Wyrok z dnia 2012-11-21 sygn. IV SA/Wa 1195/12

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Łukasz Krzycki, Sędziowie Sędzia WSA Alina Balicka, Sędzia WSA Anna Falkiewicz-Kluj (spr.), Protokolant sekr. sąd. Marek Lubasiński, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 listopada 2012 r. sprawy ze skargi R. H., M. B. i K. P. na decyzję Głównego Inspektora Ochrony Środowiska z dnia [...] marca 2012 r. nr [...] w przedmiocie wymierzenia kary pieniężnej oddala skargę

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] marca 2012 r. nr [...] Główny Inspektor Ochrony Środowiska, na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 K.p.a., art 32 ust. 1 oraz art. 34 ustawy z dnia 29 czerwca 2007 r. o międzynarodowym przemieszczaniu odpadów (Dz. U. Nr 124, poz. 859 ze zm.), po rozpatrzeniu odwołania R. H., M. B., K. P., prowadzących działalność pod nazwą C. z siedzibą w S. (zwanych dalej "skarżącymi"), od decyzji [...] Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska z dnia [...] maja 2010 r., nr [...], nakładającej karę pieniężną w wysokości 110 000,00 zł na odbiorcę odpadów [...] - tworzywa sztuczne i guma przywiezionych nielegalnie z N. bez dokonania wymaganego zgłoszenia, uchylił zaskarżoną decyzję w zakresie dotyczącym wysokości kary pieniężnej i w tym zakresie orzekł karę pieniężną w wysokości 90 000,00 zł.

Stan sprawy przedstawiał się następująco:

W dniach [...] stycznia, [...] stycznia, oraz [...] lutego 2010 r. Wojewódzki Inspektorat Ochrony Środowiska w [...] przeprowadził kontrolę w siedzibie C. W wyniku kontroli WIOŚ w [...] ustalił, że w okresie od [...] stycznia 2009 r. do [...] stycznia 2010 r. do C. dostarczano przemiał kablowy od trzech kontrahentów z N.: A., [...]., A. [...]oraz U. [...], o łącznej masie 632 ton. C. zajmuje się recyklingiem odpadów tworzyw sztucznych. Wytwarza produkty wykorzystywane w konstrukcjach wodno-kanalizacyjnych oraz w infrastrukturze drogowej. Spółka posiadała faktury oraz dokumenty CMR, a w przypadku trzech transportów dokument "Mitzufuhrende Infoimationen fur die Verbringung der In Artikel 2 und 4 genanten Abfalle, odpowiadający wzorowi dokumentu określonego w załączniku VII do rozporządzenia nr 1013/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 czerwca 2006 r. w sprawie przemieszczania odpadów.

Na podstawie analizy ww. dokumentów Wojewódzki Inspektorat Ochrony Środowiska w [...] ocenił, że przedmiotowy przemiał kablowy wypełnia definicję odpadu określoną w art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach i należy go zaklasyfikować jako kategoria Q16 z załącznika 1 ww. ustawy, Jednocześnie organ kontrolny przypisał przedmiotowemu przemiałowi kablowemu kod B 3010 z załącznika III do rozporządzenia nr 1013/2006 i 19 12 04 z Europejskiego Katalogu Odpadów. Zgodnie z art. 63 ust. 2 ww. rozporządzenia nr 1013/2006 do dnia 31 grudnia 2012 r. wszelkie przemieszczenia wyszczególnionych w załączniku III odpadów przeznaczonych do odzysku, kierowane do Polski, podlegają procedurze uprzedniego, pisemnego zgłoszenia i zgody, przewidzianej w przepisach tytułu II. Ponieważ wysyłający odpady z N. nie posiadali stosownego zezwolenia właściwych władz, zgodnie z art, 2 ust. 35 rozporządzenia nr 1013/2006 .przedmiotowe przemieszczenia odpadów do CRB Group s.c. [...] Wojewódzki Inspektor Ochrony Środowiska uznał za przemieszczenia nielegalne.

W związku z powyższym [...] Wojewódzki Inspektor Ochrony Środowiska decyzją z [...] maja 2010 r. nałożył karę pieniężną na skarżących jako odbiorcę odpadów nielegalnie przywiezionych z N.

Od powyższej decyzji skarżący odwołali się podnosząc, że organ pierwszej instancji nie ustalił jakoby ich czyn został popełniony umyślnie, co umożliwia stosowanie sankcji określonej przepisem art. 32 ust. 1 ustawy o międzynarodowym przemieszczaniu odpadów. Skarżący, powołując się na literaturę z zakresu prawa administracyjnego oraz wybrane orzecznictwo podnieśli, że kary pieniężne określone w ustawie o międzynarodowym przemieszczaniu odpadów należy postrzegać na płaszczyźnie odpowiedzialności karnej. W związku z tym, ich zdaniem, ww. kary pieniężne mogą być nakładane tyko wtedy, gdy organ udowodni umyślną winę firmy lub osoby na którą ww. karę pieniężną ma zamiar nałożyć. Skarżący stwierdzili, że organ pierwszej instancji nie wyjaśnił na jakiej podstawie przyjął istnienie umyślnej winy C.

Odnosząc się do powyższego zarzutu skarżących organ odwoławczy, powołując się na orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 23 kwietnia 2002 r., sygn. K 2/01 stwierdził, że opłata jako sankcja administracyjna nie jest sankcją w rozumieniu prawa karnego. Wskazał, ze w doktrynie deliktów administracyjnych przyjmuje się koncepcję winy obiektywnej, tj. opartej na przewadze obiektywnego faktu naruszenia normy sankcjonowanej, który sam w sobie uzasadnia postawienie zarzutu niezachowania należytej ostrożności wymaganej w stosunkach danego rodzaju. Organ odwoławczy stwierdził, że zarzut skarżących, ze organ pierwszej instancji nie udowodnił im umyślnego złamania przepisów dotyczących transgranicznego przemieszczania odpadów jest nieuprawniony. Organ pierwszej instancji nie był bowiem zobowiązany do udowodnienia umyślnej winy odbiorcy odpadów jako warunku nałożenia kary pieniężnej zgodnie z art. 32 ust. 1 ustawy o międzynarodowym przemieszczaniu odpadów.

Skarżący zarzucili także, że organ pierwszej instancji nie wykazał, że przemiał kablowy jest odpadem. Podstawą dokonania takiej klasyfikacji, zdaniem skarżących, było to, że organ wśród dokumentów natrafił na załącznik VII do rozporządzenia nr 1013/2006 w sprawie przemieszczania odpadów, na którym przedmiotowy przemiał kablowy określono jako odpad. Tymczasem, ten sam dostawca w innym dokumencie dostarczany przemiał kablowy określił jako surowiec. Fakt ten potwierdza również oświadczenie [...] kontrahenta firmy A., który deklaruje, że towar nie jest odpadem tworzyw sztucznych.

Organ odwoławczy odnosząc się do powyższego zarzutu stwierdził, że z decyzji organu pierwszej instancji nie wynika, że jedyną podstawą do klasyfikacji przemiału kablowego jako odpadu był wskazany wyżej załącznik VII. [...] Wojewódzki Inspektor Ochrony Środowiska dokonał klasyfikacji przemiału kablowego jako odpadu na podstawie wyników kontroli przeprowadzonej w C. w dniach [...] stycznia, [...] stycznia oraz [...] lutego 2010 r. Organ pierwszej instancji przeprowadził ocenę stanu faktycznego oraz dokumentów zgromadzonych w sprawie, w tym 3 formularzy, stanowiących załącznik VII do rozporządzenia nr 1013/2006, wystawiony przez firmę A. oraz dokumentów CMR i faktur wystawionych przez firmy A. [...] oraz U. Główny Inspektor Ochrony Środowiska stwierdził, że organ pierwszej instancji posiada niezbędną wiedzę merytoryczną oraz znajomość przepisów prawa, aby dokonać klasyfikacji towaru na podstawie analizy wszystkich okoliczności sprawy. Organ pierwszej instancji wykazał, że przedmiotowy przemiał kablowy pochodził z firm, które dokonywały przetwarzania kabli na terenie N. tj. prowadziły operację przejściowego odzysku odpadów, co wynika z informacji zawartych w piśmie właściwego urzędu [...] z N., z dnia [...] kwietnia 2010 r., skierowanego do Wojewódzkiego Inspektoratu Ochrony Środowiska w [...]. Następnie ww. firmy [...] sprzedawały odpady do C. w Polsce do dalszego przetwarzania. Fakt sprzedaży potwierdzają faktury wystawione przez firmy A. oraz A. [...]. Organ pierwszej instancji podczas kontroli zabezpieczył również dokument CMR wystawiony przez firmę U. (poprzednio A.), świadczący o wysyłce odpadów z ww. firmy do Polski w dniu [...] stycznia 2010 r.

Zatem, jak wskazał organ odwoławczy, organ pierwszej instancji na podstawie wyników kontroli przeprowadzonej w C. w dniach [...] stycznia, [...] stycznia oraz [...] lutego 2010 r., a także na podstawie całej dokumentacji zgromadzonej w sprawie ustalił, że przemiał kablowy wysyłany z N. wypełniał definicję odpadu określoną w art. 3 ust 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach. Odpady w postaci przemiału kablowego zostały wytworzone w ww. firmach [...] poprzez rozdrobnienie oraz przesianie. C. wykorzystywała ww. odpady do produkcji elementów wykorzystywanych w budownictwie drogowym. Organ pierwszej instancji zakwalifikował ww. odpad do kategorii Q 16 określonej w załączniku nr 1 ustawy o odpadach tj. "wszelkie substancje lub przedmioty, które nie zostały uwzględnione w powyższych kategoriach (np; z działalności usługowej, remontowej)". Dokonując klasyfikacji ww. odpadów, zdaniem organu odwoławczego, organ pierwszej instancji w sposób właściwy przypisał przedmiotowym odpadom kod B 3010 z załącznika III do rozporządzenia 1013/2006 tj. stałe odpady tworzyw sztucznych . Organ pierwszej instancji wyjaśnił także, że zgodnie z art. 63 ust. 2 ww. rozporządzenia nr 1013/2006 do dnia 31 grudnia 2012 r. wszelkie przemieszczenia wyszczególnionych w załączniku III odpadów przeznaczonych do odzysku, kierowane do Polski, podlegają procedurze uprzedniego, pisemnego zgłoszenia i zgody, przewidzianej w przepisach tytułu II. Wysyłający odpady tworzyw sztucznych w postaci przemiału kablowego z N. do C. tj. firmy A., A. [...] oraz U. nie posiadali zezwolenia właściwych władz na transgraniczne przemieszczanie odpadów. W związku z tym, zgodnie z art. 2 pkt, 35) a) rozporządzenia nr 1013/2006 wysyłki odpadów organizowane przez ww. firmy były przemieszczeniami nielegalnymi.

Ponadto organ odwoławczy zwrócił uwagę na sprzeczności co do klasyfikacji przedmiotowego przemiału kablowego przez firmę A. W formularzach w postaci załącznika VI! z dnia [...] czerwca 2009, [...] lipca 2009 oraz [...] września 2009 r., firma ta określała przemiał kablowy jako odpad o kodzie B3010. Natomiast w oświadczeniu dnia [...] maja 2010 r., a więc złożonym już po kontroli WIOŚ, wysyłający określa przemiał kablowy jako surowiec. W tej sytuacji organ odwoławczy uznał, że większą wiarygodność posiadają dane wynikające z dokumentacji (ww. formularzy), stanowiącej oficjalne załączniki do transportów wysyłanych z firmy, niż sprzecznego z nim oświadczenia.

Główny Inspektor Ochrony Środowiska zwrócił ponadto uwagę, że zgodnie z przepisami rozporządzenia nr 1013/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 czerwca 2006 r. w sprawie przemieszczania odpadów, a zwłaszcza art. 28 ww. rozporządzenia nr 1013/2006, wiodącą rolę w Unii Europejskiej w zakresie kwalifikacji odpadów powierzono właściwym organom, a nie poszczególnym przedsiębiorcom. Zarówno organ [...] S., w mailu z dnia [...] września 2009 r. oraz Główny Inspektor Ochrony Środowiska, analizując wszystkie aspekty wysyłki przemiału kablowego z N. do C. zaklasyfikowały ww. przemieszczanie jako nielegalne przemieszczanie odpadów tworzyw sztucznych bez zezwolenia. Główny Inspektor Ochrony Środowiska, oceniając działania organu pierwszej instancji w zakresie oceny materiału dowodowego uznał, ze organ ten w sposób właściwy zaklasyfikował przedmiotowy przemiał kablowy jako odpad i uzasadnił w oparciu o analizę stanu faktycznego oraz odnośne przepisy prawa przyczyny takiego rozstrzygnięcia, tym samym nieuzasadniony jest zarzut naruszenia art. 7 i 107 K.p.a.

Organ odwoławczy za nieuzasadniony uznał również zarzut skarżących, że nałożenie kary pieniężnej oraz ewentualne sankcje związane z postępowaniem przygotowawczym prowadzonym przez Prokuraturę Rejonową w S. może doprowadzić do dwukrotnego ukarania sprawcy za ten sam czyn, co podważa konstytucyjność ustawy o międzynarodowym przemieszczaniu odpadów. Organ stwierdził, że postępowania prokuratury oraz Głównego Inspektora Ochrony Środowiska prowadzone są w oparciu o inne przepisy prawa, a w konsekwencji mają odrębny charakter. Prokuratura prowadzi postępowanie na podstawie przepisów kodeksu karnego, a Główny Inspektor Ochrony Środowiska ustawy o międzynarodowym przemieszczaniu odpadów. Powołując orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego (orzeczenia: z dnia 1 marca 1994 r., sygn. U 7/93 i z dnia 18 kwietnia 2000 r., sygn. K 23/99), organ odwoławczy podniósł, że sankcje administracyjne są specyficzną formą odpowiedzialności prawnej polegającej na stosowaniu kar pieniężnych, które nie mają charakteru grzywny. Administracyjne kary pieniężne są to w istocie środki mające na celu zmobilizowanie podmiotów do terminowego i prawidłowego wykonywania obowiązków na rzecz państwa. Mogą one być stosowane niezależnie od przewidzianych w tych sytuacjach sankcji karnych: kar aresztu lub grzywien. Sankcje administracyjne stosowane automatycznie, z mocy ustawy, z tytułu winy obiektywnej mają przede wszystkim znaczenie prewencyjne, podczas gdy kara musi mieć charakter zindywidualizowany.

Organ odwoławczy zaznaczył, że przepisy art. 183 K.k. nakładają sankcje za dokonanie nielegalnego przywozu lub wywozu odpadów za granicę.

Biorąc powyższe pod uwagę, organ stwierdził, że w tej sytuacji nie można mówić o naruszeniu konstytucyjnej zasady "ne bis in idem", ponieważ nałożenie w trybie administracyjnym kary pieniężnej nie jest tożsame z wymierzeniem w trybie procesu karnego grzywny.

Jednocześnie, na podstawie art. 34 ustawy o międzynarodowym przemieszczaniu odpadów, biorąc pod uwagę, że skarżący po raz pierwszy naruszyli przepisy transgranicznego przemieszczania odpadów, Główny Inspektor Ochrony Środowiska zdecydował o obniżeniu kary pieniężnej i w tym zakresie uchylił decyzji organu pierwszej instancji i nałożył karę w wysokości 90 000,00 zł.

R. H., M. B. i K. P., prowadzący działalność pod nazwą C. z siedzibą w S., wnieśli skargę na ww. decyzję Głównego Inspektora Ochrony Środowiska z dnia [...] marca 2012 r., nr [...]. Zaskarżonej decyzji zarzucili naruszenie:

- art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach poprzez nieuzasadnione przyjęcie, że dostarczany skarżącemu przemiał kablowy jest odpadem,

- art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 29 czerwca 2007 r. o międzynarodowym przemieszczaniu odpadów, poprzez nałożenie na skarżącego kary pieniężnej, mimo niewystąpienia przesłanki do jej nałożenia,

- art. 7 K.p.a. poprzez niedostateczne wyjaśnienie sprawy, niepowołanie biegłego na okoliczność stwierdzenia, czy wwożone na teren Polski towary stanowiły odpady,

- art. 77 § 1 K.p.a. poprzez niedopełnienie przez organ obowiązku rozpatrzenia całego materiału dowodowego w sposób wyczerpujący,

- art. 2 Konstytucji RP poprzez wymierzenia skarżącym na podstawie art. 32 ust. 1 ustawy o międzynarodowym przemieszczaniu odpadów kary pieniężnej mimo, że przeciwko skarżącym toczy się postępowanie przygotowawcze o przestępstwo z art. 183 § 4 K.k., co skutkuje dopuszczeniem możliwością stosowania wobec tej samej

osoby za ten sam czyn podwójnej odpowiedzialności - sankcji administracyjnej i odpowiedzialności karnej, ewentualnie naruszeniem:

- art. 32 ust. 1 ustawy o międzynarodowym przemieszczaniu odpadów poprzez przyjęcie, że dla określenia popełnienia czynu nie ma znaczenia strona podmiotowa zachowania sprawcy (wina).

W związku z powyższym skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości oraz poprzedzającej ją decyzji organu pierwszej instancji, wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji oraz o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W odpowiedzi na skargę Główny Inspektor Ochrony Środowiska wniósł o jej oddalenie uznając zarzuty skargi za nieuzasadnione i podtrzymał stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.)r sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Ponadto zgodnie z art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270), zwanej dalej "P.p.s.a", sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Kierując się powyższymi kryteriami Sąd uznał, że w przedmiotowej sprawie skarga nie jest zasadna.

Rozporządzenie (WE) nr 1013/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 czerwca 2006 r. w sprawie przemieszczania odpadów (Dz. Urz. WE Seria L 190/1 z dnia 12 lipca 2006 r.) określa procedury i systemy kontroli w zakresie przemieszczania odpadów, w zależności od pochodzenia, przeznaczenia i trasy przemieszczania odpadów, rodzaju przesyłanych odpadów oraz przewidzianego trybu postępowania z odpadami w miejscu przeznaczenia - art. 1 ust. 1. Rozporządzenie to ma zastosowanie m. in. do przemieszczania odpadów pomiędzy Państwami Członkowskimi, na terytorium Wspólnoty lub z tranzytem przez państwa trzecie - art. 1 ust. 2 lit. a.

Nielegalne przemieszczanie odpadów, oznacza rrun. przemieszczanie odpadów dokonane bez zgłoszenia go wszystkim zainteresowanym właściwym organom, zgodnie z w/w rozporządzeniem - art. 2 pkt 35 lit. a.

Ustawa o międzynarodowym przemieszczaniu odpadów z dnia 29 czerwca 2007 r. (Dz. U. Nr 124, poz. 859 ze zm.) określa postępowanie i organy do wykonania zadań z zakresu międzynarodowego przemieszczania odpadów wynikających z rozporządzenia (WE) nr 1013/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 czerwca 2006 r. - art. 1 ust. 1.

Stosownie do art. 32 ust. 1 ustawy o międzynarodowym przemieszczaniu odpadów Wojewódzki Inspektor Ochrony Środowiska nakłada na odbiorcę odpadów przywiezionych nielegalnie bez dokonania zgłoszenia, w drodze decyzji, karę pieniężną w wysokości od 50.000 do 300.000 zł.

Przy ustalaniu wysokości kary pieniężnej, o której mowa wyżej, należy uwzględnić w szczególności ilość, rodzaj i charakter odpadów, w tym możliwość zagrożeń dla ludzi i środowiska powodowanych przez te odpady, oraz okoliczności uprzedniego naruszenia przepisów ustawy i rozporządzenia nr 1013/2006 - art. 34 ustawy o międzynarodowym przemieszczaniu odpadów.

Przy czym przez odbiorcę odpadów przywiezionych nielegalnie, stosownie do art. 2 ust. 1 pkt 4 w/w ustawy, należy rozumieć każdą osobę fizyczną, prawną lub jednostkę organizacyjną, do której zostały przemieszczone nielegalnie odpady. Jednocześnie domniemywa się, że władający powierzchnią ziemi, na której znajdują się nielegalnie przemieszczone odpady, jest odbiorcą odpadów sprowadzonych nielegalnie.

W rozpatrywanej sprawie skarżący niewątpliwie nie dokonali zgłoszenia przywiezionego z N. do Polski przemiału kablowego. Okoliczności tej nie kwestionują skarżący. Istotą sporu jest natomiast zakwalifikowanie ww. przemiału kablowego przez organy inspekcji środowiska do kategorii odpadów w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach (Dz. U. z 2007 r., Nr 39, poz. 251 ze zm.). Ustawowa definicja odpadu określona jest w art. 3 ust. 1 ww. ustawy i stanowi, że "odpady oznaczają każdą substancję lub przedmiot należący do jednej z kategorii, określonych w załączniku nr 1 do ustawy, których posiadacz pozbywa się, zamierza się pozbyć lub do ich pozbycia się jest obowiązany".

W ocenie Sądu organy inspekcji ochrony środowiska prawidłowo ustaliły, że przemiał kablowy dostarczony do skarżących z N., wypełnił ustawową definicję odpadu. Jak trafnie wskazał organ odwoławczy, organ pierwszej instancji dokonał klasyfikacji przemiału kablowego jako odpadu na podstawie wyników kontroli przeprowadzonej w C. w dniach [...] stycznia, [...] stycznia oraz [...] lutego 2010 r. Organ pierwszej instancji przeprowadził ocenę stanu faktycznego oraz dokumentów zgromadzonych w sprawie, w tym 3 formularzy, stanowiących załącznik VII do rozporządzenia nr 1013/2006, wystawiony przez firmę A. oraz dokumentów CMR i faktur wystawionych przez firmy A. [...] oraz U. Organ ten ustalił także, wysyłający odpady tworzyw sztucznych w postaci przemiału kablowego z N. do C. tj. firmy A., A. [...] oraz U. nie posiadali zezwolenia właściwych władz na transgraniczne przemieszczanie odpadów, co zgodnie z art. 2 pkt, 35a rozporządzenia nr 1013/2006 należało uznać za przemieszczenia nielegalne. Przypisanie przez organy inspekcji ochrony środowiska na podstawie całokształtu sprawy spornemu materiałowi kodu B3010 z załącznika III rozporządzenia nr 1013/2006, tj. stałe odpady tworzyw sztucznych, nie budzi zastrzeżeń Sądu. Przy czym należy zaznaczyć, że skarżący kwestionując ogólnie dokonanie przedmiotowej klasyfikacji, nie wskazują konkretnie dlaczego przedmiotowego przemiału kablowego nie można uznać za "stałe odpady tworzyw sztucznych". Tymczasem organ odwoławczy szczegółowo uzasadnił na jakiej podstawie dokonano takiej a nie innej klasyfikacji spornego materiału i sąd tę ocenę w pełni podziela.

Sąd za nieuzasadnione uznał zarzuty skargi, że klasyfikacja przemiału kablowego jako odpadu została dokonana arbitralnie i wadliwie, bo bez powołania biegłego. W ocenie Sądu wojewódzki inspektor ochrony środowiska, jak słusznie wskazał Główny Inspektor Ochrony Środowiska w zaskarżonej decyzji, posiada niezbędną wiedzę merytoryczną i znajomość przepisów prawa, aby dokonać klasyfikacji towaru na podstawie analizy wszystkich okoliczności sprawy. Sąd rozpatrujący niniejszą sprawę zgadza się ze stanowiskiem wyrażonym w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 lipca 2011 r. , sygn. akt IV SA/Wa 6/11, w którym sąd stwierdza, że "Inspekcja Ochrony Środowiska jest wyspecjalizowany organem, powołanym do badania o oceny stanu środowiska. Należy mieć więc na uwadze, że pracownicy Inspekcji posiadają niezbędny do realizacji jej ustawowych zadań (także zadań wynikających z ustawy o międzynarodowym przemieszczaniu odpadów) zakres wiedzy specjalistycznej". W rozpatrywanej sprawie, z treści decyzji organów inspekcji ochrony środowiska wynika na jakiej podstawie uznano, że przedmiotowy towar jest odpadem, argumentacji w tym zakresie jest jasna i obszerna, a twierdzenie skarżącego, że jest dowolna i arbitralna stanowi jedynie polemikę z ustaleniami organu, z którymi skarżący się nie zgadza.

Rozpatrując niniejszą sprawę, należy również mieć na uwadze przepis art. 28 ust. 1 zdanie 1 rozporządzenia nr 1013/2006, zgodnie z którym "Jeżeli właściwe organy wysyłki i miejsca przeznaczenia nie mogą dojść do porozumienia w zakresie zaklasyfikowania przedmiotu przemieszczenia jako odpadów lub nie, traktuje się go tak, jakby stanowił odpady". Jak wynika z akt sprawy, [...] właściwy urząd [...], w dniu [...] kwietnia 2010 r. w dopowiedzi na zapytanie GIOŚ w sprawie klasyfikacji produktów/odpadów w przedmiotowej sprawie stwierdził, że z punktu widzenia kompetentnego [...] organu właściwego w sprawie, przesiane mieszane tworzywa sztuczne z recyklingu kabli firmy U. (dawniej A.) "zdecydowanie są/były odpadami". Stwierdzenie to zostało poprzedzone szczegółowa analizą składu badanego materiału, oraz późniejszych czynności dokonywanych przez ww. firmę z przedmiotowym materiałem (materiał jest przesiewany, nie dokonuje się jego obróbki termicznej, ani dalszego przetwarzania).

W związku z powyższym, mając na uwadze, że zgodnie powołanym wyżej przepisem art. 28 ust. rozporządzenia nr 1013/2006 , nawet gdyby właściwe polskie organy nie uznały spornego materiału jako odpadu, to i tak - na podstawie klasyfikacji dokonanej przez ww. organ [...], byłby on traktowany jako odpad. Jak słusznie zauważa organ odwoławczy, wiodąca rola w Unii Europejskiej w zakresie kwalifikacji odpadów została powierzona właściwym organom. W niniejszej sprawie właściwe organy zarówno [...] jak i polski, zgodnie zaliczyły sporny przemiał kablowy jako odpad. W ocenie Sądu niepowołanie biegłego w tej sprawie nie stanowiło uchybienia procesowego.

W tej sytuacji Sąd uznał, że sprawa zaliczenia przywiezionych z N. materiałów w przedmiotowej sprawie jako odpadów, została prawidłowo rozstrzygnięta. Organy Inspekcji ochrony środowiska dokonały oceny całego zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz stanu faktycznego, co znalazło wyraz w uzasadnieniu zaskarżonych decyzji. Mając powyższe na uwadze, Sąd nie dopatrzył się zarzucanego w skardze naruszenia art. 7 i 77 § 1 K.pa.

Skoro zatem dokonano przywozu odpadów bez dokonania zgłoszenia, co miało miejsce w rozpatrywanej sprawie, to zaistniała podstawa do nałożenia na odbiorcę odpadów stosownej kary pieniężnej.

Sąd nie podziela zarzutu naruszenia art. 2 Konstytucji RP poprzez wymierzenie kary pieniężnej na podstawie art. 32 ust. 1 ustawy o międzynarodowym przemieszczaniu odpadów pomimo, że przeciwko skarżącemu toczy się postępowanie przygotowawcze o przestępstwo z art. 183 § 4 K.k., co skutkuje dopuszczeniem możliwości stosowania wobec tej samej osoby za ten sam czyn podwójnej odpowiedzialności - sankcji administracyjnej i odpowiedzialności karnej. Na obecnym etapie postępowania nie wiadomo nawet czy dojdzie do skierowania aktu oskarżenia a więc czy w ogóle czyn będzie przedmiotem prawomocnego i wiążącego rozstrzygnięcia sądowego (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 31 maja 2010 r., sygn. akt IV SA/Wa 187/10 potrzymanym przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 22 grudnia 2011 r., sygn. akt II OSK 1959/10). Należy mieć na uwadze, że czyn z art. 183 § 4 K.k. polega na przywozie lub wywozie odpadów za granicę lub wbrew przepisom. Natomiast kara pieniężna, o której mowa w art. 32 ust. 1 cyt. ustawy nakładana jest na odbiorcę odpadów przywiezionych nielegalnie bez dokonania wymaganego zgłoszenia. Zatem opisane w wyżej wskazanych przepisach sankcje obejmują różne zachowania: przywóz odpadów (K.k) i odbiór odpadów (ustawa o międzynarodowym przemieszczaniu odpadów). W związku z tym nie ma tożsamości sytuacji, w związku z którą skarżący mógłby, tak jak twierdzi, zostać dwukrotnie ukarany.

Odnosząc się do znamienia umyślności, jako okoliczności kwalifikującej, według strony, do braku możliwości zastosowania przez właściwy organ przepisu prawa z art. 32 ust. 1 w/w ustawy, Sąd stoi na stanowisku, że definicja odbiorcy odpadów, jak również treść art. 32 ust. 1 ustawy nie uzależniają nałożenia kary pieniężnej na odbiorcę odpadów nielegalnie przemieszczonych od umyślności dokonania tego czynu. Ustawa o międzynarodowym przemieszczaniu odpadów tylko w art. 32 ust. 1 stanowi o okolicznościach nałożenia kary pieniężnej na odbiorców odpadów nielegalnie przemieszczonych. Przywołany przez stronę art. 32 ust. 3 i art. 33 tej ustawy dotyczy okoliczności nakładania kar pieniężnych za naruszenie warunków zgłoszenia lub udzielonej zgody na międzynarodowe przemieszczanie odpadów zarówno na odbiorcę odpadów, jak i na wysyłającego, w zależności od tego, kto ponosi odpowiedzialność za zaistniałe naruszenie, wobec czego nie jest możliwe zastosowanie analogii między ww przepisami prawa. Kara pieniężna nakłada jest na podmiot (osobę fizyczną czy prawną) w sytuacji w której doszło do obiektywnego naruszenia normy a nie zawinionego. Poza tym, co jest jeszcze bardziej istotne popełnienie przestępstwa z art. 183 § 4 k.k. przypisać można tylko osobie fizycznej której wina nie budzi wątpliwości. Wina do ogólnie rzecz ujmując stosunek sprawcy do czynu, proces decyzyjny powiązany z określonym zachowaniem się sprawcy a co za tym idzie tego rodzaju działanie które można przypisać tylko i wyłącznie osobie fizycznej. Kara pieniężna natomiast związana jest obiektywnym faktem naruszenia normy i to zarówno przez osobę fizyczną jak i osobę prawną (np. spółkę prawa handlowego). Ta fundamentalna różnica leży u podstaw uznania, że przesłanką odpowiedzialności z art. 32 ust. 1 ustawy o międzynarodowym przemieszczaniu odpadów nie jest wina, co czyni zarzut skarżących za nie trafny.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że zarzuty skargi są nieuzasadnione. Również z urzędu Sąd nie dopatrzył się naruszenia prawa materialnego ani naruszenia prawa procesowego w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy. Dlatego też na podstawie art. 151 P.p.s.a. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie skargę oddalił.