Wyrok z dnia 2011-08-02 sygn. II GSK 763/10

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Anna Robotowska Sędzia NSA Urszula Raczkiewicz Sędzia NSA Janusz Zajda (spr.) Protokolant Michał Sikora po rozpoznaniu w dniu 27 lipca 2011 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej T. PL Spółki z o.o. w C. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 8 marca 2010 r.; sygn. akt VI SA/Wa 2119/09 w sprawie ze skargi T. PL Spółki z o.o. w C. na decyzję Ministra Finansów z dnia [...] października 2009 r.; [...] w przedmiocie polecenia usunięcia nieprawidłowości polegających na przyjmowaniu zakładów wzajemnych bukmacherskich na wyniki gier liczbowych 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od T. PL Spółki z o.o. w C. na rzecz Ministra Finansów kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. wyrokiem z 8 marca 2010 r., sygn. akt VI SA/Wa 2119/09 oddalił skargę T. Sp. z o.o. w C. na decyzję Ministra Finansów z [...] października 2009 r., nr [...] w przedmiocie polecenia usunięcia nieprawidłowości polegających na przyjmowaniu zakładów wzajemnych bukmacherskich na wyniki gier liczbowych.

Sąd orzekał w następującym stanie sprawy:

Decyzją z [...] października 2009 r. Minister Finansów utrzymał w mocy własną decyzję z 30 lipca 2009 r., na mocy której polecił T. Sp. z o.o. usunięcie w terminie 14 dni od dnia doręczenia decyzji nieprawidłowości stwierdzonych w protokole kontroli z 1 czerwca 2009 r. Nieprawidłowości te polegały na naruszeniu art. 3 w zw. z art. 2 pkt 2 ustawy z 29 lipca 1992 r. o grach i zakładach wzajemnych (t.j. Dz.U. z 2004 r. nr 4, poz. 27 ze zm.; dalej: ustawa o grach), poprzez przyjmowanie w punkcie przyjmowania zakładów wzajemnych w D. zakładów wzajemnych bukmacherskich na wyniki gier liczbowych.

W uzasadnieniu decyzji Minister podkreślił, że z treści art. 2 ust. 2 ustawy o grach wynika, iż zakładami wzajemnymi są zakłady o wygrane pieniężne, polegające na odgadywaniu zaistnienia różnych zdarzeń, w których uczestnicy wpłacają stawki, a wysokość wygranych zależy od umówionego stosunku wpłaty do wygranej. Natomiast grami losowymi, zgodnie z art. 2 ust. 1 cyt. ustawy, są gry o wygrane pieniężne lub rzeczowe, których wynik zależy od przypadku, a warunki gry są określone w regulaminie. Do tego typu gier zaliczane są gry liczbowe, w których wygraną uzyskuje się przez prawidłowe wytypowanie liczb, znaków lub innych wyróżników, a wysokość wygranych zależy od łącznej kwoty wpłaconych stawek.

Zakwestionowany przez organ mechanizm zawierania zakładów bukmacherskich na wyniki gier liczbowych polega na typowaniu liczb, które zostaną wylosowane w poszczególnych grach liczbowych, w grach, w których wynik zależy od przypadku, a urządzanych przez spółkę wykonującą monopol Państwa w zakresie gier liczbowych. Zatem, aby możliwe było urządzanie przedmiotowych zakładów, uprzednio musi odbyć się sama gra liczbowa prowadzona przez Totalizator Sportowy Sp. z o.o. Bez losowania wyników tych gier urządzane przez skarżącą zakłady wzajemne bukmacherskie byłyby bezprzedmiotowe. Wynik, stanowiący podstawę wypłaty wygranej, jest bezpośrednim następstwem uprzedniego losowania gier liczbowych. Udział w takim zakładzie nie polega na odgadywaniu zaistnienia różnych zdarzeń, a na odgadywaniu zestawu liczb, które zostaną wylosowane przez maszynę losującą w trakcie losowania wyników określonej gry liczbowej.

W ocenie organu, takie zakłady wkraczają w sferę gier liczbowych do których zastosowanie ma przepis art. 4 ust. 1 i 2 ustawy o grach, ustanawiający monopol państwa w zakresie gier liczbowych.

Powołując się na orzecznictwo sądów administracyjnych doprecyzowujące pojęcie gier losowych i zakładów wzajemnych organ podzielił pogląd, że wynik gry losowej ustalony jest w wyniku losowania, na który uczestnik nie ma żadnego wpływu, natomiast wynik zakładu wzajemnego bukmacherskiego zależy od zaistnienia zdarzeń, które uczestnik mógł przewidzieć. Zależność wyniku w przypadku gier liczbowych zależy zatem od przypadku, a przy zakładach wzajemnych wynik nie zależy tylko i wyłącznie od przypadku.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. oddalając skargę, w której skarżąca Spółka zarzuciła naruszenie art. 3 w zw. z art. 2 ust. 2 pkt 2 ustawy o grach oraz art. 4 ust. 1 i 2 i art. 2 ust. 1 pkt 1 powoływanej ustawy stwierdził, że zakład wzajemny w rozumieniu art. 2 ust. 2 nie jest tożsamy z grą losową oraz, że nie jest dopuszczalne oferowanie zakładów wzajemnych w oparciu o gry liczbowe. Przytaczając treść art. 2 ust. 1 i 2 ustawy wskazał, że istotą zakładu bukmacherskiego jest odgadywanie zaistnienia różnych zdarzeń, których wynik zależy nie od przypadku, lecz innych elementów jak np.: znajomość sytuacji politycznej, sportu itd. Brak znajomości wyżej wymienionych dziedzin nie wyklucza możliwości wzięcia udziału w zakładzie, jednak stwarza większe prawdopodobieństwo wytypowania rezultatu. To odróżnia w ocenie Sądu zakłady wzajemne od gier losowych, gdzie ewentualna wygrana zależy jedynie od przypadku. Samo już zatytułowanie ustawy regulującej tę materię, jako "ustawy o grach losowych i zakładach wzajemnych" daje wyraz rozróżnieniu tych dwóch rodzajów gier hazardowych. Sąd podzielił stanowisko wyrażone w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 25 września 2006 r., sygn. akt VI SA/Wa 1000/06, w którym wyrażono pogląd, że dla uznania gry za losową nie ma znaczenia fakt, iż wybór wygrywających liczb jest dokonywany za pomocą algorytmu. Uczestnicy w chwili typowania swoich liczb nie mogą bowiem znać programu i liczb wygrywających. Z punktu widzenia uczestnika gra sprowadza się do próby przewidzenia, jakie liczby mogą być wybrane przez komputer w wyniku nieznanej mu procedury wyboru liczb.

Sąd pierwszej instancji stwierdził, że mechanizm zawierania zakładów bukmacherskich na wyniki gier liczbowych polega na typowaniu liczb, które zostaną wylosowane w poszczególnych grach liczbowych. Wobec tego, aby możliwe było urządzanie przedmiotowych zakładów uprzednio musi odbyć się sama gra liczbowa. Wynik stanowiący podstawę wypłaty wygranej jest bezpośrednim następstwem uprzedniego losowania gier liczbowych. To losowanie nie mogło być przeprowadzane przez skarżącą, gdyż ustawa wprowadza monopol państwowy na prowadzenie gier liczbowych. Zakłady wzajemne nie polegały w tym przypadku na odgadywaniu zaistnienia różnych zdarzeń, lecz na odgadywaniu zestawu liczb, które miały zostać wylosowane przez maszynę losującą.

W konkluzji Sąd stwierdził, że zakłady oferowane przez skarżącą, zakwestionowane w zaskarżonej decyzji, stanowiły w istocie niedopuszczalną, bo wykraczającą poza zakres posiadanego przez nią zezwolenia na urządzanie i prowadzenie działalności bukmacherskiej - grę liczbową. Zezwolenie takie nie mogło być skarżącej udzielone z uwagi na istniejący monopol państwowy, wprowadzony art. 4 ust. 1 ustawy o grach.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku złożyła T. Sp. z o.o. w C. Wniosła o uchylenie wyroku w całości i rozpoznanie skargi oraz o zasądzenie na rzecz skarżącej kosztów postępowania.

Na podstawie art. 174 pkt 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.; dalej: p.p.s.a.) zarzuciła wyrokowi naruszenie przepisów prawa materialnego:

1. przez błędną wykładnię art. 2 ust. 2 pkt 2 ustawy o grach poprzez uznanie, że nie jest dopuszczalne przyjmowanie zakładów wzajemnych - bukmacherskich na wyniki gier liczbowych;

2. przez błędną wykładnię art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy o grach poprzez uznanie, że przyjmując zakłady wzajemne - bukmacherskie na wyniki gier liczbowych skarżąca prowadziła działalność w zakresie gier liczbowych;

3. przez niewłaściwe zastosowanie art. 4 ust. 1 i 2 ustawy o grach poprzez uznanie, że przyjmowanie przez skarżącą zakładów wzajemnych - bukmacherskich na wyniki gier liczbowych narusza monopol państwowy w zakresie tych gier.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej Spółka stwierdziła, że organizowane przez nią zakłady bukmacherskie na wyniki gier liczbowych spełniały wszystkie ustawowe warunki zakładu wzajemnego określone w art. 2 ust. 2 pkt 2 ustawy o grach, a mianowicie: uczestnicy zakładu wpłacali stawki; wysokość wygranej zależała od umówionego pomiędzy przyjmującym zakład a wpłacającym stawkę stosunku wypłaty do wygranej; przedmiot zakładu dotyczył odgadnięcia zaistnienia różnych zdarzeń. Podniosła, że Sąd błędnie uznał, iż zasadniczą różnicą pomiędzy grą losową a zakładem wzajemnym jest kwestia i stopień przypadkowości.

Sąd błędnie wykluczył z katalogu "zdarzeń" wskazanych w powyższym przepisie zdarzenie, polegające na urządzaniu gier liczbowych przez podmiot do tego uprawniony i możliwość wykorzystania takiego zdarzenia przez skarżącą. Zdaniem Spółki, "zdarzeniem" jest każdy przejaw działania lub zjawisko kwantyfikujące w sobie ryzyko, niewiadoma oraz przypadek w ramach efektu takiego działania lub zjawiska, nadające się wg podmiotu urządzającego zakłady bukmacherskie do oferowania uczestnikom stosownego, konkretnego zakładu wzajemnego.

Skarżąca nie zgodziła się z tezą Sądu wykluczającą istnienie przypadku, jako cechy właściwej dla zakładu wzajemnego, występującego jedynie w przypadku gry losowej. Wskazała na doktrynę prawa cywilnego, według której umowa gry i zakładu wzajemnego są zaliczane do kategorii tzw. "czynności prawnych losowych", charakteryzujących się istnieniem świadczenia zależnym od przypadku. Użyte w przepisie art. 2 ust. 2 ustawy o grach słowo definiujące zakład wzajemny - "odgaduje", świadczy o losowym charakterze umowy zakładu wzajemnego. O braku losowości (niewiadomej) w przypadku zakładu wzajemnego można mówić jedynie w stosunku do wysokości możliwej wygranej, która jest z góry znana uczestnikowi zakładu. To jednak nie powoduje, że cała umowa zakładu wzajemnego traci charakter umowy losowej.

Zdaniem skarżącej nie można uznać za niedopuszczalną, jak w rozpoznawanej sprawie uczynił to Minister Finansów oraz WSA w W., możliwości zawierania zakładów na wyniki innej gry, prowadzonej przez inne podmioty.

W ocenie autora skargi kasacyjnej prawidłowość powyższej argumentacji potwierdzają również przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z 3 czerwca 2003 r. w sprawie warunków urządzania gier i zakładów wzajemnych (Dz.U. Nr 102, poz. 946 ze zm.). W przepisie § 4 ust. 5 tego aktu prawnego przewidziano zakaz korzystania z pomocy urządzeń, osób lub narzędzi, mogących wpłynąć na "nieprzypadkowość wyniku gry".

Kasator stwierdził, że w grze liczbowej lub w jakiejkolwiek grze losowej element przypadkowości jest znacząco większy niż w przypadku zakładów wzajemnych, jednakże i w przypadku takich gier można założyć element wiedzy - np. znajomość rachunku prawdopodobieństwa. Natomiast w zakładach wzajemnych element wiedzy może być bardziej znaczący, ale nic nie przeszkadza osiągnąć korzystnego efektu metodą "chybił trafił".

Podkreślił, że ustawodawca nie zawarł w definicji zakładu wzajemnego katalogu zdarzeń, które mogą być przedmiotem zakładu, nie określił także, od jakich okoliczności ma zależeć zaistnienie zdarzeń będących przedmiotem zakładu. Wobec tego należy uznać wszelkie próby ograniczenia możliwości zawierania zakładów - wbrew literalnemu brzmieniu ustawy o grach - za sprzeczne z konstytucyjną zasadą swobody działalności gospodarczej. Kasator wskazał, że ograniczenia takie należałoby wprowadzić w ustawie, a nie w uznaniowej decyzji Ministra Finansów, która została wydana w rozpoznawanej sprawie.

Minister Finansów posiada legitymację do ustalenia, czy dana gra czy zakład podlega ustawie o grach i zakładach wzajemnych, jednakże nie jest on uprawniony do tworzenia nowych kategorii gier losowych i zakładów wzajemnych. Wobec tego, zdaniem wnoszącego skargę kasacyjną, skoro Sąd podnosi, że przyjmowanie zakładów bukmacherskich na wynik gier liczbowych nie odpowiada ustawowej definicji zakładu wzajemnego, to może oznaczać, że przyjmowane przez Spółkę zakłady nie podlegały przepisom ustawy o grach, gdyż nie były one zakładami wzajemnymi w rozumieniu tej ustawy. Przyjęcie zatem stanowiska, że nie jest dopuszczalne przyjmowanie zakładów bukmacherskich na wyniki gier liczbowych, nie skutkuje automatycznie uznaniem, iż jest to gra liczbowa.

Odnośnie naruszenia art. 4 ust. 1 i 2 ustawy o grach skarżąca podniosła, że zarówno Minister jak i Sąd pierwszej instancji nie wykazały, że przedmiotowe zakłady spełniały przesłanki gry liczbowej, wobec tego Spółka nie naruszyła monopolu państwa w tym zakresie. Wskazała, że wartość potencjalnej wygranej nie była uzależniona od sumy wpłaconych stawek, co zawarte jest w definicji gry liczbowej. Nie była również wykluczona możliwość przegrania organizatora gry liczbowej, która to okoliczność ma miejsce w przypadku gry liczbowej według ustawy, gdyż tylko część stawek przeznaczanych jest na wygrane.

Stwierdzenia Sądu, że zakłady wzajemne na wyniki gier liczbowych są same w sobie grą liczbową, jako że najpierw trzeba było urządzić "samą grę liczbową", nie stanowią dla kasatora argumentu, iż przedmiotowe zakłady były grą liczbową. Najpierw bowiem trzeba np. urządzić wyścigi psów, aby przyjmować zakłady wzajemne w ramach takich gonitw. Najpierw również organizator gry liczbowej musi urządzić taką grę, aby następnie organizator zakładów wzajemnych mógł urządzić zakłady wzajemne na wynik tych gier.

Kasator zarzucił ponadto wyrokowi WSA w W., że nie rozważył w sposób całościowy definicji zakładu bukmacherskiego, a w odniesieniu do definicji gry liczbowej poprzestał jedynie na stwierdzeniu, że skarżąca urządzała niedozwoloną grę liczbową bez jakiegokolwiek uzasadnienia, iż w rzeczywistości zakłady bukmacherskie na wyniki gier liczbowych posiadają cechy gry liczbowej.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Minister Finansów wniósł o jej oddalenie, podzielając w całości stanowisko wyrażone w zaskarżonym wyroku Sądu pierwszej instancji.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Podstawy skargi kasacyjnej, którymi sąd kasacyjny zgodnie z art. 183 § 1 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi jest związany, nie znajdują uzasadnienia.

Autor skargi kasacyjnej oparł środek prawny na zarzucie błędnej wykładni i niewłaściwego zastosowania prawa materialnego.

Uzasadniając zarzut naruszenia art. 2 ust. 2 pkt 2 ustawy o grach szczególną uwagę zwrócił na sformułowaną w tym przepisie przesłankę istnienia zakładu wzajemnego polegającą na odgadywaniu "zaistnienia różnych zdarzeń", a także odróżniającym grę losową od zakładu wzajemnego kryterium "losowości".

Zgodnie z treścią przepisu art. 2 ust. 2 ustawy o grach zakładami wzajemnymi są zakłady o wygrane pieniężne polegające na odgadywaniu:

1/ wyników sportowego współzawodnictwa ludzi lub zwierząt, w których uczestnicy wpłacają stawki, a wysokość wygranej zależy od łącznej kwoty wpłaconych stawek - totalizatory;

2/ zaistnienia różnych zdarzeń, w których uczestnicy wpłacają stawki, a wysokość wygranych zależy od umówionego, pomiędzy przyjmującym zakład a wpłacającym stawkę, stosunku wpłaty do wygranej - bukmacherstwo.

Naczelny Sąd Administracyjny podziela stanowisko wyrażone przez Sąd pierwszej instancji, że urządzane przez Spółkę zakłady na wyniki gier liczbowych nie spełniały warunków zakładu wzajemnego w rozumieniu art. 2 ust. 2 ustawy o grach losowych i zakładach wzajemnych, a w istocie były grą losową (liczbową), już choćby z tej przyczyny, że udział w grze nie polegał na odgadywaniu zaistnienia różnych zdarzeń, a na odgadywaniu zestawu liczb mających zostać wylosowanymi przez maszynę w trakcie losowania wyników określonej gry liczbowej, na które uczestnik gry nie miał żadnego wpływu.

Podstawowym elementem gry losowej - liczbowej (art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy o grach) jest właśnie wytypowanie liczb, których wylosowanie zależy od przypadku.

Skoro ustawodawca dokonał istotnego rozróżnienia pomiędzy grami losowymi i zakładami wzajemnymi, odmiennie regulując w szeregu przepisach ustawy o grach losowych obie te instytucje hazardu, to przy ocenie przez właściwy organ, z jakim rodzajem hazardu ma on do czynienia niezbędne jest rozważenie zasadniczej kwestii, czy jego wynik ustalany jest w drodze losowania, na które uczestnik gry nie ma żadnego wpływu (przypadku, który z założenia jest poza zasięgiem wpływów gracza), czy też od zaistnienia zdarzenia, które uczestnik zakładu w większym lub mniejszym stopniu mógł przewidzieć. (por. m.in. wyrok NSA z 10 02 1999 r., II SA 1826/98; wyrok WSA z 4 03 2010 r., VI SA/Wa 2192/09)

Treść przepisu art. 2 ust. 1 i ust. 2 ustawy o grach przeczy takiej jego wykładni, zgodnie z którą nie da się odróżnić gier losowych od zakładów wzajemnych oraz przeczy takiej jego wykładni, zgodnie z którą norma ta zawiera zamknięty katalog gier losowych. Gdyby bowiem wymienione w nim enumeratywnie gry losowe były jedynymi o takim charakterze, to całkowicie zbędne byłoby dookreślenie cech tego typu gier przez wskazanie, że grami losowymi są gry o wygrane pieniężne lub rzeczowe, których wynik - w szczególności - zależy od przypadku, a warunki gry określa regulamin.

Bezprzedmiotowe byłoby też przyznane w art. 2 ust. 3 ustawy o grach uprawnienie Ministra do spraw finansów publicznych do rozstrzygania w drodze decyzji, która gra jest grą losową. Zwrócenia uwagi wymaga przy tym, że uprawnienie to obejmuje ocenę, czy gra losowa posiada cechy wymienione w ust. 1, a nie czy należy do katalogu w nim zawartego. Przyjąć więc należy, że każda gra o wygrane pieniężne lub rzeczowe, określona regulaminem a wprost wymieniona w omawianym przepisie, jest grą losową. Nie jest to jednak katalog zamknięty, bowiem uprawniony organ może decyzją rozstrzygnąć, że także gra spoza zawartego w art. 2 ust.1 katalogu jest taką grą, jeżeli spełnia wskazane w nim warunki.

Należy zwrócić uwagę, że według pierwotnego brzmienia art. 2 ust. 1 ustawy o grach jednym z warunków uznania gry za losową była zależność od przypadku wyłącznie co do wyniku gry. Z dniem 23 listopada 2000 r. - na mocy art. 1 ustawy z 26 maja 2000 r. o zmianie ustawy o grach i zakładach wzajemnych oraz o zmianie innych ustaw (Dz.U. Nr 70, poz. 816) - art. 2 ust. 1 ustawy o grach i zakładach wzajemnych otrzymał na wstępie nowe brzmienie. Zgodnie z nim warunek "przypadku" - jaki wystąpić musi w grze losowej - jedynie "w szczególności", a zatem nie "wyłącznie", dotyczyć musi wyniku gry.

Powyższe świadczy o tym, że - dla przyjęcia, iż gra ma charakter gry losowej - także inne niż wynik elementy gry, np. dobór uczestników, zależeć mogą od przypadku. (v. wyrok NSA z 5 07 2007 r., II GSK 87/07)

O prawidłowym zastosowaniu normy prawa materialnego decyduje nie tylko jego właściwa wykładnia, ale i to czy abstrakcyjny stan faktyczny w niej zawarty odpowiada rzeczywistemu stanowi faktycznemu konkretnej sprawy.

W rozpatrywanym przypadku Wojewódzki Sąd Administracyjny za prawidłowe uznał ustalenie przez organ administracyjny, że gra proponowana przez spółkę T. jest grą o wygrane pieniężne a jej warunki określa regulamin. Mechanizm gry polega na typowaniu liczb, które zostaną wylosowane w poszczególnych grach liczbowych prowadzonych przez Totalizator Sportowy sp. z o.o. Wynik tej gry zależny jest więc od gry liczbowej, której z kolei wynik zależny jest od przypadku.

Ponieważ w przypadku zawierania kwestionowanego zakładu wzajemnego jego mechanizm nie polegał na odgadywaniu zaistnienia różnych zdarzeń, a na odgadywaniu zestawu liczb, które zostaną wylosowane przez maszynę w trakcie losowania określonej gry liczbowej, to wynik takiej gry zależał tylko i wyłącznie od przypadku. Wobec tego, skoro zasadnie Sąd pierwszej instancji stwierdził, że w zakładach wzajemnych typowanie zdarzeń może być oparte na wiedzy, sondażach, prognozach i innych elementach, to przedmiotowy zakład wzajemny nie spełniał warunku określonego w art. 2 ust. 2 ustawy o grach. Jednocześnie trafnym jest stanowisko, że uczestnicy zakwestionowanych w sprawie zakładów w chwili typowania ich wyników nie wykorzystywali swojej wiedzy, doświadczenia, obserwacji w celu odgadnięcia wygrywających liczb. Było to wybór dokonywany losowo, czyli omawiany zakład nie mógł być zakładem wzajemnym a wypełniał przesłanki gry losowej.

Zdaniem autora skargi kasacyjnej Sąd pierwszej instancji stwierdził, że o liczbowym charakterze zorganizowanych zakładów bukmacherskich przesądza okoliczność, że najpierw trzeba było urządzić grę liczbową. Stwierdzenie takie nie znalazło się w uzasadnieniu wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, który jedynie opisał mechanizm zakwestionowanego zakładu. Nie twierdził, że przesądzające o charakterze zakwestionowanego zakładu jest to, że wcześniej była urządzona gra liczbowa. O tym, iż tak należało zakwalifikować ten zakład wskazywały powyżej wskazane okoliczności.

Wobec powyższego skoro w rozpoznawanej sprawie prawidłowo Sąd uznał, że skarżąca prowadziła grę liczbową, to Spółka naruszyła również art. 4 ust. 1 i 2 ustawy o grach, zgodnie z którym prowadzenie działalności w zakresie gier liczbowych stanowi monopol Państwa.

Ustawa o grach i zakładach wzajemnych jest wyrazem ograniczenia sformułowanej w Konstytucji RP zasady swobody oraz wolności prowadzenia działalności gospodarczej, poprzez możliwość urządzania gier, ze względu na konieczność ograniczenia negatywnych, uzależniających skutków hazardu. Przepis art. 22 Konstytucji przewiduje jednak możliwość ograniczenia wolności działalności gospodarczej w drodze ustawy, ze względu na ważny interes publiczny. Ma to miejsce m.in. w zakresie gier liczbowych.

Mając na uwadze, że nie miało miejsca naruszenie powołanych w skardze kasacyjnej przepisów, a także brak jest podstaw, które Naczelny Sąd Administracyjny obowiązany jest wziąć pod uwagę z urzędu, skarga kasacyjna podlegała oddaleniu na podstawie art. 184 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

O kosztach postępowania orzeczono stosownie do art. 204 pkt 1 p.p.s.a. w związku z § 14 ust. 2 pkt 2 lit. c/ rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielanej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.).