Postanowienie z dnia 2007-01-04 sygn. V CZ 110/06

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania Pokaż dokument źródłowy

Sygn. akt V CZ 110/06

POSTANOWIENIE

Dnia 4 stycznia 2007 r. Sąd Najwyższy w składzie :

SSN Henryk Pietrzkowski (przewodniczący)

SSN Teresa Bielska-Sobkowicz

SSN Krzysztof Pietrzykowski (sprawozdawca)

w sprawie z powództwa A. F.

przeciwko Miejskiemu Zarządowi Budynków Sp. z o.o. w W. i Gminie

W.

o zapłatę i rentę,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej

w dniu 4 stycznia 2007 r.,

zażalenia powódki na postanowienie Sądu Apelacyjnego […]

z dnia 25 września 2006 r.,

oddala zażalenie.

Uzasadnienie

Sąd Apelacyjny postanowieniem z dnia 25 września 2006 r., odrzucił skargę kasacyjną powódki od wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 23 maja 2006 r. W uzasadnieniu stwierdził, że stosownie do art. 398⁴ § 2 k.p.c. skarga kasacyjna powinna czynić zadość wymaganiom przewidzianym dla pisma procesowego, ponadto należy dołączyć do niej dwa odpisy przeznaczone dla Prokuratora Generalnego oraz do akt Sądu Najwyższego. Ponieważ powódka załączyła do skargi kasacyjnej wyłącznie dwa jej odpisy (art. 128 k.p.c.), wezwano ją do złożenia dalszych dwóch odpisów. Mimo upływu tygodniowego terminu braki formalne skargi kasacyjnej nie zostały uzupełnione.

Pełnomocnik powódki w zażaleniu na postanowienie Sądu Apelacyjnego z dnia 22 sierpnia 2006 r. wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia. W uzasadnieniu podkreślił, że błędne było przyjęcie, iż strona nie usunęła braku formalnego w rozumieniu art. 398⁶ § 1 k.p.c. W dniu 23 sierpnia 2006 r. pełnomocnik z urzędu powódki sporządził skargę kasacyjną, załączając odpowiednią liczbę załączników, które następnie listem poleconym w dniu 26 sierpnia 2006 r. przesłał za pośrednictwem urzędu pocztowego do Sądu Apelacyjnego. Pełnomocnik stwierdził, że przygotował odpowiednią liczbę załączników, mając na względzie bezsporny fakt, iż po stronie pozwanej w niniejszym postępowaniu występują dwa podmioty, co powoduje konieczność (niezależnie od art. 398⁴ § 2 k.p.c.) załączenia dodatkowej liczby odpisów skargi. Wykonując wezwanie Sądu z dnia 30 sierpnia 2006 r., doręczone w dniu 5 września 2006 r., uzupełniwszy brak formalny skargi, polegający na uiszczeniu wpisu sądowego w kwocie 30 zł oraz zachowując termin ustawowy siedmiu dni, pismem z dnia 11 września 2006 r. pełnomocnik poinformował Sąd Apelacyjny o dokonanej wpłacie, załączając dowód uiszczenia wpisu sądowego. Treść powoływanego wezwania Sądu z dnia 30 sierpnia 2006 r. nie wskazywała wyczerpującego katalogu braków formalnych skargi, ale zawierała taksatywnie wymienione możliwe braki formalne skargi, spośród których odręcznie, linią przerywaną, zostały przekreślone braki, których uzupełniać nie należało. Mając

świadomość, iż brak wymieniony w pkt d) nie dotyczy sporządzonej skargi, z uwagi na istniejące przekonanie o wcześniejszym wysłaniu wymaganej liczby odpisów, pełnomocnik w sposób błędny odczytał treść powyższego wezwania, uznając, iż jedyny brak formalny, który powinien być usunięty, dotyczy uiszczenia opłaty podstawowej w kwocie 30 zł, co też pełnomocnik uczynił. Gdyby istniała po stronie pełnomocnika świadomość, iż konieczne jest dołączenie również brakującej liczby odpisów skargi, z pewnością brak ten zostałby przez niego uzupełniony przez załączenie odpisów skargi do pisma z dnia 11 września 2006 r.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje.

Podniesiony w zażaleniu zarzut błędnego przyjęcia przez Sąd Apelacyjny, iż strona nie usunęła braku formalnego w rozumieniu art. 398⁶ § 1 k.p.c., jest nie tylko oczywiście nietrafny, ale ponadto niezrozumiały, skoro pełnomocnik powódki sam przyznaje, że się pomylił, działając w błędnym przekonaniu, iż złożył właściwą liczbę odpisów skargi kasacyjnej. Dlatego, skoro pełnomocnik powódki, mimo wezwania go przez Sąd Apelacyjny (art. 398⁶ § 1 k.p.c.), nie złożył brakujących odpisów skargi przeznaczonych do akt Sądu Najwyższego i dla Prokuratora Generalnego (art. 398⁴ § 2 k.p.c.), skarga kasacyjna podlegała odrzuceniu (art. 398⁶ § 2 k.p.c.)

Zażalenie podlegało więc oddaleniu na podstawie art. 398¹⁴ k.p.c. w zw. z art. 394¹ § 1 i 3 k.p.c.