Wyrok z dnia 2012-03-07 sygn. I OSK 384/11

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący sędzia NSA Irena Kamińska, Sędzia NSA Janina Antosiewicz, Sędzia del. WSA Maciej Dybowski (spr.), Protokolant starszy asystent sędziego Łukasz Pilip, po rozpoznaniu w dniu 7 marca 2012 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Syndyka Masy Upadłości "[...]" Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 listopada 2010 r. sygn. akt VII SA/Wa 1575/10 w sprawie ze skargi Syndyka Masy Upadłości "[...]" Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] czerwca 2010 r. nr [...] w przedmiocie odmowy udostępnienia danych z centralnej ewidencji pojazdów 1. uchyla zaskarżony wyrok, zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] maja 2010 r. nr [...], 2. zasądza od Ministra Spraw Wewnętrznych na rzecz Syndyka Masy Upadłości "[...]" Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. kwotę 597 (pięćset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 12 listopada 2010 r. sygn. akt VII SA/Wa 1575/10 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę skargi Syndyka Masy Upadłości [...] Sp. z o.o. z siedzibą w S. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] czerwca 2010 r. nr [...] w przedmiocie odmowy udostępnienia danych z centralnej ewidencji pojazdów.

Wyrok ów zapadł w następującym stanie faktycznym i prawnym.

Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji (dalej Minister) decyzją z dnia [...] maja 2010 r. nr [...] (dalej decyzja z [...] maja 2010 r.) na podstawie art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 roku Kodeks postępowania administracyjnego ([j.t.] Dz. U. z 2000 r. nr 98, poz. 1071 ze zm., dalej k.p.a.) w zw. z art. 80c ust. 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym ([j.t.] Dz. U. z 2005 r. nr 108, poz. 908 ze zm., dalej p.r.d. bądź Prawo o ruchu drogowym) po rozpatrzeniu wniosku Syndyka Masy Upadłości firmy [...] Sp. z o.o. w upadłości likwidacyjnej – P. N. (dalej Syndyk) - odmówił udostępnienia z centralnej ewidencji pojazdów danych o pojazdach należących do firmy [...] Sp. z o.o. w upadłości likwidacyjnej.

W uzasadnieniu Minister przedstawił stan sprawy, wskazując, że dnia [...] marca 2010 r. do Urzędu Miejskiego Wydziału Komunikacji w M. wpłynął wniosek Syndyka Masy Upadłości firmy [...] Sp. z o.o., o udostępnienie danych dotyczących pojazdów w/w spółki. Pismo to przekazano Ośrodkowi Informatyki Terenowego Banku Danych [...] Urzędu Wojewódzkiego w G., który dnia [...] marca 2010 r. wezwał wnioskodawcę do usunięcia braków formalnych wniosku przez złożenie go na formularzu, zgodnie z rozporządzeniem Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 22 września 2005 r. w sprawie wzoru wniosku o udostępnienie danych lub informacji z Centralnej Ewidencji Pojazdów (Dz. U. nr 188, poz. 1581), wskazanie oraz udokumentowanie interesu w pozyskaniu danych, a także podanie nr REGON spółki [...].

Dnia [...] kwietnia 2010 r., Syndyk ponownie złożył wniosek wraz z załączoną kopią postanowienia Sądu Rejonowego K. - [...] Wydział X Gospodarczy, z dnia [...] kwietnia 2009 r., [sygn. [...]], wyznaczającego syndyka masy upadłości w osobie P. N. Dnia [...] kwietnia 2010 r. do wnioskodawcy wystosowano kolejne wezwanie do uzupełnienia braków formalnych wniosku, przez jego ponowne, poprawne wypełnienie, uzupełnienie pkt 4 i 5 wniosku i wskazanie nr REGON firmy [...] Sp. z o.o. W odpowiedzi na wezwanie, wnioskodawca dnia [...] kwietnia 2010 r. przesłał pismo w którym oświadczył - powołując art. 178 Prawa upadłościowego i naprawczego - że nie widzi potrzeby wypełniania pkt 4 wniosku, gdyż punkt ten nie dotyczy właściciela, którego Syndyk Masy Upadłości jest reprezentantem. Rozpoznając wniosek Minister wskazał, że zgodnie z Prawem o ruchu drogowym, dane udostępnia się podmiotom o ile są im one niezbędne do realizacji ich ustawowych zadań, chyba, że są to właściciele lub posiadacze pojazdów, których dane zgromadzone dotyczą. Kolejną kategorią są podmioty inne niż wymienione w dwu poprzednich grupach, którym dane udostępnia się po wykazaniu uzasadnionego interesu. Syndyk nie jest wskazany w art. 80c ust. 1 ani 3, zatem zgodnie z art. 80c ust. 4 p.r.d., jest tym innym podmiotem, który musi wykazać swój uzasadniony interes w celu uzyskania danych. Skoro prawo wymaga od wnioskodawcy wykazania uzasadnionego interesu w pozyskiwaniu danych, to brak takiego wskazania uzasadnia odmowę udostępnienia żądanych danych.

Decyzją z dnia [...] czerwca 2010 r. nr [...] (dalej decyzja z [...] czerwca 2010 r.) po rozpatrzeniu wniosku Syndyka Masy Upadłości firmy [...] Sp. z o.o. o ponowne rozpatrzenie sprawy, Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji utrzymał w mocy własną decyzję z [...] maja 2010 r.

W uzasadnieniu decyzji ponownie przedstawił stan faktyczny sprawy. Podkreślił, że wykazanie uzasadnionego interesu w pozyskaniu danych, na podstawie art. 80c ust. 4 p.r.d., jest wymogiem ustawowym, a nie żądaniem organu. Dyspozycja w/w przepisu nie stoi w sprzeczności z przywoływanym przez skarżącego art. 178 Prawa upadłościowego i naprawczego.

Skargę na decyzję z [...] czerwca 2010 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie złożył Syndyk Masy Upadłości firmy [...] Sp. z o.o. Wniósł o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji, ewentualnie o jej uchylenie oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie art. 75 ust. 1, art. 173 i 178 Prawa upadłościowego i naprawczego oraz art. 80c ust. 3 i art. 80d ust. 1 pkt 1 p.r.d. Skarżący podniósł, że art. 178 Prawa upadłościowego i naprawczego stanowi dla syndyka samodzielną podstawę ubiegania się o informacje. Szczególny charakter przepisów cytowanej ustawy, a więc ich pierwszeństwo przed innymi ustawami, nie budzi wątpliwości ani w doktrynie, ani w praktyce. Jednocześnie wyjaśnił, że na podstawie przepisów ustawy wykonuje wszelkie uprawnienia właścicielskie w stosunku do majątku upadłego. Skoro tak to, chociaż jest osobą trzecią w stosunku do upadłego, ma także prawo żądania informacji na podstawie art. 80c ust. 3 p.r.d. - bez potrzeby uzasadniania wniosku.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, oddalając skargę na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm., dalej p.p.s.a.) wskazał, że ustawa z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym, która reguluje m. in. kwestie związane z udostępnianiem danych i informacji, zgromadzonych w centralnej ewidencji pojazdów i centralnej ewidencji kierowców, określa w art. 80c krąg podmiotów oraz zasady, zgodnie z którymi wskazanym podmiotom udostępniane są dane lub informacje z centralnej ewidencji pojazdów. Art. 80c ust. 1 u.p.d. zawiera krąg tzw. podmiotów uprzywilejowanych, wymienionych enumeratywnie w ustawie, którym udostępnia się dane, o ile są one niezbędne do realizacji ich zadań; ustęp 3 dotyczy udostępnienia danych właścicielowi lub posiadaczowi pojazdu; ust. 4 przewiduje udostępnianie podmiotom niewskazanym w ust. 1-3, w tym osobom fizycznym, osobom prawnym lub jednostkom organizacyjnym nieposiadającym osobowości prawnej, jeżeli wykażą swój uzasadniony interes. Zgodnie z treścią przytoczonego przepisu, to na wnioskodawcy ciąży obowiązek wykazania potrzeby pozyskania danych z ewidencji, ze względu na swój uzasadniony interes. Konstrukcja art. 80 c ust. 4 u.p.d. i w tym zawarty w nim wyraz "może" wskazuje, że decyzja w sprawie wydania informacji zgromadzonych w centralnej ewidencji pojazdów i centralnej ewidencji kierowców jest przedmiotem oceny właściwego organu. Podejmie on taką decyzję jedynie w przypadku gdy uzna, że wnioskodawca wykazał swój uzasadniony interes. W niniejszej sprawie wnioskodawca - Syndyk, nie został wymieniony w ust. 1 art. 80 c u.p.d., co wyklucza zastosowanie tego przepisu na gruncie niniejszej sprawy. Nie jest on także właścicielem ani posiadaczem pojazdu wymienionego w art. 73 ust. 5, których dane dotyczą (art. 80c ust. 3 u.p.d.). Oznacza to, że syndyk nie będący właścicielem majątku firmy w upadłości, nie może domagać się udostępnienia danych w tym trybie. Sam skarżący zwrócił uwagę w skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, że co prawda syndykowi przysługują prawa właścicielskie w stosunku do majątku upadłego, to nie jest on właścicielem masy upadłościowej spółki lecz jest jej likwidatorem. Niewadliwie organ przyjął, że podstawą żądania udostępnienia danych w niniejszej sprawie stanowi art. 80c ust. 4 u.d.p. Skoro tak, to skarżący składając stosowny wniosek winien wskazać, że ma uzasadniony interes w ich żądaniu. Brak uzasadnienia wniosku w tym przedmiocie oznacza, że nie spełnia on wymogów ustawowych, a tym samym nie może stanowić skutecznego żądania udostępnienia danych.

Skargę kasacyjną, sporządzoną przez radcę pr. R. T., od powyższego wyroku wywiódł Syndyka Masy Upadłości firmy [...] Sp. z o.o., zaskarżając w całości wymieniony wyrok, zarzucając mu:

1. naruszenie przepisów prawa materialnego przez niewłaściwe zastosowanie art. 80c ust. 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. prawo o ruchu drogowym i błędną wykładnię art. 80c ust. 3 tej ustawy, a także art. 75 ust. 1, 173, 178 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. prawo upadłościowe i naprawcze [j.t. Dz. U. z 2009, nr 175, poz. 1361 ze zm., dalej p.u.n.];

2. naruszenie przepisów art. 13 § 1 i art. 141 § 4 p.p.s.a.

Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i rozpoznanie skargi z 14 lipca 2010r. oraz zasądzenie na rzecz skarżącego kosztów postępowania według norm przepisanych za obie instancje; ewentualnie o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie i rozstrzygnięcia o kosztach instancji odwoławczej.

Uzasadniając zarzuty skargi kasacyjnej skarżący wskazał, że godnie z art. 13 ust. 1 p.p.s.a., wojewódzkie sądy administracyjne rozpoznają wszystkie sprawy sądowoadministracyjne z wyjątkiem spraw, dla których zastrzeżona jest właściwość Naczelnego Sądu Administracyjnego. Rozpoznanie sprawy polega także na tym, że sąd zobowiązany jest do rozważenia zarzutów skargi i w przypadku oddalenia skargi, wykazania ich bezzasadności.

W skardze podniesiono w zasadzie dwa zarzuty. Przede wszystkim zarzut naruszenia art. 178 p.u.n., zgodnie z którym syndyk może żądać od organów administracji i samorządu terytorialnego potrzebnych informacji dotyczących majątku upadłego. W tej kwestii Wojewódzki Sąd Administracyjny nie wypowiada się wcale. Być może potraktowano ten przepis jako odrębną podstawę żądania informacji od podstawy wynikającej z przepisów Prawa o ruchu drogowym i uznano, że nie ma potrzeby zajmowania się nim, skoro wniosek złożono na podstawie Prawa o ruchu drogowym. Jakkolwiek by nie było, nie może to pozostać w sferze domysłów a zdanie Sądu na ten temat winno się znaleźć w uzasadnieniu wyroku. Zauważyć też należy że sprawa rozpoczęła się od wniosku Syndyka skierowanego do Urzędu Miasta w M., przekazanego przez ten Urząd do Ośrodka Informatyki Terenowego Banku Danych [...] Urzędu Wojewódzkiego w G. W uzasadnieniu winno zatem znaleźć się zdanie Sądu dotyczące tego przekazania.

Drugim zarzutem było naruszenie przepisów Prawa upadłościowego i naprawczego, regulujących pozycję syndyka (art. 75 ust. 1 i art. 173). Na ten temat w uzasadnieniu wyroku znajduje się praktycznie tylko jedno zdanie: co prawda syndykowi przysługują prawa właścicielskie w stosunku do majątku upadłego, to nie jest on właścicielem masy upadłościowej spółki lecz jest jej likwidatorem. Taki wniosek wymaga szerszego uzasadnienia, gdyż bez uzasadnienia prowadzi do paradoksalnych konsekwencji. Przede wszystkim do pozbawienia zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, który przecież także nie jest właścicielem majątku spółki, prawa korzystania z art. 80c ust. 3 p.r.d. Wojewódzki Sąd Administracyjny zbyt dosłownie tłumaczy treść tego przepisu. Właściciela wymieniono dlatego, że przysługują mu uprawnienia właścicielskie i ujawnienie przed nim danych nie spowoduje naruszenia jego interesu. Przepisy określające krąg podmiotów i warunki udostępniania danych spełniają przede wszystkim funkcje ochronne. Skoro syndykowi także przysługują uprawnienia właścicielskie, to również i on winien mieć prawo do korzystania z przepisu art. 80c ust. 3 bez obawy, że naruszy to interes upadłego. Art. 80c ust. 4 p.r.d. ma zastosowanie do podmiotów, którym nie przysługują uprawnienia właścicielskie. Skoro syndyk takimi uprawnieniami dysponuje, co przyznano w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, jego zastosowanie do syndyka jest zastosowaniem niewłaściwym. Wobec tego przepis ten nie powinien mieć w niniejszej sprawie zastosowania. Syndyk w wykonując swe obowiązki nie może być zdany na uznanie organu prowadzącego centralną ewidencję pojazdów.

Brak szczegółowej wypowiedzi w zaskarżonym wyroku na temat art. 75 ust. 1, art. 173 i art. 178 p.u.n. świadczy o błędnej wykładni tych przepisów. Można zauważyć, że Prawo upadłościowe i naprawcze nakładając na syndyka obowiązki, wyposaża go także w środki do ich realizacji, których przejawem jest między innymi art. 178. Przyjęcie zaś że syndyk może ubiegać się o informacje tylko na podstawie art. 80c ust. 4 p.r.d., pozbawia ten przepis znaczenia. Brak wypowiedzi na ten temat stanowi także naruszenie art. 13 § 1 i art. 141 § 4 p.p.s.a. Uchybienie to mogło mieć bowiem istotny wpływ na wynik sprawy, gdyż bez szczegółowego uzasadnienia nie da się wykluczyć decydującego znaczenia tych przepisów dla wyniku sprawy.

Błędna wykładnia art. 80c ust. 3 i niewłaściwe zastosowanie art. 80c ust. 4 p.r.d. stały się przyczyną pozbawienia skarżącego możliwości uzyskania z centralnej ewidencji pojazdów danych o majątku upadłego, tj. tego, czym ma zarządzać i co zabezpieczać (art. 173 p.u.n.). W niniejszej sprawie nie powinien mieć zastosowania art. 80c ust. 4 lecz art. 80c ust. 3 p.r.d. Jeśli zarzuty skargi nie zostały uwzględnione, to przyczyny tego winny być szczegółowo przedstawione w uzasadnieniu wyroku. Brak szczegółowej wypowiedzi na ten temat świadczy o tym, że skarga na decyzje administracyjną nie była dostatecznie rozpoznana. Świadczy o tym lakoniczne uzasadnienie, z treści którego nie wynika, z jakiego powodu Sąd podzielił stanowisko organu administracji a to z uwagi na fakt, że nie odniesiono się do istotnych zarzutów podniesionych w skardze i argumentacji przedstawionej na ich uzasadnienie, co w efekcie uniemożliwia poznanie rzeczywistych motywów rozstrzygnięcia, do czego skarżący ma prawo. Stanowi to naruszenie przepisów art. 13 § 1 i art. 141 § 4 p.p.s.a.

Skarżący wniósł o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku i rozpoznanie skargi ewentualnie o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, gdyż Naczelny Sąd Administracyjny może dopatrzyć się jedynie naruszenia przepisów prawa materialnego.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna zasługuje na uwzględnienie.

W świetle art. 183 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. nr 153, poz. 1270 ze zm.), Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej i bierze z urzędu pod rozwagę jedynie nieważność postępowania; bada przy tym wszystkie podniesione przez skarżącego zarzuty naruszenia prawa (uchwała pełnego składu Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 października 2009 r. sygn. akt I OPS 10/09, ONSAiWSA 2010 z. 1 poz. 1).

W sprawie nie zachodzą przesłanki nieważności postępowania.

Przedmiotową skargę kasacyjną oparto na obu podstawach kasacyjnych przewidzianych w art. 174 pkt 1 i 2 p.p.s.a., zarzucając Sądowi I instancji naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie oraz naruszenie przepisów prawa procesowego, które miało istotny wpływ na wynik sprawy. Zasadą w takiej sytuacji jest w pierwszej kolejności rozpoznanie zarzutów procesowych, jako że jedynie przyjęcie prawidłowych ustaleń faktycznych będących podstawą rozstrzygnięcia pozwala na ocenę czy dokonano prawidłowej subsumcji normy prawa materialnego (przykładowo - wyrok NSA z: 9.3.2005 r., FSK 618.04; ONSAiWSA z 2005 r., z. 6, poz. 120; 21.10.2011 r., II FSK 775/10).

Nietrafny okazał się zarzut naruszenia art. 13 § 1 p.p.s.a. Przepis art. 13 § 1 p.p.s.a. potwierdza zasadę, wyrażoną w art. 3 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269 ze zm.), że wojewódzkie sądy administracyjne są właściwe rzeczowo we wszystkich sprawach sądowoadministracyjnych, dla których nie jest zastrzeżona właściwość Naczelnego Sądu Administracyjnego (wyliczonych w art. 15 p.p.s.a.; J. P. Tarno "Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz" LexisNexis 2012 s. 73 uw. 2; J. Drachal, J. Jagielski, M. Cherka w: red. R. Hauser, M. Wierzbowski "Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz" C. H. Beck 2011 s. 135 nb 1). W niniejszej sprawie nie doszło do naruszenia właściwości rzeczowej – sprawę rozpoznał właściwy rzeczowo Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie.

Przepis art. art. 141 § 4 zd. 1 p.p.s.a. może stanowić samodzielną podstawę kasacyjną (art. 174 pkt 2 p.p.s.a.), jeżeli uzasadnienie orzeczenia wojewódzkiego sądu administracyjnego nie zawiera stanowiska co do stanu faktycznego przyjętego za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia (uchwała 7 Sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15.2.2010 r., II FPS 8/09, ONSAiWSA 2010, z. 3, poz. 39). W niniejszej sprawie stan faktyczny był bezsporny; strony różniły się jedynie poglądami co do wykładni prawa materialnego. W sprawie doszło do naruszenia art. 141 § 4 zd. 1 p.p.s.a. w tej części, w której ustawodawca nakazuje Sądowi I instancji zwięźle przedstawić podstawy prawne rozstrzygnięcia. Trafnie skarżący wywodzi, że niewystarczająco Wojewódzki Sąd Administracyjny rozważył możliwość zastosowania w sprawie normy prawnej, wywiedzionej z art. 75 ust. 1, art. 173 i art. 178 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe i naprawcze (j.t. Dz. U. z 2009, nr 175, poz. 1361 ze zm.) mimo, że zarzut taki skarżący podniósł w skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Uzasadniając ów zarzut skarżący kasacyjnie wskazał jednocześnie, że "brak szczegółowej wypowiedzi w zaskarżonym wyroku na temat art. 75 ust. 1, art. 173 i art. 178 p.u.n. świadczy o błędnej wykładni tych przepisów", co nakazuje ów zarzut rozumieć w istocie jako zarzut naruszenia prawa materialnego (z punktu 1 art. 174 p.p.s.a.), nie zaś zarzut naruszenia przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy (z punktu 2 art. 174 p.p.s.a.), co przy bezspornym stanie faktycznym, zwalnia Naczelny Sąd Administracyjny od dalej idących rozważań tak skonstruowanego zarzutu.

Trafnym okazał się zarzut naruszenia prawa materialnego przez niezastosowanie normy wywiedzionej z art. 75 ust. 1, art. 173 i 178 p.u.n. Skarżący kasacyjne trafnie wskazuje, że zgodnie z art. 75 ust. 1 p.u.n., jeżeli ogłoszono upadłość obejmującą likwidację majątku upadłego, upadły traci prawo zarządu oraz możliwość korzystania i rozporządzania mieniem wchodzącym w skład masy upadłości. W takiej sytuacji syndyk niezwłocznie obejmuje majątek upadłego, zarządza nim, zabezpiecza go przed zniszczeniem, uszkodzeniem lub zabraniem go przez osoby postronne oraz przystępuje do jego likwidacji (art. 173 p.u.n.). W doktrynie trafnie wskazuje się, że zarządzanie majątkiem upadłego przez syndyka polega na podejmowaniu czynności zarządu w stosunku do majątku upadłego (F. Zedler w: A, Jakubecki, F. Zedler "Prawo upadłościowe i naprawcze. Komentarz" Wolters Kluwer 2010 s. 423 uw. 3). Syndyk może żądać od organów administracji rządowej i samorządu terytorialnego potrzebnych informacji dotyczących majątku upadłego (art. 178 p.u.n.). Doktryna jednoznacznie wskazuje, że przepis ów ma na celu umożliwienie syndykowi zebrania wszelkich informacji dotyczących majątku upadłego, dla ustalenia składników masy upadłości i w celu dochodzenia roszczeń przysługujących upadłemu wobec jego dłużników. Informacje, które syndyk może uzyskać na podstawie tego przepisu, to przede wszystkim dane dotyczące własności gruntów, informacje o zarejestrowanych pojazdach mechanicznych. W wypadku odmowy udzielenia informacji, syndyk może zwrócić się do sędziego-komisarza o przeprowadzenie postępowania dowodowego (art. 218 p.u.n.) i w ramach tego postępowania uzyskać stosowne informacje (F. Zedler – op. cit. s. 431 uw. 1, 2 do art. 178 p.u.n.; podobnie Z. Świeboda "Prawo upadłościowe i naprawcze. Komentarz" LexisNexis 2006 s. 252, uw. 1, 2 do art. 178 p.u.n.; red. A. Witosz "Prawo upadłościowe i naprawcze. Komentarz" LexisNexis 2007 s. 252, uw. do art. 178 p.u.n.).

Art. 178 p.u.n. – w zakresie istotnym dla rozstrzygnięcia sprawy - odpowiada normatywnej treści art. 97 § 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 października 1934 r. Prawo upadłościowe (j.t. Dz.U. 1991 r., nr 118, poz. 512 ze zm., dalej Prawo upadłościowe). Doktryna pod rządem Prawa upadłościowego trafnie wskazywała, że syndyk jest organem sądu w postępowaniu upadłościowym i co do sposobu znoszenia [kontaktowania] się z urzędami należy odpowiednio stosować przepisy o porozumiewaniu się sądów z urzędami administracyjnymi; uprawnieniu syndyka określonemu wart. 97 § 1, odpowiada obowiązek osób, posiadających wiadomości o majątku upadłego, do udzielania syndykowi odpowiednich wyjaśnień. Obowiązek ten ma charakter prawno-publiczny (J. Korzonek "Prawo upadłościowe i Prawo o postępowaniu układowem. Komentarz" Wyd. Księgarnia Powszechna Kraków 1935 s. 345-346). Z przepisu tego wynika obowiązek udzielania syndykowi potrzebnych wiadomości; celem przepisu jest umożliwienie zbierania materiałów pożądanych dla przeprowadzenia postępowania upadłościowego w interesie wierzycieli upadłego (E. Hnat w: S. Gurgul, E. Hnat, S. Barabasz "Prawo upadłościowe. Komentarz" PTE 1991 s. 108 uw. 1 do art. 97; K. Piasecki "Prawo upadłościowe. Prawo o postępowaniu układowym. Bankowe postępowanie ugodowe wraz z komentarzami" O.W. Branta 1994 s. 94 uw. 1). Tym samym art. 178 p.u.n. stanowił samodzielną i wystarczającą podstawę do skutecznego żądania od Prezydenta Miasta Mysłowic (organu samorządu terytorialnego - z upoważnienia którego działał Naczelnik Wydziału Spraw Obywatelskich Urzędu Miejskiego w Mysłowicach; k. 2 akt administracyjnych), a następnie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji (organu administracji rządowej), udzielenia informacji o pojazdach, zarejestrowanych w dacie wpływu wniosku, na[...] sp. z o.o. w S.

Wykładnią prawa jest operacja myślowa nie ograniczająca się do wykładni jednego przepisu (zwłaszcza ograniczona jedynie do wykładni językowej), lecz operacja, w toku której dokonuje się przekładu zbioru przepisów ogłoszonych w aktach prawodawczych na zbiór norm postępowania równoznaczny jako całość z danym zbiorem przepisów (M. Zieliński "Wykładnia prawa. Zasady. Reguły. Wskazówki" LexisNexis 2010 r. s. 47 i n.; Z. Ziembiński "Logika praktyczna" PWN 2002 r., s. 230). Normę prawną rekonstruuje się zawsze z całokształtu obowiązujących przepisów prawnych (uzasadnienie wyroku TK z dnia 10 grudnia 2002 r., P 6/02, OTK-A 7/02/91, pkt V ppkt 9). Koniecznym jest więc sięgnięcie do zasad wykładni, zgodnie z którymi znaczenie przepisu zależy nie tylko od jego językowego sformułowania (kontekst językowy), ale także od treści innych przepisów (kontekst systemowy) oraz całego szeregu wyznaczników pozajęzykowych takich jak cele, funkcje regulacji prawnej i przekonania moralne (L. Morawski "Wykładnia w orzecznictwie sądów – komentarz" Toruń 2002 r., s. 77). Zgodnie z art. 7 Konstytucji i art. 6 kpa, organy administracji publicznej działają na podstawie i w granicach prawa.

Uregulowania zawarte w ustawie z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (j.t. Dz. U. z 2005 r. nr 108, poz. 908 ze zm.), w szczególności w art. 80c ust. 1, 2, 3 i 4 p.r.d., nie wykluczają udostępniania danych lub informacji zgromadzonych w centralnej ewidencji pojazdów innym podmiotom, działającym na podstawie odrębnych uregulowań – w szczególności syndykowi działającemu na podstawie art. 178 p.u.n. Takimi odpowiednikami uregulowań ogólnych, upoważniającymi sąd do uzyskania żądanej informacji, są przykładowo: art. 248 § 1 i 2 k.p.c. (T. Ereciński w: "Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz" LexisNexis 2009 t. 1 s. 722 uw. 1, 2) i art. 106 § 3 i 5 p.p.s.a. w zw. z art. 248 § 1 i 2 k.p.c. Przepis art. 80c ust. 1 pkt 6 p.r.d. nie stanowi zatem normatywnej nowości, a jedynie dla ułatwienia stosowania prawa przez organy administracji publicznej, stanowi powtórzenie wyżej przywołanych uregulowań ogólnych, w celu przyspieszenia działań organów administracji publicznej we współpracy z podmiotami uprzywilejowanymi.

Z dniem ogłoszenia upadłości, majątek upadłego staje się masą upadłości, która służy zaspokojeniu wierzycieli upadłego (art. 61 p.u.n.). Trafnie skarżący kasacyjne wywodzi, że syndyk w toku postępowania upadłościowego, obowiązany jest podejmować czynności zarządu w stosunku do majątku upadłego i w tym celu winien szybko i sprawnie zebrać wszystkie informacje dotyczące majątku upadłego (art. 75 ust. 1, art. 173, art. 178 p.u.n.). Skoro na koszt podatników stworzono centralną ewidencję pojazdów, a postępowanie upadłościowe prowadzone jest na podstawie ustawy przez sąd, z udziałem wyznaczonego przez sąd sędziego komisarza i syndyka (art. 12, art. 16, art. 51, art. 57 ust. 1 i 2, art. 68 ust. 1 i 2, art. 73 ust. 1 i 2, i nast. p.u.n.), to wzgląd na racjonalność prawodawcy wyklucza zaprezentowaną przez Sąd I instancji wykładnię art. 80c ust. 3 i 4 p.r.d.

Minister, odmawiając udostępnienia żądanych danych, znajdujących się w centralnej ewidencji pojazdów, bezpodstawnie żądając na podstawie art. 80c ust. 4 p.r.d. od Syndyka wykazania jego uzasadnionego interesu, naruszył normę prawną wywiedzioną z art. 75 ust. 1, art. 173, art. 178 p.u.n. i art. 80c ust. 3 p.r.d. Taka wykładania narusza art. 2 Konstytucji RP z 2 kwietnia 1997 r. (Dz.U. 78/97/483, sprost. 28/01/319, zm. 200/06/1471,114/09/946).

Ponieważ w niniejszym postępowaniu stan faktyczny przyjęty w zaskarżonym wyroku był prawidłowy, nie doszło do naruszeń przepisów postępowania, które mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a naruszenie normy wywiedzionej z art. 75 ust. 1, art. 173, art. 178 p.u.n. i art. 80c ust. 3 p.r.d. w zaskarżonym wyroku miało w istocie charakter naruszenia prawa materialnego w rozumieniu art. 174 pkt 1 p.p.s.a., przeto Naczelny Sąd Administracyjny, uznawszy ów zarzut za zasadny, kierując się zasadą ekonomiki postępowania, uchylił zaskarżony wyrok, uchylił zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję z 12 marca 2010 r. (art. 188 w zw. z art. 193 i art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i art. 135 p.p.s.a.; H. Knysiak-Molczyk "Skarga kasacyjna w postępowaniu sądowoadministracyjnym" LexisNexis 2010 s. 397-398; wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 3.12.2009 r., II OSK 1269/09).

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 200, art. 203 pkt 1, art. 205 § 1 zw. z art. 188 p.p.s.a.