Postanowienie z dnia 2011-10-18 sygn. II SO/Bk 18/11

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Dnia 18 października 2011 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Grażyna Gryglaszewska (spr.), po rozpoznaniu w dniu 18 października 2011 roku na posiedzeniu niejawnym sprawy z wniosku B. I.P. Sp. zo. o. w W. o wymierzenie grzywny Dyrektorowi Szkoły Policealnej dla Dorosłych w B.- Panu J. P. w związku z nieprzekazaniem do sądu w terminie skargi na bezczynność organu w przedmiocie informacji publicznej p o s t a n a w i a: I. Wymierzyć Dyrektorowi Szkoły Policealnej dla Dorosłych w B.- Panu J. P. grzywnę w wysokości 500 złotych (pięćset złotych) na rzecz Skarbu Państwa. II. Odrzucić skargę w pozostałej części. III. Zasądzić od Dyrektora Szkoły Policealnej dla Dorosłych w B.- Pana J. P. na rzecz B. I. P. Sp.zo.o. w W. kwotę 100 złotych (sto złotych) tytułem poniesionych przez niego kosztów sądowych.

Uzasadnienie

Wnioskiem z dnia 9 sierpnia 2011 r. Prezes Zarządu B. I. P. Sp.z o. o. w W. -Pan T. J. zażądał nałożenia grzywny w trybie art. 55 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153 poz. 1270), zwanej dalej w skrócie: "p.p.s.a." na kierownika jednostki (dyrektora) prowadzącego Szkołę Policealną dla Dorosłych w B.- Pana J. P., w związku z nieprzekazaniem skargi na bezczynność tego organu w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej. Dodatkowo strona skarżąca wniosła o ukaranie kierownika jednostki zgodnie z treścią art. 23 ustawy z 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112 poz. 1198), zwanej w skrócie: "u.d.i.p." oraz

o zasądzenie od bezczynnego organu, na jej rzecz kosztów postępowania.

W uzasadnieniu strona skarżąca podniosła, że 27 grudnia 2010 r. złożyła drogą elektroniczną- wniosek o udostępnienie informacji publicznej do Szkoły Policealnej dla Dorosłych w B. W ocenie Skarżącego odpowiedź organu

z dnia 5 stycznia 2011 r. nie jest ani udostępnieniem informacji publicznej, ani odmową w formie decyzji administracyjnej. W ocenie Skarżącego ww. szkoła policealna posiada uprawnienia szkoły publicznej, co potwierdzają władze szkoły na swojej stronie internetowej www.spo.edu.pl, dlatego też organ jest podmiotem wykonującym zadania publiczne, o którym mowa w art. 4 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p.

W związku z tym, że wniosek został zignorowany 15 lipca 2011 r. strona skarżąca, za pośrednictwem bezczynnego organu, wniosła skargę na bezczynność do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku. W ocenie Skarżącego termin na przekazanie skargi na bezczynność w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej upłynął 2 sierpnia 2011 r. W dniu 9 sierpnia 2011 r. ustalono telefonicznie w Wydziale Informacji Sądowej w WSA w Białymstoku, że skargi nie przekazano.

W odpowiedzi na wniosek Dyrektor Policealnej Szkoły dla Dorosłych

w B. wniósł o jego oddalenie, ewentualnie odrzucenie na podstawie art. 58

§ 1 pkt 1 i § 3 p.p.s.a. Uzasadniając swoje stanowisko ww. powołał się na art. 4 u.d.i.p. ,z którego wywiódł, że przykładowe wyliczenie podmiotów zobowiązanych do udzielenia informacji publicznej poprzedzone jest ogólnym wyrażeniem, że są to "władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne". Powyższe oznacza, że w każdym przypadku należy badać, czy dany podmiot mieści się

w ogólnym pojęciu władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne. W ocenie Dyrektora, Szkoła Policealna dla Dorosłych w B. nie jest jednym z podmiotów, o którym mowa w art. 4 u.d.i.p. Zdaniem kierownika jednostki zgodnie z art. 5 ustawy z 7 września 1991 r. o systemie oświaty (tekst jedn. Dz.U. z 2004 r. Nr 256, poz.2572 ze zm.) szkoła może być szkoła publiczną lub niepubliczną. Istotną cecha odróżniającą szkołę niepubliczną od publicznej jest to, że pierwsza z wymienionych jest tworzona w interesie osób prywatnych, nie zaś ogółu oraz, ze ma węższy zakres standardów w zakresie kształcenia, opieki, itp. Uzyskanie zaś przez szkołę niepubliczną uprawnień szkoły publicznej nie czyni z niej podmiotu wykonującego zadania publiczne w rozumieniu przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej. Odnosząc się zaś do wniosku o ukaranie na podstawie

art. 23 u.d.i.p. Dyrektor stwierdził, że przedmiotowy wniosek nie może stanowić przedmiotu rozpoznania sądu administracyjnego, gdyż orzekanie w przedmiocie odpowiedzialności karnej za występek należy do właściwości sądów powszechnych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Wniosek okazał się zasadny.

Jak wynika z treści art. 54 § 1 p.p.s.a., skargę do sądu należy złożyć za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi.

Z kolei art. 21 u.d.i.p. wskazuje, iż przekazanie akt organu i odpowiedzi na skargę powinno nastąpić w terminie 15 dni od dnia otrzymania skargi.

Istotną kwestią wymagającą rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie była ocena czy J. P., prowadzący Szkołę Policealna dla Dorosłych w B., był podmiotem zobowiązanym do udzielenia informacji publicznej.

Stosownie do art. 1 ust. 1 u.d.i.p. każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną i w związku z tym podlega udostępnieniu na zasadach

i w trybie określonym tą ustawą. Z kolei art. 4 ust. 1 tejże ustawy wymienia przykładowo organy, na których spoczywa obowiązek udzielania przedmiotowych informacji. Trzeba przy tym zauważyć, iż w omawianym przepisie w pkt 5 wyraźnie jest mowa o podmiocie reprezentującym inne osoby lub jednostki organizacyjne, wykonujące zadania publiczne. Powstaje wobec tego pytanie, czy do tej kategorii zalicza się także Pan J.P. jako osoba prowadząca niepubliczną szkołę policealną.

W ocenie Sądu, strona skarżąca trafnie wskazała, że Policealna Szkoła dla Dorosłych w B. posiada uprawnienia szkoły publicznej, co władze szkoły potwierdzają na swojej stronie internetowej www.spo.edu.pl. W świetle art. 70 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz przepisów powoływanej ustawy o systemie oświaty nie ulega wątpliwości, że oświata i kształcenie stanowią wykonywanie zadań publicznych, nawet wtedy, gdy realizują je szkoły niepubliczne. Sąd podziela w tej mierze stanowisko, jakie zostało wyrażone przez Wojewódzki Sąd Administracyjny

w Gorzowie Wielkopolskim w postanowieniu z dnia 4 listopada 2010 r., sygn. akt II SO/Go 12/10, Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych, http://orzeczenia. nsa.gov.pl. Powyższy pogląd znajduje też swoje uzasadnienie w treści preambuły do wspomnianej ustawy o systemie oświaty oraz w art. 1 tejże ustawy, który wyznacza ogólne cele całego systemu oświaty. Należy zatem zwrócić uwagę, że art. 2 pkt 2

lit. c cytowanej ustawy przewiduje, iż system oświaty obejmuje m.in. szkoły ponadgimnazjalne, na które zgodnie z art. 9 ust. 1 pkt 3 lit. g powoływanej ustawy składają się niepubliczne szkoły policealne. Ponadto art. 5 ust. 1 ustawy wyraźne zaznacza, że szkoły mogą mieć charakter publiczny lub niepubliczny. Oznacza to, że zadania oświatowe, jakie stawia ustawodawca, mogą być realizowane w dwóch równoważnych, choć zarazem nietożsamych formach, organizowanych przez organy państwa bądź też inne osoby fizyczne i prawne. Powyższe rozróżnienie nie ma jednak wpływu na generalny cel, tj. wykonywanie zadania edukacji publicznej, wobec czego należy uznać, że podmioty reprezentujące szkoły niepubliczne są również zobowiązane do udzielania informacji o charakterze publicznym.

Takie zobowiązanie w stosunku do publicznych szkół nie budziło jak dotąd żadnych kontrowersji w orzecznictwie (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego

z dnia 5 listopada 2010 r., sygn. akt I OSK 1469/10, Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych, http://orzeczenia.nsa.gov.pl; postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 października 2009 roku, sygn. akt I OZ 936/09, tamże). Natomiast wymóg przekazania skargi przez osobę kierującą szkołą niepubliczną w zakresie związanym z udzielaniem informacji publicznej

zaaprobował Naczelny Sąd Administracyjny w postanowieniu z dnia 5 maja 2011 r., sygn. akt I OZ 307/11, Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych, http://orzeczenia.nsa.gov.p oraz Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku

w postanowieniu z dnia 22 października 2010 r., sygn. II SO/Gd 10/10, tamże).

Przenosząc powyższe uwagi na grunt rozpoznawanej sprawy trzeba uznać, że strona skarżąca mogła skutecznie domagać się uzyskania żądanych przez nią informacji, a J. P. jako Dyrektor Policealnej Szkoły dla Dorosłych

w B. powinien był ich jej udzielić. Będąc zatem podmiotem zobowiązanym na podstawie art. 4 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p., do jego obowiązków należało przekazanie skargi na bezczynność z dnia 15 lipca 2011 r., odebranej w dniu 18 lipca 2010 r.

(k. 10 akt sądowych) do Sądu w terminie 15 dni. Termin ten upływał z dniem

2 sierpnia 2011 r., przy czym w chwili orzekania przez Sąd przedmiotowa skarga nadal nie została przekazana.

Skoro Pan J. P. nie wykonał powyższego obowiązku, to

w przedmiotowej sprawie znalazł zastosowanie art. 55 § 1 p.p.s.a., zgodnie

z którym, w razie niezastosowania się do obowiązku przekazania skargi oraz akt

i odpowiedzi na skargę Sąd może na wniosek orzec o wymierzeniu organowi grzywny w kwocie nieprzekraczającej 10-krotności przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej. Regulacja ta ma jednocześnie charakter dyscyplinujący i represyjny, a jej cel stanowi przymuszenie podmiotu do zrealizowania ustawowego obowiązku przekazania niezbędnych dokumentów. Zgodnie z komunikatem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia

9 lutego 2011 r. w sprawie przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce narodowej

w 2010 r. (M.P. Nr 11 poz. 120), przeciętne wynagrodzenie w 2010 r. wyniosło 3.224,98 zł. Maksymalna wysokość grzywny z art. 55 § 1 p.p.s.a. wynosiła zatem 32.249,80 zł. Sąd wziąwszy pod uwagę specyfikę rozpatrywanej sprawy i wyjaśnienia złożone przez J. P. postanowił wymierzyć jemu grzywnę w dolnej granicy ustawowego zagrożenia, tj. w kwocie 500 zł. W ocenie Sądu wysokość ta czyni zadość funkcjom dyscyplinującym i represyjnym art. 55 § 1 p.p.s.a., a przy tym nie będzie stanowiła nadmiernej dolegliwości dla J. P.

Mając powyższe na uwadze Sąd na podstawie art. 55 § 1 w zw. z art. 154 § 6 p.p.s.a. orzekł, jak w pkt 1 sentencji postanowienia.

Odnosząc się natomiast do wniosku o wymierzenie kierownikowi jednostki kary, o której mowa w art. 23 u.d.i.p. podnieść należy, że przepis ten stanowi, iż kto, wbrew ciążącemu na nim obowiązkowi, nie udostępnia informacji publicznej, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku. Jest to przepis karny, penalizujący naruszenie obowiązku udostępnienia informacji publicznej. Zakres właściwości rzeczowej sądów administracyjnych nie obejmuje jednak orzekania kar za czyny zabronione, nawet wówczas, gdy zostały one spenalizowane w aktach prawnych zawierających normy prawa administracyjnego (art. 3 § 2 i 3 p.p.s.a.). Do orzekania o odpowiedzialności karnej za przestępstwa właściwe są sądy powszechne (art. 1 § 2 ustawy z dnia 27 lipca 2001r. Prawo

o ustroju sądów powszechnych ( Dz.U. Nr 98, poz. 1070 ze zm.). Z tych względów to żądanie skargi uznać należało za niedopuszczalne, co uzasadnia jej odrzucenie

w tym zakresie na mocy art. 58 § 1 pkt 1 p.p.s.a. (pkt 2 sentencji).

O zwrocie kosztów postępowania orzeczono na podstawie art. 200 i art. 205

§ 1 p.p.s.a. (pkt 3 sentencji).