Postanowienie z dnia 1965-09-14 sygn. III CR 162/65

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt III CR 162/65

Postanowienie z dnia 14 września 1965 r.

Dopuszczalne jest wstrzymanie komornika przy egzekucji alimentów do czasu wyczerpania nadpłaconej przez dłużnika sumy należności alimentacyjnej.

Przewodniczący: sędzia J. Majorowicz (sprawozdawca). Sędziowie: Z. Masłowski, H. Dąbrowski.

Sąd Najwyższy w sprawie z wniosku Feliksy P. przeciwko Cyrylowi S. dotyczącego skargi na czynności komornika, na skutek rewizji nadzwyczajnej Ministra Sprawiedliwości od postanowienia Sądu Wojewódzkiego w Lublinie z dnia 9 listopada 1964 r.,

rewizję nadzwyczajną oddalił.

Wierzycielka Feliksa P. wniosła skargę na czynności komornika I rewiru egzekucyjnego, żądając uchylenia postanowienia tego komornika z dnia 20 maja 1963 r. Na mocy przytoczonego wyżej postanowienia komornik wstrzymał egzekucję bieżących alimentów do czasu wyczerpania nadpłaconej przez dłużnika sumy należności alimentacyjnej w wysokości 5.726,95 zł, opierając się w tym względzie na własnych wyliczeniach.

Skarga była dwukrotnie przedmiotem rozpoznania Sądu Powiatowego.

Sąd Powiatowy, rozstrzygając ostatecznie o zasadności skargi, oddalił ją.

Sąd Wojewódzki zażalenie wierzycielki oddalił, zmieniając jedynie zaskarżone postanowienie co do kosztów. Sąd Wojewódzki podzielił pogląd Sądu I instancji, oparty na wyliczeniu biegłego, według którego potrącenie nadpłaty w kwocie 5.726,95 zł było przez komornika zasadne.

Postanowienie Sądu Wojewódzkiego zaskarżył rewizją nadzwyczajną Minister Sprawiedliwości, wnosząc o uchylenie tego postanowienia oraz postanowienia Sądu Powiatowego w Chełmie Lubelskim i o uwzględnienie skargi na czynności komornika.

Skarżący zarzuca naruszenie art. 259 pkt 2 k.z., 587 i 573 § 1 pkt 2 oraz art. 383, 386 w związku z art. 394 § 3 d. k.p.c.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Rewizja nadzwyczajna, dopatrując się naruszenia art. 259 pkt 2 k.z., wyraża pogląd, że z istoty i charakteru należności alimentacyjnych wynika, iż przeznaczone są one na bieżące potrzeby osób wymienionych do alimentowania. Biorąc zatem pod uwagę te okoliczności, należy dojść do wniosku, że nawet w razie nadpłacenia alimentów nie mogą one być umorzone przez potrącenie. Zdaniem skarżącego, za słusznością tego twierdzenia przemawia treść art. 259 k.z., a w szczególności punkt 2 tego artykułu (obecnie art. 505 § 2 k.c.), według którego wbrew woli wierzyciela nie mogą być umorzone przez potrącenie ze strony dłużnika wierzytelności z tytułu alimentów.

Zarzutu obrazy art. 259 pkt 2 k.z. (obecnie art. 505 § 2 k.c.) nie można uznać za uzasadniony. Powołany przepis znajduje się w dziale "Potrącenie". Instytucja potrącenia, jak to wyraźnie wynika z art. 254 k.z. (obecnie art. 498 § 1 k.c.) zachodzi wówczas, gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami. Wówczas każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli zachodzą warunki w powołanym przepisie przewidziane.

Sytuacja taka nie zachodzi w niniejszej sprawie, w której jest tylko jedna wierzycielka Feliksa P. i jeden dłużnik Cyryl S.

Jak wynika z nie kwestionowanych ustaleń obu sądów, dłużnik nadpłacił na rzecz wierzycielki kwotę 5.726 zł 95 gr, w związku z czym komornik, który pobierał od dłużnika tytułem alimentów kwoty wyższe, dokonał rozliczenia - i ustalenia, do jakiego czasu alimenty zostały pokryte. Czynności te nie mają nic wspólnego z instytucją potrącenia przewidzianą w art. 254 k.z. (obecnie art. 498 § 1 k.c.).

Trafnie podniesiono w rewizji nadzwyczajnej, że alimenty są przeznaczone na zaspokojenie bieżących potrzeb. Nie wynika jednak z tego, że nie można wpłacić alimentów na pewien okres z góry bez obawy, że uprawniony będzie się drugi raz upominał o te same raty.

Przyjęcie poglądu wyrażonego w rewizji nadzwyczajnej prowadzić by musiało do wniosku, że dłużnik, który wywiązuje się dobrze z alimentów i płaci je z góry, traci tylko dlatego, że wierzycielka musi otrzymywać raty poszczególne, co oczywiście nie byłoby uzasadnione.

Z tych względów rewizję nadzwyczajną należało oddalić.

OSNC 1966 r., Nr 7-8, poz. 120