Wyrok z dnia 1965-05-05 sygn. II PR 142/65

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt II PR 142/65

Wyrok z dnia 5 maja 1965 r.

W świadectwie pracy pracodawca nie ma obowiązku wyszczególnić wszystkich czynności, które pracownik wykonywał, wystarcza bowiem wymienienie tej podstawowej czynności, która decyduje o zakwalifikowaniu rodzaju pełnionej pracy. Faktycznie pełnione czynności mogą mieć znaczenie dla oceny roszczeń pracownika o wynagrodzenie za pracę, natomiast nie muszą stanowić wyłącznie podstawy do określenia stanowiska zajmowanego przez pracownika w czasie jego zatrudnienia.

Przewodniczący: sędzia M. Piekarski. Sędziowie: W. Formański (sprawozdawca), S. Rejman.

Sąd Najwyższy w sprawie z powództwa Stanisławy M. przeciwko Przedsiębiorstwu Państwowemu "Warzywa-Owoce" w G. o wydanie świadectwa pracy, na skutek rewizji powódki od wyroku Sądu Wojewódzkiego w Katowicach z dnia 26 lutego 1965 r.,

oddalił rewizję:

 Uzasadnienie

Powódka była zatrudniona w pozwanym Przedsiębiorstwie, które w wydanym jej świadectwie pracy z dnia 11.IX.1961 r. stwierdziło, że w okresie od dnia 1.IV.1960 r. do dnia 31.VII.1961 r. powódka pracowała w charakterze pracownika fizycznego, wykonując funkcje gotowacza. Sąd Powiatowy w Gliwicach, po rozpoznaniu zgłoszonych przez powódkę roszczeń o wynagrodzenie za pracę, ustalił w uzasadnieniu wyroku z dnia 17.IV.1962 r., że w zatrudnieniu powódki znaczną przewagę miały czynności umysłowe, które nadawały jej zatrudnieniu charakter pracy umysłowej. Sąd Powiatowy, opierając się na układzie zbiorowym pracy dla pracowników handlu wewnętrznego i na taryfikatorze Centrali Spółdzielni Ogrodniczych z dnia 2.VI.1958 r., również uznał, że powódka odpowiadała wymaganiom na stanowisko laboranta, lecz nie posiada kwalifikacji na stanowisko kierownika laboratorium, zastrzeżone w pozwanym Przedsiębiorstwie dla osób z wyższym wykształceniem.

Powódka domagała się w niniejszym procesie zobowiązania pozwanego do wydania świadectwa stwierdzającego, że w okresie, o którym była mowa, pełniła "czynności i funkcję analogiczną do rodzaju pracy na stanowisku kierownika laboratorium".

Sąd Wojewódzki oddalił powództwo, ponieważ w toku sporu Przedsiębiorstwo wydało powódce świadectwo pracy tej treści, że była ona w podanym okresie zatrudniona na stanowisku laboranta, jej zaś roszczenie o wydanie świadectwa o treści przytoczonej w pozwie nie mogło być - zdaniem Sądu Wojewódzkiego - uwzględnione, gdyż sprawa charakteru jej pracy została już wyjaśniona w procesie przed Sądem Powiatowym w Gliwicach odmiennie, aniżeli życzy sobie tego powódka.

Powódka wniosła w rewizji o uchylenie wyroku Sądu Wojewódzkiego i przekazanie sprawy do merytorycznego rozpoznania Sądowi innego województwa zarzucając, że sprawa nie została należycie rozpoznana. Skarżąca podała w wątpliwość bezstronność Sądu Wojewódzkiego w ocenie jej roszczeń.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Rewizja nie podlega uwzględnieniu, gdyż jest nieuzasadniona.

Artykuł 474 k.z., jak również art. 21 rozp. z dnia 16 marca 1928 r. o umowie o pracę pracowników umysłowych zobowiązują pracodawcę do wydania na żądanie pracownika świadectwa pracy, które powinno zawierać dane dotyczące czasu i rodzaju pracy (zatrudnienia).

Świadectwo to nie musi zatem wykraczać poza treść określoną ściśle w ustawie. Pozwane Przedsiębiorstwo uczyniło zadość ustawowemu obowiązkowi, stwierdzając w świadectwie czas pracy powódki i rodzaj tej pracy, którą zgodnie z wynikami postępowania dowodowego w sprawie C I (...) Sądu Powiatowego w Gliwicach określiło jako pracę w charakterze laborantki w dziale przetwórstwa warzywno-owocowego.

W świadectwie pracy pracodawca nie jest obowiązany wyszczególniać wszystkich czynności, jakie pracownik wykonywał, wystarcza bowiem wymienienie tej podstawowej czynności, która decyduje o zakwalifikowaniu rodzaju pełnionej pracy. Chodzi więc przede wszystkim o stwierdzenie, czy była to praca umysłowa czy fizyczna, gdyż od rozróżnienia pod tym względem rodzaju pracy zależy szereg uprawnień pracowniczych. Nadto w świadectwie -w celu określenia rodzaju pracy - z reguły zamieszcza się określenie stanowiska lub charakteru pełnionej funkcji. Faktycznie pełnione czynności mogą mieć znaczenie dla oceny roszczeń pracownika o wynagrodzenie za pracę, natomiast nie muszą stanowić wyłącznej podstawy do określenia stanowiska zajmowanego przez pracownika w czasie jego zatrudnienia.

O stanowisku tym, stosownie do całokształtu okoliczności danej sprawy, decyduje przede wszystkim treść umowy. W przedsiębiorstwach współczesnych obsada stanowisk uregulowana jest aktami normatywnymi, zarządzeniami jednostek nadrzędnych i układami zbiorowymi, a kierownictwo takiego przedsiębiorstwa, będąc wspomnianymi aktami związane, nie może według swobodnego uznania obsadzać stanowisk. Samo przeto wykonywanie czynności wymagających kwalifikacji określonych w obowiązujących aktach normatywnych nie wystarcza do uznania, że kierownictwo przedsiębiorstwa powierzyło osobie nie mającej takich kwalifikacji dane stanowisko, zwłaszcza gdy kierownictwo nie powzięło w tej kwestii wyraźnej decyzji.

Jest niesporne, że powódka nie była zatrudniona na stanowisku kierownika laboratorium, które w pozwanym Przedsiębiorstwie było powierzane osobom posiadającym wyższe wykształcenie (co do powódki nie było początkowo nawet bezsporne, czy jest ona pracownikiem umysłowym). Z tego względu roszczenie jej o wydanie świadectwa o żądanej treści nie jest uzasadnione. Nie usprawiedliwia tego roszczenia wykonywanie przez powódkę szeregu czynności należących do zakresu działania również kierownika laboratorium. Wykonywanie - chociażby w dużym zakresie - czynności, do których z umowy pracownik nie jest obowiązany, a które należą do zakresu obowiązków pracownika zajmującego określone wyższe stanowisko, nie nadaje jeszcze takiego stanowiska.

Z tych przyczyn rewizja dla braku uzasadnionych podstaw podlega oddaleniu (art. 387 k.p.c.).

OSNC 1966 r., Nr 4, poz. 55