżonej decyzji Kolegium odstąpiło od tego stanowiska wskazując, że stacja bazowa telefonii komórkowej nie jest siecią infrastruktury technicznej dla obsługi terenu objętego planem, czym naruszyło art. 110 w związku z art. 140 k.p.a. Nadto odstąpienie przez Kolegium od poglądu wyrażonego przez organ I instancji w decyzji z dnia [...] 2007r. narusza zakaz reformationis in peius określony w art. 139 k.p.a.

W ocenie inwestora w sposób niezrozumiały odmówiono zakwalifikowania przedsięwzięcia do kategorii obiektów obsługi technicznej miasta i odwołano się do wyjątku wskazanego w § 130 planu miejscowego, mimo że przepis ten żadnego wyjątku nie zawiera. Nie wiadomo także do jakich zapisów planu miejscowego odwołał się organ stwierdzając, że przedsięwzięcie nie może być zakwalifikowane do sieci infrastruktury technicznej obsługującej teren, bowiem w § 5 pkt 17, § 14, § 82 pkt 1, czy też § 130 planu nie posłużono się pojęciem sieci.

Zdaniem inwestora stacja bazowa telefonii komórkowej stanowi część infrastruktury telekomunikacyjnej, która należy do kategorii infrastruktury technicznej (art. 143 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami). Stację bazową należy uznać za obiekt techniczny niezbędny dla prawidłowego zaspokajania potrzeb mieszkańców - za obiekt umożliwiający wymianę informacji (§ 5 pkt 17 uchwały). Przedmiotową stację należy zakwalifikować jako obiekt obsługi technicznej miasta, a zatem nie odnosi się do niej zakaz określony w § 82 pkt 1 planu miejscowego. Zastosowania nie znajduje też § 130 uchwały, gdyż stacja bazowa w dniu wejścia w życie uchwały nr 688 była zgodna z jej ustaleniami. Zdaniem skarżącej w sprawie pominięto § 14 planu miejscowego. Projektowane przedsięwzięcie jest przedsięwzięciem realizującym cel publiczny w rozumieniu obowiązującej ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, a więc może zostać wykonane na każdym terenie funkcjonalnym objętym planem miejscowym.

Nadto Kolegium w niejasny sposób odniosło się do ewentualnego naruszenia przez projektowane przedsięwzięcie § 24 planu miejscowego, nie dowiodło, by inwestycja miała "szkodliwe oddziaływanie na środowisko". Organy obu instancji nie odniosły się do wyliczeń zawartych w raporcie oddziaływania na środowisko, w którym wskazano, że promieniowanie elektromagnetyczne wystąpi na znacznych wysokościach nad powierzchnią terenu, a więc poza granicami określonymi przez społeczno-gospodarcze przeznaczenie gruntu (art. 143 k. c.). Nadto zdaniem inwestora sens przepisu § 130 planu miejscowego nie jest jasny, a jego wykładnia daje podstawy do przyjęcia, że nie znajduje zastosowania w sprawie. Nie wiadomo bowiem jak rozumieć wprowadzony tym przepisem zakaz dalszego zagospodarowania. Jeżeli zakaz ten odnosi się do zmiany istniejącego zagospodarowania, to projektowane przedsięwzięcie na pewno nie podlega temu zakazowi. Nadto jedyne racjonalne znaczenie, jakie można przyjąć dla zwrotu "zakaz przeznaczenia niezgodnego z ustaleniami planu" prowadzi do uznania, że zakaz ten odnosi się do zmiany istniejącego przeznaczenia, jeżeli to zmienione przeznaczenie również miałoby być niezgodne z planem. W takiej sytuacji przedmiotowa inwestycja nie jest objęta tym zakazem. Zakres projektowanego przedsięwzięcia nie daje także żadnych podstaw do przyjęcia, ze chodzi tu o jakąkolwiek zabudowę.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o jej oddalenie z przyczyn wskazanych w zaskarżonej decyzji. Dodatkowo podkreślono, że skarżący pominął, iż w § 14 uchwały jest zapis "na każdym terenie funkcjonalnym w sposób zgodny z ustaleniami planu", a przedmiotowe przedsięwzięcie nie jest zgodne z ustaleniami planu. Zdaniem Kolegium brak jest rozbieżności pomiędzy uzasadnieniem zaskarżonej i wcześniejszej decyzji organu, gdyż w decyzji z dnia [...] 2007r. wskazano, że należy ustalić, czy stacja bazowa telefonii komórkowej, jako urządzenie obsługi technicznej umożliwiające wymianę informacji, stanowi obiekt techniczny niezbędny dla prawidłowego zaspokojenia potrzeb mieszkańców (§ 5 pkt 17 uchwały), a więc stanowi wyjątek, o którym mowa w § 82 ust. 1 uchwały.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu uznał skargę za bezzasadną. W ocenie Sądu organy obu instancji prawidłowo przyjęły, że planowana inwestycja, określona przez inwestora jako rozbudowa istniejącej stacji bazowej telefonii komórkowej o nazwie "[...] ", jest sprzeczna z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego Miasta K. w części dotyczącej rejonu: [...] V i VA w prawobrzeżnej części miasta, przyjętym uchwałą Rady Miasta Nr 688 z dnia 19 grudnia 2001r. Organy dokonały prawidłowych ustaleń co do rzeczywistego charakteru planowanego przedsięwzięcia z uwagi na treść § 82 pkt 1 planu. Zgodnie z brzmieniem powyższego zapisu planu miejscowego na terenie inwestycji ustanowiono zakaz lokalizowania przedsięwzięć mogących znacząco wpływać na środowisko, wymagających sporządzenia raportu oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko lub dla których obowiązek sporządzenia raportu może być wymagany, za wyjątkiem obiektów obsługi technicznej miasta. Z "Raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko" z sierpnia 2006 r. wynika, iż planowana inwestycja polegać ma w istocie na likwidacji wszystkich istniejących sektorowych anten nadawczych (tj. trzech anten pracujących w systemie GSM 1800), a następnie instalacji w ich miejsce sześciu nowych sektorowych anten nadawczych BSA003 i BSA001 o odmiennych parametrach technicznych. Nowe anteny nadawcze pracować będą w systemach GSM 1800, GSM 900, UMTS. Obszar, na którym wystąpi ponadnormatywne elektromagnetyczne promieniowanie niejonizujące, zwiększy się w poziomie z dotychczasowej wartości maksymalnej wynoszącej 20,3 m do wartości maksymalnej wynoszącej 78,4 m. Głównymi elementami stacji bazowej są anteny sektorowe i radioliniowe, stacja znajduje się na budynku handlowym należącej do innego niż inwestor podmiotu. Planowane przedsięwzięcie zakłada więc wymianę najważniejszych elementów stacji bazowej (wszystkich anten nadawczych) i zainstalowanie dodatkowo trzech nowych anten sektorowych, co oznacza znaczącą zmianę parametrów technicznych i użytkowych całej stacji, a także znaczne powiększenie obszaru negatywnego (ponadnormatywnego) oddziaływania na środowisko. W wyniku planowanych prac powstanie w istocie nowy obiekt znacznie różniący się od dotychczasowego. Zakres planowanej inwestycji odpowiada więc użytemu w § 82 pkt 1 planu określeniu "lokalizowania przedsięwzięcia", niezależnie od tego jak inwestycję określił sam inwestor. Sąd podkreślił, iż powyższy zapis planu miejscowego nie posługuje się pojęciem "budowy" - zdefiniowanym w ustawie z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane - a właśnie pojęciem "lokalizowania".

Jednocześnie Sąd stwierdził, że wbrew twierdzeniom organu, planowane przedsięwzięcie stanowi obiekt technicznej obsługi miasta w rozumieniu § 5 pkt 17 planu miejscowego, bowiem jest to urządzenie umożliwiające wymianę informacji. Sąd nie podzielił także stanowiska organu I instancji, że podstawą do stwierdzenia sprzeczności planowanej inwestycji z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego jest zapis § 25 planu (powołany błędnie jako § 23). Zapis ten dotyczy fazy realizacji inwestycji, a nie etapów wcześniejszych. W ocenie Sądu, mimo błędnie przywoływanej przez organy argumentacji na okoliczność niezgodności przedsięwzięcia z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, to prawidłowo wskazana została przesłanka odmowy wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. Proponowana lokalizacja przedsięwzięcia byłaby sprzeczna z ustaleniami ogólnymi dla terenów i obiektów podlegających ochronie ze względu na wymagania ochrony środowiska i zdrowia ludzi, o których mowa w rozdziale 5 obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Powiększenie - na skutek realizacji przedsięwzięcia - obszaru, na którym przekroczone są dopuszczalne poziomy elektromagnetycznego promieniowania niejonizującego do 78,4 m kolidowałoby z wytycznymi § 24 planu stanowiącymi, iż szkodliwe oddziaływanie na środowisko wytwarzane przez jednostki organizacyjne winno zamykać się na terenie działki budowlanej na jakiej jest wytwarzane i do której jednostka organizacyjna posiada tytuł prawny. W przypadku przedmiotowej inwestycji oddziaływanie nie zamyka się na terenie działki budowlanej, na jakiej jest wytwarzane. Sąd uznał, że bez znaczenia dla rozstrzygnięcia pozostaje, że szkodliwe promieniowanie będzie występowało w przestrzeni rozciągającej się w płaszczyźnie ponad gruntem. Szkodliwe oddziaływanie na środowisko planowanego przedsięwzięcia naruszałoby bowiem granice przestrzenne nieruchomości gruntowej, wynikające z art. 143 Kodeksu cywilnego, rozciągające się nad powierzchnią gruntu. Przepis art. 143 zd. 1 k.c. stanowi, że w granicach określonych przez społeczno - gospodarcze przeznaczenie gruntu własność gruntu rozciąga się na przestrzeń nad i pod jego powierzchnią, określając pionowy zasięg własności nieruchomości gruntowej.

Za nieuzasadnione Sąd uznał zarzuty, iż Kolegium odstąpiło od ustaleń zawartych w swojej wcześniejszej decyzji z dnia [...] 2006r. Nadto Sąd stwierdził, że organ w wystarczający sposób zaprezentował swoje stanowisko co do treści i zastosowania przepisów § 130, § 82 pkt 1, § 5 pkt 17 planu. Kolegium dokonało własnej analizy stanu faktycznego i prawnego, a w niektórych kwestiach zajęło stanowisko inne niż organ I instancji.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniosła P. T. K. -"C" Sp. z o. o. z siedzibą w W., reprezentowana przez radcę prawnego A. P. Wyrok zaskarżono w całości, zarzucając:

1) naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, tj.:

a) art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska (Dz. U. 2008, Nr 25, poz. 150) poprzez przyjęcie, że projektowane przedsięwzięcie jest niezgodne z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego;

b) uchwały Nr 688 Rady Miasta Konina z dnia 19 grudnia 2001 r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Miasta Konina, w części dotyczącej rejonu [...], V i VA w prawobrzeżnej części miasta (Dz. Urz. Woj. Wielkopolskiego 2002, Nr 33, poz. 1001 ze zm.), tj. § 24 w związku z § 5 pkt 16 poprzez przyjęcie, że projektowane przedsięwzięcie narusza zapis, zgodnie z którym szkodliwe oddziaływanie na środowisko wytwarzane przez jednostki organizacyjne winno zamykać się na terenie działki budowlanej na jakiej jest wytwarzane i do której jednostka organizacyjna posiada tytuł prawny;

c) rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 30 października 2003 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów pól elektromagnetycznych w środowisku oraz sposobów sprawdzania dotrzymania tych poziomów (Dz. U. Nr 192, poz. 1883), w szczególności § 1 pkt 1 oraz tabeli nr 2 z załącznika nr 1 do rozporządzenia w związku z § 5 pkt 16 i § 24 miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego poprzez przyjęcie, że projektowane przedsięwzięcie wytworzy szkodliwe oddziaływanie na środowisko wykraczające poza granice działki budowlanej, do której skarżąca ma tytuł prawny, mimo że pola elektromagnetyczne o mocy większej lub równiej 0,1 W/m poza terenem działki 71/20 wystąpią w miejscach niedostępnych dla ludzi, a więc w miejscach, dla których obowiązujące przepisy nie określają dopuszczalnych wielkości mogących znacząco wpływać na środowisko (§ 5 pkt 16 miejscowego planu);

d) art. 143 Kodeksu cywilnego poprzez przyjęcie, że obszary rozkładów pól elektromagnetycznych o gęstości mocy większej lub równiej 0,1 W/m2, występujące przy pochyleniu anteny 0° (tilt 0°) na wysokości od 15,3 m npt do 34,3 m npt i w odległości 78,4 m, a przy maksymalnym pochyleniu anteny (tilt 10°) na wysokości od 10,7 m npt do 32,7 m npt i w odległości 76,1 m (w kierunku azymut 60°, 240°, 310°) naruszają granice przestrzenne nieruchomości sąsiednich, pomimo, że w najbliższym otoczeniu stacji bazowej w kierunku oznaczonym jako azymut 60° najbliższy budynek znajduje się w odległości 120 m (budynek ośrodka sportowego o wysokości do 10 m), w kierunku oznaczonym jako azymut 240° w odległości do 150 m nie jest zlokalizowana żadna zabudowa, a w kierunku oznaczonym jako azymut 310° najbliższa zabudowa znajduje się w odległości 90 m (pawilon o wysokości do 4 m);

e) art. 143 Kodeksu cywilnego poprzez brak analizy społeczno - gospodarczego przeznaczenia sąsiednich nieruchomości gruntowych, w szczególności pominięcie, że w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego są one przeznaczone pod tereny usług sportu, rekreacji i wypoczynku (US) oraz tereny zieleni parkowej (ZP), a więc pod tereny, na których ewentualna zabudowa będzie miała niski charakter;

f) § 14 miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w związku z art. 2 pkt 5 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.) oraz art. 6 pkt 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. 2004, Nr 261, poz. 2603 ze zm.) poprzez pominięcie, że projektowane przedsięwzięcie jako obiekt obsługi technicznej miasta oraz jako przedsięwzięcie realizujące cel publiczny w rozumieniu obecnie obowiązującej ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym może zostać wykonane na całym obszarze objętym planem;

2) naruszenie przepisów postępowania, które to uchybienie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

a) art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) oraz art. 133 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi poprzez:

- dokonanie własnych ustaleń i przyjęcie, iż w następstwie realizacji przedsięwzięcia dojdzie do przekroczenia szkodliwego oddziaływania na środowisko poza teren działki, na której jest wytwarzane i do której skarżąca ma tytuł prawny (§ 24 w związku z § 5 pkt 16 miejscowego planu), mimo że z akt sprawy nie wynika, aby promieniowanie elektromagnetyczne, jakie ma emitować stacja bazowa po przebudowie, w ogóle mogło być kwalifikowane jako "szkodliwe oddziaływanie na środowisko";

- dokonanie własnych ustaleń i przyjęcie, że głównymi elementami stacji bazowej są anteny sektorowe i radioliniowe i w konsekwencji przyjęcie, że planowane przedsięwzięcie zakłada wymianę najważniejszych elementów stacji bazowej, a więc w istocie prowadzi do powstania nowego obiektu, mimo że akta sprawy nie dają podstawy do przyjęcia takiego toku wnioskowania;

- pominięcie, że w najbliższym otoczeniu stacji bazowej w kierunku oznaczonym jako azymut 60° najbliższy budynek znajduje się w odległości 120 m (budynek ośrodka sportowego o wysokości do 10 m), w kierunku oznaczonym jako azymut 240° w odległości do 150 m nie jest zlokalizowana żadna zabudowa, a w kierunku oznaczonym jako azymut 310° najbliższa zabudowa znajduje się w odległości 90 m (pawilon o wysokości do 4 m);

b) art. 141 § 4 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi poprzez brak odniesienia do przedstawionego w skardze zarzutu, iż projektowane przedsięwzięcie jako obiekt obsługi technicznej miasta oraz jako przedsięwzięcie realizujące cel publiczny w rozumieniu obecnie obowiązującej ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym może zostać wykonane na całym obszarze objętym planem (§ 14 miejscowego planu).

W oparciu o powyższe zarzuty kasacyjne P. T. K. "C" Sp. z o. o. z siedzibą w W. wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości oraz zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej strona skarżąca podniosła, iż Sąd pierwszej instancji pominął, że w sprawie znajduje zastosowanie § 14 ust. 2 miejscowego planu, zgodnie z którym "Dopuszcza się na całym obszarze objętym planem lokalizację zadań dla realizacji celów publicznych w rozumieniu ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym w ramach funkcji i zasad zagospodarowania terenu, określonych niniejszym planem". Projektowane przedsięwzięcie realizuje cel publiczny oraz nie narusza funkcji i zasad określonych uchwałą Nr 688 Rady Miasta Konina.

Strona zakwestionowała stanowisko Sądu, że projektowane przedsięwzięcie narusza § 24 w związku z § 5 pkt 16 miejscowego planu. Zdaniem inwestora brak jest podstaw do twierdzenia, że stacja bazowa po przebudowie będzie szkodliwie oddziaływać na środowisko. Zgodnie z "Raportem o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko" pola o wartościach ponadnormatywnych znajdą się wyłącznie w wolnej przestrzeni, niedostępnej dla ludzi, zaś w świetle obowiązujących przepisów dla takich przestrzeni nie określono dopuszczalnych wielkości, do których odwołuje się § 5 pkt 16 miejscowego planu. Nadto oddziaływanie na środowisko poza teren działki budowlanej, do której skarżącej przysługuje tytuł prawny, nastąpi poza granicami przestrzennymi sąsiednich nieruchomości wyznaczonymi zgodnie z art. 143 Kodeksu cywilnego, a więc w przestrzeni, która nie należy do żadnej nieruchomości. Pola elektromagnetyczne o gęstości mocy większej lub równej 0,1 W/m2 wystąpią znacznie powyżej aktualnej zabudowy, a więc poza granicami wyznaczanymi przez społeczno-gospodarcze przeznaczenie gruntu. Biorąc pod uwagę zapisy planu (US, ZP) nie wydaje się również, aby wartości pól emitowane przez stację bazową [...] naruszały w przyszłości granice przestrzenne sąsiednich nieruchomości. Gdyby jednak do tego doszło korekta nastąpi w trybie obowiązujących przepisów (np. art. 27 ustawy a dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej - Dz. U. z 2006r. Nr 122, poz.851 ze zm.). Strona stwierdziła, że Sąd nie dokonał żadnej analizy kształtowania się granic sąsiednich nieruchomości i nie ustalił ich społeczno-gospodarczego przeznaczenia, mimo że powołał się na art. 143 k.c.

Inwestor podniósł także, iż zakwalifikowanie projektowanego przedsięwzięcia przez Sąd pierwszej instancji, jako przypadku powstania nowego obiektu, nastąpiło z naruszeniem przepisów postępowania. Rozbudowa ma objąć wymianę anten, pominięto jednak, że nowe anteny zostaną zamontowane na istniejących masztach stacji. Stacja zostanie rozszerzona o szafy sterownicze typu indoor z urządzeniami nadawczo-odbiorczymi, zostaną one jednak zainstalowane obok urządzeń już istniejących, które nadal będą pracować. Stacja pracuje obecnie w systemie cyfrowym GSM 1800 i system ten zostanie utrzymany, ulegając rozszerzeniu o system GSM900 i 1800. Zatem brak jest podstaw do przyjęcia, że modernizacja doprowadzi w istocie do powstania nowego obiektu. Za całkowicie dowolne strona uznała stwierdzenie, że głównymi elementami stacji bazowej są anteny sektorowe i radioliniowe. Sąd nie dysponuje wiedzą specjalną w zakresie ustalenia, co jest głównym elementem złożonego urządzenia technicznego, a akta sprawy nie dały podstaw do sformułowania takiego wniosku.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje: Stosownie do art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. Nr 153 poz. 1270 ze zm. ), zwanej dalej "p.p.s.a.", Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc pod rozwagę z urzędu jedynie nieważność postępowania. Naczelny Sąd Administracyjny kontroluje zgodność zaskarżonego orzeczenia z prawem materialnym i procesowym w granicach skargi kasacyjnej. Dokonując tej kontroli Sąd nie jest uprawniony do badania ewentualnej wadliwości zaskarżonego orzeczenia wykraczającej poza ramy wyznaczone zarzutami skargi kasacyjnej. Oznacza to związanie zarzutami i wnioskami skargi kasacyjnej. A zatem zakres rozpoznania sprawy wyznacza strona wnosząca skargę kasacyjną przez przytoczenie podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienie. Skarga kasacyjna wniesiona w niniejszej sprawie nie zawiera usprawiedliwionych podstaw zaskarżenia. Zgodnie z dyspozycją art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska ( Dz. U. 2008, Nr 25, poz. 150 ) - w brzmieniu obowiązującym w dacie wydania decyzji zaskarżonej do Sądu pierwszej instancji - właściwy organ wydaje decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach po stwierdzeniu zgodności lokalizacji przedsięwzięcia z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, jeżeli plan ten został uchwalony. A zatem, podstawowym kryterium przesądzającym o możliwości wydania pozytywnej decyzji o uwarunkowaniach środowiskowych jest zgodność lokalizacji zamierzonego przedsięwzięcia z postanowieniami planu zagospodarowania przestrzennego. Postanowienia obowiązującego na danym terenie planu zagospodarowania przestrzennego, którymi jest związany organ administracji publicznej, determinują treść decyzji o uwarunkowaniach środowiskowych. Dla terenu, na którym ma być realizowane projektowane przedsięwzięcie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego miasta K. w części dotyczącej rejonu: [...] V i VA w prawobrzeżnej części miasta, przyjęty uchwałą Rady Miasta, Nr 688 z dnia 19 grudnia 2001r. (Dz. Urz. Woj. Wlkp. z 2002r., Nr 33, poz. 1068).

W niniejszej sprawie projektowane przedsięwzięcie zasadnie poddano ocenie na gruncie prawa miejscowego w aspekcie negatywnego oddziaływania pola elektromagnetycznego. Nie można podzielić zarzutu skargi kasacyjnej, aby Sąd pierwszej instancji dokonując tej oceny naruszył tak § 24 w związku z § 5 pkt 16 planu miejscowego jak i art. 143 Kodeksu cywilnego. Przepis § 24 planu statuuje zasadę, że szkodliwe oddziaływanie na środowisko wytwarzane przez jednostki organizacyjne winno zamykać się na terenie działki budowlanej na jakiej jest wytwarzane i do której jednostka organizacyjna posiada tytuł prawny. Pojęcie szkodliwego oddziaływania na środowisko - na potrzeby zagospodarowania przestrzennego określonego powyższą uchwałą Rady Miasta Nr 688 z dnia 19 grudnia 2001r. - definiuje § 5 pkt 16 miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta Konina w części dotyczącej rejonu: [...] V i VA w prawobrzeżnej części miasta. Według tegoż postanowienia planu miejscowego przez szkodliwe oddziaływanie na środowisko należy rozumieć wszelkie przekraczające dopuszczalne wielkości mogące znacząco wpływać na środowisko, w szczególności dotyczące wytwarzania hałasu, wibracji, promieniowania oraz zanieczyszczenia powietrza, wód powierzchniowych i podziemnych. Zgodnie z art. 140 Kodeksu cywilnego w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego właściciel może, z wyłączeniem innych osób, korzystać z rzeczy zgodnie ze społeczno - gospodarczym przeznaczeniem swego prawa. W granicach określonych przez społeczno - gospodarcze przeznaczenie gruntu własność gruntu rozciąga się na przestrzeń nad i pod jego powierzchnią - art. 143 zdanie 1 k.c. Dla ustalenia miary przestrzennego zasięgu własności gruntu - we wnętrzu ziemi i w przestrzeni powietrznej, tj. pionowego zasięgu własności nieruchomości gruntowej - zastosowano funkcjonalne kryterium społeczno - gospodarczego przeznaczenia gruntu. O przestrzennych granicach konkretnego gruntu przesądzają uzasadnione potrzeby jej właściciela, zależne od rodzaju i przeznaczenia jego nieruchomości. Pamiętać przy tym należy, iż społeczno - gospodarczego przeznaczenia nieruchomości nie wyznacza sposób, w jaki z gruntu dotychczas korzystano, lecz wyznacza sposób, w jaki właściciel faktycznie i potencjalnie może zgodnie ze swoją wolą z gruntu korzystać (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 stycznia 2005 r., III CK 129/04, Prok. i Pr. 2005, nr 7-8, s. 52). Aktywne wykorzystanie przez właściciela gruntu przestrzeni powietrznej następuje najczęściej w toku inwestycyjnej działalności budowlanej i późniejszej eksploatacji obiektów budowlanych. Skoro według wskazań art. 143 k.c. własność gruntu rozciąga się również na przestrzeń nad powierzchnią gruntu, to wyłącznie właściciel nieruchomości gruntowej jest uprawniony do korzystania z przestrzeni powietrznej nad jego gruntem. Wobec wyłączności uprawnień właściciela należy wykluczyć ingerencję sąsiadów oraz innych osób trzecich, jak chodzi o korzystanie z przestrzeni powietrznej nad cudzym gruntem. W stosunkach sąsiedzkich chodzi głównie o unikanie niedozwolonych immisji (art. 144 k.c.) (por. E. Gniewek, Kodeks cywilny. Księga druga. Własność i inne prawa rzeczowe. Komentarz, Zakamycze, 2001. - komentarz do art. 140 - 144).

Stanowisko Sądu pierwszej instancji, że negatywne oddziaływanie pola elektromagnetycznego występującego w przestrzeni nad gruntem nie może naruszać granic nieruchomości innej niż ta, na terenie której jest wytwarzane i do której inwestor posiada tytuł prawny jest zasadne. Stanowiska tego nie może zmienić przedstawiona w skardze kasacyjnej argumentacja, iż w najbliższym otoczeniu stacji bazowej w kierunku oznaczonym jako azymut 60° najbliższy budynek znajduje się w odległości 120 m (budynek ośrodka sportowego o wysokości do 10 m), w kierunku oznaczonym jako azymut 240° w odległości do 150 m nie jest zlokalizowana żadna zabudowa, a w kierunku oznaczonym jako azymut 310° najbliższa zabudowa znajduje się w odległości 90 m (pawilon o wysokości do 4 m).

Jak już bowiem wyżej podkreślono społeczno - gospodarcze przeznaczenie nieruchomości wyznacza sposób, w jaki właściciel faktycznie i potencjalnie może zgodnie ze swoją wolą korzystać z przysługującej mu własności gruntu rozciągającej się na przestrzeń nad i pod jego powierzchnią (tzw. pionowy zasięg własności nieruchomości gruntowej). To zaś oznacza, że inwestor przez realizację zamierzeń inwestycyjnych na własnej nieruchomości nie może ograniczać bądź pozbawiać właścicieli nieruchomości sąsiednich możliwości korzystania z przysługującej im własności gruntu. Dotyczy to tak dotychczasowego korzystania jak i przyszłego korzystania z gruntu, oczywiście w granicach przysługującego prawa własności i obowiązującego systemu prawa.

W świetle powyższych rozważań okoliczność podnoszona w skardze kasacyjnej, iż sąsiednie nieruchomości są przeznaczone w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego pod tereny usług sportu, rekreacji i wypoczynku (US) oraz tereny zieleni parkowej (ZP), nie może odnieść zamierzonego skutku. Stwierdzenie strony, że na tych terenach ewentualna zabudowa będzie miała niski charakter jest jedynie przypuszczeniem i to nie znajdującym uzasadnienia. Przeznaczenie gruntów pod tereny usług sportu, rekreacji i wypoczynku (US) nie oznacza, że ewentualna zabudowa na tych terenach będzie zabudową niską, albowiem kompleksy sportowo - rekreacyjne z uwagi na urządzenia w nich wykorzystywane do rekreacji, sportu i wypoczynku mogą mieć wysokość znacznie przekraczającą pojęcie niskiej zabudowy. Ochroną przed szkodliwym oddziaływaniem na środowisko objęte są nie tylko tereny, na których znajdują się budynki, ale i tereny usług sportu, rekreacji i wypoczynku (US) oraz tereny zieleni parkowej (ZP) - pamiętać należy, że takie wykorzystywanie terenów łączy się z przebywaniem znacznej ilości osób. Nadto, teren objęty inwestycją to teren usług nieuciążliwych - UN. Natomiast w wyniku realizacji projektowanego przedsięwzięcia obszar, na którym wystąpi ponadnormatywne elektromagnetyczne promieniowanie niejonizujące, zwiększyłby się w poziomie z dotychczasowej wartości maksymalnej wynoszącej 20,3m do wartości maksymalnej wynoszącej 78,4m.

Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 30 października 2003 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów pól elektromagnetycznych w środowisku oraz sposobów sprawdzania dotrzymania tych poziomów (Dz. U. Nr 192, poz. 1883) określa dopuszczalne poziomy pól elektromagnetycznych w środowisku, zróżnicowane dla terenów przeznaczonych pod zabudowę mieszkaniową (§ 1 pkt 1 a) i miejsc dostępnych dla ludności (§ 1 pkt 1 b).

Jak podnosi strona wnosząca skargę kasacyjną, obszary rozkładów pól elektromagnetycznych o gęstości mocy większej lub równiej 0,1 W/m2, występują przy pochyleniu anteny 0° (tilt 0°) na wysokości od 15,3 m npt do 34,3 m npt i w odległości 78,4 m, a przy maksymalnym pochyleniu anteny (tilt 10°) na wysokości od 10,7 m npt do 32,7 m npt i w odległości 76,1 m (w kierunku azymut 60°, 240°, 310°). Nie można zatem jednocześnie twierdzić skutecznie - jak czyni to inwestor - że pola elektromagnetyczne o mocy większej lub równiej 0,1 W/m2 poza terenem działki 71/20 wystąpią w miejscach niedostępnych dla ludzi, a więc w miejscach, dla których obowiązujące przepisy nie określają dopuszczalnych wielkości mogących znacząco wpływać na środowisko. A to z tego względu, iż powyższych wysokości, a w szczególności wysokości 15,3 m npt, a tym bardziej wysokości 10,7 m npt nie można uznać za niedostępne dla ludzi.

Brak jest zatem uzasadnionych przesłanek do przyjęcia, że Sąd pierwszej instancji naruszył powyższe przepisy prawa miejscowego jak i przepisy art. 143 k.c. oraz art. 56 ust. 1 ustawy - Prawo ochrony środowiska przez ich błędną wykładnię i niewłaściwie zastosowanie. Chybiony jest również zarzut naruszenia § 14 miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w związku z art. 2 pkt 5 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.) oraz art. 6 pkt 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. 2004, Nr 261, poz. 2603 ze zm.). Wprawdzie przepis ten w ust. 1 stanowi, iż wszelkie niezbędne dla prawidłowego funkcjonowania miasta obiekty i urządzenia, a w szczególności:(...) obiekty obsługi technicznej miasta można realizować na każdym terenie funkcjonalnym, lecz jednocześnie wyraźnie zastrzega, że "w sposób zgodny z ustaleniami planu, przepisami szczególnymi i zasadami współżycia społecznego". Ustęp zaś 2 § 14 miejscowego planu zastrzega lokalizację zadań dla realizacji celów publicznych "w ramach funkcji i zasad zagospodarowania terenu, określonych niniejszym planem". A zatem, obiekt obsługi technicznej miasta oraz przedsięwzięcie realizujące cel publiczny w rozumieniu obowiązującej ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym może zostać wykonane na całym obszarze objętym planem, ale w granicach funkcji i zasad określonych planem, co nie oznacza całkowitej dowolności.

Nie sposób także zgodzić się z zarzutem naruszenia przez Sąd pierwszej instancji art. 141 § 4 p.p.s.a. Uzasadnienie wyroku powinno być tak sporządzone, aby wynikało z niego dlaczego Sąd uznał zaskarżone orzeczenie za zgodne lub niezgodne z prawem. Zarzut naruszenia tego przepisu jest skuteczny wówczas, gdyby Sąd pierwszej instancji nie wyjaśnił w sposób adekwatny do celu, jaki wynika z tego przepisu, dlaczego nie stwierdził w rozpatrywanej sprawie naruszenia przez organy administracji przepisów prawa materialnego, ani przepisów procedury w stopniu, który mógłby mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia (por. wyrok NSA z dnia 13 grudnia 2005 r., sygn. akt I FSK 299/05, LEX, nr 187709). Nie każde naruszenie tego przepisu może stanowić skuteczną podstawę skargi kasacyjnej a jedynie takie, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Aczkolwiek uzasadnienie wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu nie zawiera stanowiska co do przepisu § 14 miejscowego planu, to jednak w okolicznościach niniejszej sprawy nie można uznać, że doszło do naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a., które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Zaskarżony wyrok odpowiada prawu.

Trafnie też Sąd pierwszej instancji przyjął, iż znacząca zmiana parametrów technicznych i użytkowych planowanego przedsięwzięcia, znaczne powiększenie obszarów ponadnormatywnego oddziaływania na środowisko spowoduje, że w wyniku planowanych prac powstanie w istocie nowy obiekt, znacząco różniący się od dotychczasowego. Tożsame stanowisko zajęto w wyrokach Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 września 2008 r., sygn. akt II OSK 1036/07 oraz z dnia 16 września 2009 r., sygn. akt II OSK 1376/08 (Centralna Baza Orzeczeń i Informacji o Sprawach NSA), gdzie uznano, że "rozbudowa istniejącej stacji bazowej telefonii komórkowej polegająca na wymianie niektórych jej elementów, które nie są identyczne z dotychczasowymi i będą wytwarzać promieniowanie o dużo większej mocy, emitując szkodliwe promieniowanie - stanowi nowe przedsięwzięcie, wobec czego należy badać czy jest ono zgodne z zapisami obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego a nie ma przy tym znaczenia, że nowe anteny umieszczane są na istniejącym już maszcie". Skład orzekający w tej sprawie w pełni podziela pogląd wyrażony w powyższych wyrokach Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Z przytoczonych względów nie może odnieść zamierzonego skutku zarzut naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) i art. 133 § 1 p.p.s.a., albowiem okoliczności, na które powołał się Sąd pierwszej instancji wynikają z akt sprawy. Z powyższych względów nie można podzielić zarzutów skargi kasacyjnej. Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) oddalił skargę kasacyjną.