Wyrok z dnia 2011-10-25 sygn. I OSK 1236/11

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Izabella Kulig-Maciszewska (spr.) Sędziowie NSA Barbara Adamiak del. WSA Mirosław Gdesz Protokolant asystent sędziego Ewa Dubiel po rozpoznaniu w dniu 25 października 2011 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej J. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 31 marca 2011 r. sygn. akt II SA/Lu 125/11 w sprawie ze skargi J. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w L. z dnia [...] grudnia 2010 r. nr [...] w przedmiocie bezzwrotnego zasiłku celowego oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 31 marca 2011 r., sygn. akt II SA/Lu 125/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie oddalił skargę J. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w L. z dnia [...] grudnia 2010 r. w przedmiocie odmowy przyznania bezzwrotnego zasiłku celowego.

Wyrok zapadł w następującym stanie faktycznym:

decyzją z dnia [...] listopada 2010 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w L., utrzymało w mocy decyzję z dnia [...] października 2010 r. Wójta J. odmawiającą przyznania bezzwrotnego zasiłku celowego w wysokości 100 000 zł z przeznaczeniem na pokrycie kosztów związanych z remontem budynku mieszkalnego, położonego w J., przy ul. [...] 22.

Kolegium wyjaśniło, że organ pierwszej instancji odmówił przyznania J. K. wnioskowanej pomocy na podstawie art. 40 ust. 2 i ust. 3 ustawy o pomocy społecznej, wskazując, iż wnioskodawca jest właścicielem mieszkania o powierzchni 60 m2 w W., przy ul. [...] 18/3, co umożliwia zaspokojenie mu potrzeb mieszkaniowych. Organ wskazał, iż świadczenia z pomocy społecznej nie mają charakteru odszkodowania i nie stanowią rekompensaty za poniesione straty w wyniku klęski żywiołowej. Pomoc ta ma umożliwić poszkodowanym zaspokojenie ich potrzeb mieszkaniowych, których nie mogą realizować wskutek szkód wyrządzonych powodzią.

Organ odwoławczy podniósł, iż decyzją z dnia [...] września 2010 r., Kolegium Odwoławcze uchyliło poprzednio wydaną decyzję organu pierwszej instancji w przedmiotowej sprawie i przekazało sprawę temu organowi do ponownego rozpatrzenia celem ustalenia miejsca zamieszkania J. K. Organ pierwszej instancji na podstawie wywiadu środowiskowego z dnia [...] października 2010 r., oświadczeń składanych przez stronę oraz oświadczenia sąsiada strony ustalił, że J. K. zamieszkuje w J., przy ul. [...] 22. Z odwołania wynika, iż strona podziela ustalenia organu pierwszej instancji w tym zakresie. Organ ustalił też, że strona jest zameldowana na pobyt stały w W. przy ul. [...] 18/3. Ze złożonego oświadczenia o stanie majątkowym wynika, że wnioskodawca jest właścicielem dwóch mieszkań: mieszkania własnościowego o powierzchni 60 m2 w Warszawie oraz mieszkania w J. o powierzchni około 250 m2. J. K. otrzymuje miesięczne wynagrodzenie w wysokości 3337,80 zł, a wynagrodzenie jego żony wynosi 1879,14 zł.

Kolegium podkreśliło, że przyznanie zasiłku celowego zależy od uznania administracyjnego organów orzekających w sprawie. Strona oprócz zalanego w wyniku powodzi domu w J. jest właścicielem drugiego mieszkania w Warszawie. Zatem, rodzina wnioskodawcy ma zabezpieczone podstawowe potrzeby bytowe w innym mieszkaniu położonym w miejscowości, w której małżonkowie pracują.

W skardze na powyższą decyzję J. K. wniósł o jej uchylenie oraz decyzji organu pierwszej instancji. Skarżący podkreślił, iż oparcie decyzji administracyjnej uznaniu administracyjnym nie może usprawiedliwiać dowolności ani arbitralności rozstrzygnięć organów administracji. Nie może być tak, by obywatele znajdujący się w identycznych sytuacjach faktycznych, a więc tacy, których domy zostały zniszczone w wyniku powodzi, a posiadają mieszkania w innych miejscowościach, byli traktowani w sposób diametralnie odmienny. Powoływana przez Kolegium okoliczność, iż dochody skarżącego przekraczają tzw. kryterium dochodowe określone w art. 8 ust. 1 pkt ustawy o pomocy społecznej, nie stała również na przeszkodzie przyznania zasiłków celowych innym osobom zamieszkałym na terenie gminy Janowiec i nie była brana pod uwagę przez organ pierwszej instancji. Zasiłek, o jakim mowa w art. 40 powołanej ustawy jest bowiem przyznawany niezależnie od dochodu. Z tych powodów zaskarżona decyzja narusza zasady ogólne postępowania określone w art. 6, 7 i 8 k.p.a. Bezzasadne są również twierdzenia organu odwoławczego, iż posiadanie przez skarżącego mieszkania w W. oznacza, że może on zaspokoić swoje potrzeby mieszkaniowe i możliwość funkcjonowania we własnym środowisku. Skoro wskutek powodzi został zniszczony dom skarżącego, stanowiący jego miejsce zamieszkania, to nieuprawnione są wywody organu, iż skarżący nadal może funkcjonować w środowisku. Fakt posiadania mieszkania w W. nie ma żadnego związku z tym, że na skutek powodzi utracił całkowicie możliwość egzystowania w jego miejscu zamieszkania.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie uznał skargę za bezzasadną.

W ocenie Sądu I instancji organy administracji przeprowadziły postępowanie zgodnie z regułami wynikającymi z przepisów art. art. 7, 77 § 1 i 80 k.p.a. i prawidłowo ustaliły stan faktyczny sprawy.

Sąd I instancji stwierdził, iż rozstrzygnięcie w sprawie bezzwrotnego zasiłku celowego, o jakim mowa w art. 40 ust. 2 i 3 ustawy o pomocy społecznej, zapada w ramach tzw. uznania administracyjnego, co oznacza, iż organowi administracji pozostawiona jest ocena, czy i w jakiej wysokości ta forma pomocy może być w konkretnym przypadku przyznana. Nie znaczy to jednak, że organ administracji może podejmować decyzję w sposób całkowicie dowolny, jest bowiem związany przepisami Kodeksu postępowania administracyjnego, w tym art. 7, 8 i 77 § 1, jak również przepisami ustawy, w tym art. 2 ust. 1 oraz art. 3 ust. 3 i 4 ustawy. Uznanie oznacza przyznanie organowi administracji pewnego stopnia swobody przy podejmowaniu decyzji, pozwalającej na wybór spośród kilku prawnie dopuszczalnych wariantów rozstrzygnięć tego, który organ uważa z najbardziej właściwy. W orzecznictwie podkreśla się, że kontrola legalności decyzji wydawanych w ramach uznania administracyjnego sprowadza się do oceny, czy organ administracji uwzględnił całokształt okoliczności faktycznych mających znaczenie w sprawie oraz czy w ramach swego uznania nie naruszył on zasady swobodnej oceny dowodów. Kontrola sądu w szczególności polega ona na sprawdzeniu, czy wydanie decyzji poprzedzone zostało prawidłowo przeprowadzonym postępowaniem dowodowym oraz wyjaśnieniem stanu faktycznego sprawy zgodnie z obowiązkami nałożonymi na organy administracji w przepisach art. 7, 77 § 1 i 80 k.p.a.

Zdaniem Sądu I instancji organy administracji nie przekroczyły granic uznania administracyjnego odmawiając przyznania skarżącemu wnioskowanego świadczenia.

Sąd podkreślił, iż bezspornym, że J. K., oprócz budynku w J., jest właścicielem mieszkania o powierzchni 60 m2 w W., przy ul. [...]18/3. W ocenie Sądu prawidłowe jest stanowisko organów, że posiadanie przez skarżącego lokalu mieszkalnego w W. umożliwia zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych skarżącego i jego rodziny, a tym samym przyznanie bezzwrotnego zasiłku celowego na podstawie art. 40 ust. 2 i 3 ustawy nie było uzasadnione.

Sąd wskazał, że świadczenie, którego przyznania domagał się skarżący, nie jest skierowane bezwzględnie do wszystkich osób, które doznały uszczerbku w wyniku zdarzeń losowych. Jakkolwiek poniesienie szkody na skutek powodzi stanowi podstawę do ubiegania się o zasiłek wymieniony w art. 40 ust. 2 i 3 ustawy, to jednak okoliczność ta sama w sobie nie przesądza o konieczności jego przyznania. Adresatem tego świadczenia, jak wynika z art. 2 ust. 1, a także art. 3 ust. 3 i 4 ustawy, mogą być bowiem wyłącznie osoby znajdujące się w trudnych sytuacjach życiowych wynikających z klęski żywiołowej lub ekologicznej, których nie są one w stanie pokonać, wykorzystując własne uprawnienia, zasoby i możliwości.

Sąd podkreślił, iż świadczenia z pomocy społecznej nie mają charakteru odszkodowania ani nie stanowią rekompensaty za straty poniesione przez wnioskodawców, na przykład w wyniku klęski żywiołowej. Świadczenia te mają jedynie umożliwić poszkodowanym zaspokojenie ich podstawowych potrzeb, których nie mogą zrealizować wskutek szkód powstałych w związku z klęską żywiołową w gospodarstwie domowym.

Sąd stwierdził, że organy zasadnie uznały, że powstałe w wyniku powodzi straty, przy uwzględnieniu sytuacji mieszkaniowej skarżącego, nie powodują konieczności zaspokojenia jego potrzeb bytowych, gdyż potrzeby te skarżący ma zabezpieczone. Pomoc społeczna jest ukierunkowana na udzielanie wsparcia jedynie osobom rzeczywiście go potrzebującym.

Sąd stwierdził, że okoliczność, iż inne osoby mieszkające w J., a posiadające – tak jak skarżący – mieszkanie także w innych miejscowościach, uzyskały pomoc w formie wnioskowanych przez nich zasiłków na podstawie art. 40 ust. 2 i 3 ustawy, nawet, gdyby istotnie miała miejsce, nie może mieć wpływu na wynik sprawy. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w L. potwierdziło w piśmie z dnia 22 marca 2011 r., że przed tym organem nie toczyły się sprawy dotyczące osób wskazanych przez skarżącego na rozprawie przed Sądem. Ponadto Sąd kontrolując prawidłowość zaskarżonej decyzji rozstrzyga, w świetle art. 134 § 1 p.p.s.a., w granicach tej sprawy, a nie może oceniać rozstrzygnięć organów administracji wydanych w innych sprawach. Kontrola możliwości finansowych organu, jak również sposobu rozdysponowania środków z pomocy społecznej – w kontekście powyższych zarzutów skarżącego – wykraczałaby poza kognicję Sądu wyznaczoną przepisem art. 3 § 1 i § 2 pkt 1 p.p.s.a. oraz art. 1 § 2 ustawy – Prawo o ustroju sądów administracyjnych. Z tych samych powodów nie można skutecznie zarzucić organom naruszenia w niniejszej sprawie zasady wyrażonej w art. 8 k.p.a., ani zasady równości wobec prawa, określonej w art. 32 ust. 1 Konstytucji RP.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł J. K..

Wyrok zaskarżono w całości, zarzucając naruszenie:

1) przepisów postępowania, mające istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

a) art. 134 w związku z art. 141 § 4 p.p.s.a. w związku z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), polegające na braku skontrolowania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie działań podjętych przez organy orzekające w niniejszej sprawie pod względem legalności, powodujące w konsekwencji nierozstrzygnięcie merytorycznych przesłanek sprawy oraz zarzutów podniesionych przez skarżącego, co skutkowało brakami w sporządzonym uzasadnieniu orzeczenia oraz pozostawieniem w obrocie prawnym wadliwych decyzji wydanych z naruszaniem art. 7, art. 8 oraz art. 77 i art. 80 k.p.a.;

b) art. 145 § 1 pkt 1 lit. a/ i c/ p.p.s.a. polegające na jego niezastosowaniu i oddaleniu skargi na podstawie art. 151 p.p.s.a. w sytuacji, gdy skarżący wykazał, iż w sprawie zaistniało naruszenie przepisów prawa materialnego – ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz.U. z 2009 r. Nr 175, poz. 1362 ze zm.) powoływanej dalej jako ustawa o pomocy społecznej;

2) prawa materialnego przez błędną jego wykładnię, tj.:

a) art. 40 ust. 2 i 3 ustawy o pomocy społecznej w związku z art. 2 ust. 1 oraz art. 3 ust. 3 i ust. 4 tej ustawy polegające na bezzasadnym przyjęciu, że skarżącemu w świetle stanu faktycznego niniejszej sprawy nie mógł zostać przyznany zasiłek celowy z uwagi na straty poniesione w związku z powodzią;

b) art. 32 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483 ze zm.) poprzez zaakceptowanie przez Sąd I instancji nieznajdującego uzasadnienia w przepisach ustawy o pomocy społecznej, różnicowania sytuacji prawnej obywateli w identycznych sytuacjach faktycznych przy powoływaniu się na instytucję tzw. uznania administracyjnego.

W oparciu o powyższe zarzuty kasacyjne wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku oraz decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w L. z dnia [...] grudnia 2010 r., a także poprzedzającej ją decyzji Wójta Gminy J. z dnia [...] października 2010 r.; ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy temu Sądowi do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie na rzecz skarżącego kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniesiono, że skarżący zarówno przed organami, jak i Sądem I instancji wskazywał, iż zamieszkuje w J., natomiast mieszkanie w W. faktycznie należy do jego syna. Czym innym jest fakt posiadania tytułu prawnego do danej nieruchomości, a czym innym możliwość faktycznego korzystania z tego mieszkania. Okoliczność, iż w J. znajduje się jedyny i główny ośrodek aktywności życiowej została należycie ustalona przez organy w toku postępowania administracyjnego.

Skarżący stwierdził, iż przyznanie zasiłku celowego przeznaczonego dla osób poszkodowanych przez powódź oparte jest na uznaniu administracyjnym, które pozostawia organowi pewną swobodę co do tego czy świadczenie przyznać, a jeśli tak – w jakiej wysokości. Uznanie to nie oznacza jednak dowolności. Jednakże w przypadku decyzji uznaniowych, regułą powinno być uwzględnienie żądania. Odmowa natomiast powinna być przekonywująco uzasadniona, najlepiej z powołaniem się na inne sprawy, w których organ rozstrzygał w taki sam lub bardzo podobny sposób.

W ocenie skarżącego – stanowisko organów oraz Sądu, że skarżący co prawda zamieszkuje w J., to jednak fakt posiadania mieszkania w W. świadczy o możliwości zaspokojenia przez niego potrzeb mieszkaniowych – jest nieuzasadnione w świetle art. 40 ust. 2 ustawy o pomocy społecznej, który nie tyle odnosi się do zaspokojenia niezbędnych potrzeb życiowych (w tym również potrzeb mieszkaniowych), tak jak to czyni art. 39 cyt. ustawy, lecz uzależnia przyznanie zasiłku od wystąpienia strat spowodowanych m.in. klęską żywiołową. Skarżący stwierdził, że kryterium zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych nie jest wyłączną przesłanką przyznawania zasiłku celowego na podstawie art. 40 ust. 2 ustawy o pomocy społecznej. W art. 40 ust. 2 ustawy chodzi bowiem przede wszystkim o straty w majątku wnioskodawcy, spowodowane siłą wyższą – klęską żywiołową czy ekologiczną. Straty te należy natomiast oceniać w kontekście działalności życiowej wnioskodawcy, jego majątku, tego czy ma on możliwość zrekompensowania strat w inny sposób, a przede wszystkim tego, na ile te straty są obiektywnie istotne dla wnioskodawcy.

Organy, jak również Sąd naruszyły także art. 32 Konstytucji RP, bowiem w przypadku innych adresatów decyzji wydawanych na podstawie przepisów ustawy o pomocy społecznej nie stanowiły przeszkody do przyznania zasiłku celowego, o którym mowa w art. 40 ust. 2 ustawy o pomocy społecznej.

W tym stanie sprawy Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw i w związku z tym podlegała oddaleniu.

Całkowicie chybiony jest zarzut naruszenia przez Sąd I instancji art. 134 w związku z art. 141 § 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., zwanej dalej P.p.s.a.).

Przede wszystkim wbrew twierdzeniom skargi kasacyjnej, Sąd dokonał kontroli legalności zaskarżonej decyzji stosownie do swoich kompetencji. Ocenił zarówno prawidłowość stosowania przepisów postępowania, jak i prawa materialnego. Fakt, że Sąd nie podzielił stanowiska skarżącego co do zgodności zaskarżonej decyzji z prawem, w żadnym przypadku nie oznacza, że Sąd nie dokonał oceny jej legalności.

Należy także stwierdzić, iż zgodnie z art. 134 § 1 P.p.s.a. rozstrzygnięcie nastąpiło w granicach niniejszej sprawy, a uzasadnienie wyroku zawiera wszystkie elementy, o których mowa w § 4 art. 141 P.p.s.a. Przy czym Sąd I instancji szczegółowo umotywował swoje rozstrzygnięcia, ustosunkował się do zarzutów, dokonał analizy przepisów ustawy o pomocy społecznej pod kątem ich zastosowania przez organ, a także kwestii granic uznania administracyjnego. Dokonana przez Sąd I instancji ocena zgodności z prawem zaskarżonej decyzji była prawidłowa i w związku z tym zasadnie skarga podlegała oddaleniu.

Wskazać należy, iż podstawę materialnoprawną zapadłych w niniejszej sprawie rozstrzygnięć stanowiły przepisy ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (tekst jedn. Dz.U. z 2009 r. Nr 175, poz. 1302 ze zm., zwanej dalej ustawą).

Stosownie do art. 40 ust. 2 i 3 ww. ustawy zasiłek celowy może być przyznany także osobie albo rodzinie, które poniosły straty w wyniku klęski żywiołowej lub ekologicznej, przy czym może być on przyznany niezależnie od dochodu i może nie podlegać zwrotowi.

Wbrew twierdzeniom skargi kasacyjnej zasiłek celowy, o którym mowa w tym przepisie ma służyć tym samym celom co zasiłek celowy określony w art. 39. Nie jest to bowiem jakiś inny "zasiłek celowy" ale zasiłek, którego celem jest zaspokojenie niezbędnej potrzeby bytowej. Wynika to także z przepisu art. 3 ust. 1 ustawy, który określa zasady, iż pomoc społeczna ma wspierać osoby i rodziny w wysiłkach zmierzających do zaspokojenia niezbędnych potrzeb i umożliwić im życie w warunkach odpowiadających godności człowieka. Przepis art. 40 normuje szczególne zasady przyznawania zasiłku celowego, bowiem w wyjątkowych sytuacjach mogą otrzymać go osoby lub rodziny przekraczające ustalone w ustawie kryterium dochodowe. Jednakże uchylenie kryterium dochodowego nie oznacza uchylenia celu w jakim udzielana jest pomoc społeczna, tj. wspieranie danych osób w wysiłkach zmierzających do zaspokojenia niezbędnych potrzeb. Czym innym jest bowiem przesłanka kryterium dochodowego, a czym innym przesłanka wynikająca z art. 3 ustawy. Podkreślić należy, iż zasady zawarte zarówno w art. 3 jak i w art. 2 ustawy mają zastosowanie do wszystkich rodzajów świadczeń z pomocy społecznej, choć z oczywistymi modyfikacjami wynikającymi z poszczególnych form tej pomocy. Pomoc społeczna jest bowiem instytucją polityki społecznej państwa, mającą na celu umożliwienie osobom i rodzinom przezwyciężenie trudnych sytuacji życiowych, których nie są one w stanie pokonać wykorzystując własne uprawnienia, zasoby i możliwości (art. 2 ust. 1 ustawy).

Jak to prawidłowo uznał Sąd I instancji, zasiłek celowy, o którym mowa w art. 40 ust. 2 ustawy nie ma charakteru odszkodowawczego i nie może być traktowany jako rekompensata za straty spowodowane klęską żywiołową. Stanowisko skarżącego, iż art. 40 ust. 2 ustawy odnosi się przede wszystkim do strat w majątku spowodowanych klęską żywiołową, a straty te należy rozumieć w kontekście działalności życiowej skarżącego, jego majątku, czy ma on możliwości zrekompensowania tych strat w inny sposób, a przede wszystkim na ile te są obiektywnie istotne dla wnioskodawcy – jest całkowicie chybione.

Zasiłek celowy o którym mowa w art. 40 ust.2 ustawy może być bowiem przyznany, jeżeli w wyniku strat poniesionych w związku z klęską żywiołową, pomimo wykorzystania własnych zasobów i możliwości, dana osoba lub rodzina nie są w stanie zaspokoić niezbędnych potrzeb życiowych. Zasiłek celowy nie służy rekompensacie strat, ale ma umożliwić przezwyciężenie trudnych sytuacji życiowych.

W niniejszej sprawie bezsporne jest, że w wyniku powodzi uległ zniszczeniu dom w J., którego właścicielem jest skarżący i jego żona i który, zgodnie z oświadczeniem skarżącego jest jego miejscem zamieszkania. Bezsporne również jest, że skarżący i jego żona są właścicielami mieszkania o pow. 60 m2 w W., w którym zamieszkuje ich syn. Z akt sprawy wynika, że zarówno skarżący, jak i jego żona są zatrudnieni w Warszawie. W takim stanie faktycznym zasadnie Sąd I instancji uznał, że skarżący i jego rodzina mają możliwość zaspokojenia swoich potrzeb mieszkaniowych.

Podniesione przez skarżącego w toku postępowania okoliczności związane z charakterem pracy, z faktem, iż w mieszkaniu w W. zamieszkuje syn, a skarżący korzysta z tego mieszkania okazjonalnie nie mogą mieć znaczenia dla oceny zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych we własnym zakresie. Obiektywnie bowiem skarżący i jego żona jako właściciele mieszkania mogą z niego korzystać.

Niezależnie od tego wskazać należy, iż jak to wyjaśnił na rozprawie skarżący, z tytułu ubezpieczenia przedmiotowego domu uzyskał, w związku ze stratami poniesionymi w wyniku powodzi, odszkodowanie w kwocie 220 tys. zł. Natomiast w aktach sprawy znajduje się wycena kosztorysowa remontu domu skarżącego uszkodzonego w wyniku powodzi, która opiewa na kwotę ok. 137 tys. zł. Nawet jeśli oszacowanie tych strat jest niepełne, jak to wskazał skarżący, to niewątpliwie własne środki uzyskane m.in. z odszkodowania umożliwią przezwyciężenie trudnej sytuacji życiowej w jakiej znalazł się skarżący i jego rodzina.

Oznacza to, że również w takiej sytuacji stwierdzić należy, iż Sąd I instancji zasadnie uznał, że organy dokonały prawidłowej wykładni i właściwie zastosowały przepisy prawa materialnego, nie przekroczyły granic uznania administracyjnego. Przy czym nie jest również zasadny zarzut naruszenia art. 32 Konstytucji RP. Okoliczności, na które powołuje się skarżący, że inne osoby, pomimo posiadania także lokalu mieszkalnego, uzyskały zasiłek celowy, nie oznaczają, iż odmawiając takiego zasiłku skarżącemu została naruszona zasada równości. Jak to słusznie podniósł Sąd I instancji, zgodnie z art. 134 § 1 P.p.s.a. Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy. Oznacza to, że Sąd nie może uczynić przedmiotem rozpoznania legalności innej sprawy administracyjnej niż ta, w której wniesiono skargę. To w sprawie, w której zaskarżono decyzję administracyjną Sąd zobligowany jest badać prawidłowość zastosowania prawa materialnego jak i postępowania.

Zasadnie Sąd I instancji stwierdził również, że sąd administracyjny nie ma kompetencji do kontroli możliwości finansowych organów i sposobu rozdysponowania środków z pomocy społecznej, w kontekście podniesionego zarzutu. Dodać przy tym należy, że jeżeli nawet w identycznym stanie faktycznym i prawnym jak w sprawie skarżącego, innej osobie przyznano zasiłek celowy, to nie oznacza, że konstytucyjna zasada równości determinuje przyznanie takiego zasiłku również skarżącemu.

Jeżeli bowiem przyznano zasiłek niezgodnie z prawem, to sąd administracyjny nie może akceptować takiej sytuacji w imię zasady równości, akceptując ją sam naruszałby zasady konstytucyjne.

Z tych wszystkich względów uznając, że skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw Naczelny Sąd Administracyjny na mocy art. 184 P.p.s.a. orzekł jak w sentencji wyroku.