Postanowienie z dnia 2011-11-14 sygn. II FPS 7/10

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Marek Zirk-Sadowski, po rozpoznaniu w dniu 14 listopada 2011 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej zagadnienia prawnego przekazanego przez Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniem z dnia 5 października 2010 r. sygn. akt II FSK 541/09 wydanym w sprawie ze skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w W. działającego w imieniu Ministra Finansów od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 stycznia 2009 r. sygn. akt III SA/Wa 1916/08 w sprawie ze skargi S. – P. sp. z o.o. z siedzibą w W. na interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w W. działającego w imieniu Ministra Finansów z dnia 17 kwietnia 2008 r. nr [...] w przedmiocie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych (opodatkowanie pakietów świadczeń medycznych) postanowił: sprostować z urzędu oczywistą omyłkę zawartą w wersie dwudziestym pierwszym komparycji sentencji uchwały z dnia 24 października 2011 r., sygn. akt II FPS 7/10, w ten sposób, że zwrot "po rozpoznaniu w Izbie Finansowej na rozprawie" zastępuje się wyrażeniem "po rozpoznaniu w Izbie Finansowej na posiedzeniu jawnym".

Uzasadnienie

W uchwale z dnia 24 października 2011 r., sygn. akt II FPS 7/10, Naczelny Sąd Administracyjny w składzie całej Izby Finansowej omyłkowo wskazał w komparycji sentencji, że przekazane do rozstrzygnięcia zagadnienie prawne rozpoznał "na rozprawie". Tymczasem uchwały, o których mowa w art. 15 § 1 pkt 2-3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), dalej Ppsa, Sąd ten podejmuje na posiedzeniu jawnym, które jednak nie stanowi rozprawy w rozumieniu art. 90 § 1 Ppsa, gdyż jego przedmiotem nie jest rozpoznanie sprawy sądowoadministracyjnej, a jedynie rozstrzygnięcie – w formie swoistego prejudykatu – określonego zagadnienia prawnego.

Wobec powyższego należało orzec jak w sentencji niniejszego postanowienia, na podstawie art. 156 § 1-2 w zw. z art. 193 Ppsa.