Postanowienie z dnia 2011-04-12 sygn. II SA/Wa 168/11

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Anna Mierzejewska Sędzia WSA Ewa Grochowska-Jung (spraw.) Sędzia WSA Janusz Walawski Protokolant starszy sekretarz sądowy Joanna Głowala po rozpoznaniu w dniu 12 kwietnia 2011 r. na rozprawie sprawy ze skargi M. W. na decyzję Dyrektora Generalnego Służby Więziennej z dnia [...] listopada 2010 r. nr [...] w przedmiocie zobowiązania do zwrotu kwoty stanowiącej zwaloryzowaną wysokość udzielonej pomocy finansowej na uzyskanie lokalu mieszkalnego postanawia: odrzucić skargę

Uzasadnienie

Dyrektor Generalny Służby Więziennej decyzją z dnia [...] listopada 2010 r. nr [...] wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 Kodeksu postępowania administracyjnego oraz art. 186 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 8 kwietnia 2010 r. o Służbie Więziennej (Dz. U. Nr 79, poz. 523), po rozpatrzeniu odwołania od decyzji Komendanta [...] Ośrodka Szkolenia Służby Więziennej w K. z dnia [...] września 2010 r. nr [...] utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję, którą zobowiązano M.W. do zwrotu kwoty 23 232,38 zł stanowiącej zwaloryzowaną wysokość udzielonej mu pomocy na uzyskanie lokalu mieszkalnego.

W uzasadnieniu organ wskazał, iż M.W. - funkcjonariusz służby stałej [...] Ośrodka Szkolenia Służby Więziennej w K., złożył, w dniu [...] kwietnia 2007 r., wniosek o przyznanie pomocy finansowej na uzyskanie lokalu mieszkalnego.

Decyzją nr [...] z dnia [...] czerwca 2007 r. Komendant [...] Ośrodka Szkolenia Służby Więziennej w K. przyznał M.W. pomoc finansową w wysokości 21 851,50 zł. Przyznana kwota została wypłacona w czerwcu 2007 r.

Rozkazem personalnym (nr [...]) z dnia [...] września 2010 r. Komendant [...] Ośrodka Szkolenia Służby Więziennej w K. stwierdził wygaśnięcie stosunku służbowego M.W. z dniem [...] września 2010 r. w związku ze skazaniem prawomocnym wyrokiem sądu za przestępstwo umyślne ścigane z oskarżenia publicznego lub umyślne przestępstwo skarbowe z oskarżenia publicznego lub umyślnie popełnione przestępstwo skarbowe.

W dniu [...] września 2010 r. Komendant [...] Ośrodka Szkolenia Służby Więziennej w K. wszczął z urzędu postępowanie administracyjne w sprawie zwrotu kwoty 23 232,38 zł stanowiącej zwaloryzowaną wysokość udzielonej M.W.i pomocy finansowej na uzyskanie lokalu mieszkalnego.

Decyzją nr [...] z dnia [...] września 2010 r. Komendant [...] Ośrodka Szkolenia Służby Więziennej w K. zobowiązał M.W. do zwrotu kwoty 23 232,38 zł stanowiącej zwaloryzowaną wysokość udzielonej mu pomocy finansowej, w związku z wygaśnięciem stosunku służbowego.

Od powyższej decyzji M.W. złożył odwołanie, w którym wniósł o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji. Podniósł, że wygaśnięcie stosunku służbowego w trybie art. 97 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy o Służbie Więziennej "nie jest tożsame z regulacją zawartą w art. 96 ustawy, tym samym nie ma zastosowania art. 186 ustawy".

Rozpoznając odwołanie Dyrektor Generalny Służby Więziennej nie znalazł podstaw do jego uwzględnienia. Wyjaśnił, iż zgodnie z przepisem art. 186 ust. 1 ww. ustawy o Służbie Więziennej, pomoc finansowa podlega zwrotowi w przypadku zwolnienia funkcjonariusza ze służby przed upływem 15 lat służby w Służbie Więziennej, z wyjątkiem funkcjonariusza, który przed upływem tego okresu nabył prawo do renty inwalidzkiej Służby Więziennej. Zgodnie natomiast z art. 186 ust. 2 tej ustawy, do ustalenia kwoty pomocy finansowej podlegającej zwrotowi przyjmuje się kwotę przyznanego świadczenia waloryzowanego corocznie o średnioroczny wskaźnik wzrostu cen towarów i usług konsumpcyjnych, ustalony w ustawie budżetowej, w przypadku gdy obowiązek zwrotu powstał w latach następujących po roku przyznania pomocy finansowej. Skarżący na dzień ustania stosunku służbowego posiadał staż służby 6 lat 3 miesiące i 12 dni, nie nabył prawa do renty inwalidzkiej Służby Więziennej, tym samym jest zobowiązany do zwrotu uzyskanej pomocy finansowej w zrewaloryzowanej wysokości. Odnosząc się do zarzutu skarżącego podniósł, iż z treści art. 186 ust. 1 ustawy o Służbie Więziennej wynika, iż w każdym przypadku zwolnienia funkcjonariusza ze służby (bez względu na formę tego zwolnienia) bez jednoczesnego posiadania stażu w służbie co najmniej 15 lat i bez nabycia prawa do renty inwalidzkiej, musi się on liczyć z koniecznością zwrotu przyznanej pomocy w odpowiedniej wysokości.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie M.W. wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji, podnosząc jak w odwołaniu, iż art. 186 ust 1 i 2 ustawy o Służbie Więziennej ma zastosowanie jedynie do przypadku zwolnienia funkcjonariusza ze służby, a nie wygaśnięcia stosunku służbowego. Zdaniem skarżącego przepis art. 186 ustawy nie dotyczy jego przypadku bowiem jego stosunek służbowy wygasł na podstawie art. 97 ust. 4 ustawy bowiem został skazany prawomocnym wyrokiem Sądu za przestępstwo umyślne ścigane z oskarżenia publicznego. Wskazuje na swoją trudną sytuację materialną oraz rodzinną.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Generalny Służby Więziennej wniósł o jej oddalenie podtrzymując swoje dotychczasowe argumenty faktyczne i prawne.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skarga M.W. jest niedopuszczalna.

Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.) w art. 3 § 2 zawiera zamknięty katalog aktów i czynności, na które przysługuje skarga do sądu administracyjnego, natomiast w § 3 tego artykułu znajduje się odesłanie do regulacji szczególnych, które przewidują drogę sądowoadministracyjną.

Badając dopuszczalność skargi do sądu administracyjnego należy również brać pod uwagę inne unormowania, które wprost wyłączają kognicję sądów administracyjnych. Przykładem, w którym ustawodawca wyraźnie wyłączył właściwość sądu administracyjnego w określonych sprawach jest ustawa z dnia 9 kwietnia 2010 r. o Służbie Więziennej (Dz. U. Nr 79, poz. 523).

Zgodnie z art. 217 ust. 2 cytowanej ustawy przez sprawy ze stosunku służbowego należy rozumieć: nawiązanie stosunku służbowego, powoływanie oraz mianowanie funkcjonariuszy na stanowiska służbowe, przenoszenie, odwoływanie i zwalnianie ze stanowisk służbowych, nadawanie stopni Służby Więziennej, zawieszanie w czynnościach służbowych, zwalnianie ze służby, stwierdzanie wygaśnięcia stosunku służbowego, ustalanie uposażenia, przyznawanie świadczeń pieniężnych oraz inne konieczne czynności związane z powstaniem, zmianą, ustaniem stosunku służbowego oraz realizacją wynikających z treści tego stosunku służbowego uprawnień i obowiązków funkcjonariuszy.

W dalszych artykułach cytowana ustawa wskazuje, które ze spraw dotyczących stosunku służbowego podlegają kognicji sądom administracyjnym, sądom powszechnym, a które zostały w ogóle wyłączone z oceny sądowej. Zgodnie z art. 218 ust. 1 i ust. 5 sprawy dotyczące:

1. zwolnienia ze służby,

2. przeniesienia z urzędu do pełnienia służby w innej jednostce organizacyjnej,

3. przeniesienia na niższe stanowisko służbowe,

4. zawieszenia w czynnościach służbowych

- rozstrzyga się w formie decyzji.

Od decyzji organu odwoławczego przysługuje prawo do wniesienia skargi do sądu administracyjnego na zasadach określonych w ustawie z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, z późn. zm.).

Stosownie zaś do art. 219 ust. 1 i ust. 3 sprawy wynikające z podległości służbowej, dotyczące:

1. powoływania oraz mianowania na stanowiska służbowe,

2. odwoływania oraz zwalniania ze stanowisk służbowych i przenoszenia do dyspozycji,

3. nadawania stopni Służby Więziennej,

4. delegowania do czasowego pełnienia służby w innej jednostce organizacyjnej,

5. oddelegowania do wykonywania zadań służbowych poza Służbą Więzienną w kraju lub poza granicami państwa,

6. powierzenia obowiązków służbowych na innym stanowisku służbowym

- rozstrzyga się w formie rozkazu personalnego.

Rozkaz personalny jest wykonalny z dniem w nim określonym. Od rozkazu personalnego odwołanie nie przysługuje.

W art. 220 ustawy o Służbie Więziennej ustawodawca wskazał natomiast, iż spory o roszczenia ze stosunku służbowego funkcjonariuszy w sprawach niewymienionych w art. 218 ust. 1 i art. 219 ust. 1 i 2 rozpatruje sąd właściwy w sprawach z zakresu prawa pracy.

W niniejszej sprawie skarga M.W. dotyczy decyzji wydanej w sprawie zwrotu udzielonej pomocy finansowej na uzyskanie lokalu mieszkalnego. Nie ulega wątpliwości, iż pomoc finansowa na uzyskanie lokalu mieszkalnego, jak i związane z nią kwestie - a więc również jej zwrot, jest sprawą ze stosunku służbowego, dotyczy bowiem realizacji uprawnień funkcjonariusza wynikających ze stosunku służbowego.

Powyższe zagadnienie nie zostało wymienione ani w art. 218 cytowanej ustawy, w którym zostały wskazane sprawy podlegające kognicji sądu administracyjnego, ani też w art. 219 zawierającym katalog spraw niedpodlegających kontroli sądów administracyjnych i powszechnych. Stąd też stosownie do art. 220 ustawy o Służbie Więziennej należy uznać, iż sprawa dotycząca zwrotu udzielonej pomocy finansowej na uzyskanie lokalu mieszkalnego w Służbie Więziennej została objęta kognicją sądu powszechnego.

Biorąc powyższe pod uwagę Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji.