Postanowienie z dnia 1969-01-07 sygn. II CZ 209/68

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt II CZ 209/68

Postanowienie z dnia 7 stycznia 1969 r.

Zażalenia wniesione na postanowienia sądu wezwanego, wydane w zakresie objętym zleceniem, powinny być rozstrzygane przez sąd rewizyjny właściwy dla tego sądu wezwanego, a nie dla sądu orzekającego, który zlecił przeprowadzenie dowodu.

Przewodniczący: sędzia W. Bryl. Sędziowie: Z. Wasilkowska, B. Łubkowski (sprawozdawca).

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa Krystyny S. i jej małol. syna Roberta S. przeciwko Skarbowi Państwa (Centralne Więzienie w Ł. - Ministerstwo Sprawiedliwości) o odszkodowanie, na skutek zażaleń pozwanego Skarbu Państwa na postanowienie Sądu Wojewódzkiego dla m. Łodzi z dnia 14 sierpnia 1967 r. i z dnia 29 września 1967 r.,

stwierdził swą niewłaściwość i przekazał sprawę Sądowi Wojewódzkiemu dla m.st. Warszawy jako właściwemu sądowi rewizyjnemu.

Uzasadnienie

Sąd Powiatowy dla Warszawy-Pragi na zlecenie Sądu Wojewódzkiego dla m. Łodzi postanowieniem z dnia 14 sierpnia 1967 r. i postanowieniem z dnia 29 września 1967 r. przyznał biegłemu lekarzowi drowi Marianowi K. kwotę 2.250 zł oraz biegłemu lekarzowi drowi med. Stefanowi K. kwotę 900 zł tytułem wynagrodzenia za wydanie pisemnej opinii i za stawiennictwo na posiedzeniu sądowym.

Postanowienia powyższe z powodu rażącego naruszenia rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 12 lipca 1956 r. w sprawie taryfy wynagrodzenia za czynności biegłych z zakresu medycyny sądowej w postępowaniu przed sądami powszechnymi (Dz. U. Nr 23, poz. 155) zaskarżył zażaleniami pozwany, domagając się zmniejszenia przyznanego biegłym wynagrodzenia do kwoty 350 zł.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Z mocy art. 394 k.p.c. na postanowienia sądu pierwszej instancji i na zarządzenia przewodniczącego wymienione w tym przepisie przysługuje zażalenie do sądu rewizyjnego.

Sąd, któremu zlecono przeprowadzenie dowodu (sąd wezwany), ma w zakresie zleconego mu postępowania (art. 239 k.p.c.) prawa sądu orzekającego. Zażalenia wniesione na postanowienia sądu wezwanego wydane w zakresie objętym zleceniem powinny być rozstrzygane przez sąd rewizyjny właściwy dla tego sądu wezwanego, a nie dla sądu orzekającego, który zlecił przeprowadzenie dowodu.

Sądem właściwym do rozpoznania środków odwoławczych od orzeczeń Sądu Powiatowego dla m.st. Warszawy jest Sąd Wojewódzki dla m.st. Warszawy i tylko ten Sąd powinien rozstrzygnąć zażalenia wniesione na zaskarżone postanowienia.

Z tych względów Sąd Najwyższy z mocy art. 393 § 1 w związku z art. 200 § 1 k.p.c. stwierdził swą niewłaściwość i przekazał sprawę Sądowi Wojewódzkiemu dla m.st. Warszawy, jako sądowi rewizyjnemu właściwemu.

OSNC 1969 r., Nr 6, poz. 120