Wyrok z dnia 2009-12-15 sygn. I SA/Gd 806/09

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Zbigniew Romała (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Danuta Oleś, Sędzia NSA Joanna Zdzienicka-Wiśniewska, Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Monika Szymańska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 15 grudnia 2009 r. sprawy ze skargi W. G. i T.P. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 26 sierpnia 2009 r. nr [...] w przedmiocie podatku od spadków i darowizn oddala skargę.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia 26 sierpnia 2009 r. Dyrektor Izby Skarbowej, po rozpatrzeniu odwołania W. G. i T. P., utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia 27 marca 2009 r. ustalającą skarżącym zobowiązanie podatkowe w podatku od spadków i darowizn.

Podstawą rozstrzygnięcia Dyrektora Izby Skarbowej był następujący stan faktyczny:

W dniu 17 sierpnia 2006 r. pomiędzy W. G. (Darczyńcą) a R. Ż. i T. P. (Obdarowanymi) została zawarta umowa darowizny, na mocy której Darczyńca przeniosła na rzecz Obdarowanych swój udział – wynoszący 1/2 część w prawie własności nieruchomości stanowiącej działkę nr 4/2 o powierzchni 64.208 m2 położoną

w G. przy ul. [...] (KW nr [...]). Strony umowy określiły wartość jej przedmiotu na 1.750.000 zł (tj. po 875.000 zł dla każdej z darowizn), natomiast notariusz – jako płatnik – pobrał kwotę 119.918 zł tytułem podatku od spadków i darowizn.

Postanowieniem z dnia 2 marca 2009 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego wszczął z urzędu postępowanie podatkowe, a następnie pismem z dnia 11 marca 2009 r. wezwał ww. do podwyższenia wartości połowy nieruchomości do poziomu 4.000.000 zł, wskazując jako podstawę prawną art. 8 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (tekst jedn. Dz. U. z 2004 r. Nr 142, poz. 1514 ze zm.) – dalej jako "ustawa o podatku od spadków i darowizn".

W odpowiedzi na ww. wezwanie strony umowy, w piśmie z dnia 18 marca 2009 r., wyraziły zgodę na określenie wartości nieruchomości w wysokości 2.050.000 zł, powołując się na treść operatu szacunkowego opracowanego przez rzeczoznawcę majątkowego oraz na umowę przedwstępną z dnia 19 maja 2004 r., zobowiązującą do sprzedaży nieruchomości za kwotę 3.300.000 zł, która to umowa – w ocenie strony – w dniu dokonania darowizny była wiążąca.

Decyzją z dnia 27 marca 2009 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego ustalił W. G. i T. P. – na zasadzie solidarnej odpowiedzialności – zobowiązanie podatkowe w podatku od spadków i darowizn w kwocie 70.459 zł, zaznaczając, że do uiszczenia pozostało 10.500 zł, wobec pobrania przez notariusza 59.959 zł.

W uzasadnieniu organ pierwszej instancji podniósł m.in., że strony nie wykazały żadnych kwot, które obciążałyby nabyte rzeczy i prawa majątkowe, z tego względu podstawę opodatkowania stanowi kwota 1.025.000 zł, zgodnie z zadeklarowaną, podwyższoną wartością.

W złożonym od powyższej decyzji odwołaniu podatniczki, reprezentowane przez pełnomocnika – adwokata [...], zarzuciły jej naruszenie:

- art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn;

- art. 208 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U.

z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) – dalej jako "Ordynacja podatkowa", poprzez jego niezastosowanie;

- art. 120 i art. 122 Ordynacji podatkowej.

W ocenie strony odwołującej wydanie decyzji z naruszeniem art. 7 ust. 1 ustawy

o podatku od spadków i darowizn oraz art. 208 Ordynacji podatkowej jest wynikiem nieuwzględnienia istnienia ciężaru w postaci obciążenia udziałów, będących przedmiotem umowy, cywilnoprawnym roszczeniem osoby trzeciej ("A" Spółka jawna z siedzibą w G. – dalej jako "A"), wynikającym z zawartej w 2004 r. przedwstępnej umowy sprzedaży nieruchomości, ograniczającym możliwość swobodnego rozporządzania nieruchomością, a tym samym darowanymi udziałami. Podano, że w umowie tej późniejszy darczyńca zobowiązał się do sprzedaży swoich udziałów w oznaczonym terminie i za ustaloną cenę i fakt ten wpłynął na rzeczywistą wartość przedmiotu darowizny.

Zdaniem strony odwołującej należy rozgraniczyć pojęcie wartości rynkowej nieruchomości od wartości darowizny, czyli tzw. czystej wartości, o której mowa w art. 7 ustawy o podatku od spadków i darowizn. Zatem wartość nabytych praw majątkowych, po odliczeniu obciążających je praw zobowiązaniowych ustanowionych na rzecz "A", wynosiła dokładnie tyle, za ile mogły być sprzedane udziały na rzecz tego podmiotu i tym samym była różna od wartości nieruchomości. Skoro więc podatek od darowizny został

w całości pobrany przez notariusza, to organ podatkowy pierwszej instancji powinien był umorzyć postępowanie w sprawie. Zaznaczono, że kwota podana w umowie z dnia 17 sierpnia 2006 r. jako wartość darowizny odpowiadała czystej wartości takiego prawa,

z uwzględnieniem związanych z nim obciążeń, zatem brak jest podstaw do zakwestionowania wartości dokonanej darowizny, wykazanej w akcie notarialnym.

Uzasadniając zarzut naruszenia art. 120 i 122 Ordynacji podatkowej strona odwołująca nawiązała do zwrotu zawartego w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji o nie wykazaniu żadnych kwot, które by obciążały nabyte rzeczy i prawa majątkowe, zaznaczając przy tym, że do pisma z dnia 18 marca 2009 r. zostały załączone: umowa przedwstępna i umowa sprzedaży, potwierdzające istnienie obciążeń na darowanych udziałach, zatem niezgodna z prawdą i z zebranym materiałem dowodowym jest przywołana treść rozstrzygnięcia.

Końcowo strona odwołująca przytoczyła treść art. 6 ust. 2 ustawy z dnia 9 września 2002 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2007 r. Nr 68, poz. 450 ze zm.) dla wykazania zróżnicowania sytuacji prawnej podatników dokonujących czynności w ramach umowy darowizny i w ramach umowy sprzedaży.

Dyrektor Izby Skarbowej nie podzielił argumentacji strony odwołującej się uznając za słuszne rozstrzygnięcie organu pierwszej instancji.

W uzasadnieniu decyzji z dnia 26 sierpnia 2009 r. organ odwoławczy podzielił zaprezentowane w odwołaniu stanowisko, że treść art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn wskazuje na rozgraniczenie pojęcia wartości rynkowej (np. nieruchomości, udziałów w nieruchomości) od czystej wartości nabytej rzeczy lub prawa majątkowego, a to z uwagi na niezbędność dokonania odliczeń w postaci długów

i ciężarów. Co do zasady więc podstawę opodatkowania stanowi wartość rynkowa, która może podlegać pomniejszeniu. Dyrektor zaznaczył, że ustawodawca do obciążeń uzasadniających pomniejszenie zaliczył długi i ciężary, jednakże nie definiując tych pojęć dla celów omawianego podatku. Natomiast orzecznictwo sądów administracyjnych wskazuje, że długiem są wszelkie pieniężne roszczenia cywilnoprawne związane

z przedmiotem darowizny, do których zaliczone zostały nakłady poniesione przez obdarowanego lub spadkobiercę na przedmiot darowizny lub spadku. Ciężarem zaś jest inne niż dług obciążenie nabytej rzeczy lub prawa, które z chwila nabycia zmniejsza jego wartość rynkową, do którego zaliczona została ustanowiona służebność.

Następnie organ odwoławczy wskazał na zapis § 12 zawartej w dniu 19 maja

2004 r. (a więc przed dokonaniem opodatkowanej darowizny) "Umowy przedwstępnej częściowego zniesienia współwłasności nieruchomości oraz umowy przedwstępnej sprzedaży", której stronami byli: W. G., R. Ż., T. P. oraz "A", w którym to paragrafie strony wniosły o wpisanie w księdze wieczystej prowadzonej dla przedmiotowej nieruchomości roszczenia na rzecz "A" wynikającego z tej umowy, to jest do zawarcia przyrzeczonej umowy sprzedaży za uzgodnioną cenę i w uzgodnionym terminie. Zdaniem Dyrektora taki zakres roszczenia nie mieści się w przywołanej powyżej definicji długu, jako pieniężnego roszczenia cywilnoprawnego związanego z przedmiotem darowizny. "A" nie przysługiwał bowiem status wierzyciela z tytułu poniesionych na nieruchomość nakładów finansowych, będących przedmiotem roszczenia adresowanego do jej właściciela.

Dyrektor Izby Skarbowej zwrócił następnie uwagę na treść § 1 umowy darowizny z dnia 17 sierpnia 2006 r. (Rep. A nr [...]), w którym W. G. oświadczyła, że przedmiotowa nieruchomość nie jest obciążona prawami osób trzecich. Dyrektor wskazał, że akt notarialny – w świetle art. 2 § 2 ustawy z dnia 14 lutego 1991 r. – Prawo o notariacie (tekst jedn. Dz. U. z 2008 r. Nr 189, poz. 1158 ze zm.) jest dokumentem urzędowo sporządzonym przez osobę zaufania publicznego – notariusza, z tego względu jego treść wiąże organy uprawnione do określania skutków podatkowych konkretnej czynności cywilnoprawnej.

W ocenie organu odwoławczego w omawianej sprawie nie zaistniał także ciężar, jako inne niż dług obciążenie nabytej rzeczy lub prawa majątkowego. W przypadku przedmiotu nabycia jakim jest nieruchomość jej obciążenie następuje na zasadach przewidzianych w prawie cywilnym, zatem w postaci praw rzeczowych ograniczonych, do których ustawodawca zalicza: użytkowanie, służebność i hipotekę (art. 244 k.c.). Treść umowy darowizny nie wskazuje, by na datę jej zawarcia tego rodzaju obciążenia istniały.

Organ odwoławczy podał również, że ani z przedłożonego przez pełnomocnika odpisu księgi wieczystej nr [...] prowadzonej dla omawianej nieruchomości, ani z jego pisemnych wyjaśnień nie wynika, by nastąpił wpis jakiegokolwiek roszczenia,

w tym wskazanego w § 12 umowy przedwstępnej sprzedaży. Dyrektor wskazał przy tym, że postanowieniem z dnia 12 kwietnia 2005 r. (Dz.Kw. [...]) referendarz sądowy oddalił wniosek o wpis. Zdaniem organu odwoławczego okoliczność ta ma znaczenie dla omawianej sprawy, albowiem dla celów podatku od spadków i darowizn ciężar winien obciążać przedmiot nabycia (darowizny), co za tym idzie – w przypadku nieruchomości – uzyskać skuteczność wobec każdoczesnego jej właściciela.

Dyrektor zwrócił uwagę, że ustawa z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych

i hipotece (tekst jedn. Dz. U. z 2001 r. Nr 124, poz. 1361 ze zm.) w art. 16 zezwala na ujawnienie w księdze wieczystej – oprócz wymienionych wyżej praw rzeczowych – także praw osobistych i roszczeń, w tym roszczeń o przeniesienie własności nieruchomości (ust. 2 pkt 2). Przez ujawnienie w księdze wieczystej roszczenie to, na podstawie art. 17 tej ustawy, zyskuje rozszerzoną skuteczność przekształcając się z roszczenia przeciwko oznaczonej osobie (zobowiązanej z umowy przedwstępnej) w roszczenie przeciwko każdoczesnemu właścicielowi nieruchomości. Zdaniem Dyrektora argumentacja strony

o istnieniu w księdze wieczystej wzmianki o złożeniu wniosku o wpis roszczenia nie ma znaczenia, skoro wzmianka ta nie wywołuje wskazanego powyżej skutku.

Reasumując Dyrektor Izby Skarbowej wskazał, że skoro nie wystąpiły zarówno długi jak i ciężary nabycia w drodze darowizny przez T. P. udziału w prawie własności nieruchomości, to podstawą opodatkowania podatkiem od spadków

i darowizn – jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn – jest ich wartość rynkowa, zadeklarowana na poziomie 1.025.000 zł, wykazana w operacie szacunkowym sporządzonym przez rzeczoznawcę majątkowego, uznanym przez organ podatkowy pierwszej instancji za dowód w sprawie.

Odnosząc się końcowo do zarzutu naruszenia przez organ pierwszej instancji art. 120 i 122 Ordynacji podatkowej, Dyrektor wskazał, że przedłożony wraz z odwołaniem materiał dowodowy nie zawierał stosownej dokumentacji, z tego względu – wobec merytorycznych zarzutów – jego uzupełnienie, a następnie analiza, nastąpiło w trybie odwoławczym.

W skardze na powyższą decyzję Dyrektora Izby Skarbowej W. G. i T. P., reprezentowane przez pełnomocnika – adwokata [...], wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji, zarzuciły zaskarżonemu orzeczeniu naruszenie:

1. art. 233 § 1 pkt 2 lit. a) Ordynacji podatkowej poprzez jego niezastosowanie w sytuacji, gdy w oparciu o zebrany w obydwu instancjach materiał dowodowy organ odwoławczy winien był uchylić decyzję organu pierwszej instancji i umorzyć postępowanie w sprawie;

2. art. 194 § 3 Ordynacji podatkowej poprzez jego niezastosowanie, tzn. uznanie, że treść aktu notarialnego, w którym zawarta była umowa darowizny, jest bezwzględnie wiążąca dla organów skarbowych, nawet w sytuacji, gdy na podstawie zebranego materiału dowodowego można wzruszyć to domniemanie;

3. art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn poprzez błędne przyjęcie, że organ pierwszej instancji prawidłowo ustalił podstawę opodatkowania (czystą wartość) nabytych praw;

4. art. 191 Ordynacji podatkowej poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, ze względu na przyjęcie, że z zebranego materiału dowodowego nie wynika, aby w rzeczywistości przedmiot darowizny był obciążony.

W uzasadnieniu strona skarżąca podtrzymała zaprezentowaną w odwołaniu argumentację o obciążeniu przedmiotu darowizny z dnia 17 sierpnia 2006 r. roszczeniem wynikającym z umowy przedwstępnej sprzedaży z dnia 19 maja 2004 r.

Strona skarżąca nie podzieliła stanowiska organu podatkowego odwołującego się do faktu braku w księdze wieczystej wpisu roszczenia wynikającego z treści § 12 umowy

z dnia 19 maja 2004 r., podnosząc, że wpis w tym zakresie nie przesądza o istnieniu roszczenia. Podkreślono, że "A" przysługiwało wyłącznie uprawnienie do dokonania stosownego wpisu, dla uzyskania dodatkowej ochrony prawnej przedmiotowego roszczenia. Zatem brak odpowiedniego wpisu w księdze wieczystej nie oznacza, że dane zobowiązanie nie istnieje, co nasuwa wniosek, że T. P. (Obdarowana) wstąpiła

w sytuację prawną W. G. (Darczyńcy), jednoznaczną z powinnością zawarcia umowy sprzedaży na warunkach ustalonych w umowie z dnia 19 maja 2004 r.

Odnosząc się do zawartego w treści aktu notarialnego oświadczenia darczyńcy, że przedmiotowa nieruchomość nie jest obciążona prawami osób trzecich, pełnomocnik wskazał na ustawowo zagwarantowaną (art. 194 § 3 Ordynacji podatkowej) możliwość przeprowadzenia przez organ podatkowy dowodu przeciwko dokumentom urzędowym.

W ocenie pełnomocnika ww. oświadczenie całkowicie przeczy treści umowy przedwstępnej z dnia 19 maja 2004 r. oraz oświadczeniu stron z dnia 18 maja 2005 r.,

a zatem już organ pierwszej instancji winien był uwzględnić wskazany przez stronę skarżącą dowód przeciwny, obalający domniemanie prawdziwości aktu notarialnego

(w zakresie oświadczenia darczyńcy o braku obciążeń). Skoro tego nie uczynił, to organ odwoławczy (w świetle całokształtu zebranego materiału dowodowego) powinien był uchylić zakwestionowaną decyzję i umorzyć postępowanie.

Pełnomocnik ponowił argumentację o zasadności uznania zobowiązania wobec "A" za ciężar nabycia darowizny w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn, co winno skutkować odróżnieniem wartości rynkowej nieruchomości od wartości darowizny, której miernikiem jest suma pieniędzy możliwa do uzyskania

w przypadku sprzedaży. Podniesiono, że w przedmiotowej sprawie obdarowana mogła tylko i wyłącznie sprzedać darowany udział za wcześniej ustaloną cenę w umowie przedwstępnej. Zdaniem pełnomocnika taka sama wartość darowizny powstałaby

w przypadku, gdyby W. G. rozporządziła swoim udziałem w nieruchomości na rzecz osoby trzeciej, spoza kręgu najbliższej jej rodziny.

Strona skarżąca uznała za chybione stanowisko organu odwoławczego o możliwości obciążenia nieruchomości wyłącznie prawami rzeczowymi, które mogą być uznane za ciężar w omawianym tytule podatkowym, skoro prawa i roszczenia wynikające z umów o charakterze zobowiązaniowym (najem, dzierżawa, umowa przedwstępna sprzedaży) mogą być także ujawnione w księdze wieczystej, przy czym brak wpisu nie skutkuje brakiem obciążenia nieruchomości, bowiem obciążenia te w sensie faktycznym i prawnym istnieją.

Dyrektor Izby Skarbowej w odpowiedzi na skargę, wnosząc o jej oddalenie, podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:

Na wstępie rozważań należy wskazać, że zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia

25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności

z prawem.

Z kolei przepis art. 3 § 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo

o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) – dalej jako "P.p.s.a.", stanowi, że kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na decyzje administracyjne.

W wyniku takiej kontroli decyzja może zostać uchylona w razie stwierdzenia, że naruszono przepisy prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy lub doszło do takiego naruszenia przepisów prawa procesowego, które mogłoby w istotny sposób wpłynąć na wynik sprawy, ewentualnie w razie wystąpienia okoliczności mogących być podstawą wznowienia postępowania (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a), b) i c) P.p.s.a.).

Z przepisu art. 134 § 1 P.p.s.a. wynika z kolei, że Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Wykładnia powołanego wyżej przepisu wskazuje, że Sąd ma prawo ale i obowiązek dokonania oceny zgodności z prawem zaskarżonego aktu administracyjnego, nawet wówczas, gdy dany zarzut nie został w skardze podniesiony.

Zgodnie z treścią art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków

i darowizn (tekst jedn. Dz. U. z 2004 r. Nr 142, poz. 1514 ze zm.) podstawę opodatkowania stanowi wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych po potrąceniu długów i ciężarów (czysta wartość), ustalona według stanu rzeczy i praw majątkowych w dniu nabycia i cen rynkowych z dnia powstania obowiązku podatkowego. Jeżeli przed dokonaniem wymiaru podatku nastąpi ubytek rzeczy spowodowany siłą wyższą, do ustalenia wartości przyjmuje się stan rzeczy w dniu dokonania wymiaru, a odszkodowanie za ubytek należne z tytułu ubezpieczenia wlicza się do podstawy wymiaru.

Skarżące wywodziły, że zawarta w dniu 19 maja 2004 r. umowa przedwstępna była ciężarem w rozumieniu art. 7 cyt. ustawy, z racji tego, że mieściła się w pojęciu długu,

a zawarcie tej umowy ograniczało możliwość swobodnego rozporządzania nieruchomością (darowanymi udziałami).

Ciężarem w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn jest inne niż dług obciążenie nabytej rzeczy lub prawa, które w chwili nabycia zmniejsza jego wartość rynkową. Musi istnieć związek między nabywanymi rzeczami i prawami majątkowymi a ciężarami pomniejszającymi podstawę opodatkowania.

Przykładem takiego ciężaru jest prawo użytkowania, służebność mieszkania czy drogi koniecznej.

Stosownie do treści art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych przyjmuje się w wysokości określonej przez nabywcę, jeżeli odpowiada ona wartości rynkowej tych rzeczy i praw (...).

Nie może ulegać wątpliwości, że ratio legis powyższego unormowania polega na uniemożliwieniu podatnikom kształtowania podstawy opodatkowania poniżej poziomu wartości rynkowej nabywanych rzeczy i praw majątkowych.

Tymczasem w okolicznościach niniejszej sprawy uznanie skuteczności działań skarżących na gruncie prawa podatkowego prowadziłoby do akceptacji sytuacji, w której podatnicy mogliby skutecznie zaniżać wartość nabytych praw. Należy bowiem pamiętać, że to skarżące określiły cenę w umowie przedwstępnej, a zatem to także obdarowana samodzielnie kształtowała wartość przedmiotu darowizny poniżej ceny rynkowej.

Wskazać też należy na okoliczność, że w dziale III księgi wieczystej ustanowionej dla przedmiotowej nieruchomości, nie zostało wpisane obciążenie tejże przez zobowiązanie z umowy przedwstępnej sprzedaży.

Zgodnie z art. 17 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych

i hipotece (tekst jedn. Dz. U. z 2001 r. Nr 124, poz. 1361 ze zm.) przez ujawnienie

w księdze wieczystej prawo osobiste lub roszczenie uzyskuje skuteczność względem praw nabytych przez czynność prawną po jego ujawnieniu (...).

Z przepisów art. 16 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ww. ustawy wynika z kolei, że w księdze wieczystej, poza prawami rzeczowymi, mogą być ujawnione prawa osobiste i roszczenia,

a w szczególności m.in. prawo pierwokupu.

Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 13 lipca 2005 r. sygn. akt I CK 28/05 (Monitor Prawniczy 2007/3/154) ujawnienie roszczenia o przeniesienie własności nie ogranicza właściciela nieruchomości w rozporządzaniu nią, nie stanowi więc przeszkody do przeniesienia jej własności na inną osobę, która jednak nabywa ją z ograniczeniem wynikającym z treści wpisanego i skutecznego względem niej roszczenia. Osoba, na rzecz której dokonany został wpis roszczenia o przeniesienie własności nieruchomości z umowy przedwstępnej, zachowuje więc swoje roszczenie i może go dochodzić na podstawie art. 17 ustawy o księgach wieczystych i hipotece w stosunku do aktualnego właściciela nieruchomości, wywodzącego swoje prawo z nabycia dokonanego po ujawnieniu roszczenia w księdze wieczystej, jako wyłącznie biernie legitymowanego.

Reasumując powyższe rozważania zdaniem tutejszego Sądu umowa przedwstępna z dnia 19 maja 2004 r. nie stanowiła ciężaru w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn, a stanowiła jedynie osobiste zobowiązanie skarżących do sprzedaży nieruchomości za cenę niższą od rynkowej. Umowa ta miała wpływ na wysokość darowizny dla skarżących, nie miała zaś wpływu na wartość rynkową przedmiotu darowizny.

W związku z powyższym Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), oddalił skargę uznając ją za bezzasadną.[pic]