Wyrok z dnia 2010-01-13 sygn. I OSK 471/09

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Małgorzata Borowiec (spr.) Sędziowie sędzia del. WSA Marzenna Linska-Wawrzon sędzia NSA Małgorzata Jaśkowska Protokolant Andrzej Bieńkowski po rozpoznaniu w dniu 13 stycznia 2010 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej R. B. i Z. R.j od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 listopada 2008 r. sygn. akt I SA/Wa 1948/07 w sprawie ze skargi B. G., P. S., R. S., Z. R., M. B., B. Ch., R. B., E. P., M. M. i A. S. na decyzję Wojewody Mazowieckiego z dnia [...] października 2007 r. nr [...] w przedmiocie odmowy zwrotu wywłaszczonej nieruchomości oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 13 listopada 2008 r. sygn. akt I SA/Wa 1948/07, oddalił skargę B. G., P. S., R. S., Z. R., M. B., B. Ch., R. B., E. P., M. M. i A. S. na decyzję Wojewody Mazowieckiego z dnia [...] października 2007 r. nr [...] w przedmiocie odmowy zwrotu wywłaszczonej nieruchomości.

Wyrok został wydany w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy.

Wojewoda Mazowiecki decyzją z dnia 8 października 2007 r. nr [...], po rozpatrzeniu odwołań R. S., M. M., R. B., M. B., B. Ch., A. S., B. G., E. P., R. S. i P. S. od decyzji Starosty Legionowskiego z dnia [...] marca 2007 r. nr [...] orzekającej o odmowie zwrotu nieruchomości położonej w J. gmina J., stanowiącej działkę ewid. nr [...] (dawna działka nr [...]) – utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu decyzji podał, że przedmiotowa nieruchomość została wywłaszczona na rzecz Skarbu Państwa i oddana w zarząd i użytkowanie Zakładów [...], na podstawie orzeczenia Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej Urzędu Spraw Wewnętrznych z dnia [...] października 1960 r. z przeznaczeniem na cele budowy cegielni wapienno-piaskowej, oraz dla potrzeb eksploatacji piasku dla tego zakładu. Następcą prawnym Zakładów [...] było [...] Przedsiębiorstwo [...], które przekazało Urzędowi Rejonowemu w Legionowie działkę [...] (dawna działka [...]) w 1993 r., jako teren zbędny z powodu wyeksploatowania piasku.

W okresie od wywłaszczenia powyższej nieruchomości do czasu postawienia [...] Przedsiębiorstwa [...] w stan likwidacji, które nastąpiło z dniem 1 lutego 1993 r., wyeksploatowany został piasek do produkcji cegły silikatowej z 52,85 ha z 80 ha powierzchni ogólnej kopalni. Jak wynika ze znajdującego się w aktach sprawy pisma [...] Przedsiębiorstwa [...] j w likwidacji z dniem 9 lutego 1993 r., złoże piasku uległo również wyczerpaniu na przedmiotowej działce [...] (dawna działka [...]).

Wojewoda Mazowiecki stwierdził, że skoro rozpoczęcie prac związanych z realizacją celu wywłaszczenia nastąpiło w terminie określonym w art. 137 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, a zamierzona inwestycja została zrealizowana i dopiero później wywłaszczona nieruchomość stała się zbędna dla [...] Przedsiębiorstwa [...], to stanowisko organu pierwszej instancji, iż nie ma podstaw do zwrotu działki [...] na rzecz byłych właścicieli jest prawidłowe.

Powyższa decyzja stała się przedmiotem skargi: B. G., P. S., R. S., Z. R., M. B., B. Ch., R. B., E. P., M. M. i A. S. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Zaskarżonej decyzji skarżący zarzucili naruszenie art. 89 K.p.a. w związku z art. 48 i art. 69 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości, które w ich ocenie przyznają im prawo żądania zwrotu wywłaszczonej nieruchomości. Podkreślili, że starania w tym przedmiocie podejmują już od 1995 r. Zdaniem skarżących o obowiązku zwrotu nieruchomości stanowi art. 207 ustawy o gospodarce nieruchomościami, zgodnie z którym osoby, które były posiadaczami nieruchomości stanowiących własność Skarbu Państwa lub własność gminy w dniu 5 grudnia 1990 r. i pozostawały nimi nadal w dniu 1 stycznia 1998 r. mogą żądać oddania nieruchomości w drodze umowy o użytkowanie wieczyste oraz art. 17 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej, w świetle którego nikt nie może być pozbawiony swego mienia. W ocenie skarżących nieruchomość stała się zbędna na cel określony w decyzji o jej wywłaszczeniu, gdyż został on osiągnięty, tj. złoża piasku zostały wyeksploatowane.

Wojewoda Mazowiecki w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie i podtrzymał stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpoznaniu skargi uznał, iż nie zasługuje ona na uwzględnienie, gdyż wydane w sprawie decyzje prawa nie naruszają.

W uzasadnieniu wyroku podał, że przedmiotem sprawy jest odmowa zwrotu wywłaszczonej nieruchomości.

Sąd pierwszej instancji podkreślił, iż w sprawie orzekał już Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, który wyrokiem z dnia 18 listopada 2004 r. uchylił decyzję Wojewody Mazowieckiego z dnia [...] marca 2003 r. i utrzymaną nią w mocy decyzję Starosty Legionowskiego, z dnia [...] maja 2002 r. o odmowie zwrotu wywłaszczonej nieruchomości stanowiącej działkę ewid. nr [...] – dawną działkę ewid. nr [...] o pow. 65212 m2 stwierdzając, iż nie wszyscy następcy prawni właścicieli wywłaszczonej nieruchomości złożyli wnioski o zwrot. Natomiast decyzja będąca obecnie przedmiotem zaskarżenia została wydana po złożeniu wniosków o zwrot przez wszystkich następców prawnych wywłaszczonych właścicieli, co nastąpiło już w czasie obowiązywania ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603 ze zm.).

Sąd pierwszej instancji wskazał, że zgodnie z art. 136 ust. 3 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, można żądać zwrotu wywłaszczonej nieruchomości, jeżeli stosownie do art. 137 tej ustawy, stała się ona zbędna na cel określony w decyzji o wywłaszczeniu. Natomiast stosownie do treści art. 137 ust. 1 powołanej ustawy nieruchomość uznaje się za zbędną na cel określony w decyzji o wywłaszczeniu, jeżeli pomimo upływu 7 lat od dnia, w którym decyzja o wywłaszczeniu stała się ostateczna, nie rozpoczęto prac związanych z realizacją tego celu (pkt 1), albo pomimo upływu 10 lat od dnia, w którym decyzja o wywłaszczeniu stała się ostateczna, cel ten nie została zrealizowany (pkt 2). Zdaniem Sądu pierwszej instancji, przepis ten nie pozostawia organowi administracji rozstrzygającemu sprawę żadnej dowolności w definiowaniu pojęcia zbędności nieruchomości na cel określony w decyzji o wywłaszczeniu, lecz jednoznacznie formułuje przesłanki umożliwiające zwrot nieruchomości zbędnej na cel określony w decyzji o wywłaszczeniu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie podzielił stanowisko organu przedstawione w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, że rozpoczęcie prac związanych z realizacją celu wywłaszczenia nastąpiło w terminie określonym w art. 137 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, zamierzona inwestycja została zrealizowana, a zatem nie ma podstaw do zwrotu wywłaszczonej nieruchomości (por. wyrok NSA z dnia 20 lutego 2001 r. sygn. akt I SA 2139/99).

Ponadto wyjaśnił, iż pomimo tego, że skarżący złożyli wniosek o zwrot wywłaszczonej nieruchomości w 1995 r., czyli jeszcze pod rządami ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (tekst jedn. Dz.U. z 1991 r. Nr 30, poz. 127 ze zm.), to jednak merytoryczne rozpoznanie wniosku było możliwe dopiero po złożeniu wniosków o zwrot wywłaszczonej nieruchomości przez wszystkich spadkobierców (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 28 września 2005 r. sygn. akt I SA/Wa 1371/04). Nastąpiło to w trakcie obowiązywania ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. z 2004 r. nr 261 poz. 2603)

Natomiast odnosząc się do podniesionych w skardze zarzutów naruszenia, art. 207 ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz art. 17 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej, Sąd pierwszej instancji stwierdził, iż w niniejszej sprawie nie mają one zastosowania.

W konsekwencji Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) skargę oddalił.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego wnieśli R. B., Z. R. reprezentowani przez radcę prawnego i zaskarżając go w całości zarzucili naruszenie:

1) prawa materialnego przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 137 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jedn. Dz.U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603);

2) prawa materialnego przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (tekst jedn. Dz.U. z 1991 r. Nr 30, poz. 127);

3) przepisów postępowania art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1269 ze zm.);

4) przepisów postępowania art. 141 § 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1270 ze zm. dalej: P.p.s.a.).

Wskazując na powyższe podstawy skargi kasacyjnej wnieśli o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i zmianę zaskarżonego orzeczenie zgodnie z ich żądaniem bądź przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podnieśli, że Sąd pierwszej instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku nie odniósł się do istotnych okoliczności sprawy przedłożonych w pismach odpowiednio z dnia 19 marca 2008r i z dnia 23 września 2008 r. Wskazywali w nich, iż na mocy (prawomocnej) decyzji Kierownika Urzędu Rejonowego w Legionowie z dnia [...] grudnia 1993 r. Nr [...], działka o numerze ewidencyjnym [...], sąsiadująca z działką, której zwrot jest przedmiotem niniejszej sprawy, mimo zrealizowania celu wywłaszczenia została jej właścicielom zwrócona.

Zdaniem skarżących, Sąd pierwszej instancji nie wziął pod uwagę, iż skierowane przez nich żądanie zwrotu nieruchomości wynikało z art. 69 nieobowiązującej już ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości. W ich ocenie powołany przepis określa skutki prawne wystąpienia stanu faktycznego. Zatem, jeżeli stan faktyczny zaistniał w czasie obowiązywania ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości, to powinien być on nadal stosowany także po w wejściu w życie ustawy nowej.

Mając na uwadze powyższe, autor skargi kasacyjnej wskazał, iż skoro skarżący o zwrot przedmiotowej nieruchomości zwrócili się już w 1996 r. kiedy to cel wywłaszczenia został zrealizowany, pod rządami ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomość, to okoliczność ta potwierdza konieczność zastosowania przepisów ww. ustawy.

Wskazując na naruszenie art. 69 ust. 1 o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości, skarżący powołując się na orzecznictwo sądowadministracyjne, podnieśli, iż przy orzekaniu w sprawie zwrotu wywłaszczonej nieruchomości zbędność nieruchomości na cel, który uzasadniał jej wywłaszczenie, musi być oceniana na podstawie tych samych kryteriów, co jej niezbędność w postępowaniu mającym na celu wywłaszczenie tej nieruchomości. W ich ocenie skoro wywłaszczona nieruchomość nie jest już w oczywisty sposób wykorzystywana na cele wskazane w decyzji wywłaszczeniowej, to należy ją zwrócić osobom uprawnionym. Odpadnięcie tego celu kwalifikuje ją bowiem jako zbędną i uzasadnia jej zwrot.

W związku z tym zdaniem skarżących w niniejszej sprawie nie znajdują zastosowania przepisy ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jedn. Dz.U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603), a w szczególności art. 136 i art. 137 tej ustawy.

Ponadto, w ocenie autora skargi kasacyjnej, brak jest przepisu prawa jednoznacznie stwierdzającego, że w zaistniałej sytuacji, tj. po zrealizowaniu celu wywłaszczenia, przedmiotowa nieruchomości jest nadal własnością Skarbu Państwa.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie zawiera usprawiedliwionych podstaw.

Stosownie do treści art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) zwanej dalej w skrócie P.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej biorąc z urzędu pod rozwagę jedynie nieważność postępowania, której przesłanki określone w § 2 art. 183 P.p.s.a. w rozpoznawanej sprawie nie występują.

Wobec przedstawienia w skardze kasacyjnej zarówno zarzutów naruszenia przepisów prawa materialnego, jak i naruszenia przepisów postępowania, w pierwszej kolejności należy odnieść się do zarzutu opartego na podstawie określonej w art. 174 pkt 2 P.p.s.a.

Formułując podstawę kasacyjną naruszenia przepisów postępowania postawiono zarzut naruszenia art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) oraz art. 141 § 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2002r nr 153 poz. 1270 ze zm) .

Oceniając zasadność tych zarzutów zauważyć należy, iż art. 1 § 1 cyt. ustawy – Prawo o ustroju sądów administracyjnych stanowi, że sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej oraz rozstrzyganie sporów kompetencyjnych i o właściwość między organami jednostek samorządu terytorialnego, samorządowymi kolegiami odwoławczymi i między tymi organami a organami administracji rządowej. W myśl § 2 art. 1 tej ustawy kontrola, o której mowa w § 1 sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

W tej sprawie Sąd pierwszej instancji dokonał oceny legalności zaskarżonej decyzji, zatem przepisu art. 1 § 2 tej ustawy nie naruszył. Natomiast to, czy ocena legalności tej decyzji była prawidłowa, czy też błędna, nie może być utożsamiane z naruszeniem tego przepisu.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia przez Sąd pierwszej instancji art. 141 § 4 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi wskazać należy, iż może być on skuteczny wówczas, gdy jego naruszenie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Kasator ma zatem obowiązek wykazania, że następstwo tego naruszenia było tego rodzaju lub rozmiarów, że kształtowało lub współkształtowało treść kwestionowanego w skardze kasacyjnej wyroku (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 29 listopada 1996 r. III CKN 14/96, publ. OSP 1997, z. 3, poz. 65; z dnia 10 lutego 1997 r. I CKN 57/96, publ. OSNC 1997, nr 7–8, poz. 82).

Skarga kasacyjna wniesiona w rozpoznawanej sprawie wymogu tego nie spełnia.

Kasator uzasadniając ten zarzut ograniczył się bowiem do stwierdzenia, że fakt nieodniesienia się przez Sąd pierwszej instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku do okoliczności podnoszonych w pismach skarżących stanowił naruszenie art 14.1 § 4 P.p.s.a.

Wyjaśnić należy, iż elementem uzasadnienia wyroku jest między innymi zwięzłe przedstawienie stanu faktycznego sprawy i stanowiska stron. Nie wszystkie jednak dokumenty zgromadzone w sprawie i nie wszystkie zarzuty podnoszone w postępowaniu muszą być omówione w pisemnych motywach rozstrzygnięcia, lecz tylko te, które są w sprawie istotne. Tak też zostało skonstruowane uzasadnienie zaskarżonego wyroku. Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego wbrew twierdzeniom kasatora odpowiada ono wymogom określonym w art. 141 § 4 P.p.s.a., dlatego też zarzut jego naruszenia nie zasługuje na uwzględnienie.

Przechodząc do oceny zasadności zarzutu naruszenia przez Sąd pierwszej instancji prawa materialnego przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (Dz.U. z 1991 r. Nr 30, poz. 127) stwierdzić należy, iż jest on chybiony. Nie do zaakceptowania jest bowiem pogląd autora skargi kasacyjnej, że ocena uprawnień skarżących ubiegających się o zwrot przedmiotowej nieruchomości powinna być dokonana w oparciu o powołany przepis cytowanej ustawy, która w chwili wydawania w tej sprawie decyzji już nieobowiązywała.

Po pierwsze jest w sprawie niesporne, że w okresie, w którym niektórzy następcy prawni współwłaścicieli wystąpili o zwrot wywłaszczonej nieruchomości powołany przepis obowiązywał. To jednak wydanie przez Starostę Legionowskiego decyzji z dnia [...] maja 2002 r. odmawiającej zwrotu wywłaszczonej nieruchomości utrzymanej w mocy przez Wojewodę Mazowieckiego decyzją z dnia [...] marca 2003 r., które następnie zostały przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 18 listopada 2004 r. sygn. akt WSA/ Wa 826/03 uchylone (z uwagi na to, iż nie wszyscy następcy prawni właścicieli wywłaszczonej nieruchomości złożyli wnioski o zwrot), spowodowało, że złożenie prawidłowego wniosku o zwrot tej nieruchomości przez wszystkich uprawnionych nastąpiło już w czasie obowiązywania ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, która weszła w życie z dniem 1 stycznia 1998 r.

Po drugie stosownie do treści art. 233 cytowanej ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. tej ustawy sprawy wszczęte, lecz nie zakończone decyzją ostateczną przed dniem jej wejścia w życie jak w tym przypadku, prowadzi się na podstawie jej przepisów. Oznacza to, że w tej sprawie oceny istnienia przesłanek do zwrotu wywłaszczonej nieruchomości należało dokonać w oparciu o przepisy tej ustawy (por. uchwała NSA z dnia 19 stycznia 1998 r. OPK 38/97). Powyższe rozważania prowadzą do wniosku, że w tej sprawie przepis art. 69 ust. 1 cyt. ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczeniu nieruchomości nie mógł być stosowany, a więc naruszony.

Odnosząc się do kolejnego zarzutu naruszenia przez Sąd pierwszej instancji prawa materialnego przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 137 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami uznać należy, iż jest on niezasadny.

W świetle art. 136 ust. 3 powołanej ustawy "Poprzedni właściciel lub jego spadkobierca mogą żądać zwrotu wywłaszczonej nieruchomości lub jej części, jeżeli stosownie do przepisu art. 137 stała się zbędna na cel określony w decyzji o wywłaszczeniu (...)". Przepis art. 136 ust. 3 cyt. ustawy o gospodarce nieruchomościami ustanawia przesłankę materialnoprawną podstawy żądania zwrotu wywłaszczonej nieruchomości na cel określony w decyzji o wywłaszczeniu, przy czym odsyła do materialnej regulacji określenia zbędności przyjętej w art. 137. Według art. 137 ust. 1 tej ustawy "Nieruchomość uznaje się za zbędną na cel określony w decyzji o wywłaszczeniu, jeżeli 1) pomimo upływu 7 lat od dnia, w którym decyzja o wywłaszczeniu stała się ostateczna, nie rozpoczęto prac związanych z realizacją tego celu albo 2) pomimo upływu 10 lat od dnia, w którym decyzja o wywłaszczeniu stała się ostateczna, cel ten nie został zrealizowany". Konstrukcja przesłanki materialnoprawnej przyjęta w art. 136 ust. 3 w związku z art. 137 ust. 1 powołanej ustawy o gospodarce nieruchomościami przesądza, że do oceny zbędności nie można stosować zdarzeń przyszłych po realizacji celu określonego w decyzji o wywłaszczeniu, a podstawą tej oceny jest wyłącznie okoliczność faktycznego zrealizowania celu określonego w decyzji o wywłaszczeniu. Nie jest zatem dopuszczalna wykładnia, która wyprowadza zbędność nieruchomości ze zdarzeń przyszłych, które nastąpiły po zrealizowaniu celu wywłaszczenia.

Z akt sprawy wynika, że realizacja celu określonego w decyzji o wywłaszczeniu nastąpiła w terminie określonym w art. 137 ust. 1 cyt. ustawy i taki cel został zrealizowany na nieruchomości, co do której zgłoszono żądanie zwrotu.

Zaprzestanie wykorzystania nieruchomości na cel określony w decyzji o wywłaszczeniu nie oznacza zbędności nieruchomości. Do takiej oceny nie daje podstaw przyjęta w art. 137 ust. 1 powołanej ustawy przesłanka zbędności.

Z powyższych względów Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż skarga kasacyjna nie została oparta na usprawiedliwionych podstawach i podlega oddaleniu na mocy art. 184 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.