Postanowienie z dnia 2011-07-27 sygn. III SA/Gl 1040/11

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Gliwicach Leszek Wolny po rozpoznaniu w dniu 27 lipca 2011 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi M.B. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług (zabezpieczenie na majątku podatnika) w kwestii wniosku o przyznanie skarżącej prawa pomocy w zakresie obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych postanawia: odmówić przyznania prawa pomocy.

Uzasadnienie

Wraz ze skargą na powyższa decyzję, skarżąca złożyła wniosek o prawo pomocy na urzędowym formularzu PPF, obejmujący żądanie zwolnienia od kosztów sądowych.

W uzasadnieniu wniosku skarżący stwierdziła, że środki pieniężne zdeponowane na jej rachunku bankowym zostały zablokowane na łączną sumę 90.925 zł. Kwota ta stanowi sumę zabezpieczeń zobowiązań względem Dyrektora Izby Skarbowej w K. Fakt ten spowodował obciążenia płynności finansowej działalności gospodarczej prowadzonej przez skarżącą. W efekcie dochody uległy obniżeniu, natomiast wydatki nie zmalały.

Skarżącą pozostaje we wspólnym gospodarstwie ze swoim mężem M.C. oraz dwiema córkami: P.(4 lata) oraz W. (11 lat).

Na majątek wspólny skarżącej i jej męża składa się: dom o powierzchni [...] m2, mieszkanie o powierzchni [...] m2, oraz garaż ([...] m2). Ponadto, na bieżącym rachunku oszczędnościowo – rozliczeniowym i lokacie znajduje się kwota 5.945,74 zł.

Z oświadczenia wnioskodawcy wynika, że jej średni dochód miesięczny (w ciągu ostatnich 3 miesięcy) zamyka się w kwocie 23.000 zł brutto. Wynagrodzenie męża strony wynosi natomiast 4.767,67 zł (na podstawie umowy o pracę). Tak więc łączny dochód w gospodarstwie domowym skarżącej wynosi 27.767 zł.

Mając powyższe na uwadze, zważono, co następuje.

Stosownie do art. 243 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) – zwanej dalej P.p.s.a. – stronie na jej wniosek może być przyznane prawo pomocy. Z kolei zgodnie z art. 245 § 1 P.p.s.a., prawo pomocy może zostać udzielone w zakresie częściowym lub całkowitym. Prawo pomocy w zakresie całkowitym obejmuje zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego (art. 245 § 2 P.p.s.a.).

Natomiast prawo pomocy w zakresie częściowym obejmuje zwolnienie tylko od opłat sądowych w całości lub części (...) lub obejmuje ustanowienie fachowego pełnomocnika w osobie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego (art. 245 § 3 P.p.s.a.).

Na wstępie należy zaznaczyć, że M.B. składając wniosek o prawo pomocy zażądała przyznania prawa pomocy w zakresie częściowym, tj. w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych.

Zgodnie z art. 246 § 1 pkt 2 P.p.s.a. przyznanie osobie fizycznej prawa pomocy w zakresie częściowym następuje wtedy, gdy wykaże ona, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.

W kontekście powyższej normy prawnej należy stwierdzić, że skarżąca nie spełnia przesłanek skutkujących przyznaniem jej prawa pomocy.

W tym miejscu należy podkreślić generalną zasadę, zgodnie z którą to same strony ponoszą koszty związane ze swoim udziałem w sprawie, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej (art. 199 P.p.s.a.). Prawo pomocy jest instytucją proceduralną, która tworzy wyłom od tej generalnej zasady postępowania sądowoadministracyjnego. W sytuacji, w której stronie zostanie przyznane prawo pomocy, koszty postępowania sądowego są pokrywane z budżetu państwowego. Fakt ten powoduje, że korzystanie z tej instytucji powinno mieć miejsce jedynie w wypadkach uzasadnionych szczególnymi okolicznościami, a więc wtedy, gdy wnioskodawca rzeczywiście nie posiada żadnych lub wystarczających możliwości sfinansowania kosztów postępowania.

Tymczasem, zgodnie z oświadczeniem wnioskodawcy, łączny miesięczny dochód w jej gospodarstwie domowym wynosi 27.767,67 zł (z czego dochód z prowadzonej przez nią działalności gospodarczej zamyka się w kwocie około 23.000 zł). Już w tym miejscu należy stwierdzić, że jest to dochód, który ewidentnie przekracza średni, standardowy dochód osiągany obecnie w Polsce, w przeciętnym wspólnym gospodarstwie domowym.

Strona skarżąca jest osobą majętną, jej stan majątkowy jest co najmniej zadowalający. Razem z mężem jest ona właścicielką mieszkania, domu jednorodzinnego, garażu, posiada również oszczędności pieniężne.

Strona skarżąca wniosła łącznie sześć skarg na decyzje, których przedmiotem jest dokonanie zabezpieczenia na majątku strony (podatnika) zobowiązań podatkowych w podatku od towarów i usług (III SA/Gl 1040 – 1045/11).

Wpis sądowy od skargi w tego typu sprawie wynosi 500 zł. Wynika to z regulacji zawartej w § 2 ust. 3 pkt 12 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 221, poz. 2193 ze zmianami).

W tym stanie rzeczy, łączny wpis sądowy od tych sześciu skarg wyniesie 3.000 zł. Jest to kwota, którą skarżąca powinna uiścić bez problemu, bez konieczności dokonywania jakichkolwiek cięć, czy też ograniczeń w budżecie domowym. W ocenie rozpoznającego wniosek, uiszczenie takiej sumarycznej kwoty łącznej wpisu sądowego od sześciu skarg w żadnym wypadku nie powinno pociągnąć dla wnioskodawcy uszczerbku utrzymania koniecznego dla niej samej i jej rodziny.

Mając powyższe na uwadze, postanowiono jak w sentencji, działając na podstawie art. 258 § 1 i § 2 pkt 7 P.p.s.a. w związku z art. 246 § 1 pkt 2 P.p.s.a.