Wyrok z dnia 2010-09-28 sygn. II SA/Bd 808/10

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Dnia 28 września 2010 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Elżbieta Piechowiak (spr.) Sędziowie: sędzia WSA Grażyna Malinowska – Wasik sędzia WSA Małgorzata Włodarska Protokolant: Krzysztof Cisewski po rozpoznaniu w II Wydziale na rozprawie w dniu 28 września 2010 roku sprawy ze skargi W. Ż. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie zasiłku okresowego oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia[...].Nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] utrzymało w mocy decyzję Kierownika Rejonowego Ośrodka Pomocy Społecznej "[...]w B., działającego z upoważnienia Prezydenta Miasta [...] o odmowie przyznania W. Ż. pomocy w formie zasiłku okresowego.

Organy obu instancji powołały się na przepis art. 13 ust.1 ustawy z dnia 12 marca 2004r. o pomocy społecznej / tekst jednolity Dz.U.z 2009r. Nr 175, poz. 1362 ze zm./, w myśl którego osobie odbywającej karę pozbawienia wolności nie przysługuje prawo do świadczeń z pomocy społecznej.

Na podstawie akt sprawy ustalono, że W. Ż. przebywa w [...] Szpitalu dla Nerwowo i Psychicznie Chorych, a pobyt w tej placówce ma charakter przymusowy, gdyż wnioskodawca odbywa tam karę pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego w[...].

Samorządowe Kolegium Odwoławcze podzieliło motywy, jakimi kierował się organ pierwszej instancji rozważając możliwość przyznania zasiłku okresowego. Uznano mianowicie, że z uwagi na treść art. 96 §4 kodeksu karnego pobyt w zamkniętym zakładzie leczenia odwykowego należy zakwalifikować jako odbywanie kary pozbawienia wolności, co w świetle art. 13 ust.1 ustawy o pomocy społecznej wyklucza możliwość przyznania wnioskowanego świadczenia.

Decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego W. Ż. zaskarżył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosząc o jej uchylenie. W skardze skarżący podniósł, że leczenie odwykowe orzeczono wobec niego jako środek zabezpieczający, a tym samym nie może być ono zakwalifikowane jako odbywanie kary pozbawienia wolności. Skarżący wskazał także, że [...] Szpital dla Nerwowo i Psychicznie Chorych jest jednostką podległą NFOZ, która nie ma statusu zakładu karnego.

Odpowiadając na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] wniosło o jej oddalenie podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zaskarżona decyzja jest zgodna z prawem.

Celem pomocy społecznej udzielanej przez Państwo na podstawie ustawy z dnia 12 marca 2004r. o pomocy społecznej (tekst jednolity Dz.U.z 2009r. Nr 175, poz. 1362 ze zm.) jest wspieranie osób i rodzin w ich wysiłkach zmierzających do zaspokojenia niezbędnych potrzeb i przezwyciężenia trudnych sytuacji życiowych, których nie są one w stanie pokonać, wykorzystując własne uprawnienia, zasoby i możliwości, a także umożliwianie im życia w warunkach odpowiadających godności człowieka. Zakres podmiotowy obejmuje osoby i rodziny w z powodu ryzyk społecznych wymiennych w art. 7, przy uwzględnieniu kryterium dochodowego określonego w art. 8, przy czym zauważyć należy, iż ustawa zawiera negatywną przesłankę podmiotową w stosunku do osób odbywających karę pozbawienia wolności (art.13 ust.1). Przepis ten nie przewiduje wyjątków, a zatem ma charakter normy bezwzględnie obowiązującej. Oznacza to, że osobom odbywającym karę pozbawienia wolności nie przysługuje jakiekolwiek świadczenie objęte powołaną ustawą niezależnie od położenia, czy stanu osoby wnioskującej.

Z akt sprawy bezspornie wynika, że skarżący W. Ż. wyrokiem Sądu Rejonowego w [...] z dnia[...] . w sprawie [...] skazany został na sześć miesięcy pozbawienia wolności. Wyrokiem tym Sąd orzekł również umieszczenie go w zamkniętym zakładzie leczenia odwykowego. Poza sporem pozostaje również, że w dacie złożenia wniosku o udzielenie pomocy w formie zasiłku okresowego , jak i w dacie orzekania przez organy administracyjne skarżący przebywał w [...] Szpitalu dla Nerwowo i Psychicznie Chorych.

Istotą sprawy było zatem ustalenie, czy pobyt skarżącego w zamkniętym zakładzie leczenia odwykowego należy zakwalifikować jako odbywanie kary pozbawienia wolności w rozumieniu art. 13 ust.1 ustawy o pomocy społecznej. Tylko bowiem pozytywna odpowiedź na to pytanie mogła stanowić uzasadnioną podstawę uznania skarżącego za osobę wyłączoną z kręgu uprawnionych do świadczeń z pomocy społecznej.

Interpretując powyżej cytowany przepis należy tego dokonać na tle regulacji art. 96 § 4 Kodeksu karnego, który stanowi, że na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności sąd zalicza okres pobytu skazanego w zamkniętym zakładzie leczenia odwykowego. Oznacza to, że skazany, wobec którego orzeczono powyższy środek zabezpieczający odbywa karę pozbawienia wolności nie w więzieniu, lecz w szpitalu psychiatrycznym. Bez znaczenia jest przy tym okoliczność, że szpital psychiatryczny nie funkcjonuje w strukturze zakładów karnych wymienionych w art. 69 kodeksu karnego wykonawczego. Pod pojęciem odbywania kary pozbawienia wolności należy bowiem rozumieć pobyt skazanego w zamkniętym zakładzie połączony z efektywnym pozbawienie go wolności.

Uzasadnieniem przedstawionej powyżej interpretacji omawianego przepisu regulacji jest również fakt, że- tak jak w przypadku odbywania kary pobawienia wolności w zakładzie karnym- skazany przebywający w zamkniętym zakładzie leczenia odwykowego pozostaje na utrzymaniu Państwa i ma zapewnione niezbędne do życia warunki. Nie ma zatem przesłanek udzielania im dodatkowego wsparcia w ramach pomocy społecznej. (por. I. Sierpowska, Ustawa o pomocy społecznej. Komentarz, ABC a Wolters Kluwer business, 2007, s. 80).

Mając zatem na względzie cel pomocy społecznej, budowanie alternatywnej hipotezy interpretacyjnej zgodnie z postulatem skarżącego, bez popadania w wykładnię contra legem byłoby niemożliwe.

Ze względu na to, iż przepis art. 13 ustawy o pomocy społecznej nie uprawnia organów do stosowania go na zasadzie administracyjnego uznania - ma on charakter bezwzględnie obowiązujący, nie były one władne uwzględnić wniosku skarżącego o przyznanie mu świadczenia

W związku z powyższym, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.) Sąd orzekł, jak w sentencji.