Postanowienie z dnia 1968-11-28 sygn. II CZ 185/68

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt II CZ 185/68

Postanowienie z dnia 28 listopada 1968 r.

Przepis art. 177 § 1 pkt 6 k.p.c. nie ma zastosowania wówczas, gdy na skutek przeszkód stawianych przez powoda (stronę) nie można wykonać postanowienia o przeprowadzeniu dowodu. W wypadku takim - stosownie do art. 233 § 2 k.p.c. - sąd według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału oceni, jakie znaczenie nadać takiemu postępowaniu powoda.

Przewodniczący: sędzia Z. Trybulski. Sędziowie: B. Łubkowski (sprawozdawca), W. Markowski.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa Czesławy T. przeciwko Skarbowi Państwa (Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Z.) o zapłatę, na skutek zażalenia powódki na postanowienie Sądu Wojewódzkiego w Zielonej Górze z dnia 9 lipca 1968 r.,

uchylił zaskarżone postanowienie.

Uzasadnienie

Sąd Wojewódzki na podstawie art. 177 § 1 pkt 6 k.p.c. postanowił zawiesić postępowanie dlatego, że "powódka nie wykonała zarządzenia Sądu i nie zgłosiła się na badanie lekarskie do biegłego lekarza psychiatry", a "wezwana na rozprawę, przybyła do gmachu sądu, lecz po zapoznaniu się z decyzją Sądu w przedmiocie przeprowadzenia dowodu z biegłego na rozprawie, opuściła gmach sądu i nie zgłosiła się po wywołaniu rozprawy".

Powódka w zażaleniu domagała się uchylenia zaskarżonego postanowienia.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje.

Trafny jest zarzut skarżącej, że zaskarżone postanowienie wydane zostało z uchybieniem art. 177 § 1 pkt 6 k.p.c. Założeniem bowiem tego przepisu jest doprowadzenie do zawieszenia postępowania w wypadku, gdy na skutek braku lub wskazania złego adresu stron albo niewykonanie przez powoda w wyznaczonym terminie innych zarządzeń nie można nadać sprawie dalszego biegu. W rozumieniu tego przepisu nie będą takimi "innymi" zarządzeniami postanowienia i zarządzenia, z którym przepisy ustawy łączą inne skutki, a które zatem nie tamują dalszego toku postępowania.

Przepis art. 177 § 1 pkt 6 k.p.c. nie ma zastosowania wówczas, gdy na skutek przeszkód stawianych przez powoda (stronę) nie można wykonać postanowienia o przeprowadzeniu dowodu. W takim bowiem wypadku - stosownie do art. 233 § 2 k.p.c. - sąd według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału oceni, jakie znaczenie nadać takiemu postępowaniu powoda. Nie tamuje to jednak dalszego biegu w sprawie.

W niniejszej sprawie Sąd Wojewódzki w ogóle nie wydał postanowienia o dopuszczeniu dowodu z przesłuchania biegłego oraz z oględzin osoby powódki. Z akt sprawy również nie wynika, by Sąd ten doręczył powódce zarządzenie z dnia 11 maja 1968 r. zlecające lekarzowi D. wydanie orzeczenia lekarskiego. Możność wydania takiego zarządzenia poza rozprawą nie mieści się w dyspozycji art. 208 § 1 k.p.c. Z mocy tego przepisu przewodniczący może jedynie wezwać na rozprawę osoby powołane zgodnie przez strony na biegłych. Dopuszczenie natomiast dowodu z biegłego może nastąpić stosownie do art. 236, 278 k.p.c. wyłącznie na podstawie postanowienia sądu wydanego po wysłuchaniu wniosków stron co do liczby biegłych i ich wyboru. Poddanie zaś oględzinom osoby zgodnie z art. 298 k.p.c. może odbyć się tylko za jej zgodą i z tego względu stosowanie przez sąd jakiejkolwiek presji w celu doprowadzenia strony do poddania się oględzinom jest niedopuszczalne. Sąd jednak powinien stronę sprzeciwiającą się przeprowadzeniu takiego dowodu pouczyć zarówno o znaczeniu dla wyniku sprawy, jak i o skutkach jej odmowy w przeprowadzeniu takiego dowodu.

Z tych względów Sąd Najwyższy z mocy art. 397 k.p.c. uchylił zaskarżone postanowienie.

OSNC 1969 r., Nr 7-8, poz. 144