Wyrok z dnia 2013-01-08 sygn. II OSK 1639/11

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jan Paweł Tarno Sędzia NSA Barbara Adamiak /spr./ Sędzia del. NSA Roman Ciąglewicz Protokolant Aleksander Jakubowski po rozpoznaniu w dniu 8 stycznia 2013 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej [...] S.A. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 kwietnia 2011 r., sygn. akt V SA/Wa 2738/10 w sprawie ze skargi [...] S.A. na postanowienie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia [...] września 2010 r. nr [...] w przedmiocie zgłoszenia sprzeciwu na wydanie zezwolenia na nabycie nieruchomości oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Postanowieniem z [...] lutego 2010 r. nr [...] wydanym na podstawie art. 106 § 5 Kodeksu postępowania administracyjnego (Dz.U. Nr 98, poz. 1071 ze zm.) oraz art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 24 marca 1920 r. o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców (tekst jedn. Dz.U. z 2004 r. Nr 167, poz. 1758 ze zm.) Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi zgłosił sprzeciw na wydanie zezwolenia na nabycie nieruchomości rolnej wskazanej we wniosku. Uzasadniając takie stanowisko organ podniósł, że dla wnioskowanej nieruchomości brak jest obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Zaznaczył, że z wypisu z rejestru gruntów wynika, że działkę nr [...] o pow. 9,4822 ha stanowi łąka IV klasy, grunt orny klasy IVa, pastwisko IV klasy i las III klasy, zaś działkę nr [...] o pow. 12,9504 ha stanowi pastwisko IV klasy, łąka IV klasy, grunt orny klasy IVa, grunt zadrzewiony klasy IV, las III klasy i rów.

Na wnioskowanym gruncie strona planuje zabudowę do produkcji materiałów budowlanych na potrzeby rolnictwa. Minister wskazał, że zgodnie z art. 1a ust. 5 ustawy powierzchnia nieruchomości nabytych przez cudzoziemca powinna być uzasadniona rzeczywistymi potrzebami wynikającymi z charakteru wykonywanej działalności gospodarczej, a we wniosku brak jest argumentów, że do produkcji materiałów budowlanych spółka potrzebuje aż 22,4326 ha gruntów, które są gruntami rolnymi i nie zostały przeznaczone na cele działalności gospodarczej.

Ponadto podkreślił, że wnioskująca spółka nie spełnia wymogów ustawy o kształtowaniu ustroju rolnego wskazując, iż preferowanym nabywcą nieruchomości rolnych jest rolnik prowadzący gospodarstwo rodzinne, posiadający kwalifikacje rolnicze i zamieszkały na terenie gminy, w której położona jest nabywana nieruchomość rolna.

Postanowieniem z [...] września 2010 r. nr [...] Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi utrzymał w mocy postanowienie z [...] lutego 2010 r. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia wskazał, iż przedmiotowa działka ma charakter rolny i w przypadku nabycia przez wnioskującą spółkę nie byłaby wykorzystywana rolniczo.

Minister zwrócił się o opinię do Warmińsko-Mazurskiej Izby Rolniczej, która negatywnie zaopiniowała zamiar nabycia nieruchomości przez spółkę. Spółka nie wystąpiła z wnioskiem o wydanie warunków zabudowy i nie złożyła żadnej oferty biznesowej.

Ponadto podkreślił, że wnioskująca spółka nie spełnia wymogów ustawy o kształtowaniu ustroju rolnego. Minister uznał, iż nabycie przez spółkę przedmiotowych gruntów rolnych byłoby sprzeczne z interesem rolnictwa. Odnosząc się do zarzutów strony wskazał, że zgodnie z przesłankami określonymi w art. 1 ust. 1 i art. 1a ustawy o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców Minister jest uprawniony na podstawie art. 7 k.p.a. do uwzględnienia interesu społecznego wynikających z ustawy o kształtowaniu ustroju rolnego. Zaznaczył, iż przedmiotowa nieruchomość ma charakter rolny, więc powinna być wykorzystywana zgodnie z jej rolniczym przeznaczeniem, dodatkowo przemawia za tym fakt, że znajduje się ona w Obszarze Chronionego Krajobrazu Doliny Błędzianki.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 5 kwietnia 2011 r. sygn. akt V SA/Wa 2738/10, po rozpoznaniu sprawy ze skargi H. S.A. na postanowienie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z [...] września 2010 r. nr [...] w przedmiocie zgłoszenia sprzeciwu na wydanie zezwolenia na nabycie nieruchomości, oddalił skargę. Sąd w uzasadnieniu wskazał, że zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 23 marca 1920 r. o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców (Dz.U. z 2004 r. Nr 167, poz. 1758 ze zm.), nabycie nieruchomości przez cudzoziemca wymaga zezwolenia. Zezwolenie to jest wydawane przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych i administracji, jeżeli sprzeciwu nie wniesie Minister Obrony Narodowej, a w przypadku nieruchomości rolnych, jeżeli sprzeciwu nie wniesie minister właściwy do spraw rozwoju wsi.

Sprzeciw ten jest wyrażany w ramach współdziałania organów, na podstawie art. 106 k.p.a., w formie postanowienia (art. 1 ust. 1a ww. ustawy). Postanowienia art. 1 pkt 1 i ust. 1a powyższej ustawy nie zawierają przesłanek uzasadniających wniesienie sprzeciwu przez ministra właściwego do spraw rozwoju wsi. Minister, załatwiając sprawę, kieruje się ogólną dyrektywą wynikającą z art. 7 k.p.a., a zatem powinien uwzględniać interes ogólny i słuszny interes obywatela.

Przepisy ustawy o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców nie zakreślają zatem merytorycznego zakresu oceny Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi, ale jest rzeczą oczywistą, że dotyczyć ona powinna tych aspektów sprawy, które wiążą się z zadaniami organu orzekającego, czyli w tym konkretnym wypadku szeroko pojętymi zagadnieniami z zakresu kształtowania ustroju rolnego państwa. Taki zakres badania wniosku przez ministra właściwego do spraw rozwoju wsi wyznacza art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 4 września 1997 r. o działach administracji rządowej (Dz.U. z 2003 r. Nr 159, poz. 1548 ze zm.), zgodnie z którym dział rozwój wsi obejmuje m.in. sprawy kształtowania ustroju rolnego państwa oraz ochrony gruntów przeznaczonych na cele rolne. Minister obligowany jest więc dokonać oceny zamiaru wnioskodawcy co do charakteru planowanej działalności pod kątem gospodarki rolnej.

Ponadto nabycie nieruchomości rolnych przez cudzoziemców następuje, zgodnie z art. 1 ust. 6 ustawy o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców, z zachowaniem przepisów ustawy z dnia 11 kwietnia 2003 r. o kształtowaniu ustroju rolnego (Dz.U. Nr 64, poz. 592 ze zm.). Stosownie do przepisu art. 2 pkt 1 ustawy o kształtowaniu ustroju rolnego ilekroć w ustawie jest mowa o nieruchomości rolnej, należy przez to rozumieć nieruchomość rolną w rozumieniu Kodeksu cywilnego, z wyłączeniem nieruchomości położonych na obszarach przeznaczonych w planach zagospodarowania przestrzennego na cele inne niż rolne.

Stosownie do przepisu art. 461 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) nieruchomościami rolnymi (gruntami rolnymi) są nieruchomości, które są lub mogą być wykorzystywane do prowadzenia działalności wytwórczej w rolnictwie w zakresie produkcji roślinnej i zwierzęcej, nie wyłączając produkcji ogrodniczej, sadowniczej i rybnej. Sąd wskazał, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem o rolniczym charakterze gruntu przesądza jego rolnicze przeznaczenie, a nie sposób jego aktualnego wykorzystywania (postanowienie SN z 28 stycznia 1999 r., sygn. akt III CKN 140/98, LEX nr 50652).

Natomiast zgodnie z przepisem art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 3 lutego 1995 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych (Dz.U. z 2004 r. Nr 121, poz. 1266 ze zm.) gruntami rolnymi, w rozumieniu ustawy są grunty określone w ewidencji gruntów jako użytki rolne.

Z kolei zgodnie z art. 9 ust. 5 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 80 poz. 717 ze zm.) studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy nie jest aktem prawa miejscowego. Takim aktem jest miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, którego ustalenia, wobec treści z art. 6 ust. 1 ww. ustawy kształtują, wraz z innymi przepisami, sposób wykonywania prawa własności nieruchomości.

Jak już wyżej wskazano Minister załatwiając sprawę kieruje się ogólną dyrektywą wynikającą z art. 7 k.p.a., zatem powinien uwzględniać interes ogólny i słuszny interes obywatela. Rozstrzygnięcie to nie może być jednak dowolne, a ocena czy sprzeciw Ministra nie naruszył art. 7 k.p.a. wymaga w tym konkretnym wypadku zdefiniowania pojęcia interesu ogólnego. Winno to, zdaniem Sądu, odbyć się z uwzględnieniem treści cyt. art. 23 ustawy o działach administracji rządowej. Z kolei zasady kształtowania ustroju rolnego, zgodnie z art. 1 ustawy o kształtowaniu ustroju rolnego, uwzględniają konieczność poprawy struktury obszarowej gospodarstw rolnych, przeciwdziałania nadmiernej koncentracji nieruchomości rolnych oraz zapewnienie prowadzenia działalności rolniczej w gospodarstwach rolnych przez osoby o odpowiednich kwalifikacjach. Jest też bezsporne, że z art. 23 Konstytucji RP wynika, iż podstawą ustroju rolnego państwa jest gospodarstwo rodzinne.

Reasumując: Minister Rolnictwa działając jako organ współdziałający zgodnie z art. 1 ust. 1 i 1a ustawy o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców i oceniając wniosek o udzielenie zezwolenia na nabycie przez cudzoziemca nieruchomości rolnej jest uprawniony, na podstawie art. 7 k.p.a. do uwzględnienia interesu społecznego poprzez odwołanie się do postanowień ustawy z dnia 11 kwietnia 2003 r. o kształtowaniu ustroju rolnego. Wobec tego Sąd podzielił stanowisko organu, że za zgłoszeniem sprzeciwu przemawiają interesy rolnictwa, gdyż nieruchomość ma charakter rolny, a w przypadku nabycia przez wnioskodawcę nie będzie wykorzystywana na cele rolne. Skarżąca spółka jednoznacznie wskazała we wniosku, że zamierza przedmiotową nieruchomość przeznaczyć pod budowę budynków, w których zamierza produkować w szczególności elementy związane z budowami biogazowni rolniczych w regionie, a w przyszłości ma również zamiar wybudować na tym miejscu biogazownię rolniczą. Nie można zatem uznać za dowolne stanowiska Ministra, że preferowanym nabywcą nieruchomości jest rolnik prowadzący gospodarstwo rodzinne, posiadający kwalifikacje rolnicze i zamieszkały na terenie gminy, w której położona jest nabywana nieruchomość i że wnioskodawca nie spełnia tych warunków.

W ocenie Ministra w przedmiotowej sprawie nabycie spornej nieruchomości przez skarżącą spółkę zmieni charakter działek, które mają rolnicze przeznaczenie i powinny być wykorzystywane w takim charakterze. Inne wykorzystanie – zdaniem Ministra – byłoby sprzeczne z interesem rolnictwa. Ponadto powołano się na opinię Warmińsko-Mazurskiej Izby Rolniczej, z której wynika, iż do wniosku skarżącej o nabycie przedmiotowej nieruchomości odniesiono się negatywnie ze względu na potrzebę zachowania rolnego charakteru działek oraz fakt położenia działek na Obszarze Chronionego Krajobrazu Doliny Błędzianki.

Tym samym Sąd stwierdził, że organ przy rozpatrywaniu sprawy będącej przedmiotem skargi nie naruszył wskazanych powyżej przepisów prawa materialnego.

Sąd nie podzielił również argumentacji skarżącej dotyczącej zarzucanego w skardze naruszenia przepisów procesowych, w tym zasad ogólnych postępowania administracyjnego (art. 7, 8, 11, 77, 80 i art. 107 § 3 k.p.a.), które mogłoby mieć wpływ na wynik postępowania.

Odnośnie zarzutu nieuwzględnienia przez Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi wpływu planowanej inwestycji na wzrost zatrudnienia i rozwój Gminy G., to należy uznać za trafny pogląd prawny wyrażony w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 20 listopada 1997 r. sygn. akt V SA 2699/96, który zyskał także akceptację doktryny (Orzecznictwo Sądów Polskich 1999, nr 3, poz. 56, z glosą J. Borkowskiego) a mianowicie, że jeżeli przepis prawa materialnego uzależnia wydanie decyzji od zajęcia stanowiska w formie opinii przez inny organ, to opinia ta nie może dotyczyć dowolnych spraw związanych z przedmiotem rozstrzygnięcia, lecz tylko tych aspektów, które wiążą się z zadaniami organu opiniującego. Organ współdziałający przyczynia się do prawidłowego załatwienia sprawy przez inny organ, ale bez wkraczania we właściwość, zadania i kompetencje innego organu. Do zadań Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi należą zaś m.in. sprawy kształtowania ustroju rolnego państwa i ochrony gruntów przeznaczonych na cele rolne. Dlatego też nie naruszył on zarzucanych przepisów k.p.a. ograniczając się do rozważenia kwestii związanych z jego zakresem orzekania.

Po rozpoznaniu sprawy, Sąd stwierdził, że postępowanie w przedmiotowej sprawie prowadzone było prawidłowo i zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa a dokonane ustalenia organu są spójne i logiczne, i nie wykraczają poza zakres swobodnej oceny dowodów.

Mając powyższe na uwadze, Sąd nie dopatrzył się naruszenia przez organ przepisów postępowania administracyjnego, które zgodnie z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c/ ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) – powinno prowadzić do uwzględnienia skargi. W kontekście powyższych przepisów nie dają podstaw do uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia podniesione przez skarżącą zarzuty dotyczące naruszenia przepisów proceduralnych, m.in. braku wyczerpującego rozpatrzenia całego materiału dowodowego oraz nie ustosunkowanie się do wszystkich argumentów podniesionych przez skarżącą i nie uwzględnienie jej słusznego interesu.

Sąd podkreślił, że stosownie do treści powołanego wyżej przepisu art. 145 § 1 pkt 1 lit c/ ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, podstawą do uwzględnienia skargi mogą być naruszenia przepisów postępowania tylko wtedy, gdy uchybienie to wywarło istotny wpływ na wynik sprawy. Sąd stwierdził, że co prawda uzasadnienie zaskarżonego postanowienia nie odnosi się do wszystkich podnoszonych przez skarżącą argumentów, to jednak organ w sposób czytelny wyartykułował przesłanki, jakimi się kierował zgłaszając sprzeciw na udzielenie zezwolenia na nabycie nieruchomości.

Mając powyższe na względzie, Sąd stwierdził, że zaskarżone postanowienie odpowiada prawu i skarga podlega oddaleniu jako niezasadna. Z tych względów na podstawie art. 151 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Sąd oddalił skargę.

H. S.A. z siedzibą w Gdańsku wniosła od wyroku skargę kasacyjną, zaskarżając wyrok w całości. Skargę kasacyjną oparła na zarzutach:

1) naruszenia prawa materialnego, tj.:

art. 1a ust. 1 i 2 w związku z art. 1a ust. 6 ustawy z dnia 24 marca 1920 r. o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców w związku z art. 1 ustawy z dnia 11 kwietnia 2003 r. o kształtowaniu ustroju rolnego oraz w związku z art. 23 Konstytucji RP przez jego błędną wykładnię poprzez bezpodstawne przyjęcie, że podmiot niespełniający wymogów dotyczących preferowanego nabywcy nieruchomości rolnej, w świetle przepisów ustawy o kształtowaniu ustroju rolnego, tj. niebędący indywidualnym rolnikiem, zamieszkałym na terenie, na którym jest położona nieruchomość, której dotyczy sprawa, wyklucza uzyskanie zgody przez cudzoziemca na nabycie nieruchomości rolnej, pomimo iż przywołane przepisy określają jedynie preferowanego nabywcę, nie wykluczając możliwości nabycia nieruchomości rolnej przez cudzoziemca niespełniającego wymogów stawianych preferowanemu nabywcy, zgodnie z przytoczonymi powyżej przepisami;

2) naruszenia przepisów postępowania, które to uchybienie mogło mieć istotny wpływ na wynik niniejszej sprawy, tj.:

a) art. 145 § 1 pkt 1 lit. c/ ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) w związku z art. 7 i art. 77 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego poprzez oddalenie skargi, pomimo iż Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi przed wydaniem zaskarżonego postanowienia nie podjął wszelkich kroków niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy i nie zebrał w sposób wyczerpujący materiału dowodowego;

b) art. 145 § 1 pkt 1 lit. c/ ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) w związku z art. 7 11, 77, 80 i art. 107 § 3 Kodeksu postępowania administracyjnego poprzez oddalenie skargi, pomimo iż Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi przed wydaniem zaskarżonego postanowienia nie uwzględnił słusznego interesu lokalnej społeczności oraz skarżącego, a także celu, dla jakiego przedmiotową nieruchomość Spółka zamierza nabyć, a tym samym przekroczenie granic swobodnego uznania administracyjnego poprzez nieustalenie i nieuwzględnienie ustalonych w toku postępowania wszystkich istotnych dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy okoliczności faktycznych,

c) art. 145 § 1 pkt 1 lit. c/ ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) w związku z art. 7 Kodeksu postępowania administracyjnego poprzez niedopuszczalne przyjęcie zawężającej wykładni pojęć "słuszny interes społeczni" i "słuszny interes obywatela" oceniany wyłącznie przez pryzmat ustawy o kształtowaniu ustroju rolnego.

Na tych podstawach wnosiła o:

1) uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji,

2) ewentualnie, gdyby Sąd uznał, iż w niniejszej sprawie nie doszło do naruszenia przepisów postępowania, które mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a zachodzi jedynie naruszenie przepisów prawa materialnego, o uchylenie zaskarżonego orzeczenia w całości i rozpoznanie skargi z 21 października 2010 r., zgodnie z wnioskami skarżącego,

3) zasądzenie od strony przeciwnej na rzecz skarżącego zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, wg norm przepisanych,

4) rozpoznanie sprawy również pod nieobecność skarżącego.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz.U. z 2012 r., poz. 270), Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. W sprawie nie występują, enumeratywnie wyliczone w art. 183 § 2 powołanej ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, przesłanki nieważności postępowania sądowoadministracyjnego. Z tego względu, przy rozpoznaniu sprawy, Naczelny Sąd Administracyjny związany był granicami skargi kasacyjnej.

Skarga kasacyjna nie została oparta na usprawiedliwionych podstawach. Skargę kasacyjną oparto na zarzutach naruszenia przepisów prawa materialnego jak i przepisów prawa procesowego. Zarzut naruszenia prawa materialnego oparto na naruszeniu art. 1a ust. 1 i 2 w związku z art. 1a ust. 6 ustawy z dnia 24 marca 1920 r. o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców (tekst jedn. Dz.U. z 2004 r. Nr 167, poz. 1758 ze zm.) oraz w związku z art. 1 ustawy z dnia 11 kwietnia 2003 r. o kształtowaniu ustroju rolnego (Dz.U. Nr 64, poz. 592 zew zm.) i art. 23 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Tak postawiony zarzut nie jest zasadny a to z tego względu, że przedmiotem regulacji art. 1a ustawy o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców jest regulacja zezwolenia na nabycie nieruchomości przez cudzoziemców. Sąd rozpoznał sprawę na podstawie art. 1 ust. 1 ustawy o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców, który stanowi, że: "Nabycie nieruchomości przez cudzoziemca wymaga zezwolenia. Zezwolenie jest wydawane, w drodze decyzji administracyjnej, przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych, jeżeli sprzeciwu nie wniesie Minister Obrony Narodowej, a w przypadku nieruchomości rolnych, jeżeli sprzeciwu również nie wniesie minister właściwy do spraw rozwoju wsi". Art. 1 ust. 1 wprowadzając do postępowania o wydanie zezwolenia na nabycie nieruchomości przez cudzoziemca, jak zasadnie wskazał w zaskarżonym wyroku Sąd, współdziałanie organów administracji publicznej, nie określił przesłanek materialnoprawnych zgłoszenia sprzeciwu. Zasadnie Sąd wywiódł, że w zakresie kompetencji Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi przesłanki wyprowadzić należy z regulacji zakresu działania tego organu, przy uwzględnieniu regulacji art. 7 Kodeksu postępowania administracyjnego. Wyprowadzone merytoryczne argumenty przez Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi zostały w pełni prawidłowo ocenione co do zgodności zarówno z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej, jak i ustawą o kształtowaniu ustroju rolnego. Istotnym elementem jest położenie nieruchomości w Obszarze Chronionego Krajobrazu Doliny Błędzianki. Wybór miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie może pozostawać w braku zgodności z ochroną innych podstawowych wartości.

Tym samym nie są zasadne zarzuty naruszenia przepisów postępowania: art. 145 § 1 pkt 1 lit. c/ ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w związku z art. 7, 11, art. 77 § 1, art. 80 i art. 107 § 3 Kodeksu postępowania administracyjnego. Sąd w pełni zasadnie ocenił zgodność postępowania Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z przepisami Kodeksu postępowania administracyjnego.

W tym stanie rzeczy, skoro skarga kasacyjna nie została oparta na usprawiedliwionych podstawach, na mocy art. 184 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji.