Postanowienie z dnia 2011-12-01 sygn. I FSK 1854/11

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Arkadiusz Cudak, , po rozpoznaniu w dniu 1 grudnia 2011 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej wniosku A. W. o wstrzymanie wykonania decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego w K. z dnia 29 czerwca 2009 r., nr [...] w sprawie ze skargi kasacyjnej A. W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 19 lipca 2011 r. sygn. akt I SA/Gd 259/11 oddalającego skargę A. W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w G. z dnia 28 grudnia 2010 r. nr [...] w przedmiocie odpowiedzialności członka zarządu za zaległości podatkowe spółki postanawia odmówić wstrzymania wykonania decyzji.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 19 lipca 2011 r., sygn. akt I SA/Gd 259/11, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku oddalił skargę A. W. (dalej strona lub skarżąca) na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w G. z dnia 28 grudnia 2010 r. w przedmiocie orzeczenia o odpowiedzialności członka zarządu za zaległości podatkowe spółki.

W skardze kasacyjnej od powyższego wyroku skarżąca zawarła wniosek o wstrzymanie wykonania decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego w K. z dnia 29 czerwca 2009 r.

Uzasadniając go wskazała, że nie posiada żadnych środków finansowych na pokrycie kosztów postępowania i uiszczenia opłaty, a także nie posiada żadnego majątku. Ponadto skarżąca wniosła o zwolnienie od kosztów sądowych, z których została zwolniona w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.

W punkcie wyjścia podkreślić trzeba, że zgodnie z art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., dalej jako P.p.s.a.) decyzja o wstrzymaniu wykonania zaskarżonego aktu pozostawiona jest do uznania Sądu, który na wniosek strony może wydać takie rozstrzygnięcie w razie stwierdzenia wystąpienia niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Z treści analizowanego przepisu wynika, że to wnioskodawca zobligowany jest do złożenia stosownego wniosku, w którym powinien wykazać okoliczności opisane wspomnianym przepisem. Judykatura dość konsekwentnie prezentuje pogląd, że wniosek skarżącego powinien zawierać wskazanie, która z pozytywnych przesłanek z art. 61 § 3 P.p.s.a. zachodzi w sprawie oraz przytoczenie okoliczności uzasadniających jej istnienie w konkretnej sprawie. NSA w postanowieniu z dnia 6 lutego 2009 r., sygn. akt II FZ 39/09 podkreślił, że nie można przyjąć, iż w sytuacji, gdy skarżący nie wskazuje we wniosku ani na niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków ani tych przesłanek w ogóle nie uzasadnia, to obowiązkiem sądu jest poszukiwanie tych okoliczności Uzasadnienie takiego wniosku musi więc odnosić się do konkretnych zdarzeń świadczących o tym, że w stosunku do strony wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu jest zasadne. W rozpatrywanej sprawie, w ocenie tut. Sądu, strona ze wspomnianego obowiązku nie wywiązała się.

W uzasadnieniu złożonego wniosku skarżąca akcentuje jedynie, że łączna kwota określonego w decyzjach zobowiązania podatkowego przekracza jej możliwości płatnicze. Zatem upatruje konieczności udzielenia jej ochrony tymczasowej z uwagi na wysokość należności publicznoprawnej, którą jest zobligowana do uiszczenia. Tymczasem, zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, sama ta wysokość nie przesądza o wystąpieniu niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Powoływanie się na wysokość należności wynikającej z zaskarżonych do Sądu administracyjnego decyzji wykazuje jedynie hipotetyczną możliwość wystąpienia przesłanek potrzebnych do wstrzymania wykonania tych decyzji. Samo bowiem oświadczenie strony postępowania nie jest wystarczające, do tego aby udzielić jej ochrony tymczasowej.

Dodatkowo nie można tracić z pola widzenia faktu, że po pierwsze wszczęcie postępowania egzekucyjnego stanowi naturalną konsekwencję określenia zaległych zobowiązań podatkowych, a zatem sama w sobie ta czynność nie może stanowić podstaw do wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji, zaś po wtóre zauważenia wymaga, że ustawa z 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. t.j. z 2005 r., nr 229, poz. 1954 ze zm.) w art. 8-10 ogranicza dopuszczalność prowadzenia egzekucji do zakresu, w jakim nie zostanie zagrożone minimum utrzymania dłużnika i osób pozostających według ustawowego obowiązku na jego utrzymaniu. Samo zaś wykonanie świadczenia pieniężnego nie wywoła nieodwracalnych skutków, gdyż ewentualne uchylenie zaskarżonej decyzji spowoduje konieczność zwrotu wyegzekwowanej należności. Z tego względu obawy skarżącej dotyczące ciężkich skutków konieczności zapłacenia podatku nie mogą stanowić podstawy wstrzymania zaskarżonej decyzji.

Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny, działając na podstawie art. 61 § 3 w związku z art. 193 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji.