Wyrok z dnia 2014-03-13 sygn. II GSK 2102/12

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Joanna Sieńczyło-Chlabicz (spr.) Sędzia NSA Wojciech Kręcisz Sędzia del. WSA Zbigniew Czarnik Protokolant Kacper Tybuszewski po rozpoznaniu w dniu 13 marca 2014 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej A. J. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 8 marca 2012 r. sygn. akt III SA/Wr 553/11 w sprawie ze skargi A. J. na decyzję Dyrektora Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa we W. z dnia [...] sierpnia 2011 r. nr [...] w przedmiocie przyznania płatności z tytułu realizacji przedsięwzięć rolnośrodowiskowych oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wyrokiem z dnia 8 marca 2012 r., sygn. akt III SA/Wr 553/12, oddalił skargę [...] na decyzję Dyrektora Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa we W. z dnia [...] sierpnia 2011 r. Nr [...]w przedmiocie odmowy przyznania płatności z tytułu realizacji przedsięwzięć rolnośrodowiskowych.

Sąd I instancji za podstawę rozstrzygnięcia przyjął następujące ustalenia.

I

Dnia [...] czerwca 2010 r. do Biura Powiatowego ARiMR w O. wpłynęło postanowienie Kierownika Biura Powiatowego ARiMR w [...] (nr [...]), przekazujące wniosek [...] (dalej: skarżącej) z dnia [...] czerwca 2010 r. o przyznanie jednolitej płatności obszarowej lub płatności uzupełniającej w przypadku przekazania gospodarstwa rolnego, pomocy finansowej z tytułu wspierania gospodarowania na obszarach górskich i innych obszarach o niekorzystnych warunkach gospodarowania w sytuacji przeniesienia posiadania wszystkich działek rolnych lub ich części położonych na obszarach o niekorzystnych warunkach gospodarowania oraz płatności rolnośrodowiskowej na rok 2010. Organ przekazujący powołał się na art. 21 ust. 4 ustawy z dnia 26 stycznia 2007 r. o płatnościach w ramach wsparcia bezpośredniego (t.j. Dz. U. z 2008 r., Nr 170, poz. 1051 ze zm.), zgodnie z którym przejmujący składa wniosek do kierownika biura powiatowego Agencji, do którego został złożony wniosek przez przekazującego. Do wniosku skarżącej dołączono umowę przekazania posiadania i prawa użytkowania gruntów rolnych oraz przejęcia zobowiązania rolnośrodowiskowego i ONW z dnia [...] maja 2010 r., zgodnie z którą [...] (dalej: przedstawiciel ustawowy), działając jako przedstawiciel ustawowy [...] (dalej: nieletnia przekazująca córka, wnuczka) przekazał skarżącej [...] działek w zakresie użytkowania rolniczego i kontynuacji programu rolnośrodowiskowego.

Kierownik Biura Powiatowego ARiMR w O., postanowieniem z dnia [...] września 2010 r., przekazał powyższy wniosek skarżącej do Kierownika Biura Powiatowego w [...]. Z kolei, postanowieniem z dnia [...] listopada 2010 r., Kierownik Biura Powiatowego w [...] przekazał Kierownikowi Biura Powiatowego w O. z powrotem ten wniosek. W tej sytuacji Kierownik Biura Powiatowego ARiMR w O. wnioskiem z dnia [...] grudnia 2010 r., zwrócił się do Prezesa ARiMR o rozstrzygnięcie sporu kompetencyjnego zaistniałego pomiędzy Kierownikiem Biura Powiatowego ARiMR w O. a Kierownikiem Biura Powiatowego ARiMR w [...].

Dnia [...] kwietnia 2011 r. do Biura Powiatowego ARiMR w O. wpłynęło pismo zastępcy Prezesa ARiMR w sprawie rozstrzygnięcia sporu kompetencyjnego. Zgodnie z jego treścią Kierownik Biura Powiatowego ARiMR w O. został uznany za organ właściwy do rozpatrzenia wniosku skarżącej o przyznanie płatności z tytułu realizacji przedsięwzięć rolnośrodowiskowych i poprawy dobrostanu zwierząt na rok 2010.

Dnia [...] marca 2011 r. do Biura Powiatowego ARiMR w O. wpłynęła umowa dzierżawy gruntu rolnego oraz umowa przekazania posiadania działki rolnej (protokół przekazania) z dnia [...] marca 2011 r. Zgodnie z zapisami wskazanych dokumentów, reprezentowana przez przedstawiciela ustawowego małoletnia przekazująca wydzierżawiła skarżącej działkę rolną nr [...], położoną w [...]. Skarżąca zaś zobowiązała się do kontynuowania na tej działce programu rolnośrodowiskowego do dnia [...] marca 2012 r.

Decyzją z dnia [...] czerwca 2011 r. Kierownik PB ARiMR w O. odmówił przyznania [...] płatności rolnośrodowiskowej za rok 2010. W podstawie rozstrzygnięcia wskazano m. in. § 11 ust 1 w związku z § 2 ust 1 oraz § 14 ust 1, 2 i 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 20 lipca 2004 roku w sprawie szczegółowych warunków i trybu udzielania pomocy finansowej na wspieranie przedsięwzięć rolnośrodowiskowych i poprawy dobrostanu zwierząt objętej planem rozwoju obszarów wiejskich (Dz. U. Nr 174, poz. 1809 ze zm., zwane dalej rozporządzeniem rolnośrodowiskowym). W uzasadnieniu decyzji organ I instancji wskazał, że [...] jako przedstawiciel ustawowy małoletniej przekazującej córki, która przekazała skarżącej (babci) zadeklarowane przez nią działki ewidencyjne i rolne, nie przedstawił zgody sądu opiekuńczego do dokonywania w imieniu małoletniej czynności przekraczających zwykły zarząd jej majątkiem.

Organ podkreślił, że w skład gospodarstwa skarżącej weszły następujące grunty rolne:

1. Działka nr [...] oraz działki o nr [...] położone w miejscowości Stanowice, gmina Oława, przekazane uprzednio umową przekazania prawa użytkowania gruntów rolnych z dnia [...] marca 2009 r. przez matkę małoletniej przekazującej w zakresie prawa użytkowania rolniczego i kontynuacji programu rolnośrodowiskowego na rzecz małoletniej córki, która zobowiązała się kontynuować na przejętych gruntach program rolnośrodowiskowy rozpoczęty przez matkę. Rodzice, jako przedstawiciele ustawowi nieletniej, wyrazili w przedmiotowej umowie zgodę na dokonanie tego działania przez ich córkę.

2. Działki o numerach: [...], obręb [...] przekazane przez przedstawiciela ustawowego na rzecz małoletniej córki na mocy umowy przekazania prawa użytkowania gruntów rolnych z dnia [...] grudnia 2009 r., zastąpionej później umową przekazania prawa użytkowania gruntów rolnych z dnia [...] lutego 2010 r., zgodnie, z którą przedstawiciel ustawowy przekazał w zakresie prawa rolniczego użytkowania i kontynuacji programu rolnośrodowiskowego następujące działki rolne: nr [...] ; na mocy wskazanej umowy małoletnia córka, reprezentowana przez przedstawicieli ustawowych, przyjęła przekazane działki i zobowiązała się do ich rolniczego wykorzystywania w zakresie wymogów płatności ONW oraz do kontynuacji na tych działkach programu rolnośrodowiskowego;

3. Pozostałe działki wymienione we wniosku na rok 2010, (za wyjątkiem działek o nr [...] , które nie zostały przekazane skarżącej), jak wynika z pisma przedstawiciela ustawowego, zostały użyczone w 2006 r. małoletniej córce rzez rodziców i na których z dniem 1 marca 2007 r. rozpoczęto realizację pięcioletniego programu rolnośrodowiskowego.

Organ I instancji odnosząc się do działek wymienionych w punkcie [...] wyjaśnił, że zostały one przekazane na rzecz małoletniej córki na mocy umowy datowanej na dzień [...] marca 2009 r. Wniosek małoletniej córki o przyznanie płatności z tytułu realizacji przedsięwzięć rolnośrodowiskowych i poprawy dobrostanu zwierząt, w którym zadeklarowano działki wymienione w umowie z dnia [...] marca 2009 r. wpłynął do Biura Powiatowego ARiMR w O. dopiero w dniu [...] maja 2009 r., czyli po upływie 35 dni od daty przeniesienia posiadania części gospodarstwa, a zatem z uchybieniem terminu, o którym mowa w § 14 ust. 1 rozporządzenia rolnośrodowiskowego. Skutkiem tego uchybienia jest wygaśnięcie prawa do ubiegania się o płatność rolnośrodowiskową. Tym samym małoletniej córce do przejętych od matki działek nie przysługiwała płatność rolnośrodowiskowa na 2009 r., a zatem płatność ta nie może przysługiwać również skarżącej na 2010 r. Skoro małoletnia przenosząca nie nabyła prawa do płatności rolnośrodowiskowej do przekazanych jej działek rolnych, nie może ona również tego prawa skutecznie przenieść na skarżącą. Z dostarczonych umów przekazania prawa użytkowania gruntów rolnych, dotyczących działek wymienionych w punkcie 1 i w punkcie 2 wynika, że zostały one zawarte pomiędzy dzieckiem, reprezentowanym przez rodziców a rodzicami dziecka, tj. przedstawicielami ustawowymi małoletniej córki.

W ocenie organu I instancji zarówno zawieranie umów użyczenia gruntów rolnych, jak i przejęcie zobowiązania rolnośrodowiskowego poprzednich posiadaczy części gospodarstwa to dokonywanie czynności prawnych. Zgodnie z art. 98 § 2 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. – Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 1964 r. Nr 9, poz. 59 ze zm., dalej: k.r.o.) żadne z rodziców nie może reprezentować dziecka przy czynnościach prawnych pomiędzy dzieckiem a jednym z rodziców, chyba że czynność prawna polega na bezpłatnym przysporzeniu na rzecz dziecka, albo że dotyczy należnych od drugiego z rodziców środków utrzymania. Przekazanie gruntów rolnych do użytkowania małoletniemu dziecku, nie stanowi bezpłatnego przysporzenia na rzecz dziecka, bowiem przekazywane grunty nie weszły w skład majątku dziecka. Przekazanie to wymaga uzyskania zgody sądu, o której mowa w art. 101 § 3 k.r.o. Zgodnie z przywołanym przepisem, rodzice nie mogą bez zezwolenia sądu opiekuńczego dokonywać czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu ani wyrażać zgody na dokonywanie takich czynności przez dziecko. Brak zgody sądu powoduje, że dokonane w imieniu dziecka czynności są nieważne, a jak wynika z akt sprawy takiej zgody sądu nie ma. Natomiast przekazanie na rzecz małoletniego dziecka gruntów, na których ciąży pięcioletnie zobowiązanie rolnośrodowiskowe i przejęcie tego zobowiązania w imieniu dziecka - przekracza granice zwykłego zarządu. Z tych też przyczyn małoletnia córka, której odmówiono płatności za rok 2009 r. nie mogła przekazać prawa do tej płatności na rzecz skarżącej. Taka sama argumentacji ma zastosowanie do działek wymienionych w punkcie 3.

Orzekając na skutek odwołania skarżącej Dyrektor Oddziału Regionalnego ARiMR we W. decyzją z [...] sierpnia 2011 r. utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. W uzasadnieniu organ odwoławczy w pierwszej kolejności wykazał, że grunty rolne położone na [...] działkach ewidencyjnych, jakie skarżąca zadeklarowała we wniosku z dnia [...] czerwca 2010 r. zostały przejęte od małoletniej przekazującej na podstawie umowy z dnia 31 maja 2010 r.

Zdaniem organu odwoławczego § 14 rozporządzenia rolnośrodowiskowego przewidział możliwość uzyskania płatności rolnośrodowiskowej przez nowego posiadacza działek w przypadku przejęcia ich od innego producenta, który uprzednio ubiegał się o płatności rolnośrodowiskowe. Dla skuteczności przekazania zobowiązań przez poprzedniego producenta rolnego, jak i skuteczności przejęcia tych zobowiązań przez nowego posiadacza konieczne jest spełnienie wszystkich wymagań określonych w § 14 rozporządzenia rolnośrodowiskowego. Ponadto zobowiązanie rolnośrodowiskowe musi być realizowane w sposób ciągły i nieprzerwany.

W tym kontekście niepełnoletnia przekazująca nie otrzymała - jako poprzedni wnioskodawca - płatności rolnośrodowiskowej na zadeklarowane przez skarżącą działki za rok 2009. Nastąpiło to z dwóch względów. Po pierwsze, wniosek małoletniej przekazującej w zakresie części działek dotyczył gruntów przejętych od matki i został złożony z uchybieniem 35-dniowego terminu, o którym mowa w § 14 ust. 1 rozporządzenia rolnośrodowiskowego. Po wtóre, umowy, na podstawie których rodzice małoletniej dokonywali przekazywania gruntów pomiędzy sobą a małoletnią - były nieważne. Zawarte zostały z naruszeniem art. 98 § 2 pkt 2 k.r.o. i art. 101 § 3 k.r.o. To stanowisko znalazło odzwierciedlenie w ostatecznej decyzji Kierownika BP ARiMR w [...] z dnia [...] czerwca 2011 r. utrzymanej w mocy przez Dyrektora OR ARiMR we W. decyzją z dnia [...] sierpnia 2011 r. (znak własny [...]). Te ustalenia rzutują na rozstrzygnięcie w zakresie przyznania płatności rolnośrodowiskowej dla skarżącej do działek uprzednio deklarowanych we wniosku małoletniej przekazującej. Skoro, bowiem za rok 2009 płatność nie została przyznana małoletniej przekazującej z uwagi na nieskutecznie przejęcie gruntów od rodziców, to nie można uznać małoletniej przekazującej za posiadacza gospodarstwa rolnego. Tym samym o nie można przyznać takiej płatności skarżącej, jako kolejnemu przejmującemu przedmiotowe działki rolne.

Skargę na powyższą decyzję wniosła [...].

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, uzasadniając oddalenie skargi na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270), dalej: p.p.s.a., w pierwszej kolejności wskazał, że przedmiotem sporu w rozpatrywanej sprawie jest odmowa przyznania skarżącej płatności rolnośrodowiskowych do gruntów rolnych, przejętych w drodze dwóch umów zawartych przez skarżącą z niepełnoletnią przekazującą (wnuczką). Pierwsza to umowa z dnia [...] maja 2010 r., zawarta pomiędzy ojcem nieletniej przekazującej, działającym jako jej przedstawiciel ustawowy a skarżącą, o przekazaniu posiadania i prawa użytkowania gruntów rolnych (tzn. [...] działek) oraz przejęciu i kontynuowaniu zobowiązania rolnośrodowiskowego. Druga to umowa dzierżawy gruntu rolnego z dnia [...] marca 2011 r. oraz umowa przekazania posiadania działki rolnej Zgodnie z zapisami, reprezentowana przez przedstawiciela ustawowego małoletnia przekazująca (wnuczka), wydzierżawiła skarżącej (babci) działkę rolną nr 384. Skarżąca jako dzierżawca zobowiązała się do kontynuowania na tej działce programu rolnośrodowiskowego.

Sąd I instancji podniósł, że przepisy § 14 ust. 1 i 2 rozporządzenia rolnośrodowiskowego, przewidują możliwość uzyskania płatności rolnośrodowiskowej przez nowego posiadacza działek w przypadku przejęcia ich od innego producenta rolnego. Może to nastąpić w przypadku skutecznego przejęcia tych działek od innego producenta, który uprzednio realizował płatności rolnośrodowiskowe. Dla skuteczności przekazania zobowiązań przez poprzedniego producenta rolnego jak i skuteczności przejęcia tych zobowiązań przez nowego posiadacza konieczne jest spełnienie wymagań, z § 14 cyt. rozporządzenia. Ponadto wskazać należy, że zobowiązanie rolnośrodowiskowe musi być realizowane w sposób ciągły i nieprzerwany. W tym zakresie Sąd wskazał, że z przedstawionych przez skarżącą umów przejęcia użytkowania gruntów, wynika, iż zostały one zawarte przez skarżącą z niepełnoletnią przekazującą (wnuczką), która była reprezentowana przez przedstawiciela ustawowego. Na podstawie tych umów niepełnoletnia przekazująca przekazała skarżącej w użytkowanie grunty rolne objęte programem rolnośrodowiskowym. Przekazująca grunty w chwili zawierania umowy nie była osobą pełnoletnią. Z treści w/w umów wynika, że zgodę na przekazanie gruntów w imieniu małoletniej wyraził jej przedstawiciele ustawowy.

Sąd I instancji zwrócił uwagę, że z art. 101 § 3 k.r.o. wynika, iż rodzice jako przedstawiciele ustawowi, nie mogą bez zezwolenia sądu opiekuńczego dokonywać czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu ani wyrażać zgody na dokonywanie takich czynności przez dziecko. Miernikiem czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu jest ciężar gatunkowy dokonywanej czynności, jej skutki w sferze majątku małoletniego, wartości przedmiotu danej czynności oraz szeroko pojęte dobro dziecka i ochrona jego interesów życiowych. Konsekwencją braku zezwolenia sądu opiekuńczego z art. 101 § 3 k.r.o. jest nieważność dokonanej czynności.

W rozpoznawanej sprawie, jak wynika z akt sprawy (wskazanych umów) przedstawiciel ustawowy małoletniej przekazał skarżącej działki rolne w bezpłatne użytkowanie, a skarżąca zobowiązała się działki te wykorzystywać rolniczo. Bez wątpienia rozporządzenie tak znacznym majątkiem dziecka i to bez powstania przysporzenia majątkowego po stronie dziecka, jest czynnością przekraczającą zwykły zarząd. W związku z tym przejęcie przez skarżącą w sposób prawidłowy od niepełnoletniej gruntów, wymagało zyskania zgody sądu rodzinnego. Z akt sprawy nie wynika zaś, aby taka zgodę została wydana. Konsekwencją tego stanu jest uznanie przekazania do użytkowania gruntów w oparciu o wskazane wyżej umowy, za nieskuteczne.

Sąd I instancji wskazał, że możliwość uzyskania płatności rolnosrodowiskowej przez skarżącą, jako nowego posiadacza działek w przypadku ich przejęcia, zależy także od tego, czy poprzednikowi (w sprawie nieletniej przekazującej) przysługiwało uprawnienia związane z realizacją płatności rolnośrodowiskowe. Oznacza to, że jeżeli za rok 2009 przedmiotowa płatność nie przysługiwała małoletniej przekazującej z uwagi na nieskutecznie przejęcie gruntów od poprzedników - rodziców, to nie można uznać małoletniej przekazującej za posiadacza gospodarstwa rolnego, a tym samym nie można przyznać takiej płatności skarżącej, jako kolejnemu przejmującemu przedmiotowe działki rolne. W sprawie w roku 2009 małoletniej przekazującej nie przysługiwały jako poprzedniemu wnioskodawcy - płatności rolnośrodowiskowa. Wynika to z tego, że umowy, na podstawie, których rodzice małoletniej dokonywali przekazywania gruntów pomiędzy sobą a małoletnią były nieważne. Wynika z nich, że zostały one zawarte pomiędzy dzieckiem, reprezentowanym przez rodziców a rodzicami dziecka - przedstawicielami ustawowymi małoletniej. Zostały, więc zawarte z naruszeniem art. 98 § 2 k.r.o. Przekazanie gruntów rolnych do użytkowania małoletniemu dziecku nie stanowi bezpłatnego przysporzenia na rzecz dziecka, bowiem przekazywane grunty nie weszły w skład majątku dziecka.

Sąd I instancji podniósł, że organem właściwym o wydania decyzji z zakresu płatności rolnośrodowiskowych jest kierownika biura powiatowego ARiMR bez względu na to, czy decyzja zostanie wydana w terminie określonym przepisami rozporządzenia rolnośrodowiskowego, czy też z jego przekroczeniem. Ponadto w sprawie Kierownik BP ARiMR w O. był zobligowany do wydania decyzji w oparciu o stanowisko Prezesa ARiMR rozstrzygające spór kompetencyjny.

II

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniosła [...] zaskarżając to orzeczenie w całości.

Zarzuciła naruszenie przepisów postępowania w sposób mający istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

1) naruszenie art. 54 § 2 i § 2 ust 4 p.p.s.a., poprzez rozpatrzenie sprawy w oparciu o niepełne akta postępowania, niezawierające rzetelnie zgromadzonych dowodów;

2) naruszenie art. 141 § 4 p.p.s.a. poprzez wadliwe przedstawienie stanu sprawy, w tym nieuwzględnienie skutków prawnych ostatecznego postanowienia Kierownika BP w Oławie z dn. 17 września 2010 r. o przekazaniu postępowania do Kierownika BP w Bielsku-Białej oraz nieuwzględnienie wyroku WSA w Gliwicach sygn. akt III SA/GI 409/11 oraz wadliwe przedstawienie zarzutów podniesionych w skardze;

3) naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. poprzez oddalenie skargi mimo:

- naruszenia przez organ prawa materialnego, które miało wpływ na wynik spraw,

- naruszenia przez organ prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego na podstawie art. 145 § 1 pkt. 8 kpa w związku z treścią wyroku WSA w Gliwicach sygn. akt III SA/GI 409/11

- naruszenia przez organ przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy (art. 110 kpa w związku z art. 126 kpa), w związku z ostatecznym postanowieniem Kierownika BP w O. z dn. [...]o przekazaniu postępowania do Kierownika BP w [...]

4) naruszenie art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a, poprzez zaniechanie stwierdzenia nieważności decyzji, podczas gdy:

- zaskarżona decyzja wydana została z naruszeniem przepisów o właściwości,

- zaskarżona decyzja wydana została z rażącym prawa,

- zaskarżona decyzja dotyczy sprawy już poprzednio rozstrzygniętej inną decyzją

ostateczną Dyrektora [...]. w przedmiocie przyznania tej samej

płatności za ten sam rok, do tych samych gruntów,

- zaskarżona decyzja zawiera wadę powodującą jej nieważność z mocy prawa i wydana została jako jedna z dwóch decyzji wydanych przez organ w tej samej sprawie, po wstąpieniu skarżącej do toczącego się postępowania w miejsce poprzedniego posiadacza gruntów.

5) naruszenie art. 150 ust. 4 p.p.s.a. poprzez ustalenie o przekroczeniu zakresu czynności zwykłego zarządu majątkiem małoletniej [...] przez przedstawiciela ustawowego przy zawieraniu umów przekazania użytkowania rolniczego wymienionych w umowie działek i kontynuacji programu rolnośrodowiskowego;

6) naruszenie art. 19 k.p.a. w zw. z § 11 ust. 1 rozporządzenia rolnośrodowiskowego, poprzez wydanie decyzji z pogwałceniem właściwości miejscowej organu.

Na podstawie art. 174 pkt 1 p.p.s.a., wyrokowi zarzucono naruszenie przepisów prawa materialnego przez błędną jego wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, tj.:

7) naruszenie § 2 ust. 1, § 11 ust. 1 oraz § 14 rozporządzenia rolnośrodowiskowego poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i błędną wykładnię;

8) naruszenie art. 21 ust. 4 ustawy z dnia 26 stycznia 2007 r. o płatnościach w ramach wsparcia bezpośredniego, poprzez niewłaściwe zastosowanie tego przepisu w tej sprawie zamiast § 11 ust 1 rozporządzenia rolnośrodowiskowego;

9) naruszenie art. 101 § 3 i art. 98 § 2 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego w związku z § 14 rozporządzenia rolnośrodowiskowego poprzez ich błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie polegające na uznaniu zawartych przez przedstawiciela ustawowego w imieniu małoletniej [...] umów o przekazanie użytkowania rolniczego wymienionych w umowie działek i kontynuacji programu rolnośrodowiskowego za nieważne jako zawarte z przekroczeniem zakresu czynności zwykłego zarządu majątkiem małoletniej i bez zgody sądu opiekuńczego, i w konsekwencji błędne uznanie o nieskuteczności przekazania posiadania przedmiotowych działek na rzecz skarżącej i braku jej uprawnienia do kontynuowania programu rolnośrodowiskowego i otrzymywania płatności;

10) naruszenie art. 78 w zw. z art. 8. ust. 2. Konstytucji RP poprzez rozstrzyganie w postępowaniu sądowo-administracyjnym o kwestii ważności umów cywilnoprawnych i o przekroczeniu zakresu czynności zwykłego zarządu majątkiem małoletniej przez przedstawiciela ustawowego, które to sprawy powinny być rozstrzygane przez cywilne sądy powszechne.

Argumentację na poparcie zarzutów skarżąca przedstawiła w uzasadnieniu skargi kasacyjnej.

W piśmie procesowym z dnia [...] maja 2013 r., [...] (autor pisma) wniosła o zawieszenie postępowania i wystąpienie z pytaniem prejudycjalnym do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) w kwestii: "Czy przyjęcie przez polskie władze krajowe, iż przyznanie płatności może być uzależnione od przedłożenia przez rolnika organowi umowy cywilnoprawnej, na podstawie, której rolnik wszedł w posiadanie gruntów zgłoszonych do płatności oraz od subiektywnej oceny organu, co do ważności takiej umowy z punktu widzenia prawa cywilnego (bez zapewnienia rolnikowi prawa do sprawiedliwego sądu w trybie art. 6 EKPC w zakresie oceny przez sąd powszechny ważności umowy cywilnoprawnej w trybie art. 2 Kodeksu postępowania cywilnego), jest zgodne z art. 40 ust. 2 TFUE dotyczącym równego traktowania producentów rolnych i praw rolników do otrzymywania płatności na podstawie rozporządzenia (WE) nr 73/2009".

III

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw i nie zasługuje na uwzględnienie.

Naczelny Sąd Administracyjny jest związany podstawami skargi kasacyjnej, bowiem stosownie do treści art. 183 § 1 p.p.s.a, rozpoznając sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze pod rozwagę z urzędu jedynie nieważność postępowania, która zachodzi w przypadkach przewidzianych w § 2 tego artykułu. W niniejszej sprawie nie występują jednak żadne z wad wymienionych we wspomnianym przepisie, które powodowałyby nieważność postępowania prowadzonego przez Sąd I instancji.

W sytuacji gdy skarga kasacyjna zarzuca naruszenie prawa materialnego oraz przepisów postępowania w pierwszej kolejności rozpatrzeniu podlega zarzut naruszenia przepisów postępowania. Dopiero wówczas, gdy okaże się, że stan faktyczny przyjęty przez Sąd I instancji jest prawidłowy można przejść do kontroli jego subsumpcji pod zastosowany przepis prawa materialnego.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego zarzuty naruszenia przepisów postępowania, wskazane w punktach 1-6 petitum skargi kasacyjnej, są nieuzasadnione.

Generalnym mankamentem skargi kasacyjnej jest całkowity brak wykazania, na czym polegało naruszenie przez Sąd I instancji tych przepisów, jak również brak wykazania, iż uchybienia te mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy, jak to wymaga przepis art. 174 pkt 2 p.p.s.a. W świetle utrwalonego orzecznictwa, nie każde naruszenie przepisów postępowania może stanowić podstawę kasacyjną, ale tylko takie, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Obowiązkiem wnoszącego skargę kasacyjną jest wykazanie, że gdyby do zarzucanego naruszenia przepisów nie doszło, wyrok sądu I instancji byłby inny (por. m. in. wyrok NSA z dnia 4 października 2012 r., II FSK 437/11; LEX nr 1233849).

Całkowicie nietrafne są zarzuty sformułowane w punkcie 1 i 5 petitum skargi kasacyjnej. Wskazany w punkcie 1 zarzut naruszenia przez Sąd I instancji art. 54 § 2 p.p.s.a. jest chybiony, ponieważ autor skargi kasacyjnej łączy jego naruszenie z nierzetelnie zgromadzonymi w rozpoznawanej sprawie dowodami. Natomiast co do drugiego zarzutu, określonego w punkcie 5, należy stwierdzić, że w ustawie Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi nie ma wskazanego przez autora skargi kasacyjnej ustępu 4 art. 150, zatem również i ten zarzut nie poddaje się kontroli kasacyjnej.

Niezasadny jest zarzut naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a., wskazany w punkcie 3 petitum skargi kasacyjnej. Podkreślenia wymaga, że – jak wynika z uzasadnienia skargi kasacyjnej – jej autor w istocie podważa ustalony przez organy w rozpoznawanej sprawie stan faktyczny. Jednakże ustalenia stanu faktycznego podważać można za pomocą zarzutu naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a., ale w powiązaniu z odpowiednimi przepisami postępowania administracyjnego. Zgodnie z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a., decyzja podlega uchyleniu, gdy sąd stwierdzi naruszenie przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Tym samym naruszenie wskazanego przepisu będzie miało miejsce wówczas, gdy kontrolując legalność zaskarżonej decyzji sąd nie dostrzeże, że rozstrzygnięcie to narusza przepisy postępowania, bądź odnajdując te błędy prawne niewłaściwie oceni ich wpływ na wynik sprawy administracyjnej, przy czym w obu wypadkach ta wadliwość w rozumowaniu sądu musi mieć istotny wpływ na wynik sprawy sądowoadministracyjnej, aby można było na tej podstawie oprzeć skargę kasacyjną. Oznacza to, że gdyby organ nie naruszył przepisów proceduralnych, to najprawdopodobniej zapadłaby decyzja o innej treści.

Przenosząc te rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy należy stwierdzić, że podnosząc zarzut zgromadzenia w sprawie niepełnego materiału dowodowego, jak również niewłaściwej jego oceny i nieprawidłowo ustalonego stanu faktycznego, autor skargi kasacyjnej zarzutów tych nie powiązał z żadnymi przepisami postępowania, jak tego wymaga prawidłowo postawiony w skardze kasacyjnej zarzut naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. Podkreślenia wymaga, że zgodnie z utrwalonym już w tym względzie stanowiskiem Naczelnego Sądu Administracyjnego, warunek przytoczenia podstawy kasacyjnej i jej uzasadnienia nie jest spełniony, gdy skarga kasacyjna nie zawiera prawidłowo sformułowanych podstaw, a wywody skargi kasacyjnej zmuszają sąd drugiej instancji do domyślania się, który przepis prawa autor kasacji miał na uwadze, podnosząc zarzut naruszenia przepisów postępowania. W wyroku z dnia 21.11.2012 r., sygn. I FSK 32/12 (Lex nr 1291193) Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że zarzut naruszenia prawa musi być postawiony wyraźnie, to znaczy należy wskazać konkretny przepis prawa i określić sposób jego naruszenia, gdyż Naczelny Sąd Administracyjny nie powinien formułować za stronę zarzutów skargi kasacyjnej.

Reasumując, zarzut naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. powinien być przez autora skargi kasacyjnej podniesiony w powiązaniu z odpowiednimi przepisami procedury administracyjnej. Chcąc zatem w skardze kasacyjnej podważyć przyjęty przez Sąd I instancji stan faktyczny, zarzut naruszenia art.145 § 1 pkt 1 lit.c p.p.s.a. powinien być powiązany z naruszeniem przez organy administracyjne przepisów art. 7, art. 77 § 1 oraz art. 80 k.p.a. ze stwierdzeniem, że doszło do oddalenia skargi, pomimo naruszeń tych przepisów w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Brak takiego powiązania czyni ten zarzut niezasadnym.

Za nieuzasadniony należy uznać zarzut naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a., sformułowany w punkcie 2 petitum skargi kasacyjnej. Zgodnie z utrwalonym już w tym względzie orzecznictwem Naczelnego Sądu Administracyjnego, zarzut naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. może stanowić samodzielną podstawę kasacyjną, jeżeli uzasadnienie wojewódzkiego sądu administracyjnego nie zawiera stanowiska co do stanu faktycznego przyjętego za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia (wyrok NSA z dnia 11.05.2012 r., sygn. II OSK 335/11, Lex nr 1252022). Przepis art. 141 § 4 p.p.s.a. można naruszyć wtedy, gdy uzasadnienie orzeczenia nie pozwala jednoznacznie ustalić przesłanek, jakimi kierował się wojewódzki sąd administracyjny podejmując zaskarżone orzeczenie, a wada ta nie pozwala na kontrolę kasacyjną orzeczenia lub brak jest uzasadnienia któregokolwiek z rozstrzygnięć sądu albo gdy uzasadnienie obejmuje rozstrzygnięcie, którego nie ma w sentencji orzeczenia (wyrok NSA z dnia 10.07.2012 r., sygn. II GSK 1012/12, lex nr 1225696). Zarzut naruszenia przepisu art. 141 § 4 p.p.s.a. może być skuteczny tylko wtedy, gdy uzasadnienie wyroku sporządzone jest w sposób uniemożliwiający kontrolę instancyjną, w szczególności gdy nie zawiera któregoś z elementów konstrukcyjnych wymienionych w powyższym przepisie (wyrok NSA z dnia 10.07.2012 r., sygn. II GSK 1807/11, lex nr 1219231). I co najistotniejsze, za pomocą zarzutu naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. nie można skutecznie zwalczać prawidłowości przyjętego przez sąd stanu faktycznego (por. wyrok NSA z dnia 01.08.2012 r., sygn. II OSK 2012/11, lex nr 1225725).

Wbrew odmiennemu w tym względzie stanowisku skarżącego, Sąd I instancji nie naruszył art. 141 § 4 p.p.s.a. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku zostało sporządzone w sposób umożliwiający kontrolę instancyjną, w szczególności zawiera wszystkie elementy konstrukcyjne wymienione w powyższym przepisie prawa i pozwala jednoznacznie ustalić przesłanki, jakimi kierował się wojewódzki sąd administracyjny podejmując zaskarżone orzeczenie. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku zawiera też stanowisko co do stanu faktycznego przyjętego za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia. Z uzasadnienia skargi kasacyjnej wynika, że za pomocą zarzutu naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. skarżący w istocie próbuje zwalczać prawidłowość przyjętego przez Sąd I instancji stanu faktycznego, czego jak wskazano wyżej, a co wynika ze stanowiska zajętego przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 1 sierpnia 2012 r., sygn. II OSK 2012/11 (lex nr 1225725) skutecznie uczynić nie może (por. też wyrok NSA z dnia 27.07.2012 r., sygn. I FSK 1467/11, lex nr 1217333). Zauważyć należy, że w ramach zarzutu naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. skarżący w istocie polemizuje ze stanowiskiem Sądu I instancji co do stanu faktycznego przyjętego za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia. Polemika ta, z przyczyn wyżej wskazanych, nie może odnieść zamierzonego skutku.

Nieuzasadniony jest zarzut określony w punkcie 4 petitum skargi kasacyjnej. Wskazać należy - co trafnie podkreślił Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku - że wymieniona w skardze kasacyjnej decyzja Dyrektora OR ARiMR we W. z dnia [...] sierpnia 2011 r. o odmowie przyznania płatności rolnośrodowiskowej małoletniej przekazującej na 2009 rok oraz poprzedzającej ją decyzja organu pierwszej instancji - są przedmiotem odrębnego postępowania sądowego, zawieszonego w związku z wszczęciem przez stronę administracyjnego postępowania w sprawie ich nieważności. Nie są więc przedmiotem tego postępowania te decyzje, jaki i podniesione wobec nich w skardze kasacyjnej zarzuty.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia właściwości, sformułowanego w punkcie 6 petitum skargi kasacyjnej, należy podzielić stanowisko Sądu I instancji, iż organy zasadnie uznały go za bezpodstawny. Organem właściwym o wydania decyzji z zakresu płatności rolnośrodowiskowych jest kierownika biura powiatowego ARiMR bez względu na to, czy decyzja zostanie wydana w terminie określonym przepisami rozporządzenia rolnośrodowiskowego, czy też z jego przekroczeniem. Ponadto w sprawie Kierownik BP ARiMR w O. był zobligowany do wydania decyzji w oparciu o stanowisko Prezesa ARiMR rozstrzygające spór kompetencyjny. Zgodnie z art. 21 ust. 4 ustawy z dnia 26 stycznia 2007 r. o płatnościach w ramach wsparcia bezpośredniego, przejmujący składa wniosek do kierownika biura powiatowego Agencji, do którego został złożony wniosek przez przekazującego.

Uznanie za nieusprawiedliwione tych podstaw kasacyjnych, które odnosiły się do naruszenia przepisów postępowania oznacza, że Naczelny Sąd Administracyjny przy ocenie ustosunkowania się Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego do stosowania prawa materialnego przez organy orzeka na podstawie stanu faktycznego przyjętego w zaskarżonym wyroku.

Przechodząc do zarzutów naruszenia prawa materialnego wskazanych w punktach 7-10 petitum skargi kasacyjnej, należało uznać je za niezasadne.

W orzecznictwie przyjmuje się, że naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię polega na wadliwym określeniu treści norm prawnych wynikających z przepisów prawa materialnego, co zobowiązuje wnoszącego skargę kasacyjną do wyjaśnienia, jak dany przepis należy rozumieć. Natomiast naruszenie prawa materialnego przez jego niewłaściwe zastosowanie może mieć postać błędnej subsumcji, co wyraża się w tym, że ustalony w sprawie stan faktyczny błędnie uznano za odpowiadający stanowi hipotetycznemu przewidzianemu w normie prawnej, względnie, że ustalonego stanu faktycznego błędnie nie "podciągnięto" pod hipotezę określonej normy prawnej (zob. wyrok SN z dnia 8 października 2002 r., IV CKN 1304/00, LEX nr 78365; wyrok SN z dnia 2 kwietnia 2003 r., I CKN 160/01, LEX nr 78813). Autor skargi kasacyjnej nie wyjaśnił, na czym polegała błędna wykładnia, czy niewłaściwe zastosowanie przez Sąd I instancji tych przepisów oraz jaki miało to wpływ na wynik sprawy. Już z tego powodu wskazane przez autora skargi kasacyjnej zarzuty naruszenia prawa materialnego należy uznać za niezasadne.

Za niezasadne należy uznać zarzuty naruszenia przez Sąd I instancji art. 101 § 3 i art. 98 § 2 k.r.o. w związku z § 14 rozporządzenia rolnośrodowiskowego poprzez ich błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie polegające na uznaniu zawartych przez przedstawiciela ustawowego w imieniu małoletniej Julii Górskiej umów o przekazanie użytkowania rolniczego wymienionych w umowie działek i kontynuacji programu rolnośrodowiskowego za nieważne jako zawarte z przekroczeniem zakresu czynności zwykłego zarządu majątkiem małoletniej i bez zgody sądu opiekuńczego, i w konsekwencji błędne uznanie o nieskuteczności przekazania posiadania przedmiotowych działek na rzecz skarżącej i braku jej uprawnienia do kontynuowania programu rolnośrodowiskowego i otrzymywania płatności

Naczelny Sąd Administracyjny orzekający w rozpoznawanej sprawie uznaje za słuszne stanowisko Sądu I instancji, iż aby uznać za skuteczne przejęcie płatności przez przejmującą działki rolne – muszą być spełnione wszystkie przesłanki określone w § 14 rozporządzenia rolnośrodowiskowego, a zatem przejmująca zobowiązanie i płatności powinna złożyć kierownikowi biura powiatowego Agencji wniosek o przyznanie płatności, wyraźne zobowiązanie do kontynuowania realizacji programu rozpoczętego przez poprzedniego posiadacza gospodarstwa lub jego części, do wniosku dołączyć kopię umowy lub umów, na podstawie których nastąpiło przeniesienia posiadania gospodarstwa lub jego części oraz w tym zakresie dochować 35-dniowego terminu liczonego od dnia przeniesienia posiadania.

Przedmiotem sporu w rozpoznawanej sprawie jest odmowa przyznania skarżącej płatności rolnośrodowiskowych do gruntów rolnych przejętych w drodze umów zawartych przez skarżącą z niepełnoletnią przekazującą wnuczką, tj.:

1) umowy z dnia [...] maja 2010 r. zawartej pomiędzy ojcem nieletniej przekazującej wnuczki, działającym jako jej przedstawiciel ustawowy a skarżącą o przekazaniu posiadania i prawa użytkowania gruntów rolnych, tzn. 69 działek oraz przejęciu i kontynuowaniu zobowiązania rolnośrodowiskowego oraz

2) umowy z dnia [...] marca 2011 r. dzierżawy gruntu rolnego oraz przekazania posiadania działki rolnej, na mocy których, reprezentowana przez przedstawiciela ustawowego małoletnia przekazująca wnuczka wydzierżawiła skarżącej działkę rolną nr [...] położoną w miejscowości [...]

Naczelny Sąd Administracyjny podziela stanowisko Sądu I instancji, że powyższe umowy jako czynności przekraczające zakres zwykłego zarządu, są nieważne z uwagi na brak zezwolenia sądu opiekuńczego, o którym stanowi art. 101 § 3 k.r.o. Jak bowiem stwierdził Sąd Najwyższy w uchwale pełnego składu Izby Cywilnej z dnia 30 kwietnia 1977 r., (III CZP 73/76 - OSNCP z 1978 r., nr 2, poz. 19) - konsekwencją braku zezwolenia sądu opiekuńczego z art. 101 § 3 k.r.o. jest nieważność dokonanej czynności.

W rozpoznawanej sprawie, jak wynika z akt sprawy przedstawiciel ustawowy małoletniej (jej ojciec) przekazał skarżącej działki rolnych w bezpłatne użytkowanie, a skarżąca zobowiązała się działki te wykorzystywać rolniczo. Jak wynika z treści art. 101 § 3 k.r.o. rodzice nie mogą bez zezwolenia sądu opiekuńczego dokonywać czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu ani wyrażać zgody na dokonywanie takich czynności przez dziecko. Jak słusznie stwierdził Sąd I instancji - rozporządzenie tak znacznym majątkiem dziecka i to bez powstania przysporzenia majątkowego po stronie dziecka, jest czynnością przekraczającą zwykły zarząd. W myśl zatem powołanych wyżej przepisów, przejęcie przez skarżącą w sposób prawidłowy od niepełnoletniej przedmiotowych gruntów - wymagało zyskania zgody sądu opiekuńczego. Z akt sprawy nie wynika zaś, aby taka zgodę została wydana.

Podkreślenia wymaga, że przy wykładni przewidzianego w art. 101 § 3 k.r.o. pojęcia czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu majątkiem dziecka należy mieć na uwadze, że u podłoża tego przepisu leży dobro dziecka i ochrona jego interesów majątkowych. Zajęte w rozpoznawanej sprawie stanowisko potwierdza jednolite w tej mierze orzecznictwo Sądu Najwyższego. Zgodnie bowiem z utrwalonym orzecznictwem SN, czynność prawna dotycząca majątku małoletniego, dokonana przez przedstawiciela ustawowego - bez uprzedniego zezwolenia sądu opiekuńczego wymaganego przez przepisy art. 101 § 3 i 156 k.r.o., jest nieważna i nie może być konwalidowana (zob. też uchwałę całej Izby Cywilnej Sądu Najwyższego z dnia 24 czerwca 1961 r., 1 CO 16/61, OSNCP 1963 nr 9, poz. 187; uzasadnienie uchwały pełnego składu Izby Cywilnej z dnia 30 kwietnia 1977 r., III CZP 73/76, OSNCP 1978 nr 2, poz. 19 oraz uchwała z dnia 4 lutego 1997 r., III CZP 127/96, OSNC 1997 nr 5, poz. 50).

W tych okolicznościach, umowa dzierżawy zawarta w dniu 7 marca 2011 r. była od początku nieważna jako sprzeczna z ustawą i nie podlegała konwalidacji.

Potwierdza to również stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone m. in. w wyroku z 3 kwietnia 2007 r. (sygn. akt II UK 178/06), w którym to orzeczeniu SN stwierdził, że umowa dzierżawy zawarta bez zgody sądu opiekuńczego przez osobę ograniczoną w zdolności do czynności prawnych jest nieważna jako przekraczająca zakres zwykłego zarządu i nie podlega konwalidacji na podstawie art. 18 k.c.

Zatem, przenosząc te rozważania na grunt rozpoznawanej sprawie, nie ulega wątpliwości, że zawarcie powyższych umów - jako przekraczających zakres zwykłego zarządu - wymagało zezwolenia sądu opiekuńczego, wydanego na podstawie art. 101 § 3 k.r.o., a w konsekwencji nie doszło do skutecznego przeniesienia posiadania działek gruntu na skarżącą, gdyż umowy jako czynności przekraczające zwykły zarząd dokonane bez zgody sądu opiekuńczego są nieważne.

Ponadto - na co również słusznie zwrócił uwagę Sąd I instancji - małoletniej przekazującej, będącej poprzednim wnioskodawcą - płatność rolnośrodowiskowa na zadeklarowanych przez skarżącą działkach nie przysługiwała. Rodzice małoletniej dokonywali bowiem przekazywania posiadania gruntów pomiędzy sobą a małoletnią w drodze umów, które zostały zawarte pomiędzy dzieckiem, reprezentowanym przez rodziców a rodzicami dziecka - przedstawicielami ustawowymi małoletniej. Zatem umowy te zostały zawarte z naruszeniem art. 98 § 2 k.r.o. regulującym stosunki majątkowe pomiędzy rodzicami i dziećmi, jednoznacznie przesądzającym, że żadne z rodziców nie może reprezentować dziecka przy czynnościach prawnych między dziećmi pozostającymi pod ich władzą rodzicielską, przy czynnościach prawnych między dzieckiem a jednym z rodziców lub jego małżonkiem, chyba że czynność prawna polega na bezpłatnym przysporzeniu na rzecz dziecka albo, że dotyczy należnych dziecku od drugiego z rodziców środków utrzymania i wychowania. Nie ulega zaś wątpliwości, że przekazanie przez rodziców posiadania gruntów rolnych do użytkowania małoletniemu dziecku nie stanowi bezpłatnego przysporzenia na rzecz dziecka, bowiem przekazywane grunty nie weszły w skład majątku dziecka.

Zatem Naczelny Sąd Administracyjny orzekający w rozpoznawanej sprawie podziela stanowisko Sądu I instancji, że organy ARiMR - rozpoznając wniosek skarżącej o kontynuację przyznania płatności z tytułu realizacji przedsięwzięć rolnośrodowiskowych i poprawy dobrostanu zwierząt na rok 2010 – zasadnie uznały, że przekazanie do użytkowania gruntów w oparciu o wskazane umowy, jest nieskuteczne, a w konsekwencji nie doszło do przeniesienia posiadania tych gruntów na skarżącą. Konsekwencją zaś takiej konstatacji była odmowa przyznania skarżącej płatności z tytułu realizacji przedsięwzięć rolnośrodowiskowych w odniesieniu do wskazanych w tych umowach działek.

Z uwagi na powyższe poczynione przez Naczelny Sąd Administracyjny rozważania, nie mają żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia rozpoznawanej sprawy pozostałe zarzuty wskazane przez autora skargi kasacyjnej w punktach 7-8 petitum skagi kasacyjnej. Całkowicie niezrozumiałe i nieuzasadnione przez autora skargi kasacyjnej są zarzuty naruszenia art. 78 w zw. z art. 8 ust. 2 Konstytucji RP.

Poczynione dotychczas rozważania pozwalają stwierdzić zbędność wystąpienia z pytaniem prejudycjalnym do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, o co wnioskowała strona skarżąca w skardze kasacyjnej. Przyjmuje się bowiem, że między postępowaniem krajowym a prejudycjalnym musi istnieć taki związek, że wydanie orzeczenia prejudycjalnego jest niezbędne dla rozstrzygnięcia sprawy. Innymi słowy, sąd krajowy stosuje w danym postępowaniu konkretną normę prawa unijnego, a jej wykładnia lub stwierdzenie nieważności są niezbędne do wydania rozstrzygnięcia. W rozpoznawanej sprawie taka sytuacja nie miała miejsca, a zatem wniosek o wystąpienie do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z pytaniem prejudycjalnym, nie mógł zostać uwzględniony.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekający w rozpoznawanej sprawie postanowił oddalić wniosek z dnia [...] stycznia 2014 r. złożony przez przedstawiciela ustawowego małoletniej córki – [...]. Nie zachodziła bowiem potrzeba podjęcia postępowania, bowiem postępowanie nie zostało w rozpoznawanej sprawie zawieszone. Ponadto, wyrok NSA na który powołuje się przedstawiciel ustawowy, nie stanowi dowodu co do okoliczności przedstawionych we wniosku przez wnioskodawcę. Poza tym podkreślenia wymaga, że Naczelny Sąd Administracyjny nie prowadzi postępowania dowodowego i nie ustala stanu faktycznego, co leży w kompetencji organów ARiMR i co prawidłowo uczyniły organy w rozpoznawanej sprawie.

W tym stanie sprawy Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną, jako nie mającą usprawiedliwionych podstaw (art. 184 p.p.s.a.).