Postanowienie z dnia 2013-02-04 sygn. I FSK 16/12

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia WSA del. Danuta Oleś po rozpoznaniu w dniu 4 lutego 2013 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej wniosku doradcy podatkowego M. L. o sprostowanie wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 listopada 2012 r. sygn. akt I FSK 16/12 w sprawie ze skargi kasacyjnej A. C. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 15 września 2011 r. sygn. akt III SA/Gl 2072/10 na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 28 czerwca 2010 r., nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług postanawia: odmówić sprostowania wyroku.

Uzasadnienie

Wyrokiem z 20 listopada 2012 r., sygn. akt I FSK 16/12 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną A. C. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 15 września 2011 r., sygn. akt III SA/Gl 2072/10. W punkcie 2 sentencji tego wyroku przyznał od Skarbu Państwa (Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach) na rzecz doradcy podatkowego M. L. wynagrodzenie w wysokości 123 zł tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

W piśmie procesowym z 8 stycznia 2013 r. doradca podatkowy złożyła wniosek o sprostowanie wyroku NSA w części dotyczącej przyznania jej wynagrodzenia. W jej ocenie Naczelny Sąd Administracyjny popełnił omyłkę, nie uwzględniając wartości przedmiotu sprawy.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 156 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 1270; dalej p.p.s.a.) sąd może z urzędu sprostować w wyroku niedokładności, błędy pisarskie albo rachunkowe lub inne oczywiste omyłki. Sprostowanie może nastąpić również na żądanie strony (art. 159 p.p.s.a.).

Wykładnia gramatyczna tego przepisu wskazuje, że wszystkie opisane w nim nieprawidłowości muszą mieć charakter oczywisty, tzn. niebudzący wątpliwości, bezsporny, pewny. Oczywistość wadliwości może wynikać z samej natury niedokładności, błędu lub omyłki, jak też z porównania ich z innymi niebudzącymi wątpliwości okolicznościami. Wyraża się ona bowiem w tym, że jest natychmiast rozpoznawalna i wynika jednoznacznie z treści orzeczenia. O dopuszczalności sprostowania wyroku decyduje przede wszystkim wpływ omyłki na treść orzeczenia sądu (vide postanowienie NSA z 22 grudnia 2004 r., sygn. akt OZ 887/04, niepubl.). Sprostowanie wyroku nie może bowiem prowadzić do zmiany zawartego w nim rozstrzygnięcia. Nie podlega więc sprostowaniu m.in. przeoczenie w sentencji orzeczenia jednego z zaskarżonych aktów lub pominięcie rozstrzygnięcia w kwestii kosztów postępowania (vide postanowienie NSA z 4 stycznia 2008 r., sygn. akt I OSK 1545/06, niepubl.).

Błąd pisarski jest oczywistą omyłką wówczas, gdy jest widoczne, że wbrew zamierzeniu sądu doszło do niewłaściwego użycia wyrazu lub oczywiście mylnej pisowni albo widocznie niezamierzonego opuszczenia jednego lub więcej wyrazów. Za błąd rachunkowy zaś uznaje się błąd wynikający z niewłaściwego przeprowadzenia badań arytmetycznych, a w szczególności błędne zsumowanie lub odjęcie poszczególnych pozycji (vide postanowienie SN z 21 czerwca 1967 r., sygn. akt II CZ 48/67, OSNC 1968, nr 1, poz. 10). Podlegający sprostowaniu oczywisty błąd rachunkowy w wyroku może wynikać z zestawienia jego uzasadnienia z sentencją wyroku, nie musi zaś wynikać z tej sentencji, gdyż z istoty swej zawiera ona wynik rozliczeń dokonanych w uzasadnieniu. Sprzeczność między sentencją a uzasadnieniem wyroku nie zachodzi wówczas, gdy jej sprostowanie polega jedynie na poprawieniu oczywistego błędu rachunkowego, a sprostowania tego dokonano na podstawie niezmienionych ustaleń zawartych w uzasadnieniu wyroku (vide postanowienie SN z 30 sierpnia 1972 r., I PZ 40/72, OSNC 1973, nr 5, poz. 87).

Pominięcie w sentencji wyroku niektórych roszczeń strony skarżącej może być przedmiotem wniosku o uzupełnienie wyroku, nie może natomiast służyć za przesłankę sprostowania wyroku.

Odnosząc powyższe do przedmiotowej sprawy, należy stwierdzić, że wysokość kwoty przyznanej przez Naczelny Sąd Administracyjny na rzecz doradcy podatkowego tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu nie stanowi oczywistej omyłki ani nawet błędu rachunkowego. W uzasadnieniu tego wyroku NSA wyraźnie wskazał, na jakiej podstawie (§ 2 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 31 stycznia 2011 r. w sprawie wynagrodzenia za czynności doradcy podatkowego w postępowaniu przed sądami administracyjnymi oraz szczegółowych zasad ponoszenia kosztów pomocy prawnej udzielonej przez doradcę podatkowego z urzędu, Dz. U. nr 31, poz. 153) oraz z jakich względów (czynności sprzeczne z zasadami profesjonalizmu, mankamenty skargi kasacyjnej i nikły nakład pracy) dokonał celowego obniżenia kosztów wynagrodzenia doradcy podatkowego. Nie można więc przyjąć, by wskazana kwota wynagrodzenia była wynikiem czy to błędnych działań matematycznych, czy też oczywistą, a więc widoczną na pierwszy rzut oka, omyłką. Argumentacja autorki wniosku dotycząca wysokości jej wynagrodzenia w istocie sprowadza się do pominięcia w rozstrzygnięciu części należnych jej kosztów, mimo że pominięcie to było nieprzypadkowe. Z wymienionych względów żądanie takie nie może stanowić podstawy sprostowania wyroku w trybie art. 156 § 1 p.p.s.a.

W tym stanie rzeczy Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 156 § 1 i 2 w zw. z art. 193 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji.