Wyrok z dnia 2012-03-12 sygn. I SA/Wa 1762/11

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Przemysław Żmich (spr.) Sędziowie: WSA Agnieszka Miernik WSA Dariusz Pirogowicz Protokolant starszy referent Agnieszka Żurawska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 marca 2012 r. sprawy ze skargi M. M. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] lipca 2011 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania prawa użytkowania wieczystego 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję Prezydenta W. z dnia [...] kwietnia 2011 r. nr [...]; 2. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu; 3. zasądza od Wojewody [...] na rzecz skarżącej M. M. kwotę 457 (czterysta pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Wojewoda [...], po rozpoznaniu odwołania M. M., decyzją z dnia [...] lipca 2011 r., nr [...] utrzymał w mocy decyzję Prezydenta Miasta W. nr [...] z dnia [...] kwietnia 2011 r., odmawiającą ustanowienia prawa użytkowania wieczystego do nieruchomości położonej w W. przy ul. [...], nr hip. [...], która stanowi działkę ewidencyjną nr [...] z obrębu [...].

Zaskarżona decyzja została wydana w następującym stanie sprawy.

Nieruchomość położona w W. przy ul. [...] (dawniej [...]), ozn. nr hip. [...] znajduje się na terenie objętym działaniem dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy (Dz. U. Nr 50, poz. 279 ze zm.). W niniejszej sprawie wniosek dotyczy części dawnej nieruchomości oznaczonej obecnie jako działka nr [...] będąca własnością Skarbu Państwa.

Z zaświadczenia Sądu Grodzkiego w W. z dnia [...] lipca 1948 r., nr [...] oraz zaświadczenia Sądu Rejonowego W. z dnia [...] kwietnia 2002 r., Ldz. [...] wynika, iż poprzednim właścicielem nieruchomości [...] hip. nr [...] o powierzchni [...] m2 była L. M. na mocy aktu notarialnego z dnia [...] czerwca 1923 r. Obecnie jej wniosek z dnia 21 lipca 1948 r. popierają jej spadkobiercy: M. M., A. M., M. M. i K. M.

Decyzją z dnia [...] sierpnia 2010 r., nr [...] Prezydent W. ustanowił prawo użytkowania wieczystego do gruntu nieruchomości położonej przy ul. [...] w W., stanowiącej sąsiednią działkę nr [...].

Decyzją z dnia [...] kwietnia 2011 r., nr [...] Prezydent W. odmówił przyznania prawa użytkowania wieczystego do gruntu nieruchomości położnej obecnie przy ul. [...] oznaczonej jako działka ewidencyjna nr [...] z obrębu [...].

Od powyższej decyzji M. M. wniosła odwołanie zarzucając organowi pierwszej instancji naruszenie art. 6, art. 7, art. 8 i art. 12 Kpa, a ponadto naruszenie art. 7 ust. 2 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy.

Wojewoda [...] decyzją z dnia [...] lipca 2011 r., nr [...] utrzymał w mocy decyzję Prezydenta W. nr [...] z dnia [...] kwietnia 2011 r. W uzasadnieniu organ wskazał, że podstawę prawną zaskarżonej decyzji Prezydenta W. stanowił przepis art. 7 ust. 1 i 2 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy (Dz. U. Nr 50 poz. 279). Aby wydana została pozytywna decyzja administracyjna w przedmiocie przyznania użytkowania wieczystego do gruntu muszą zajść następujące przesłanki: - złożenie wniosku o przyznanie prawa własności czasowej w ciągu 6 miesięcy od dnia objęcia w posiadanie gruntu przez gminę; - korzystanie z gruntu dające się pogodzić z przeznaczeniem gruntu według planu zabudowania (obecnie planu zagospodarowania przestrzennego).

Zdaniem Wojewody, w zaskarżonej decyzji Prezydent W. prawidłowo ustalił spełnienie przez wnioskodawcę pierwszej z wymaganych przesłanek, a więc złożenie wniosku o przyznanie prawa własności czasowej w ciągu 6 miesięcy od dnia objęcia w posiadanie gruntu przez gminę. Jak wynika z akt przedmiotowej sprawy wniosek L. M. o przyznanie prawa własności czasowej do gruntu przedmiotowej nieruchomości złożony został do Zarządu Miejskiego w W. w dniu 1 lipca 1948 r. Objęcie w posiadanie przez gminę W. przedmiotowego gruntu nastąpiło w dniu 19 kwietnia 1948 r., tj. z dniem ogłoszenia w Dzienniku Urzędowym Nr [...] Rady Narodowej i Zarządu Miejskiego, W., w związku z czym termin złożenia wniosku o przyznanie prawa własności czasowej w niniejszej sprawie upłynął w dniu 19 października 1948 r.

Nieruchomość objęta wnioskiem o przyznanie prawa użytkowania wieczystego oznaczona jako działka nr [...] z obrębu geodezyjnego [...], położona przy ul. [...] w W. uwzględniona została w miejscowym planie terenu [...], zatwierdzonym uchwalą Rady W. Nr [...] (Dz. Urz. Woj. Maz. Nr 214 z dnia 22 grudnia 2010 r.). Organ wskazał, że zgodnie z postanowieniami tego planu działka nr [...] znajduje się w około 95 % w liniach rozgraniczających ulicy – publicznej drogi dojazdowej oraz w 5 % na terenie określonym symbolem [...] o przeznaczeniu podstawowym pod zabudowę mieszkaniową wielorodzinną i usługi. Jak wynika z treści omawianego planu, działka nr [...] w przeważającej części przeznaczona jest na cele publiczne w rozumieniu ustawy o gospodarce nieruchomościami, a niewielki fragment przedmiotowej nieruchomości znajdujący się w granicach terenu [...], z uwagi na swoje gabaryty nie jest budowlany - jego zagospodarowanie jest możliwe jedynie w połączeniu z działkami sąsiednimi. W ocenie Wojewody, w wypisie i wyrysie z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego terenu przy ul. [...] (dz. nr [...] z obrębu [...]) zawarte jest jednoznaczne stwierdzenie, iż teren przy ul. [...] (działka nr [...]) znajduje się na obszarze przeznaczonym pod funkcje komunikacyjne - drogę dojazdową [...] oraz zabudowę mieszkaniową wielorodzinną z usługami oznaczonym symbolem [...].

Organ odwoławczy – mając na uwadze treść uchwały NSA z dnia 26 listopada 2008 r., sygn. akt I OPS 5/08 – stwierdził, że przyjęta konstrukcja prawna art. 7 dekretu zakłada konieczność rozważenia, czy przeznaczenie terenu w planie na określony cel, w tym także cel użyteczności publicznej da się pogodzić z przyznaniem prawa własności czasowej do określonego gruntu znajdującego się na tym terenie, tzn. czy istnieją jakieś obiektywne przeszkody prawne dotyczące danego rodzaju przeznaczenia w planie, uniemożliwiające wnioskodawcy korzystanie z gruntu.

Wojewoda ustalił, że w przedmiotowej sprawie chodzi o grunt (działkę nr [...]), przeznaczoną pod cele użyteczności publicznej - drogę dojazdową. W ocenie Wojewody [...], oświadczenie K. M. z dnia 12 kwietnia 2011 r. o tym, iż "po odzyskaniu prawa do przedmiotowej nieruchomości zamierza korzystać z niej w sposób, który da się pogodzić z przeznaczeniem gruntu według planu zagospodarowania przestrzennego" nie ma znaczenia dla oceny spełnienia przesłanek z art. 7 ust. 2 dekretu, gdyż zadaniem organów obu instancji jest zbadanie potencjalnej możliwości pogodzenia korzystania z gruntu z jego przeznaczeniem w planie zagospodarowania przestrzennego.

Uwzględniając konieczność tak rozumianego sposobu ustalenia przesłanki możliwości pogodzenia użytkowania działki nr [...] z planem zagospodarowania przestrzennego organ odwoławczy stanął na stanowisku, że Prezydent W. w zaskarżonej decyzji z dnia [...] kwietnia 2011 r. prawidłowo uznał, iż przesłanka ta w przedmiotowej sprawie nie została spełniona.

Zdaniem Wojewody, możliwe jest teoretycznie przecież przeznaczenie większego terenu na cele użyteczności publicznej (cele publiczne), z możliwością jednak wykorzystania części tego terenu także na inne cele. Zdaniem organu orzekającego w przedmiotowej sprawie część nieruchomości dekretowej, której zwrotu domaga się skarżąca stanowi drogę publiczną, co uniemożliwia oddanie go w użytkowanie wieczyste. Co prawda, część nieruchomości, określona jako 5 % znajduje się na terenie określonym symbolem [...] o przeznaczeniu podstawowym pod zabudowę mieszkaniową wielorodzinną i usługi. Przy tym, po pierwsze jest to przeznaczenie podstawowe, a po drugie, jak wynika z treści planu działka nr [...] w przeważającej części przeznaczona jest pod cele publiczne w rozumieniu ustawy o gospodarce nieruchomościami, a ów niewielki fragment przedmiotowej nieruchomości, z uwagi na swoje gabaryty nie jest budowlany - jego zagospodarowanie jest możliwe jedynie w połączeniu z działkami sąsiednimi.

Wojewoda wskazał, że według planu zagospodarowania przestrzennego działka stanowi tereny ulic (kategoria - droga gminna), zgodnie z § 4 ust. 22, w myśl którego teren ten wedle przeznaczenia podstawowego ma służyć do komunikacji kołowej, komunikacji zbiorowej - autobusowej lub tramwajowej, komunikacji pieszej i rowerowej, wedle przeznaczenia dopuszczalnego - ma być na nim posadowiona infrastruktura techniczna w postaci sieci urządzeń uzbrojenia inżynieryjnego, zieleń urządzona i kioski. Podstawowe zaś w świetle ustalenia możliwości korzystania z gruntu przez ich dotychczasowych właścicieli ma postanowienie planu, zgodnie z którym, zakazuje się lokalizowania funkcji innych niż wyżej wymienione zabudowy, z wyjątkiem obiektów małej architektury, będących elementami wyposażenia ulic, tymczasowych obiektów budowlanych i ogrodzeń.

W ocenie organu odwoławczego przeznaczenie terenu działki nr [...] w planie zagospodarowania na ukształtowanie przestrzeni ulicy - drogi dojazdowej (gminnej), biegnącej od ulicy [...] na zapleczu budynków [...] i stanowiącej podstawowy element dojazdu do tychże budynków, ze względu na wysokie obciążenie ruchem pojazdów mechanicznych ul. [...], przesądza o konieczności zapewnienia wolnego i pełnego dostępu do niej wszystkim korzystającym z niej mieszkańcom, przez co nie może być przedmiotem wieczystego użytkowania, a tym samym przedmiotem korzystania jedynie przez spadkobierców dawnych jej właścicieli na zasadach wyłączności. Implikuje to z kolei stwierdzenie, iż zaskarżona decyzja organu pierwszej instancji podlega utrzymaniu w mocy, na zasadzie art. 138 § 1 pkt 1 Kpa, jako wydana z poszanowaniem przepisów art. 7, 9, 10, 77 i 80 i 104 § 3 Kpa oraz jako uwzględniająca prawidłową wykładnię przepisu art. 7 ust. 2 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy.

Zdaniem organu odwoławczego, nie ulega wątpliwości, że zgodnie z postanowieniami planu zagospodarowania przestrzennego, w 5 % teren działki nr [...] określony jest symbolem [...] o przeznaczeniu podstawowym pod zabudowę mieszkaniową wielorodzinną i usługi. Ta niewielka część działki może być zagospodarowana na cele budowlane jedynie w połączeni z działkami sąsiednimi. Jak wynika z wyrysu z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego terenu [...] działką sąsiednią w stosunku do omawianej części gruntu działki nr [...], jest m.in. działka nr [...], co do której, decyzją Prezydenta W. z dnia [...] sierpnia 2010 r. przyznano na rzecz spadkobierców poprzedniego jej właściciela prawo użytkowania wieczystego.

Wojewoda zauważył, że cała powierzchnia działki nr [...] wynosi [...] m2, a 5 % tej powierzchni, która przypada na teren działki nieprzeznaczony pod drogę, to około [...]m2. Analiza przebiegu linii rozgraniczających na terenie przedmiotowej działki i działek sąsiednich wskazuje, iż omawiane 5 % powierzchni działki nr [...] znajduje się na terenie oznaczonym symbolem [...], czyli przeznaczonym pod zabudowę mieszkaniową wielorodzinną z usługami.

W ocenie organu odwoławczego, aby stworzyć możliwość zwrotu tejże części działki nr [...], należałoby przeprowadzić postępowanie podziałowe, przy czym, względy racjonalności wykluczają dokonywanie tego typu postępowania dla wydzielenia gruntu o, tak niewielkiej powierzchni. Poza tym wykorzystanie tej części działki nr [...] zgodnie z przeznaczeniem w planie możliwe jest jedynie przy wykorzystaniu działek sąsiednich.

Od decyzji Wojewody [...] z dnia [...] lipca 2011 r., nr [...] M. M. wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. W skardze wniosła o: 1) uchylenie zaskarżonej decyzji oraz utrzymanej nią w mocy decyzji Prezydenta W. nr [...] z dnia [...] kwietnia 2011 r.; 2) dopuszczenie dowodu z dokumentu w postaci zdjęć przedmiotowej nieruchomości załączonych do niniejszej skargi; 3) zasądzenie kosztów według norm przepisanych. Zaskarżonej decyzji zarzuciła: 1) naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy dotyczących terminów załatwiania spraw, to jest przepisów artykułów 35-38 Kpa, co w konsekwencji doprowadziło do naruszenia podstawowych zasad postępowania administracyjnego, w szczególności art. 6 (zasada legalizmu), art. 7 (zasada praworządności i poszanowania słusznego interesu obywatela), art. 8 (zasada zaufania do organu administracji) oraz art. 12 (zasada szybkości postępowania); 2) naruszenie prawa materialnego, tj. przepisów art. 7 ust. 2 dekretu z dnia 26 października 1945 roku o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy poprzez przyjęcie za podstawę rozstrzygnięcia błędnego ustalenia, iż korzystanie z działki przez następców prawnych L. M. nie da się pogodzić z przeznaczeniem gruntu w planie zagospodarowania przestrzennego dla obszaru obejmującego przedmiotową działkę oraz błędnego ustalenia, że przedmiotowa nieruchomość jest przeznaczona w planie zagospodarowania przestrzennego na cele publiczne. W uzasadnieniu do pierwszego z zarzutów skarżąca wskazała przede wszystkim, że postępowanie w sprawie toczy się już 13 lat. Gdyby zaś do dnia 31 sierpnia 2010 r. została wydana decyzja, byłaby ona pozytywna dla skarżącej, ponieważ w tym czasie dla terenu przedmiotowej nieruchomości nie obowiązywał plan miejscowy. Odnosząc się zaś do drugiego z zarzutów skarżąca zakwestionowała twierdzenia Wojewody, że: 1) tylko 5 % działki leży na terenie o przeznaczeniu mieszkaniowym i że to ustalenie nie jest oparte o treść planu miejscowego, lecz o pismo Naczelnika Wydziału Planowania Miejscowego Biura Architektury i Planowania Przestrzennego Urzędu W. z dnia 24 listopada 2010 r.; 2) 95 % pozostałej powierzchni działki nie jest przeznaczona na cele publiczne, bo jest to teren niedostępny publicznie ogrodzony bramą uniemożliwiającą wjazd. Zdaniem skarżącej, organ pominął też oświadczenie M. M. co do zamiaru korzystania z gruntu i zignorował oświadczenie K. M. Skarżąca kwestionuje także, że 95 % działki nr [...] jest przeznaczona pod drogę. Jej zdaniem z całkowitej powierzchni [...] m2 tylko [...] m2 znajduje się w pasie drogowym. Nieprawdziwa jest także informacja, że cała działka stanowi drogę publiczną, ponieważ na części działki znajdują się miejsca parkingowe, a plan dopuszcza wydzielenie [...] miejsc parkingowych dla potrzeb terenu [...], co przemilczały organy. Skarżąca podała, że w chwili obecnej przedmiotowa działka nie jest przeznaczona na cele publiczne, dlatego że dojazd do niej zablokowany jest bramą zainstalowaną przez użytkownika sąsiedniej nieruchomości, a więc korzystanie z gruntu jest możliwe przez ograniczony krąg osób - posiadaczy pilotów do bramy.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda [...] wniósł o jej oddalenie i jednocześnie podtrzymał stanowisko prezentowane dotychczas w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.

Skarga jest uzasadniona, choć nie wszystkie zarzuty skargi zasługiwały na uwzględnienie

Należy podzielić stanowisko organów obu instancji, że nie mógł być uwzględniony w trybie art. 7 ust. 2 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy (Dz. U. Nr 50, poz. 279 ze zm.) – zwanego dalej dekretem wniosek M. M., A. M., M. M. i K. M., w zakresie w jakim dotyczył tej części działki nr [...], która znajduje się w liniach rozgraniczających terenu oznaczonego w planie miejscowym, uchwalonym uchwałą Rady Miasta W. z dnia [...] października 2010 r., Nr [...] (Dz. Urz. Woj. Mazow. Nr 214, poz. 7210), symbolem [...]. Jak trafnie wskazały organy wskazana wyżej część działki nr [...] została w planie miejscowym przeznaczona pod ulicę dojazdową o ruchu uspokojonym, mającą otrzymać status drogi publicznej gminnej, która ma stanowić część układu komunikacji kołowej. Wynika to w sposób jasny z przepisów § 13 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt pkt 1 lit. e w zw. z § 24 ust. 6 planu. Zdaniem Sądu, przeznaczenie w planie wskazanej wyżej części przedmiotowej działki na cel publiczny w rozumieniu art. 6 pkt 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami (wydzielenie gruntu pod drogę publiczną) nie da się – obiektywnie rzecz biorąc – pogodzić z korzystaniem z tego terenu przez osoby prywatne. Status prawny dróg publicznych i zasady administrowania drogą publiczną określone w przepisach ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych wskazują, że wyłącznym właścicielem drogi publicznej o statusie drogi gminnej (mającej charakter ogólnodostępny) może być gmina, a terenem takiej drogi włada zarządca drogi (w miastach na prawach powiatu prezydent miasta), który w praktyce wykonuje swe obowiązki przy pomocy zarządu drogi sprawującego nieodpłatny trwały zarząd gruntem w pasie drogowym (art. 1, art. 2a ust. 2, art. 19 ust. 1 i 5, art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 tej ustawy). Poza sporem jest, że plan miejscowy dopuszcza wydzielenie [...] miejsc parkingowych dla obsługi terenu [...], jednakże skarżąca nie dostrzega, że zapis ten dotyczy terenu innej nieruchomości, niż ta o którą chodzi w niniejszej sprawie.

W orzecznictwie sądowoadministracyjnym przyjmuje się, że przeznaczenie gruntu pod drogę publiczną wyklucza możliwość uwzględnienia wniosku w trybie art. 7 ust. 2 dekretu (por. np. wyroki wydane w sprawach: I SA/Wa 1125/09, I SA/Wa 2461/10, I OSK 796/10, I SA/Wa 2461/10). Pogląd ten podziela również Sąd orzekający w niniejszej sprawie. Nie ma przy tym znaczenia to w jaki sposób opisana wyżej sporna cześć przedmiotowego gruntu jest faktycznie wykorzystywana i zagospodarowana. Z art. 7 ust. 2 dekretu wynika bowiem, że przeszkoda do oddania gruntu w użytkowanie wieczyste w tym trybie ma charakter przeszkody prawnej (przeznaczenie w planie miejscowym), a nie faktycznej (stan zagospodarowania terenu), dlatego też Sąd nie mógł uwzględnić wniosku skarżącej o przeprowadzenie dowodu z dokumentacji zdjęciowej na okoliczność ogrodzenia spornego terenu i jego funkcjonowania jako terenu nie będącego terenem ogólnodostępnym.

Rację ma natomiast skarżąca twierdząc, że Wojewoda [...] dopuścił się naruszenia art. 7 ust. 2 dekretu uznając, że nie ma podstaw do uwzględnienia wniosku M. M., A. M., M. M. i K. M. w zakresie dotyczącym części działki nr [...] znajdującej się w liniach rozgraniczających terenu przeznaczonego w planie miejscowym na cele zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej i usług ([...]).

Zdaniem Sądu, prawidłowo wskazała skarżąca, że dla oceny tego jakiej wielkości obszar stanowiący część działki nr [...] znajduje się w strefie mieszkaniowo – usługowej nie mogły być miarodajne ustalenia poczynione w piśmie Urzędu Miasta W. z dnia 24 listopada 2010 r. Biura Architektury i Planowania Przestrzennego, co do tego, że 5% tej działki wchodzi w przeznaczenie oznaczone symbolem [...]. Do wyjaśnienia tego typu zagadnienia służy procedura podziału gruntu w trybie art. 95 pkt 4 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Dopiero zatem, gdy stanie się ostateczna decyzja zatwierdzająca podział nieruchomości będzie ustalone jaki obszar działki nr [...] znajduje się w strefie mieszkaniowo – usługowej, a jaki w strefie przeznaczonej pod drogę publiczną. Rację ma też skarżąca, że Prezydent W. nie poczynił żadnych ustaleń w zakresie możliwości pogodzenia korzystania przez wnioskodawców z części gruntu znajdującego się w strefie [...] z ustaleniami planu miejscowego.

W ocenie Sądu, podawane przez Wojewodę [...] argumenty, tj. małe gabaryty części działki nr [...] znajdującej się w obszarze przeznaczonym na cele mieszkaniowo – usługowe i związany z tym faktem brak przez ten niewielki fragment charakteru budowlanego umożliwiający jego zagospodarowanie tylko w połączeniu z sąsiednimi działkami nie są przekonujące jako okoliczności przemawiające za negatywnym załatwieniem wniosku dekretowego. Trzeba bowiem mieć na uwadze, że art. 7 ust. 2 dekretu nie uzależnia możliwości uwzględnienia wniosku dekretowego od tego, jakiej wielkości gruntu dotyczy żądanie wniosku. Jeżeli okaże się, że w wyniku podziału działki nr [...] zostanie wydzielony grunt zawierający się w strefie mieszkaniowo – usługowej (czego w niniejszej sprawie Sąd nie może przesądzić), to wówczas organ dekretowy będzie obowiązany do analizy przepisów planu miejscowego w zakresie funkcji jaką ten konkretny grunt pełni w planie oraz oceny, czy zapisy planu (część tekstowa i graficzna) nie stoją na przeszkodzie w korzystaniu z gruntu przez spadkobierców dawnego jego właściciela.

Z uzasadnienia decyzji Wojewody [...] nie wynika, aby organ ustalił jakie konkretne przepisy planu miejscowego uniemożliwiały korzystanie z gruntu przez wnioskodawców. Sąd zwraca uwagę, że teren oznaczony w planie symbolem [...], prócz przeznaczenia mieszkaniowego, ma również przeznaczenie usługowe. Zatem - nawet gdyby okazało się, że przedmiotowy teren ma niewielki obszar – to organ winien ocenić, czy może być wykorzystany przez wnioskodawców np. na lokalizację choćby słupa ogłoszeniowego, reklamy, miejsc parkingowych, czy kiosku, zwłaszcza że grunt ten sąsiaduje z działką nr [...] w stosunku do której ustanowiono na rzecz spadkobierców L. M. prawo użytkowania wieczystego w trybie art. 7 ust.2 dekretu (decyzja Nr [...]), a wnioskodawczynie zgłosiły zamiar korzystania z gruntu zgodnie z jego przeznaczeniem według planu (pisma z dnia 12 kwietnia 2011 r. i 19 kwietnia 2011 r.).

Odnosząc się do zarzutów skargi Sąd zauważa, że dla niniejszej sprawy nie miało znaczenia to, czy organ prowadził postępowanie przewlekle i jakie były skutki owej przewlekłości, w szczególności, czy na skutek opieszałości organu wniosek dekretowy został negatywnie rozstrzygnięty. Zarzuty naruszenia w tym zakresie zasady szybkości postępowania, przepisów dotyczących terminów załatwiania spraw, czy zasad opisanych w art. 6-8 Kpa nie mogły być skuteczne w niniejszej sprawie, gdzie Sąd ocenia legalność decyzji organów wydanych w administracyjnym toku instancji. Również zarzut poniesienia przez skarżącą negatywnych konsekwencji z tego tytułu wykracza poza przedmiot niniejszej sprawy.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, że w niniejszej sprawie zarówno Prezydent W. jaki i Wojewoda [...] wydali negatywne dla stron rozstrzygnięcia z naruszeniem art. 7 ust. 2 dekretu w zw. z art. 7, art. 77 § 1, art. 80 i art. 107 § 3 Kpa, a naruszenia te miały istotny wpływ na wynik sprawy.

W ponownie prowadzonym postępowaniu Prezydent W. podejmie czynności mające na celu zatwierdzenie podziału działki nr [...] celem realizacji roszczeń dekretowych. W sytuacji, gdy stanie się ostateczna decyzja zatwierdzająca podział nieruchomości organ pierwszej instancji dokona analizy treści planu miejscowego, a następnie wyjaśni i oceni, czy korzystanie z gruntu przez spadkobierców dawnego jej właściciela da się pogodzić z przeznaczeniem gruntu w planie miejscowym. Swe rozstrzygnięcie organ uzasadni zgodnie z wymogami art. 107 § 3 Kpa.

Biorąc pod uwagę powyższe Sąd, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit a i c oraz art. 152 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) orzekł , jak w sentencji. O kosztach postępowania sądowego Sąd orzekł na podstawie art. 200, art. 205 § 2 tej ustawy w zw. z § 14 ust. 2 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.).