Wyrok z dnia 2010-06-14 sygn. II GSK 539/10

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Joanna Kabat-Rembelska Sędziowie Małgorzata Korycińska NSA Urszula Raczkiewicz (spr.) Protokolant Szymon Janik po rozpoznaniu w dniu 1 czerwca 2010 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Zarządu Województwa Podlaskiego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w B. z dnia 30 marca 2010 r. sygn. akt I SA/Bk 82/10 w sprawie ze skargi B. S.A. w B. na informację Zarządu Województwa Podlaskiego z dnia [...] lutego 2010 r. nr [...] w przedmiocie negatywnej oceny wniosku o dofinansowanie projektu o podniesieniu konkurencyjności przedsiębiorstwa w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa Podlaskiego na lata 2007-2013 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w B.; 2. zasądza od B. S.A. w B. na rzecz Zarządu Województwa Podlaskiego kwotę 380 (trzysta osiemdziesiąt) złotych tytułem kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w B. wyrokiem z dnia 30 marca 2010 r. w uwzględnieniu skargi B. Spółka Akcyjna w B. na wydaną przez Zarząd Województwa P. negatywną ocenę projektu o nazwie "Podniesienie konkurencyjności przedsiębiorstwa przez rozbudowę i wyposażenie serwisu samochodowego" stwierdził, że ocena projektu została przeprowadzona w sposób naruszający prawo i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez Zarząd Województwa P.

Sąd przyjął następujący stan faktycznym sprawy:

Spółka B. S.A. złożyła wniosek do Departamentu Zarządzania Regionalnym Programem Operacyjnym Województwa P. w Urzędzie Marszałkowskim Województwa P. o dofinansowanie realizacji projektu: "Podniesienie konkurencyjności przedsiębiorstwa poprzez rozbudowę i wyposażenie serwisu samochodowego" w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa P. na lata 2007-2013.

W dniu [...] sierpnia 2009 r. Instytucja Zarządzająca Regionalnym Programem Operacyjnym Województwa P. na lata 2007-2013 (dalej: Instytucja Zarządzająca), poinformowała wnioskodawcę, że wniosek o dofinansowanie projektu nr [...] został odrzucony z powodu niespełnienia kryterium formalnego "Kompletność i poprawność dokumentacji środowiskowej", gdyż załączona do wniosku dokumentacja z postępowania OOŚ została sporządzona niezgodnie z art. 72 ust. 5 ustawy z 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U. Nr 199, poz. 1227 ze zm), dalej: ustawa o informacji o środowisku, a także z wytycznymi Ministra Rozwoju Regionalnego dotyczącymi oceny oddziaływania na środowisko. Powyższa niezgodność polega na tym, że dla inwestycji były wydane dwie decyzje o środowiskowych uwarunkowaniach (nr [...] z dnia [...] 03.09 r. i nr [...] z dnia [...] 06.2009 r.)

W proteście złożonym do Instytucji Zarządzającej Spółka zakwestionowała negatywną ocenę projektu podnosząc w uzasadnieniu, iż planowane zamierzenie inwestycyjne obejmuje dwa odrębne przedsięwzięcia nie powiązane technologicznie, które ze względu na swój charakter i przeznaczenie wymagały przeprowadzenia odrębnej procedury oddziaływania na środowisko.

W dniu [...] sierpnia 2009 r. Instytucja Zarządzająca rozpatrzyła negatywnie protest Spółki wskazując, iż dokumentacja z OOŚ zawiera dwie decyzje o środowiskowych uwarunkowaniach, w sytuacji gdy obie planowane inwestycje na nieruchomościach stanowiących własność inwestora, na działce oznaczonej w ewidencji gruntów nr [...], powiązane są technologicznie w rozumieniu przepisów o ochronie środowiska i powinny być objęte jedna decyzją.

W złożonym w dniu [...] września 2009 r. wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy Spółka zarzuciła, iż ocena wniosku przeprowadzona została z naruszeniem: art. 16 § 1 k.p.a. w zw. z naruszeniem "Program Operacyjny Innowacyjna Gospodarka, 2007-2013", Wytycznych Ministra Rozwoju Regionalnego z dnia 3 czerwca 2008 r. w zakresie tzw. "testu osoby postronnej: (pkt 163-167 Wytycznych) oraz art. 72 ustawy o informacji o środowisku. Przy piśmie procesowym z [...] października 2009 r. Spółka załączyła wydane na podstawie art. 113 k.p.a. przez Prezydenta Miasta B. postanowienia z [...] października 2009 r. o nr [...]i nr [...] w sprawie wyjaśnienia wątpliwości co do treści wymienionych wyżej dwóch decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. W postanowieniach tych stwierdzono, że decyzje których treść była przedmiotem wyjaśnień dotyczą odrębnych, nie powiązanych technologicznie przedsięwzięć.

W dniu [...] października 2009 r. wniosek Spółki o ponowne rozpatrzenie sprawy, wniesiony w wyniku odrzucenia wniosku o udzielenie dofinansowania realizacji projektu został rozstrzygnięty negatywnie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w B. po rozpatrzeniu skargi Spółki na informację o negatywnym wyniku procedury odwoławczej wydaną przez Zarząd Województwa P. w wyroku z 14 grudnia 2009 r., sygn. akt I SA/Bk 500/09, stwierdził, że ocena projektu została przeprowadzona w sposób naruszający prawo i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia Zarządowi Województwa P. Podstawą takiego rozstrzygnięcia było to, że Dyrektor Departamentu Polityki Regionalnej, który negatywnie rozpatrzył środek odwoławczy nie posiadał upoważnienia do działania w imieniu Zarządu Województwa.

W dniu [...] lutego 2010 r. Zarząd Województwa P. po raz kolejny negatywnie rozpatrzył wniosek Spółki o ponowne rozpatrzenie sprawy, uznając za zasadne odrzucenie projektu z dalszego procesu wyboru z powodu niespełnienia kryterium formalnego "kompletność i poprawność dokumentacji środowiskowej".

Uzasadniając rozstrzygnięcie Zarząd Województwa podniósł, że wszelkie kwestie związane z procedurą oceny i wyboru projektów zostały uregulowane w przyjętym przez Zarząd Województwa systemie realizacji programu operacyjnego oraz wytycznych MRR w zakresie postępowania OOŚ dla przedsięwzięć współfinansowanych z krajowych i regionalnych programów operacyjnych. Podkreślono, że oceniający badają czy procedury w zakresie OOŚ przeprowadzone dla danego przedsięwzięcia będą mogły być uznane za przejrzyste przez krajowe organy kontrolne i Komisję Europejską.

Uznano, że w rozpoznawanej sprawie wniosek o dofinansowanie obejmuje w istocie zamierzenia inwestycyjne o charakterze całościowym, a tym samym powiązane ze sobą, wzajemnie się warunkujące i przewidziane do realizacji na tych samych działkach gruntu. Jest to jedno przedsięwzięcie i powinno być objęte jedną decyzją o środowiskowych uwarunkowaniach, a nie dwiema.

Ponadto wskazano, że z opisów zamieszczonych w wielu miejscach przedłożonej dokumentacji aplikacyjnej wynika, że przedsięwzięcie będzie polegało na rozbudowie i wyposażeniu warsztatu mechanicznego oraz blacharsko-lakierniczego do obsługi samochodów użytkowych, wielkogabarytowych. Stwierdzono, że tytuł wniosku o dofinansowanie: "Podniesienie konkurencyjności przedsiębiorstwa poprzez rozbudowę i wyposażenie serwisu samochodowego" nie wskazuje by miało być realizowane przedsięwzięcie niezależne polegające na rozbudowie salonu samochodowego o pomieszczenie przygotowania samochodów i magazyn. Stwierdzono ponadto, że nie można na podstawia dokumentacji aplikacyjnej ustalić, na czym będą polegały usługi związane z "przygotowaniem pojazdów" do ekspozycji w salonie sprzedażowym - czy usługa polegająca na "przygotowaniu" będzie obejmowała nowe samochody, oferowane do sprzedaży przez spółkę, która jest autoryzowanym dealerem marek samochodów S. i F. , czy też uszkodzone, wymagające naprawy, wielkogabarytowe typu T., którymi wnioskodawca zamierza się zajmować. Nie wiadomo czy "pomieszczenia przygotowawcze będą wykorzystywane na potrzeby salonu sprzedaży czy warsztatu naprawczego czy też może służyć będą obydwu celom. Ponadto w oparciu o dokumentację aplikacyjną niemożliwe jest usytuowanie lokalizacyjne i organizacyjne obydwu przedsięwzięć.

Podkreślono, że Instytucja Zarządzająca RPOWP nie zarzuciła nieprawidłowości w rozstrzygnięciach merytorycznych decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach i nie burzyła ich trwałości, lecz odrzucając wniosek podważyła zgodność przedstawionej dokumentacji z postępowania w zakresie ochrony środowiska z prawem.

Wnioskodawca został prawidłowo poinformowany o trybie uzupełniania braków formalnych i na wezwanie do dokonania poprawek z dnia [...] 07.09. r. dostarczył drugą decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach z [...] czerwca 2009 r.

Wskazano, że zgodnie z przyjętym systemem realizacji Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa P., Komitet Monitorujący zatwierdził w dniu [...] lutego 2009 r. kryteria wyboru projektów w ramach RPOWP na lata 2007-2013 dla działania 1.4 (uchwałą nr 4/09), z których wynika, że na etapie oceny formalnej dokonywane jest badanie kompletności i zgodności przedłożonej dokumentacji aplikacyjnej z prawem krajowym oraz wytycznymi MRR. Z tego względu wniosek o wsparcie odrzucony z powodu uchybień w zakresie postępowania OOŚ nie może być poddany ocenie merytorycznej.

W skardze zarzucając naruszenie przepisów prawa materialnego i procesowego Spółka podniosła w szczególności, że ze złożonego przez nią wniosku wynika w sposób wyraźny, że obejmuje on dwa niezależne przedsięwzięcia inwestycyjne , nie powiązane technologicznie. W skład każdego przedsięwzięcia wchodzi rozbudowa rozmieszczona po obu stronach pierwotnego budynku (pkt. 14 na str. 5 i 6 wyjaśnień).

Pośród wymienionych we wniosku działań, działania opisane w pkt. od 1- 10 dotyczą rozbudowy warsztatu mechanicznego (tzw. serwis) a działania objęte pkt. 11 do 16 rozbudowy warsztatu blacharsko-lakierniczego. Także w dalszej części wniosku (biznesplan str. 30-33 i 37) wymienia się dwa przedsięwzięcia odrębne tj. rozbudowę serwisu wraz z zakupem maszyn i urządzeń oraz rozbudowę warsztatu blacharsko- lakierniczego wraz z zakupem maszyn i urządzeń .

Uwzględniając skargę, Sąd I instancji stwierdził, że spór w sprawie sprowadza się do odpowiedzi na pytanie: "Czy dokonując oceny formalnej wniosku Spółki o dofinansowanie realizacji projektu w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa P. na lata 2007-2013, z punktu widzenia kryterium kompletności i poprawności dokumentacji środowiskowej, Instytucja Zarządzająca była upoważniona do merytorycznej oceny treści decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach wydanych przez upoważniony do tego organ.

Sąd uznał, że ocena wniosku Spółki o dofinansowanie realizacji projektu, została przeprowadzona w sposób naruszający art. 31 ust. 1 u.z.p.p.r., bowiem wykracza poza ustawowe kryterium rzetelności. Rzetelny oznacza uczciwy, sumienny, solidny (słownik języka polskiego PWN, CD). Sumienność oceny nie może jednak przerodzić się w nadgorliwość (zbytnią przesadę). Kontrola formalna oznacza badanie z punktu widzenia formy zewnętrznej, struktury wymaganej zgodnie z przepisami, a nie treści. Powyższe powoduje, że kontrola formalna wniosku przeprowadzana w zakresie kompletność i poprawność dokumentacji środowiskowej nie powinna obejmować zasadności rozstrzygnięć o środowiskowych uwarunkowaniach. Z uwagi na zakres kontroli (oceny) formalnej wniosku, instytucje zarządzające na tym etapie kontroli upoważnione są jedynie do badania czy złożona wraz z wnioskiem dokumentacja jest kompletna oraz czy wypełniono i dołączono wszystkie dokumenty wymagane dla danego typu projektu.

Formalna ocena wniosku przeprowadzona została nieprawidłowo także i z drugiego powodu, gdyż wykracza poza kontrolę przyjętą procedurą wyłaniania projektów do dofinansowania. Zgodnie z Instrukcją Wykonawczą Instytucji Zarządzającej Regionalnym Programem Operacyjnym Województwa P. na lata 2007-2013, stanowiącą załącznik do Uchwały Nr [...] Zarządu Województwa P. z 17 marca 2009 r., ocena formalna wniosku przeprowadzana jest przez właściwą Jednostkę Zarządzającą, zgodnie z kryteriami zatwierdzonymi przez Komitet Monitorujący (Uchwała Nr 4/09 Komitetu Monitorującego Regionalnym Programem Operacyjnym Województwa P. (RPO WP) na lata 2007-2013 z 18 lutego 2009 r.) i obejmuje sprawdzenie wniosku, wezwanie Beneficjenta do poprawienia lub uzupełnienia braków formalnych we wniosku oraz ponowną weryfikację wniosku (pkt 6.4).

Zgodnie z opisem kryteriów, ocena formalna wniosku przeprowadzana w zakresie kompletność i poprawność dokumentacji środowiskowej obejmuje badanie: czy dołączona do wniosku dokumentacja z postępowania OOŚ jest kompletna i czy została sporządzona zgodnie z prawem krajowym oraz wytycznymi MMR w tym zakresie (tzn. czy wymagane w wytycznych załączniki są poprawne tzn. zgodnie z wytycznymi wypełnione i dołączone wszystkie dokumenty wymagane dla danego typu projektu). Czy dołączona do wniosku dokumentacja z postępowania OOŚ jest zgodna z dyrektywami UE w tym zakresie (odpowiedź w oparciu o listę sprawdzającą z wytycznych MRR).

Sąd stwierdził, że powyższe znajduje oparcie w art. 35 ust. 3 z.p.p.r., który stanowi upoważnienie do wydania wytycznych przez Ministra Rozwoju Regionalnego. W przepisie tym wskazano, że wytyczne wydaje się w celu zapewnienie zgodności sposobu wdrażania programów operacyjnych, z prawem Unii Europejskiej oraz spełnianie wymagań określanych przez Komisję Europejską, a także zapewnienie jednolitości zasad wdrażania programów operacyjnych. Powołując się na Wytyczne Ministra Rozwoju Regionalnego w zakresie postępowania w sprawie oceny oddziaływania na środowisko dla przedsięwzięć współfinansowanych z krajowych lub regionalnych programów operacyjnych, Sąd stwierdził, że Instytucja Zarządzająca nie miała kompetencji do merytorycznego (rzeczowego) badania rozstrzygnięć wydanych przez upoważniony do tego organ (tu prezydenta miasta) w sprawach z zakresu oceny oddziaływania na środowisko, regulowanych przepisami ustawy o informacji o środowisku, a w konsekwencji do odrzucenia wniosku z powodu niespełnienia kryterium formalnego "Kompletność i poprawność dokumentacji środowiskowej".

Sąd zauważył, że Instytucja Zarządzająca odpowiada za prawidłową realizację programu operacyjnego (art. 25 z.p.p.r.) lecz nie posiada kompetencji do prowadzenia postępowań w sprawach oceny oddziaływania na środowisko. Tak długo jak nie zostaną wzruszone prawomocne decyzje wydane przez Prezydenta Miasta B. o środowiskowych uwarunkowaniach, tak długo pozostają one w obiegu prawnym i wywołują określone w nich skutki prawne.

Sąd uznał, że w sytuacji, gdy Instytucja Zarządzająca miała wątpliwości, co do charakteru planowanych przez Spółkę inwestycji, powinna wykorzystać wynikającą z wytycznych MRR (pkt 165) procedurę w zakresie tzw. "testu osoby postronnej" związaną z podejściem formalistycznym, w którym" zwraca się na ścisłe wypełnienie wszystkich wymagań formalnych (proceduralnych), bez rozważania faktycznych cech przedsięwzięcia (patrz pkt 164 wytycznych MRR). Tym samym w ocenie Sądu zasadny okazał się zarzut naruszenia procedury wyłaniania projektów do dofinansowania, w tym w zakresie "Zaleceń w zakresie kontroli dla instytucji funduszowych" (G3), wytycznych MRR w zakresie postępowania w sprawie oceny oddziaływania na środowisko dla przedsięwzięć współfinansowanych z krajowych lub regionalnych programów operacyjnych w związku z opisem kryteriów wyboru projektów w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa P. Instytucji Zarządzającej Regionalnym Programem Operacyjnym Województwa P. na lata 2007-2013 (stanowiącym załącznik do Uchwały Nr [...] Zarządu Województwa Podlaskiego z [...] marca 2009 r.).

W konkluzji Sąd stwierdził, że ocena wniosku Spółki o dofinansowanie realizacji projektu, złożonego w ramach konkursu, została przeprowadzona w sposób naruszający art. 31 ust. 1 u.z.p.p.r. oraz procedurę wyłaniania projektów do dofinansowania.

Zarząd Województwa P. zaskarżył powyższy wyrok skargą kasacyjną, wnosząc o jego uchylenie w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji oraz zasądzenie kosztów postępowania.

Zaskarżonemu wyrokowi skarżący zarzucił:

I. Naruszenie przepisów postępowania, mające wpływ na wynik sprawy tj.:

1) art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002, Nr 153, poz. 1270, ze zm. - dalej: p.p.s.a.) poprzez niewłaściwe zastosowanie, polegające na nierozstrzygnięciu wszystkich istotnych okoliczności pozostających w granicach danej sprawy;

2) art. 135 p.p.s.a. w związku z naruszeniem art. 134 § 1 p.p.s.a., poprzez jego niezastosowanie w niniejszej sprawie w sytuacji, gdy istniały przesłanki do jego zastosowania;

3) art. 30 c ust. 3 ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwoju:

a) pkt 1 przez niewłaściwe zastosowanie, gdy w niniejszej sprawie nie było podstaw do jego zastosowania, jako że ocena projektu przeprowadzona przez organ administracji była przeprowadzona zgodnie z obowiązującym prawem (systemem realizacji programu operacyjnego),

b) pkt 2 poprzez niezastosowanie w sytuacji, gdy w niniejszej sprawie były podstawy do jego zastosowania, jako że nie było podstaw do uwzględnienia skargi skarżącego.

II. Naruszenie przepisów prawa materialnego tj.:

1) art. 60 lit a i b Rozporządzenia Rady (WE) nr 1083/2006 z dnia 11 lipca 2006 r.

ustanawiającego przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego oraz Funduszu Spójności i uchylającego rozporządzenie (WE) nr 1260/1999 (Dz. U. UE L z 2006, Nr 210, s. 25, ze zm.) poprzez jego błędną wykładnię, polegającą na uznaniu, iż w ramach realizacji obowiązków instytucji zarządzającej polegających na zapewnieniu że "operacje wybierane do dofinansowania spełniają mające zastosowanie zasady wspólnotowe i krajowe przez cały okres ich realizacji", organowi administracji nie przysługuje prawo weryfikacji dokumentacji wniosku o dofinansowanie, w szczególności wydanych ostatecznych decyzji administracyjnych stanowiących załączniki do wniosku pod kątem ich zgodności z prawem wspólnotowym i krajowym;

2) art. 13 ust. 2 rozporządzenia KE nr 1828/2006 z dnia 8 grudnia 2006 r. ustanawiającego szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 1083/2006 ustanawiającego przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego oraz Funduszu Spójności oraz rozporządzenia (WE) nr 1080/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego (Dz. U. UE L z 2006, Nr 371, s. 1, ze zm.) poprzez jego niezastosowanie w niniejszej sprawie, w związku z błędną wykładnią art. 60 lit a i b Rozporządzenia Rady (WE) nr 1083/2006, tj. uznaniu, iż instytucja zarządzająca nie ma prawa weryfikować czy potencjalny beneficjent jest w stanie wypełnić zobowiązania wynikające z umowy o dofinansowanie pod względem "aspektów formalnych, finansowych, technicznych i rzeczowych operacji";

3) art. 72 ust. 5 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o i środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U. z 2008, Nr 199, poz. 1227, ze zm.) poprzez jego niezastosowanie, w związku z Dyrektywą Rady 85/337/EWG z dnia 27 czerwca 1985 r. w sprawie oceny skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko naturalne (Dz. U. UE L z 1985, Nr 175, s. 40, ze zm.) - art. 4 Dyrektywy w związku z zał. III - pkt 1 tiret drugie oraz w związku z uchwałą nr 4/09 Komitetu Monitorującego RPOWP na lata 2007-2013;

4) art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwoju poprzez niewłaściwe zastosowanie, polegające na uznaniu, iż dokonana przez organ administracji ocena projektu skarżącego jest niezgodna z prawem przez to że nie spełnia kryterium rzetelności, w sytuacji gdy nie było podstaw do takiego uznania;

5) uchwały Nr 4/09 Komitetu Monitorującego Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa P. na lata 2007-2013 z dnia 18 lutego 2009 r. w sprawie zatwierdzenia wybranych kryteriów wyboru projektów w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa P. na lata 2007-2013 - załącznika nr 1 do uchwały Kryteria formalne Kryteria ogólne (kryteria zgodności administracyjnej) pkt 13 poprzez niewłaściwą jej wykładnię prowadzącą do niewłaściwego zastosowania – Sąd rekonstruując normę prawną (ustalając treść tego kryterium) tylko częściowo uwzględnił literalne jego brzmienie, a w szczególności pominął wymogi kryterium nakładające na oceniających obowiązek badania "Czy dokumentacja środowiskowa została sporządzona zgodnie z prawem krajowym oraz Wytycznymi MRR w tym zakresie?", oraz "Czy dołączona do wniosku dokumentacja z postępowania OOŚ jest zgodna z dyrektywami UE w tym zakresie?";

6) naruszenie przepisów Wytycznych MRR w zakresie postępowania w sprawie oceny oddziaływania na środowisko dla przedsięwzięć współfinansowanych z krajowych lub regionalnych programów operacyjnych (MRR/H/2/06/08) poprzez ich niezastosowanie polegające na ich nieuwzględnieniu w zakresie zastosowania obowiązujących kryteriów oceny formalnej wniosku, którego ocena jest przedmiotem postępowania sądowoadministracyjnego w niniejszej sprawie, tj. niezastosowanie pkt 19, 28, 31, 32, 53, 55 Wytycznych.

W ocenie autora skargi kasacyjnej Sąd I instancji dokonując błędnej wykładni uchwały Komitetu Monitorującego nr 4/09 w zakresie pojęcia "oceny formalnej", ograniczył swoje rozstrzygnięcie wyłącznie do przedmiotowego zagadnienia. Ponadto zdaniem kasatora WSA błędnie utożsamił pojęcie "oceny formalnej" z pojęciem "kryterium formalne". W tym kontekście organ wskazał, że zgodnie z kryteriami wyboru projektów do dofinansowania w zakresie pkt 13 Kryteriów formalnych mieści się również ocena zgodności dokumentacji środowiskowej z prawem krajowym i unijnym, co implicite wynika z treści pytań w tym kryterium, a zatem, Sąd oceniając, czy wniosek oceniony został zgodnie z zatwierdzonymi kryteriami, powinien był dokonać również oceny czy dokumentacja środowiskowa przedsięwzięcia nie narusza przepisów prawa krajowego lub unijnego, skoro instytucja zarządzająca stawiała taki zarzut.

Zarząd Województwa P. nie zgodził się również z argumentacją Sądu I instancji, iż organ administracji nie posiada uprawnienia do oceny merytorycznej "dokumentacji administracyjnej" innego organu, nawet jeśli ocena ta jest dokonywana na podstawie i w granicach upoważnienia wyrażonego w art. 60 rozporządzenia Rady 1083/2006 i art. 13 ust. 2 rozporządzenia KE nr 1828/2006 i w celu zapewnienia spełnienia mających zastosowanie zasad wspólnotowych i krajowych przez cały okres ich (operacji wybieranych do dofinansowania) realizacji. Organ administracji podniósł, iż Komitet Monitorujący jest "quasi-organem" mającym umocowanie do działania bezpośrednio w rozporządzeniu nr 1083/2006, a jednym z jego głównych zadań jest właśnie zatwierdzanie kryteriów, na podstawie których instytucja zarządzająca dokonuje wyboru projektów do dofinansowania.

Zdaniem kasatora, gdyby WSA w B. uwzględnił wynikające z powołanych rozporządzeń unijnych zasady kwalifikowania wydatków (wydatki muszą być poniesione zgodnie z prawem krajowym lub wspólnotowym) - to w inny sposób dokonałby wykładni pojęcia oceny formalnej, tj. uwzględniając okoliczność iż instytucja zarządzająca ma obowiązek badać na etapie wyboru projektów do dofinansowania możliwość późniejszej skutecznej realizacji projektu. W ocenie organu niedopuszczalna jest sytuacja, w której projekt który pod względem inwestycyjnym realizowany będzie w sposób niezgodny w szczególności z prawem wspólnotowym oraz krajowym (z uwagi na nieprawidłowo przeprowadzoną ocenę oddziaływania na środowisko) otrzyma dofinansowanie z funduszy strukturalnych.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną B. S.A. wniosła o jej oddalenie.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

W rozpoznawanej sprawie skarga kasacyjna wniesiona przez Instytucję Zarządzającą opiera się na usprawiedliwionych podstawach.

Na wstępie należy zauważyć, że uprawnienie Instytucji Zarządzającej do wniesienia skargi kasacyjnej znajduje oparcie w art. 30d ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwoju (tekst jednolity: Dz. U. z 2009 r. Nr 84, poz. 712), dalej: z.p.p.r. Ustawa, prócz regulacji prawnomaterialnych zawiera także unormowania procesowe. W art. 30e stanowi, że w zakresie w niej nieuregulowanym, stosuje się odpowiednio do postępowania przed sądami administracyjnymi przepisy ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), dalej: p.p.s.a., określone dla aktów i czynności, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. Regulacje zawarte w art. 30c oraz 30d ustawy z.p.p.r. określają odrębności postępowania sądowego, prowadzonego w trybie określonym w omawianej ustawie. Odrębności te w zakresie dotyczącym postępowania kasacyjnego dotyczą sposobu i terminu wniesienia skargi kasacyjnej, samodzielnej podstawy pobierania opłaty sądowej oraz wymogów odnoszących się do dołączenia dokumentacji w sprawie. Nie dotyczą one podstaw kasacyjnych, granic skargi kasacyjnej oraz zakresu badania sprawy przez Naczelny Sąd Administracyjny. Wobec tego odpowiednie stosowanie przepisów p.p.s.a. przy rozpoznawaniu skarg kasacyjnych wnoszonych na podstawie art. 30d ust. 1 z.p.p.r. polega na stosowaniu wprost, między innymi, art. 174, art. 176, art. 183 § 1 i § 2 oraz art. 184 p.p.s.a.

Z treści art. 183 § 1 p.p.s.a. wynika, że Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania, która zachodzi w przypadku ziszczenia się co najmniej jednej z przesłanek wymienionych w art. 183 § 2 p.p.s.a. Stwierdzić należy, że w rozpoznawanej sprawie przesłanki nieważności postępowania nie zachodzą.

Należy także zauważyć, że zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm. ,dalej: p.u.s.a.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle § 2 powołanego wyżej artykułu, kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Powołana wyżej ustawa z.p.p.r. nie stanowi inaczej, co oznacza, że działania Instytucji Zarządzającej podejmowane na podstawie przepisów tej ustawy podlegają kontroli sądów administracyjnych co do zgodności z prawem.

Jeśli chodzi o regulacje prawnomaterialne zawarte w ustawie to należy zwrócić uwagę na unormowanie zawarte w art. 25 pkt. 1 ustawy z.p.p.r. stanowiącym, iż za prawidłową realizację programu operacyjnego odpowiada instytucja zarządzająca oraz art. 26 ust. 1 tej ustawy określający podstawowe zadania tej instytucji. Użycie w tym ostatnim przepisie wyrazów "w szczególności" oznacza, że wyliczenie zadań nie jest wyczerpujące, a instytucja zarządzająca jest uprawniona do realizacji także innych zadań pod warunkiem, że służą one realizacji programu i nie naruszają obowiązujących przepisów prawa. Wśród zadań wymienionych w art. 26 ust. 1 znajdują się m.in. zadania dotyczące określenia systemu realizacji programu operacyjnego oraz wyborów projektów, które będą realizowane w ramach programu operacyjnego.

W tym miejscu pokreślić trzeba, że dokumenty stanowiące system realizacji programu operacyjnego w tym obejmujące zasady oceny projektów, służąc wykonaniu programu, który w/g art. 15 ust. 1 ustawy stanowi dokument o charakterze "operacyjno - wdrożeniowym nie należą wprawdzie do źródeł prawa powszechnie obowiązującego, jednak ich opracowywanie i wykonanie znajdują ustawowe oparcie. Należy zauważyć także, że ubiegający się o pomoc finansową dla przedstawionego projektu podmiot, świadom wymagań wynikających z systemu realizacji programu jednocześnie godzi się na te warunki (w przeciwnym wypadku nie składałby wniosku).

Postawę prawną opracowania systemu realizacji programu operacyjnego zawartego w Instrukcji Wykonawczej Instytucji Zarządzającej Regionalnym Programem Operacyjnym Województwa P. na lata 2007-2013 (przyjętego decyzją Komisji Europejskiej Nr C(2007)5085 z dnia 11 października 2007 roku, oraz uchwałą Zarządu Województwa nr [...] z dnia 9 listopada 2007 roku), stanowi art. 26 ust. 1 pkt 8 Ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwoju (Dz.U. z 2006 r. Nr 227, poz. 1658, z późn. zm.).

W pkt. 6.4.1. Instrukcji Wykonawczej dotyczącym oceny formalnej projektów konkursowych stwierdza się, że ocena ta wykonywana jest zgodnie z kryteriami zatwierdzonymi przez Komitet Monitorujący.

Tak więc i kryteria ocen nie noszą same w sobie cech prawa powszechnie obowiązującego. Natomiast uprawnienie Komitetu Monitorującego do zatwierdzania kryteriów wyboru projektów do finansowania w ramach danego programu operacyjnego ma podstawy w ustawodawstwie krajowym (art. 28 ust. 1 z.p. p.r.), lecz przede wszystkim w postanowieniach art. 65 lit. a rozporządzenia Rady( WE) nr 1083/2006 z dnia 11 lipca 2006 r. ustanawiającego przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego oraz Funduszu Spójności i uchylającego rozporządzenie (WE) nr 1260/1999 (Dz.U.UE.L.06.210. 25).

W ocenie NSA oznacza to, że zarówno zawarte w systemie realizacji programu operacyjnego zasady dokonywania ocen projektów w tym także kryteria tych ocen - w zakresie w jakim znajdują oparcie w wymienionych przepisach prawa i nie wykazują sprzeczności z pozostałym powszechnie obowiązującym prawem - mogą wraz z odpowiednim przepisem prawa powszechnie obowiązującego stanowić wzorzec sądowej kontroli zgodności z prawem negatywnych ocen projektu.

W rozpoznawanej sprawie, uchwałą Nr 4/09 Komitetu Monitorującego Regionalnym Programem Operacyjnym Województwa P. (RPOWP) na lata 2007-2013 z 18 lutego 2009 r. zatwierdzone zostały kryteria wyboru projektów w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego określone w załącznikach do uchwały.

Zaskarżona do Sądu I instancji negatywna ocena wniosku Spółki o dofinansowanie, stwierdzała, że wniosek nie spełniał kryterium "kompletność i poprawność dokumentacji środowiskowej".

Wymogi tego kryterium sformułowane w pkt. 13 zał. nr 1 do uchwały 4/09 w formie pytań są następujące: czy dołączona do wniosku dokumentacja z postępowania OOŚ jest kompletna i czy została sporządzona zgodnie z prawem krajowym oraz wytycznymi MMR w tym zakresie? (tzn. czy wymagane w wytycznych załączniki są poprawne tzn. zgodnie z wytycznymi wypełnione i dołączone wszystkie dokumenty wymagane dla danego typu projektu). Czy dołączona do wniosku dokumentacja z postępowania OOŚ jest zgodna z dyrektywami UE w tym zakresie (odpowiedź w oparciu o listę sprawdzającą z wytycznych MRR).

Stwierdzić należy, że Sąd I instancji uznając, że ocena wniosku spółki dokonana została w sposób naruszający procedurę wyłaniania projektów do dofinansowania przyjął, że z uwagi na zakres kontroli (oceny) formalnej wniosku instytucje zarządzające na tym etapie kontroli są upoważnione jedynie do badania czy złożona wraz z wnioskiem dokumentacja jest kompletna oraz czy wypełniono i dołączono wszystkie dokumenty wymagane dla danego typu projektu. Jest to pogląd błędny.

Jak wynika już tylko z samego tekstu wymogów kryterium ocen zawartego w przytoczonym wyżej pkt. 13, oceną tą objęte jest nie tylko to czy załączona do wniosku dokumentacja z zakresu OOŚ jest kompletna ale także i to czy jest poprawna. Nie może budzić wątpliwości, że ocena poprawności dokumentacji środowiskowej na tym etapie badania wniosku obejmuje także kwestie merytoryczne dotyczące zgodności z prawem, jeśli zważyć że w opisie tego kryterium stwierdza się w sposób wyraźny, że chodzi także o to czy dokumentacja ta sporządzona została między innymi w zgodności z prawem krajowym i dyrektywami UE w tym zakresie.

Przede wszystkim jednak należy zauważyć, że Instytucja Zarządzająca w myśl postanowień art. 25 pkt. 1 ustawy z.p.p.r. oraz art. 26 pkt. 1 tej ustawy odpowiada za prawidłową realizacje programu operacyjnego i wypełnianie obowiązków wynikających z art. 60 rozp. Rady( WE) nr 1083/2006 r. Obowiązki te stosownie do postanowień art. 60 lit. a powołanego rozporządzenia Rady obejmują między innymi zapewnienie, że operacje są wybierane do finansowania zgodnie z kryteriami mającymi zastosowanie do programu operacyjnego ale także, że spełniają mające zastosowanie zasady wspólnotowe i krajowe przez cały okres ich realizacji. Wykonywanie tych obowiązków nie jest uzależnione od tego na jakim etapie oceny znajduje się projekt co oznacza, że nie ma przeszkód wynikających z prawa powszechnie obowiązującego do wskazania ewentualnych naruszeń prawa na najwcześniejszym etapie oceny projektu jeżeli takie zostały dostrzeżone.

Jak wynika z akt sprawy przyczyną negatywnej oceny formalnej było przede wszystkim to, że zgłoszony do dofinansowania projekt obejmował inwestycje, które w ocenie Instytucji Zarządzającej były powiązane ze sobą funkcjonalnie i wymagały oceny z punktu widzenia wymagań ochrony środowiska w drodze jednej decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, odnoszącej się do całości projektu. Należy zauważyć, że Instytucja Zarządzająca wbrew temu co przyjął Sąd I instancji nie dokonywała oceny zgodności z prawem poszczególnych decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, lecz oceniła zgłoszone do dofinansowania przedsięwzięcie jako całość powiązaną funkcjonalnie i jako skutek tej oceny wskazywała na prawny wymóg uzyskania jednej decyzji środowiskowej na całe przedsięwzięcie.

Aplikujący o pomoc finansową wnioskodawca kwestionował to stanowisko wywodząc, że projekt obejmuje dwa przedsięwzięcia funkcjonalnie nie powiązane i przedstawił początkowo wraz z wnioskiem decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach z dnia [...] 03.09. r. dotyczącą rozbudowy warsztatu mechanicznego o dwa stanowiska diagnostyczne na działce nr ew. [...] przy ul. E. [...] w B. , a następnie - w ramach uzupełnienia wniosku w związku z wezwaniem przez Instytucję Zarządzającą do dokonania poprawek - dostarczył drugą decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach z dnia [...] czerwca 2009 r. wydaną dla przedsięwzięcia polegającego na rozbudowie istniejącego salonu samochodowego o pomieszczenia przygotowania samochodów i magazyn na działkach nr ew. [...] i [...] położonych również przy ul. E. [...] w B.

Dodatkowo, na etapie postępowania odwoławczego spółka przedstawiła dwa postanowienia organu ochrony środowiska wyjaśniające w trybie art. 113 k.p.a. wątpliwości co treści tych decyzji w tym duchu, że każda z nich dotyczy odrębnego nie powiązanego funkcjonalnie przedsięwzięcia. Ubocznie zauważyć należy, że postanowienia te jako złożone na etapie postępowania odwoławczego nie mają znaczenia dla oceny zgodności z prawem negatywnej oceny projektu jako, że procedura odwoławcza nie służy uzupełnianiu dokumentacji załączonej do wniosku o dofinansowanie.

Stwierdzić należy, że powyższe okoliczności dotyczące kwestii czy przedmiotem wniosku były dwa czy jedno przedsięwzięcie w rozumieniu przepisów o ochronie środowiska pozostały poza sferą rozważań Sądu I instancji, a są to okoliczności istotne, bo ich rozstrzygnięcie pozwalałoby na ustalenie czy wzgląd na wymagania ochrony środowiska dopuszczałby dofinansowanie ze środków Unii Europejskiej realizacji projektu w oparciu o dwie decyzje o środowiskowych uwarunkowaniach (przy przyjęciu, że projekt obejmuje dwa nie powiązane technologicznie przedsięwzięcia), czy też winna być to decyzja kompleksowa, odnosząca się do przedsięwzięcia jednego (dwóch powiązanych technologicznie).

W tym zakresie wskazać należy na treść art. 71 ust. 1 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko, stosownie do którego decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach wydaje się dla przedsięwzięcia, co oznacza, że wydawanie cząstkowych decyzji dla poszczególnych elementów przedsięwzięcia nie jest prawnie dopuszczalne, przy czym zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt. 13 tej ustawy przedsięwzięcia powiązane technologicznie kwalifikuje się jako jedno przedsięwzięcie nawet wówczas, gdy jest ono realizowane przez różne podmioty, zatem i w takim przypadku decyzja środowiskowa powinna obejmować oba takie przedsięwzięcia łącznie. Wprawdzie omawiana ustawa nie definiuje pojęcia przedsięwzięcia ani przedsięwzięć powiązanych technologicznie ale w sytuacji gdy implementuje dyrektywę Rady 85/337/EWG z dnia 27 czerwca 1985 r. w sprawie oceny skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko naturalne (Dz. Urz. WE L 175 z 05.07.1985, str. 40, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 15, t. 1, str. 248); wykładnia omawianych pojęć winna być dokonywana w zgodzie z tą dyrektywą, która nakazuje by cechy przedsięwzięć były rozpatrywane z uwzględnieniem jej postanowień. Wskazać należy, że w zał. nr 3 do tej dyrektywy zamieszczone zostały kryteria selekcji określone w art. 4 ust. 3 dyrektywy i w zakresie dotyczącym cech przedsięwzięć kryteria te nakazują by cechy przedsięwzięć były rozpatrywane w kumulacji z innymi przedsięwzięciami.

Niewątpliwie więc rzeczą Sądu I instancji było odniesienie się do tego stanowiska Instytucji Zarządzającej, stanowiącego podstawę negatywnej oceny projektu, przy uwzględnieniu okoliczności faktycznych sprawy (projekt miał być realizowany na tej samej nieruchomości położonej przy ul. E. [...] w B. i dotyczyć rozbudowy dwóch różnych warsztatów samochodowych: mechanicznego i blacharsko – lakierniczego, zlokalizowanych "po obu stronach pierwotnego budynku"). Dopiero na podstawie pełnej analizy stanu faktycznego i prawnego sprawy można było ocenić czy negatywna ocena projektu znajduje oparcie w powołanych wyżej przepisach prawa.

Jak już wspomniano, Sąd I instancji nie poddał powyższych okoliczności ocenie, zawężając granice kontroli legalności zaskarżonej negatywnej oceny projektu do odpowiedzi na pytanie "Czy dokonując oceny formalnej wniosku Spółki o dofinansowanie realizacji projektu w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa P. na lata 2007-2013, z punktu widzenia kryterium kompletności i poprawności dokumentacji środowiskowej, Instytucja Zarządzająca była upoważniona do merytorycznej oceny treści decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach wydanych przez upoważniony do tego organ."

Nadto problem został postawiony wadliwie, gdyż jeszcze przed rozpoznaniem skargi i kontrolą legalności negatywnej oceny projektu uczynione zostało błędne założenie, że w ramach oceny formalnej wniosku spółki o dofinansowanie z punktu widzenia kryterium "kompletność i poprawność dokumentacji środowiskowej" Instytucja Zarządzająca zajęła się merytoryczną oceną decyzji środowiskowych i problemem wymagającym wyjaśnienia –to jest czy była do tego upoważniona. Należy podnieść, że, uczynione przez Sąd I instancji założenie jest zbieżne z argumentacja zawartą w skardze B. i zostało przyjęte przez Sąd bez dokonania analizy treści projektu i zaskarżonej negatywnej oceny w aspekcie zgodności z powołanymi wyżej przepisami prawa.

Tymczasem problemem istotnym dla rozstrzygnięcia sprawy nie było to czy ostateczne decyzje o środowiskowych uwarunkowaniach są prawidłowe, bo ta okoliczność uchyla się spod oceny Instytucji Zarządzającej i wbrew stanowisku Sądu I instancji nie była objęta zaskarżoną negatywną oceną, lecz to czy są one adekwatne do przedsięwzięcia (przedsięwzięć) przedstawionego we wniosku o dofinansowanie. Przy tej okazji należy jeszcze raz zauważyć, że negatywna ocena projektu opierała się na twierdzeniu, że projekt dotyczy jednego przedsięwzięcia i powinien być objęty jedną (całościowa) decyzją o środowiskowych uwarunkowaniach.

W tym zakresie należy zauważyć, że Sąd I instancji nie uczynił przedmiotem swej kontroli także i tego, że według Instytucji Zarządzającej projekt nie spełniał kryterium przejrzystości, bo nie zawierał jasnego określenia na czym w istocie będzie polegało przedsięwzięcie określane jako rozbudowa warsztatu blacharsko – lakierniczego o pomieszczenia przygotowania samochodów i magazyn, w szczególności czy "przygotowanie samochodów" dotyczyć będzie nowych samochodów oferowanych do sprzedaży czy uszkodzonych wielkogabarytowych typu T. Także i ta kwestia nie została poddana sądowej kontroli w aspekcie zgodności z prawem dokonanej przez Instytucję Zarządzającą oceny wniosku.

Tymczasem jest okolicznością niesporną, że przedstawiony przez spółkę projekt obejmował 16 działań (str. 6-7 wniosku) z czego według twierdzeń spółki zawartych w skardze, działania objęte poz 1- 10 dotyczyły rozbudowy warsztatu mechanicznego natomiast działania objęte poz. 11 – 16 rozbudowy warsztatu blacharsko – lakierniczego wraz z zakupem maszyn i urządzeń (w tym zakup strefy przygotowawczej, zakup odsysacza pyłu). Należy zauważyć, że żadna z przedłożonych przez stronę decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach wprost nie odnosiła się do działań objętych poz. 11 – 16 wniosku związanych z rozbudową warsztatu blacharsko – lakierniczego. Decyzja z [...] marca 2009 r. dotyczyła rozbudowy warsztatu mechanicznego natomiast decyzja z [...] czerwca 2009 r. rozbudowy istniejącego salonu samochodowego o pomieszczenia przygotowania samochodów i magazyn, przy czym w tej ostatniej decyzji podano, że w projektowanym pomieszczeniu przygotowania samochodów prowadzone będą prace związane z kompletowaniem i wyposażaniem nowych samochodów przed ich prezentacją w salonie, a ponadto, że rozbudowany zostanie dotychczasowy magazyn części samochodowych. W decyzji tej nie tylko, że nie ma żadnej wzmianki o rozbudowie warsztatu blacharsko – lakierniczego ale znajdują się tam stwierdzenia, że projektowane pomieszczenia nie wymagają instalowania specjalistycznych maszyn i urządzeń, podczas gdy tego rodzaju urządzenia przewidziane zostały dla warsztatu lakierniczo- blacharskiego w ramach projektowanego przedsięwzięcia.

W świetle tego co powiedziano wyżej, zarzut skargi kasacyjnej dotyczący naruszenia art. 134 1 p.p.s.a. jest uzasadniony i stanowi usprawiedliwioną podstawę skargi kasacyjnej. Tym samym za uzasadniony uznać należy także zarzut naruszenia art. 30 c ustawy z.p.p.r.

Zauważyć bowiem należy, że w postępowaniu przed Sądem I instancji w sprawach unormowanych ustawą z.p.p.r. przepis art. 134 § 1 p.p.s.a. - jako nie objęty wyłączeniami z art. 30 e tej ustawy - znajdował zastosowanie. Omawiany przepis p.p.s.a. stanowi, że Sąd I instancji rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Obliguje on Sąd I instancji by w ramach przedmiotu danej sprawy dokonał wszechstronnej kontroli legalności zaskarżonego aktu lub czynności, bez względu na treść skargi, powołaną w niej postawę prawną i zawarte w niej zarzuty i wnioski. Norma ta statuuje nie tylko uprawnienie, ale przede wszystkim obowiązek wojewódzkiego sądu administracyjnego do wyjścia poza podniesione zarzuty i wnioski skargi - co oznacza, iż ograniczenie się w ocenie legalności tylko do zarzutów i wniosków skargi, co uczynił Sąd I instancji - jest równoznaczne z jego naruszeniem. Inaczej mówiąc, rzeczą Sądu I instancji było zbadanie zgodności z prawem negatywnej oceny nie tylko w aspekcie zarzutów skargi ale również przy uwzględnieniu okoliczności faktycznych i prawnych sprawy na tle których zapadła ocena.

Wskazać należy, że sąd I instancji może w sposób właściwy skontrolować, czy ocena wniosku została dokonana zgodnie z prawem tylko wtedy, gdy weźmie pod uwagę wynikający z akt stan faktyczny w tym także opisany wyżej.

Zasadny jest także zarzut naruszenia art. 31 ust. 1 ustawy z.p.p.r. przez niewłaściwe zastosowanie. Przepis ten nie znajdował w sprawie zastosowania. Stanowi on, iż w celu zapewnienia rzetelnej i bezstronnej oceny projektów w procesie wyboru projektów do dofinansowania mogą uczestniczyć eksperci posiadający specjalistyczną wiedzę lub umiejętności z poszczególnych dziedzin objętych programem operacyjnym. Jego celem jest zapewnienie możliwości uzyskania w razie potrzeby niezbędnych do oceny projektów wiadomości specjalnych. Należy zauważyć, że w procesie oceny projektów nie ma prawnej możliwości dopuszczenia dowodu z opinii biegłego w trybie k.p.a., gdyż w myśl art. 37 ustawy z.p.p.r. do postępowania w zakresie ubiegania się o dofinansowanie na podstawie tej ustawy nie stosuje się przepisów k.p.a. Omawiany przepis art. 31 ust. 1 ustawy z.p.p.r. nie określa kryteriów rzetelności ocen projektów. O jego naruszeniu można byłoby mówić jedynie wówczas gdyby w procesie oceny projektów niezbędne były wiadomości specjalne lub specjalne umiejętności, a nie zostało zapewnione uczestnictwo ekspertów z danej dziedziny. Taka sytuacja w rozpoznawanej sprawie nie zachodziła jednak.

Nie jest uprawniony zarzut naruszenia art. 13 ust. 2 rozporządzenia KE nr 1828/2006 z dnia 8 grudnia 2006 r. .....(pkt. 2 zarzutów naruszenia prawa materialnego), gdyż Sąd I instancji nie wypowiadał przypisanego mu poglądu, "iż instytucja zarządzająca nie ma prawa weryfikować czy potencjalny beneficjent jest w stanie wypełnić zobowiązania wynikające z umowy o dofinansowanie pod względem aspektów formalnych, finansowych, technicznych i rzeczowych operacji"

Nie wymagają odniesienia pozostałe zarzuty skargi kasacyjnej bądź to z tego powodu, że z uwagi na brak uzasadnienia uchylają się spod kasacyjnej kontroli (zarzut dotyczący naruszenia art. 135 p.p.s.a.), bądź nie wskazują jakiego przepisu prawa dotyczy i na czym polega naruszenie (zarzut objęty pkt 5 i 6 skargi kasacyjnej).

Mając powyższe na względzie Naczelny Sąd Administracyjny działając na podstawie art. 185 § 1 p.p.s.a. w związku z art. 30 e ustawy z.p.p.r. oraz art. 203 pkt. 2 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji.