Wyrok z dnia 2010-07-01 sygn. I SA/Wa 731/10

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Emilia Lewandowska Sędziowie: WSA Joanna Skiba (spr.) WSA Agnieszka Miernik Protokolant Zbigniew Dzierzęcki po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 czerwca 2010 r. sprawy ze skargi J. Z. i Z. Z. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia [...] sierpnia 2008 r. nr [...] w przedmiocie odmowy ustanowienia prawa użytkowania wieczystego do gruntu oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] sierpnia 2008 r., nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. po rozpatrzeniu odwołania J.Z. i Z.Z. utrzymało w mocy decyzję Prezydenta W. z dnia [...] maja 2008 r. nr [...] odmawiającą ustanowienie prawa użytkowania wieczystego gruntu położonego w W. przy ul. [...] (obecnie [...]), oznaczonego nr hip. [...], stanowiącego obecnie część działki ewidencyjnej nr [...], obręb [...], dla której prowadzona jest księga wieczysta KW nr [...].

Powyższe rozstrzygnięcie oparto na następujących ustaleniach i ocenie prawnej sprawy.

Nieruchomość położona przy ul. [...] (obecnie [...]), o pow. [...] m2, objęta była działaniem dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy (Dz.U. Nr 50, poz. 279) i w dniu jego wejścia w życie stanowiła własność L.M. oraz A.M.. Z dniem 21 listopada 1945 r. grunt przedmiotowej nieruchomości, na podstawie art. 1 dekretu przeszedł na własność Gminy W., a następnie na własność Skarbu Państwa. Obecnie stanowi on własność Miasta W..

W dniu 19 października 1948 r. dawni właściciele nieruchomości wnieśli w trybie art. 7 dekretu o ustanowienie prawa własności czasowej gruntu ww. nieruchomości. Orzeczeniem administracyjnym z dnia [...] lutego 1952 r. nr [...] Prezydium Rady Narodowej w W. odmówiło ustanowienia prawa własności czasowej gruntu na rzecz dotychczasowych właścicieli. W trakcie działań wojennych budynki usytuowane przy ul. [...], jak również budynki sąsiednie zostały zniszczone. Na przedmiotowym gruncie w latach pięćdziesiątych ubiegłego wieku został wybudowany (z przekroczeniem granic hipotecznych nieruchomości) budynek [...]. Obecnie grunt dawnej nieruchomości hip. Nr [...] stanowi część działki nr [...] z obrębu [...] i znajduje się pod wschodnim skrzydłem [...], w którym siedzibę ma [...]. Następcami prawnymi dawnych właścicieli nieruchomości są obecnie J.Z. i Z.Z., co zostało potwierdzone prawomocnymi postanowieniami Sądu Rejonowego w C.: z dnia [...] grudnia 1995 r., sygn. akt [...]; z dnia [...] czerwca 1989, sygn. akt [...] oraz z dnia [...] kwietnia 2004 r., sygn. akt [...].

W wyniku przeprowadzonego przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. postępowania nadzorczego, decyzją z dnia [...] lipca 1999 r. nr [...] stwierdzono nieważność orzeczenia administracyjnego z dnia [...] lutego 1952 r. W tym stanie rzeczy wniosek dekretowy L.M. oraz A.M. z dnia 19 października 1948 r. podlegał ponownemu rozpoznaniu.

Decyzją z dnia [...] stycznia 2000 r. nr [...] Zarząd W. odmówił następcom prawnym byłych właścicieli przyznania prawa wieczystego użytkowania gruntu. Decyzja ta została uchylona przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. (dec. Nr [...] z dnia [...] stycznia 2002 r.), a sprawa skierowana została do ponownego rozpatrzenia przez organ pierwszej instancji. Kolejne wydane w niniejszej sprawie przez Prezydenta W. decyzje (z dnia [...] kwietnia 2002 r., nr [...] oraz z dnia [...] czerwca 2007 r., nr [...]) w następstwie odwołań wnoszonych przez stronę, były również uchylane przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. (dec. z dnia [...] listopada 2002 r. nr [...] oraz z dnia [...] października 2007 r.), a sprawa kierowana była do ponownego rozpatrzenia przez organ pierwszej instancji.

Decyzją z dnia [...] maja 2008 r. nr [...] Prezydent W. rozpoznając po raz kolejny sprawę objętą wnioskiem dekretowym z dnia 19 października 1948 r. ponownie odmówił J.Z. oraz Z.Z. ustanowienia prawa użytkowania wieczystego gruntu przedmiotowej nieruchomości. W uzasadnieniu decyzji, powołując się na orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego organ podkreślił, iż rozstrzygnięcie o ustanowieniu własności czasowej (obecnie użytkowania wieczystego) na przejętych w trybie dekretu nieruchomościach zabudowanych przez inne podmioty niż były właściciel musi się łączyć z zasadą superficies solo cedit. Ustanawiając prawo użytkowania wieczystego w trybie dekretu, należy więc mieć na względzie obowiązujące przepisy regulujące prawo użytkowania wieczystego i prawo własności. Prezydent wskazał, iż godnie z art. 31 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. – o gospodarce nieruchomościami (Dz. U z 2004 r. Nr 261, poz. 2603 ze zm.) oddanie w użytkowanie wieczyste nieruchomości gruntowej zabudowanej następuje z równoczesną sprzedażą położonych na tej nieruchomości budynków i innych urządzeń. W przypadku, gdy budynki znajdujące się na gruncie wykraczają poza granice gruntu, który ma być oddany w użytkowanie wieczyste, musi istnieć możliwość wydzielenia z takich budynków samodzielnego obiektu budowlanego, w granicach mającego powstać użytkowania wieczystego. Prezydent wywodził, powołując się m.in. na znajdujące się w aktach sprawy rzuty architektoniczno budowlane kondygnacji części budynku, iż takie wydzielenie z budynku [...] samodzielnego obiektu budowlanego w granicach mającego powstać prawa użytkowania wieczystego nie jest możliwe. Przedmiotowa nieruchomość objęta została miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego otoczenia [...], uchwalonym w dniu [...] marca 2006 roku przez Radę W. nr [...]. Zgodnie z ww., planem przedmiotowa nieruchomość znajduje się w strefie oznaczonej symbolem U- tereny zabudowy usługowej, dla których ustala się jako przeznaczenie podstawowe usługi z zakresu handlu detalicznego, biur, administracji, gastronomii, obsługi finansowej, kultury, wystawiennictwa, obsługi turystycznej, hotelarstwa usług pocztowych itp. W §8 ww. planu wskazano m.in. "w zakresie ochrony dziedzictwa kulturowego i zabytków oraz dóbr kultury współczesnej ustala się m.in. objęcie pełną ochroną wystroju architektonicznego i wyposażenia wnętrz – skrzydła z [...], [...] i [...] – pomieszczenia na kondygnacjach 1-3. Ponadto organ wskazał, iż [...] decyzją [...] Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków z dnia [...] lutego 2007 r. nr rej. [...] został wpisany do rejestru zabytków. W związku z powyższym budynek, a w szczególności jego architektura, wystrój wnętrz i stałe wyposażenie – objęto ścisłą ochrona konserwatorską. W związku z powyższym, wobec braku możliwości dokonania podziału w granicach dawnej nieruchomości hipotecznej, nie jest możliwe ustanowienie prawa wieczystego do gruntu położonego przy dawnej ul. [...].

Od decyzji powyższej odwołanie do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. wnieśli J.Z. i Z.Z. żądając uchylenia decyzji Prezydenta W. i rozstrzygnięcia przez organ odwoławczy sprawy co do istoty.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. po rozpatrzeniu powyższego odwołania decyzją z dnia [...] sierpnia 2008 r., nr [...] utrzymało w mocy decyzję Prezydenta W. z dnia [...] maja 2008 r. podtrzymując argumentacje organu pierwszej instancji o braku możliwości wyodrębnienia z budynku [...] samodzielnego obiektu budowlanego i tym samym braku możliwości przeprowadzenia podziału nieruchomości i wydzielenia części, którą strona mogłaby uzyskać w drodze ustanowienia użytkowania wieczystego gruntu.

Na decyzję Kolegium J.Z., Z.Z. złożyli skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji Prezydenta W. z dnia [...] maja 2008 r. Zdaniem skarżących wobec wyeliminowania ze skutkiem ex tunc orzeczenia administracyjnego Prezydium Rady Narodowej w W. z 1952 r. organ administracji winien rozpatrzyć wniosek dekretowy jedynie w płaszczyźnie art. 7 ust. 2 dekretu. Przepis tez zaś stanowi, że gmina ma obowiązek ustanowienia prawa użytkowania wieczystego (dawniej własności czasowej), jeżeli korzystanie z gruntu przez jego dotychczasowego właściciela da się pogodzić z postanowieniami planu zabudowania (zagospodarowania przestrzennego). Tylko więc przesłanki z powołanego przepisu mogą stanowić podstawę rozstrzygnięcia, a nie wskazywane przez organy administracji obu instancji zdarzenia faktyczne (zabudowa terenu) uniemożliwiająca oddanie nieruchomości. Z tego powodu, zdaniem skarżących, nie została – mimo niezwykle długotrwałego postępowania administracyjnego- rozpoznana istota sprawy. Skarżący wskazali, iż są gotowi w zamian za użytkowanie wieczyste zabudowanej działki przy [...] w W. przyjąć użytkowanie wieczyste gruntu równej wartości użytkowej. Brak oferowania im użytkowania takiej nieruchomości zamiennej stanowił nawet w przeszłości podstawę uchylenia decyzji odmownych w tym względzie wydawanych przez Prezydenta.

Ponadto podnieśli oni, iż zarówno organ pierwszej instancji jak i Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. pomijały – z naruszeniem art. 32 k.p.a. – pełnomocnika skarżących, a przecież m.in. na skutek odwołań składanych przez pełnomocnika uchylane były wcześniejsze decyzje odmowne Prezydenta W.. Do pełnomocnika zwracano się w przeszłości o składanie dodatkowych wyjaśnień w zakresie zamierzonego przez skarżących korzystania z nieruchomości. Zdaniem skarżących pominięcie obecnie osoby pełnomocnika stanowi naruszenie przepisów postępowania i było odczytane przez skarżących jako próba ograniczania ich uprawnień procesowych.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. podtrzymało stanowisko zaprezentowane w zaskarżonej decyzji i wniosło oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 5 lutego 2009 r. sygn. akt I SA/Wa 1590/08 uchyli zaskarżoną decyzję oraz decyzję Prezydenta W. z dnia [...] maja 2008 roku nr [...]. W uzasadnieniu ww. wyroku Sąd wskazał, że w toku przeprowadzonego postępowania administracyjnego w przedmiocie ustanowienia prawa użytkowania wieczystego gruntu nieruchomości [...] położonej przy ul. [...] (obecnie [...]), co najmniej od 2001 r. następców prawnych dawnych właścicieli gruntów reprezentował pełnomocnik adw. A.K.. W aktach sprawy brak jest wprawdzie pełnomocnictwa udzielonego temu adwokatowi, jednak w toku prowadzonego postępowania zarówno organy jak i strony nie kwestionowały jego umocowania w sprawie. W tej sytuacji pominięcie tego pełnomocnika w toku ponownie prowadzonego postępowania przez Prezydenta W. i nie doręczenie mu decyzji z dnia [...] maja 2008 roku stanowi naruszenie art. 40§2 kpa, zgodnie z którym, jeżeli strona ustanowiła pełnomocnika, pisma doręcza się pełnomocnikowi.

W wyniku rozpoznania skargi kasacyjnej od tego wyroku, złożonej przez J.Z. i Z.Z., Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 16 lutego 20010 r. sygn. akt I OSK 629/09 uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania. W uzasadnieniu wyroku wskazano, że z przepisów art. 40§2 kpa oraz art. 33§2 i 3 kpa wynika, że pełnomocnictwo winno być udzielone na piśmie lub zgłoszone do protokołu, a pełnomocnik zobowiązany jest dołączyć do akt sprawy oryginał lub urzędowo poświadczony odpis pełnomocnictwa. W aktach sprawy brak jest pisemnych pełnomocnictw udzielonych przez J. i Z.Z. dla adw. A.K.. W okolicznościach sprawy dotychczas ujawnionych nie można było zasadnie wywieść, iż nastąpiło naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego określonego w art. 145 §1 pkt 4 kpa, nie było podstaw do uchylenia decyzji na podstawie art. 145§1 pkt 1 b ppsa.

Po ponownym rozpatrzeniu sprawy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.

W świetle postanowień art. 190 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi sąd, któremu sprawa została przekazana, związany jest wykładnią prawa dokonaną w tej sprawie przez Naczelny Sąd Administracyjny. Naczelny sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 16 lutego 2010 r. stwierdził, że brak było podstaw do uchylenia zaskarżonej decyzji na podstawie art. 145§1 pkt 1 b ppsa, tj. w sytuacji, gdy nastąpiło naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania.

W tej sytuacji ponownie rozpatrując sprawę sąd stwierdził, że analiza zebranego w niniejszej sprawie materiału dowodowego wskazuje na niezasadność skargi.

W przedmiotowej sprawie podstawą materialnoprawną rozstrzygnięcia sprawy o przyznanie prawa własności czasowej do gruntu przedmiotowej nieruchomości stanowił art. 7 ust. 1 i 2 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy (Dz. U. Nr 50, poz. 279), zwanego dalej dekretem. Zgodnie z brzmieniem art. 7 tego dekretu dotychczasowy właściciel gruntu, prawni następcy właściciela, będący w posiadaniu gruntu, lub osoby prawa jego reprezentujące, a jeżeli chodzi o grunty oddane na podstawie obowiązujących przepisów w zarząd i użytkowanie - użytkownicy gruntu mogli w ciągu 6 miesięcy od dnia objęcia w posiadanie gruntu przez gminę zgłosić wniosek o przyznanie na tym gruncie jego dotychczasowemu właścicielowi prawa wieczystej dzierżawy z czynszem symbolicznym lub prawa zabudowy za opłatą symboliczną (ust. 1). Gmina uwzględnić miała wniosek, jeżeli korzystanie z gruntu przez dotychczasowego właściciela dało się pogodzić z przeznaczeniem gruntu według planu zabudowania, a jeżeli chodziło o osoby prawne - ponadto, gdy użytkowanie gruntu zgodnie z jego przeznaczeniem w myśl planu zabudowania nie pozostawało w sprzeczności z zadaniami ustawowymi lub statutowymi tej osoby prawnej (ust. 2). W razie uwzględnienia wniosku gmina miała ustalić, czy przekazanie gruntu nastąpi tytułem wieczystej dzierżawy, czy na prawie zabudowy, oraz określić warunki, pod którymi umowa może być zawarta (ust. 3). W przypadku nieuwzględnienia wniosku, gmina miała zaofiarować uprawnionemu, w miarę posiadania zapasu gruntów, na tych samych warunkach dzierżawę wieczystą gruntu równej wartości użytkowej, bądź prawo zabudowy na takim gruncie (ust. 4). W razie niezgłoszenia wniosku lub nieprzyznania z jakichkolwiek innych przyczyn dotychczasowemu właścicielowi wieczystej dzierżawy albo prawa zabudowy, gmina obowiązana miała być do uiszczenia odszkodowania (ust. 5). W myśl art. 8 dekretu w razie nieprzyznania dotychczasowemu właścicielowi gruntu wieczystej dzierżawy lub prawa zabudowy wszystkie budynki, położone na gruncie, przechodziły na własność gminy, która obowiązana jest wypłacić właścicielowi ustalone w myśl art. 9 odszkodowanie za budynki, nadające się do użytkowania lub naprawy.

Na podstawie zgromadzonych dokumentów organ ustalił, że w aktualnym stanie prawnym przedmiotowy teren objęty miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego otoczenia [...], uchwalonym w dniu [...] marca 2006 roku przez Radę W. nr [...]. Zgodnie z ww., planem przedmiotowa nieruchomość znajduje się w strefie oznaczonej symbolem U- tereny zabudowy usługowej, dla których ustala się jako przeznaczenie podstawowe usługi z zakresu handlu detalicznego, biur, administracji, gastronomii, obsługi finansowej, kultury, wystawiennictwa, obsługi turystycznej, hotelarstwa usług pocztowych itp. W § 8 ww. planu wskazano m.in. "w zakresie ochrony dziedzictwa kulturowego i zabytków oraz dóbr kultury współczesnej ustala się m.in. objęcie pełną ochroną wystroju architektonicznego i wyposażenia wnętrz – skrzydła z [...], [...] i [...] – pomieszczenia na kondygnacjach 1-3". Obecnie nieruchomość oznaczona dawnym nr hip. [...] o pow. [...] m2 wchodzi w skład działki ewidencyjnej nr [...] i zabudowana jest budynkiem [...]. Działka ta stanowi własność Miasta W.. Przypomnieć należy, że przewidziane w dekrecie rozporządzenie, które regulować miało kwestię przyznania i wypłaty odszkodowania za grunty i budynki przejęte w trybie dekretu, nigdy nie zostało uchwalone. Od czasu wejścia w życie dekretu minęło już ponad 60 lat. Na tę regulację prawną zaczęły "nakładać się" następne uregulowania prawne tj. np. ustawowa regulacja instytucji użytkowania wieczystego zawarta w przepisach Kodeksu Cywilnego z dnia 1964 r. (art. 233 do 235), a także przepisy ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami. Taki stan prawny powoduje w wielu przypadkach dotyczących gruntów objętych dekretem kolizję uprawnień różnych podmiotów do ustanowienia prawa użytkowania wieczystego do tego samego gruntu nieruchomości [...]. Podkreślić należy, że zdaniem Sądu orzekającego nie ma prawnej możliwości wyizolowania przepisów dekretu z obowiązującego systemu prawa. Niewątpliwie w założeniach twórców tego aktu nie miał on obowiązywać przez ponad półwiecze. Jednak aktualnie przepisy tego aktu prawa rozpatrywać z uwzględnieniem jego miejsca w całym systemie prawa, którego przepis ten jest częścią. Brak jest bowiem podstaw prawnych do całkowitego wyalienowania tej regulacji prawnej z systemu prawa. Skoro zatem dekret, tak jak każda obowiązująca regulacja prawna, stanowi element systemu prawa obowiązującego w Polsce, to nie możną jego zapisów analizować, rozumieć i stosować w oderwaniu od pozostałych norm tego systemu.

Artykuł 7 ust. 2 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy w stosunku do dawnych właścicieli formułuje tylko dwie przesłanki, których spełnienie nakazuje gminie uwzględnić wniosek o przyznanie prawa użytkowania wieczystego (złożenie w ustawowym terminie tzw. wniosku dekretowego oraz zgodność korzystania z gruntu z jego przeznaczeniem według planu zabudowania). Jednakże nie oznacza to, że łączne spełnienie tych warunków umożliwia w każdym przypadku prawnie skuteczne ustanowienie prawa użytkowania wieczystego. Jak już wcześniej Sąd orzekający podkreślał, wykładni art. 7 ust. 2 dekretu nie można dokonywać w oderwaniu od pozostałych norm prawnych składających się na obowiązujący system prawa, w tym również m.in. od ust. 3 tego artykułu. Zgodnie z art. 7 ust. 3 dekretu w razie uwzględnienia wniosku o ustanowienie prawa użytkowania wieczystego gmina obowiązana jest określić warunki, pod którymi umowa może być zawarta. Dlatego też organ administracji publicznej rozstrzygający o zasadności wniosku dekretowego musi rozważyć, czy stan prawny gruntu oraz znajdującego się na nim budynku pozwala na wydanie decyzji o ustanowieniu prawa użytkowania wieczystego oraz umożliwia jej wykonanie, poprzez określenie warunków zawarcia umowy, o której mowa w art. 7 ust. 3 dekretu.

Nie można zauważyć, że na przedmiotowym gruncie stoi nie budynek wzniesiony przez poprzednich właścicieli nieruchomości [...] , lecz wybudowany w latach 50-tych [...]. W tej sytuacji zwrócić należy uwagę na stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie zawarte w wyroku z dnia 29 marca 2006 r. sygn. akt I SA/Wa 1149/05, niepubl. (od którego skarga kasacyjna została oddalona wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 czerwca 2006 r. sygn. akt I OSK 1195/06), które Sąd orzekający podziela, zgodnie z którym w przypadku, gdy przedmiotem wniosku dekretowego obecnie jest zabudowany grunt, będący własnością jednostki samorządu terytorialnego, Prezydent W. obowiązany jest ustalić, czy możliwe jest oddanie w użytkowanie wieczyste nieruchomości gruntowej zabudowanej z równoczesną sprzedażą położonych na tym gruncie budynków, jak tego wymaga art. 31 ustawy o gospodarce nieruchomościami w związku z art. 235 KC. Mimo że dekret [...] przewiduje powstanie użytkowania wieczystego na skutek wydania decyzji administracyjnej, to jednak jest to sprawa cywilna załatwiana w postępowaniu administracyjnym. Organ administracji publicznej załatwiający sprawę objętą wnioskiem dekretowym nie może naruszyć uprawnień użytkownika wieczystego oraz istoty prawa użytkowania wieczystego, którego konstrukcja prawna uregulowana jest w przepisach art. 232-243 KC oraz przepisach ustawy o gospodarce nieruchomościami" . Należy również zwrócić uwagę na stanowisko zawarte w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 2007 r. Nr III CZP 136/06, w której stwierdzono, że "Podział pionowy budynku na gruncie oddanym w użytkowanie wieczyste (art. 235 k.c.) jest dopuszczalny wraz z podziałem gruntu tylko w taki sposób, że linia podziału budynku odpowiada linii podziału działki i przebiega przez istniejącą w całości lub w znacznej części ścianę budynku, dzieląc go na regularne i samodzielne części, stanowiące odrębne budynki" (OSNC 2007/11/163).

Jak słusznie wskazał organ administracji publicznej sprzedawane budynki muszą w całości znajdować się na gruncie oddawanym w użytkowanie wieczyste. Jeśli budynki wykraczają poza granice gruntu musi być możliwość wydzielenia z nich samodzielnego obiektu budowlanego w granicach mającego powstać prawa użytkowania wieczystego. Podział budynku musi odpowiadać warunkom określonym w przepisach powołanego rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie.

Organ ustalił, co znalazło potwierdzenie w materiale dowodowym akt administracyjnych, że w miejscu przecinania się ścian przez granice nieruchomości hip. [...] nie ma pełnych ścian oddzielenia przeciwpożarowego.

Stosownie do art. 93 ust. 1. powołanej ustawy o gospodarce nieruchomościami ustawy podziału nieruchomości można dokonać, jeżeli jest on zgodny z ustaleniami planu miejscowego. W razie braku tego planu stosuje się przepisy art. 94. Natomiast stosownie do art. 93 ust. 3b jeżeli przedmiotem podziału jest nieruchomość zabudowana, a proponowany jej podział powoduje także podział budynku, granice projektowanych do wydzielenia działek gruntu powinny przebiegać wzdłuż pionowych płaszczyzn, które tworzone są przez ściany oddzielenia przeciwpożarowego usytuowane na całej wysokości budynku od fundamentu do przekrycia dachu. W budynkach, w których nie ma ścian oddzielenia przeciwpożarowego, granice projektowanych do wydzielenia działek gruntu powinny przebiegać wzdłuż pionowych płaszczyzn, które tworzone są przez ściany usytuowane na całej wysokości budynku od fundamentu do przekrycia dachu, wyraźnie dzielące budynek na dwie odrębnie wykorzystywane części. Taka właśnie sytuacja ma miejsce w niniejszej sprawie. Reasumując należy uznać , że zaskarżona decyzja jest zgodna z prawem.

Odnośnie zarzutu dotyczącego gruntu zamiennego to należy uznać go również za niezasadny. Roszczenia dotyczące gruntu zamiennego zawarte były w art. 7 ust. 4 dekretu. Zdaniem sądu art. 7 ust. 4 dekretu nie może obecnie stanowić źródła jakichkolwiek roszczeń. Możliwość dochodzenia roszczeń o przyznanie nieruchomości zamiennej wygasła na mocy art. 82 ust. 1 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 roku ( Dz.U. z 1991 r. Nr 30 poz. 127 ze zm. ) . Przepis ten stanowił jednoznacznie , że z dniem wejścia w życie ustawy wygasają prawa do odszkodowania za przejęte przez Państwo grunty, budynki i inne części składowe nieruchomości, przewidziane w art. 7 ust.4 i 5 i art. 8 dekretu . To, że przepis ten obecnie nie obowiązuje nie ma żadnego legislacyjnego znaczenia , ponieważ roszczenia wygasły i żaden późniejszy przepis nie cofnął tego skutku.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, ze zm.) orzekł jak w sentencji.