Postanowienie z dnia 2012-11-30 sygn. I FSK 1656/10

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA : Arkadiusz Cudak (sprawozdawca) Sędzia NSA Krzysztof Stanik Sędzia WSA del. Danuta Oleś po rozpoznaniu w dniu 30 listopada 2012 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej wniosku Dyrektora Izby Skarbowej w K. o rozstrzygnięcie wątpliwości co do treści wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 października 2011 r., sygn. akt I FSK 1656/10 oddalającego skargę kasacyjną Dyrektora Izby Skarbowej w K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 27 lipca 2010 r., sygn. akt I SA/Kr 442/10 w sprawie ze skargi S. R. T. M. S., K. S. spółki cywilnej na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 15 stycznia 2010 r., nr [...] w przedmiocie odmowy wypłaty odsetek od nadpłaty podatku od towarów i usług za okres od maja do grudnia 2004 r. oraz od stycznia do lipca 2005 r. postanawia: oddalić wniosek.

Uzasadnienie

Pismem z dnia 24 października 2012 r. Dyrektor Izby Skarbowej w K. wniósł o rozstrzygnięcie wątpliwości co do treści wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 października 2011 r. o podanej wyżej sygnaturze akt. Zdaniem organu podatkowego wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego rodzi wątpliwości dotyczące treści, ale też co do skutków, jakie ten wyrok ma wywołać. Dyrektor Izby Skarbowej przytoczył niejasny dla niego fragment uzasadnienia. Zacytowano ponadto fragment orzeczenia z dnia 1 czerwca 2011 r., którego sygnatura akt I FSK 1085/10 została powołana w wyżej wymienionym wyroku.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Wniosek nie jest zasadny.

Zgodnie z art. 158 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm. dalej jako "p.p.s.a.") sąd, który wydał wyrok, rozstrzyga postanowieniem wątpliwości co do jego treści. Konieczność dokonania wykładni konkretnego rozstrzygnięcia zachodzi wówczas, gdy jego treść jest sformułowana w sposób niejasny, a więc taki, który może budzić wątpliwości co do samego rozstrzygnięcia, zakresu powagi rzeczy osądzonej, a także sposobu jego wykonania. Wykładnia orzeczenia powinna więc zmierzać do usunięcia wątpliwości dotyczących treści rozstrzygnięcia, ale także skutków, jakie orzeczenie to ma wywołać. Wykładnia orzeczenia nie może prowadzić do nowego rozstrzygnięcia. Nie może także zmierzać do zmian merytorycznych polegających na reinterpretacji uzasadnienia czy jego poszerzenia o inne elementy istotne zdaniem wnioskodawcy. Wniosek o wykładnię nie może również zmierzać do polemiki ze stanowiskiem sądu orzekającego w sprawie i wskazaniami co do dalszego postępowania (zob. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 marca 2012 r., II GSK 1121/11, CBOSA).

Analiza uzasadnienia wyroku objętego wnioskiem wywiedzionym w oparciu o art. 158 p.p.s.a. doprowadza do wniosku, że stanowisko składu orzekającego w niniejszej sprawie jest jednoznacznie wyrażone i nie może budzić żadnych wątpliwości interpretacyjnych. Jednoznacznie wskazano bowiem jakie przepisy powinny mieć zastosowanie do nadpłaty występującej w sprawie. Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 października 2011 r. jest zatem kompletny, zawiera rozstrzygnięcie, a jego uzasadnienie nie budzi wątpliwości określonych w art. 158 p.p.s.a. Uzasadnienie wyroku podane zostało w sposób jasny i czytelny, zawiera ocenę prawną i wskazuje na przyczyny oddalenia skargi kasacyjnej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie.

Sformułowanie zawarte w uzasadnieniu wyroku, które wywołało wątpliwości dające impuls do złożenia przedmiotowego wniosku, odnosiło się do stwierdzenia, że skład orzekający w sprawie, dokonując wykładni prawa materialnego, podziela pogląd wyrażony przez NSA w wyroku z dnia 1 czerwca 2011 r., I FSK 1085/10 Okoliczność ta nie wpływa jednak na zasadność rozpoznawanego wniosku i to z kilku powodów. Po pierwsze, wykładnia prawa materialnego zawarta w uzasadnieniu przedmiotowego wyroku z dnia 14 października 2011 r. jest, jak wyżej wskazano, jednoznaczna i nie budząca żadnych wątpliwości. Po drugie, powołanie się na akceptacje poglądu wyrażonego w wyroku NSA z dnia 1 czerwca 2011 r. odnosi się przede wszystkim do tezy orzeczenia, która jest jednoznaczna i całkowicie zbieżna z wykładnią zawartą w wyroku objętym niniejszym wnioskiem. Po trzecie, sformułowanie zawarte w pisemnych motywach wyroku o akceptacji stanowiska zawartego w innym orzeczeniu nie oznacza oczywiście, że ta argumentacja zawarta w uzasadnieniu przytoczonego orzeczenia staje się ważniejsza i wypiera stanowisko i ocenę prawną zawartą w uzasadnieniu właściwego wyroku.

Z uwagi na powyższe należy uznać, że wniosek strony w istocie zmierza do zmian merytorycznych polegających na reinterpretacji uzasadnienia czy jego poszerzeniu o inne elementy istotne zdaniem wnioskodawcy. Taka zaś sytuacja nie jest dopuszczalna (zob. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 lutego 2005 r., OZ 1312/04 i z dnia 5 kwietnia 2005 r., OZ 1226/04, z dnia 15 lutego 2010, I FSK 189/09, CBOSA).

Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 158 w związku z art. 193 p.p.s.a., postanowił jak w sentencji.