Wyrok z dnia 2012-12-18 sygn. II OSK 1518/11

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Dnia 18 grudnia 2012 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Paweł Miładowski sędzia NSA Małgorzata Masternak-Kubiak /spr./ sędzia del. WSA Czesława Nowak-Kolczyńska Protokolant starszy asystent sędziego Konrad Młynkiewicz po rozpoznaniu w dniu 18 grudnia 2012 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej T. M. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 17 marca 2011 roku sygn. akt II SA/Lu 876/10 w sprawie ze skargi T. M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Lublinie z dnia [...] grudnia 2008 roku, nr [...] w przedmiocie warunków zabudowy oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 17 marca 2011 r., sygn. akt II SA/Lu 876/10 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie oddalił skargę T. M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Lublinie z dnia [...] grudnia 2008 r. nr [...] w przedmiocie warunków zabudowy.

Wyrok ten zapadł w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy:

Decyzją z dnia [...] grudnia 2008 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Lublinie, po rozpatrzeniu odwołania T. M. od decyzji Prezydenta Miasta Lublin z dnia [...] października 2008 r., nr [...], odmawiającej ustalenia warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na realizacji budynku mieszkalnego jednorodzinnego na działce nr ewid. [...], położonej przy ul. [...] w Lublinie – utrzymało w mocy tę decyzję.

Kolegium stwierdziło, że rozstrzygnięcie organu pierwszej instancji prawa nie narusza. Przepis § 3 ust. 1 rozporządzenia Ministra Gospodarki Komunalnej z dnia 25 sierpnia 1959 r. nie tylko ogranicza, a nawet uniemożliwia lokalizację cmentarzy względem obiektów budowlanych i wymienionych urządzeń w odległości mniejszej niż unormowana wskazanym przepisem, lecz również wprowadza zakaz lokalizowania zabudowy mieszkaniowej bliżej niż wynika to z przytoczonej regulacji.

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie na powyższą decyzję złożył T. M., wnosząc o jej uchylenie.

Skarżący zarzucił, że przepisy rozporządzenia Ministra Gospodarki Komunalnej z dnia 25 sierpnia 1959 r. w sprawie określenia, jakie tereny pod względem sanitarnym są odpowiednie na cmentarze nie stanowią przepisów odrębnych w rozumieniu art. 61 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Zdaniem skarżącego ustawa z dnia 31 stycznia 1959 r. o cmentarzach i chowaniu zmarłych przekazała władzy wykonawczej kompetencje do uregulowania kwestii dotyczącej lokalizacji cmentarzy, a zatem stosowanie przepisów rozporządzenia do spraw dotyczących lokalizacji nowopowstających inwestycji stanowi oczywiste naruszenie tej kompetencji. Odmowa ustalenia warunków zabudowy dla lokalizacji nowych budynków mieszkalnych przy istniejącym cmentarzu pozostaje w sprzeczności z art. 64 ust. 3 Konstytucji RP, który stwierdza, że własność może zostać ograniczona tylko w drodze ustawy i tylko w takim zakresie, w jakim nie narusza ona istoty prawa własności.

Skarżący zwrócił również uwagę na niekonsekwencję organu pierwszej instancji, który wydał decyzje niezbędne dla rozpoczęcia budowy dla inwestycji położonych przy ulicy [...] i [...], mimo, że zabudowania te znajdują się w odległości około 100 m od muru cmentarnego, a teren nie ma sieci wodociągowej. Podniósł także, iż obok cmentarza przy ulicy [...] w Lublinie zrealizowano w ostatnich latach duże centrum handlowe, które graniczy z cmentarzem przez drogę publiczną.

Na rozprawie w dniu 12 maja 2009 r. skarżący złożył pismo procesowe, podnosząc, iż przy ulicy [...] oraz przy ulicy [...] w Lublinie znajdują się budynki mieszkalne, które położone są w odległości mniejszej niż 150 m od istniejącego cmentarza. Zwrócił również uwagę, że w bezpośrednim sąsiedztwie cmentarza przy ulicy [...] w Lublinie wybudowany został duży obiekt sportowy.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o oddalenie skargi, podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wyrokiem z dnia 15 maja 2009 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie uchylił zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję organu pierwszej instancji. W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, że w toku postępowania administracyjnego nie brała udziału parafia rzymsko-katolicka pw. [...] w Lublinie, mimo że zamierzona realizacja budynku mieszkalnego w strefie ochronnej cmentarza może wpływać na jego funkcjonowanie, a tym samym w sprawie zachodzi podstawa wznowienia postępowania określona w art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a., co uzasadnia uchylenie decyzji organów obu instancji na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. "b" ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

W skardze kasacyjnej od powyższego wyroku Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Lublinie wskazało, iż uchylenie zaskarżonej decyzji w oparciu o wyżej wymienione przepisy mogło nastąpić jedynie wówczas, gdyby przyczyny wznowienia postępowania dotyczyły podmiotu wnoszącego skargę.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 9 września 2010 r., sygn. II OSK 1309/09, uchylił wskazany wyrok WSA w Lublinie. NSA wskazał w uzasadnieniu wyroku, iż Sąd pierwszej instancji nie rozważył, jaki to konkretny, oparty na prawie, interes prawny w rozumieniu art. 28 k.p.a. uzasadniałby udział parafii pw. [...] w Lublinie w postępowaniu. W tym zakresie, zdaniem NSA, nie było wystarczające odwołanie się przez Sąd do art. 45 ust. 1 ustawy o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w RP, określającego uprawnienia do posiadania, zakładania i poszerzania cmentarzy grzebalnych. W związku z tym, za co najmniej przedwczesne NSA uznał również twierdzenie, że w sprawie organy administracji dopuściły się naruszenia prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego.

Po ponownym rozpoznaniu sprawy w uzasadnieniu wyroku oddalającego skargę Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie podniósł, że zgodnie z przepisem art. 190 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), powoływanej w dalszej części uzasadnienia jako "P.p.s.a.", wojewódzki sąd administracyjny, któremu sprawa została "przekazana, związany jest wykładnią prawa dokonaną w tej sprawie przez Naczelny Sąd Administracyjny.

Zgodnie z art. 61 ust. 1 ustawy wydanie decyzji o warunkach zabudowy jest możliwe jedynie w przypadku łącznego spełnienia następujących warunków:

1) co najmniej jedna działka sąsiednia, dostępna z tej samej drogi publicznej, jest zabudowana w sposób pozwalający na określenie wymagań dotyczących nowej zabudowy w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii zabudowy oraz intensywności wykorzystania terenu;

2) teren ma dostęp do drogi publicznej;

3) istniejące lub projektowane uzbrojenie terenu, z uwzględnieniem ust. 5, jest wystarczające dla zamierzenia budowlanego;

4) teren nie wymaga uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne albo jest objęty zgodą uzyskaną przy sporządzaniu miejscowych planów, które utraciły moc na podstawie art. 67 ustawy, o której mowa w art. 88 ust. 1;

5) decyzja jest zgodna z przepisami odrębnymi.

W ocenie Sądu pierwszej instancji prawidłowe jest stanowisko organów obu instancji orzekających w sprawie, że do przepisów odrębnych, o których mowa w powołanym art. 61 ust. 1 pkt 5 ustawy, należy w szczególności zaliczyć przepisy rozporządzenia Ministra Gospodarki Komunalnej z dnia 25 sierpnia 1959 r. w sprawie określenia, jakie tereny pod względem sanitarnym są odpowiednie na cmentarze (Dz. U. Nr 52, poz. 315), powoływanego w dalszej części uzasadnienia jako: "rozporządzenie".

W myśl § 3 ust. 1 rozporządzenia odległość cmentarza od zabudowań mieszkalnych, od zakładów produkujących artykuły żywności, zakładów żywienia zbiorowego bądź zakładów przechowujących artykuły żywności oraz studzien, źródeł i strumieni, służących do czerpania wody do picia i potrzeb gospodarczych, powinna wynosić co najmniej 150 m; odległość ta może być zmniejszona do 50 m pod warunkiem, że teren w granicach od 50 do 150 m odległości od cmentarza posiada sieć wodociągową i wszystkie budynki korzystające z wody są do tej sieci podłączone.

W ocenie Sądu przepis ten dotyczy nie tylko ustalenia wymogów, dotyczących lokalizacji nowych cmentarzy, w zakresie ich odległości od istniejącej zabudowy mieszkaniowej, lecz również odnosić go należy do sytuacji odwrotnej, to jest do ograniczenia możliwości lokalizowania nowej zabudowy w sąsiedztwie istniejących już cmentarzy w odległościach mniejszych niż określone w tym przepisie. Tym samym omawiany przepis stanowi "przepis odrębny" w rozumieniu art. 61 ust. 1 pkt 5 ustawy, a niezgodność planowanej inwestycji z wynikającymi z niego normami prawnymi skutkować winna wydaniem decyzji odmawiającej ustalenia warunków zabudowy.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zwrócił uwagę, że powołany wyżej przepis rozporządzenia normuje wyłącznie wymogi odnoszące się do lokalizacji nowych cmentarzy, w tym ich odległości od istniejącej zabudowy mieszkaniowej, a nie może nie może regulować sytuacji odwrotnej, to jest odległości planowanych do realizacji budynków mieszkalnych w stosunku do istniejących cmentarzy, jest nielogiczny i niedający się pogodzić z wykładnią celowościową wskazanego przepisu. Sąd dostrzega, że wykładnia gramatyczna przepisu § 3 ust. 1 w zw. § 1 i § 2 rozporządzenia prowadzić może do wniosku przepis ten określa jedynie wymagania dotyczące lokalizacji nowych cmentarzy. Należy jednak podkreślić, że wynik tej wykładni jest nie do pogodzenia z celem wydania rozporządzenia, którym, zgodnie z art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 31 stycznia 1959 r. o cmentarzach i chowaniu zmarłych (Dz. U. Nr 11, poz. 62 ze zm.), było m.in. określenie "szerokości pasów izolujących teren cmentarny od innych terenów, a w szczególności terenów mieszkaniowych". Skoro przepisy rozporządzenia wymagają, by odległość nowego cmentarza od istniejących zabudowań mieszkalnych wynosiła minimum 150 m, to tym samym odległość planowanych do realizacji budynków mieszkalnych od istniejącego cmentarza również winna wynosić nie mniej niż 150 m. Nie ulega bowiem wątpliwości, że odcinek 150 m pomiędzy cmentarzem i budynkiem mieszkalnym jednorodzinnym, niezależnie od tego, czy jest on mierzony od cmentarza do tego budynku, czy też odwrotnie, jest identycznej długości.

W ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie odmowa ustalenia warunków zabudowy dla lokalizacji nowych budynków mieszkalnych przy istniejącym cmentarzu nie narusza przepisu art. 64 ust. 3 Konstytucji RP. Przepis ten, jak zauważył sam skarżący, dopuszcza możliwość ograniczenia prawa własności może zostać ograniczona w drodze ustawy, w zakresie, w jakim nie narusza to istoty prawa własności. Jakkolwiek zatem prawo własności jest prawem rzeczowym, dającym najpełniejsze władztwo nad rzeczą, to nie jest prawem absolutnym. Prawo to podlega ograniczeniom określonym w przepisach ustawowych, w szczególności wynikającym z przepisów ustawy i przepisów odrębnych, w szczególności przepisów rozporządzenia.

Sąd pierwszej instancji podkreślił, że nie może oceniać zarzutów skarżącego odnoszących się do innych postępowań administracyjnych niż postępowanie zakończone wydaniem zaskarżonej decyzji. Sąd, w myśl art. 134 P.p.s.a., rozstrzyga bowiem w granicach sprawy, co oznacza, że nie może badać zgodności z prawem innych decyzji administracyjnych nie będących przedmiotem zaskarżenia w niniejszej sprawie. Podnoszona przez skarżącego okoliczność, iż w różnych częściach Lublina, w tym w bezpośrednim sąsiedztwie terenu planowanej inwestycji, znajdują się obiekty budowlane usytuowane z naruszeniem § 3 ust. 1 rozporządzenia, nie może mieć zatem wpływu na wynik rozpoznawanej sprawy.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku T. M. oparł na naruszeniu prawa materialnego przez jego błędną wykładnię i niewłaściwym zastosowaniu:

1. art. 61 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez przyjęcie, że przepisy rozporządzenia Ministra Gospodarki Komunalnej z dnia 25 sierpnia 1959 r. w sprawie określenia, jakie tereny pod względem sanitarnym są odpowiednie na cmentarze stanowią przepisy odrębne, zgodność z którymi warunkuje uzyskanie warunków zabudowy zgodnie z wnioskiem;

2. § 3 pkt 1 rozporządzenia Ministra Gospodarki komunalnej z dnia 25 sierpnia 1959 r. w sprawie określenia, jakie tereny pod względem sanitarnym są odpowiednie na cmentarze poprzez przyjęcie, że przepis ten znajduje zastosowanie dla określenia warunków zabudowy działki w sytuacji, gdy wniosek dotyczy lokalizacji zabudowań jednorodzinnych, nie zaś lokowania cmentarzy.

W oparciu o powyższe zarzuty strona skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i rozpoznanie skargi na podstawie art. 188 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, ewentualnie - uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie oraz o zasądzenie kosztów postępowania wg norm przepisanych.

Zdaniem autora skargi kasacyjnej nie sposób podzielić stanowiska Sądu pierwszej instancji, że przepisy rozporządzenia Ministra Gospodarki Komunalnej z dnia 25 sierpnia 1959 r. w sprawie określenia, jakie tereny pod względem sanitarnym są odpowiednie na cmentarze, są właśnie przepisami szczególnymi, które winny być brane pod uwagę przy określaniu warunków zabudowy w stanie faktycznym, jaki istnieje w sprawie niniejszej.

W uzasadnieniu skargi podniesiono, że stosując przepisy powołanego rozporządzenia Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie dopuścił się naruszenia art. 64 ust. 1 Konstytucji poprzez zastosowanie rozszerzającej wykładni przepisów ograniczających istotę własności. W prawie administracyjnym jako prawie publicznym niedopuszczalne jest bowiem usuwanie luk prawnych, a z taka niewątpliwie mamy doczynienia w obecnym stanie prawnym, poprzez rozszerzającą wykładnie ograniczeń. Wykładnia językowa ustawy o cmentarzach i chowaniu zmarłych z delegacją ustawową do wydania rozporządzenia w przedmiocie lokowania cmentarzy w sposób jednoznaczny prowadzi do wniosku, że powołane przepisy mają dotyczyć wyłącznie lokowania cmentarzy, nie mają zaś zastosowania do planowania innych inwestycji, nie wynika to bowiem w żaden sposób z zastosowanych przez WSA przepisów.

Zdaniem skarżącego decyzja odmawiająca ustalenia warunków zabudowy stanowi naruszenie art. 64 ust. 3 Konstytucji RP, który stanowi, że własność może być ograniczona tylko w drodze ustawy i tylko w zakresie, w jakim nie narusza ona istoty prawa własności.

W ocenie strony analiza zarówno treści normy kompetencyjnej oraz wydanego w oparciu o nią akcie prawnym, począwszy od tytułu, poprzez poszczególne przepisy wskazuje wyraźnie, że wolą ustawodawcy było ustalenie wymogów dotyczących lokalizacji nowopowstających cmentarzy.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 - zwanej dalej P.p.s.a.), Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, z urzędu biorąc pod uwagę jedynie nieważność postępowania. Podstawy te determinują kierunek postępowania Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Wobec niestwierdzenia z urzędu nieważności postępowania, Naczelny Sąd Administracyjny ogranicza swoje rozważania do oceny wskazanych w skardze podstaw kasacyjnych.

Podniesione w skardze zarzuty wadliwej interpretacji i niewłaściwego zastosowania norm prawa materialnego nie mają usprawiedliwionych podstaw. W realiach sprawy, Sąd pierwszej instancji dokonał prawidłowej egzegezy postanowień art. 61 ust. 1 pkt 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2003 r., nr 80, poz. 717 z późn. zm. cytowanej dalej jako: u.p.z.p.) oraz § 3 ust. 1 rozporządzenia Ministra Gospodarki Komunalnej z dnia 25 sierpnia 1959 r. w sprawie określenia, jakie tereny pod względem sanitarnym są odpowiednie na cmentarze (Dz. U. Nr 52, poz. 315 – cytowane dalej, jako "rozporządzenie").

Na wstępie podkreślić należy, że decyzja o warunkach zabudowy terenu ma wstępny i ogólny charakter - nie przesądza jeszcze o prawie do prowadzenia konkretnej inwestycji w konkretnym miejscu, a jedynie określa, czy dana inwestycja w danym miejscu jest w ogóle możliwa. Celem postępowania w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy jest ocena, czy zamierzona przez inwestora zmiana zagospodarowania terenu, dla którego nie został uchwalony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, jest dopuszczalna. Dlatego wydanie decyzji musi poprzedzać postępowanie wyjaśniające przeprowadzone przez właściwy organ w zakresie spełnienia przesłanek, o których mowa w art. 61 ust. 1 u.p.z.p (por. wyrok NSA z 24 kwietnia 2012 r., sygn. II OSK 129/11, [w:] CBOSA).

Decyzja w sprawie warunków zabudowy nie jest decyzją uznaniową, co oznacza, że organ właściwy do wydania takiej decyzji jest zobowiązany wydać pozytywną decyzję, jeśli wnioskowane zamierzenie inwestycyjne czyni zadość wszystkim wymogom wynikającym z konkretnych przepisów prawa powszechnie obowiązującego, a ma obowiązek odmówić ustalenia warunków zabudowy tylko wówczas, gdy wnioskowana inwestycja nie spełnia chociażby jednej ustawowej przesłanki wynikającej ze skonkretyzowanej normy prawnej.

Wydanie decyzji o warunkach zabudowy jest możliwe jedynie w przypadku łącznego spełnienia przesłanek określonych w art. 61 ust. 1 pkt 1-5 u.p.z.p.

W myśl postanowień art. 61 ust. 1 pkt 5 u.p.z.p., decyzja o warunkach zabudowy powinna być zgodna z przepisami odrębnymi. Zgodność z przepisami odrębnymi w rozumieniu art. 61 ust. 1 pkt 5 u.p.z.p. oznacza zgodność z przepisami prawa powszechnie obowiązującego. Katalog przepisów odrębnych, przez pryzmat których jest dokonywana ocena zgodności zamierzenia inwestycyjnego, zależy od położenia terenu będącego przedmiotem ustaleń. Do przepisów odrębnych zalicza się regulacje dotyczące ochrony środowiska, przyrody, gruntów rolnych i leśnych, zabytków, uzdrowisk, ochrony granic, obszarów morskich i inne.

Użyte w art. 61 ust. 1 pkt 5 u.p.z.p. słowo: "zgodna" sugeruje ocenę decyzji nie tylko pod kątem niesprzeczności z jakąkolwiek normą systemu prawa, ale także, przy braku relacji wykluczania się, niedostateczną spójność z normami prawa (Planowanie i zagospodarowanie przestrzenne. Komentarz, red. Z. Niewiadomski, Wydawnictwo C.H. Beck, Warszawa 2011, s. 523-524).

Nieuzasadniony jest zarzut skargi naruszenia art. 61 ust. 1 pkt 5 u.p.z.p. Prawidłowe jest bowiem stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, że § 3 ust. 1 rozporządzenia może być uznany za przepis odrębny w rozumieniu art. 61 ust. 1 pkt 5 u.p.z.p., a w konsekwencji może stanowić podstawę odmowy ustalenia warunków zabudowy.

Skład orzekający Naczelnego Sądu Administracyjnego podziela stanowisko Sądu pierwszej instancji, że rozporządzenie w sprawie określenia, jakie tereny pod względem sanitarnym są odpowiednie na cmentarze, jest w niniejszej sprawie przepisem odrębnym, gdyż przedmiotowa inwestycja położona jest w pobliżu cmentarza. Wbrew twierdzeniu skarżącego kasacyjnie, interpretacja postanowień § 3 ust. 1 rozporządzenia prowadzi do rezultatu, że zakres normowania tego przepisu odnosi się nie tylko do cmentarzy nowo budowanych, ale również do istniejących, a także do lokalizowanej w ich sąsiedztwie zabudowy. Przyjęcie ograniczonego zakresu działania przepisów rozporządzenia tylko i wyłącznie do cmentarzy nowo zakładanych jest nielogiczna i dysfunkcjonalna z punktu widzenia spójności i niesprzeczności planistycznego reżimu prawnego. Należy mieć też na uwadze, że przepisów prawa materialnego publicznego, nie sposób interpretować wyłącznie przy zastosowaniu wykładni gramatycznej, literalnej, lecz konieczne jest sięgnięcie po wykładnię celowościową (funkcjonalną), bądź systemową.

Celem wydania rozporządzenia, zgodnie z przepisem upoważniającym art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 31 stycznia 1959 r. o cmentarzach i chowaniu zmarłych (Dz. U. Nr 11, poz. 62 ze zm.), było m.in. określenie "szerokości pasów izolujących teren cmentarny od innych terenów, a w szczególności terenów mieszkaniowych". Skoro przepisy rozporządzenia wymagają, by odległość nowego cmentarza od istniejących zabudowań mieszkalnych wynosiła minimum 150 m, to tym samym odległość planowanych do realizacji budynków mieszkalnych od istniejącego cmentarza również winna wynosić nie mniej niż 150 m. Nie ulega bowiem wątpliwości, że odcinek 150 m pomiędzy cmentarzem i budynkiem mieszkalnym jednorodzinnym, niezależnie od tego, czy jest on mierzony od cmentarza do tego budynku, czy też odwrotnie, jest identycznej długości.

Mając na względzie powyższe rozważania należy przyjąć, że rozporządzenie w sprawie określenia, jakie tereny pod względem sanitarnym są odpowiednie na cmentarze stanowi "przepis odrębny" w rozumieniu art. 61 ust. 1 pkt 5 u.p.z.p. W konsekwencji przyjęcie jego norm za podstawę postanowień decyzji o warunkach zabudowy nie stanowi naruszenia prawa materialnego, mającego oczywisty i bezpośredni wpływ na treść rozstrzygnięcia.

Z przedstawionych wyżej względów, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie 184 P.p.s.a. oddalił wniesioną skargę kasacyjną.