Wyrok z dnia 2014-09-17 sygn. II SAB/Go 72/14

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Mirosław Trzecki Sędziowie Sędzia WSA Jacek Jaśkiewicz (spr.) Sędzia WSA Sławomir Pauter Protokolant st. sekr. sąd. Monika Walentynowicz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 września 2014 r. sprawy ze skargi K.G. na bezczynność Prezesa Sądu Rejonowego w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej I. zobowiązuje Prezesa Sądu Rejonowego do rozpatrzenia wniosku skarżącego K.G. z dnia [...] r. o udostępnienie informacji publicznej, w terminie 14 dni od daty otrzymania prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy, II. stwierdza, że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, III. zasądza od Prezesa Sądu Rejonowego na rzecz skarżącego K.G. kwotę 357 (trzysta pięćdziesiąt siedem) złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

1. Wnioskiem z dnia [...] czerwca 2014 r. K.G. zwrócił się do Prezesa Sądu Rejonowego o udostępnienie informacji publicznej – w formie elektronicznej na podany adres e-mail – w zakresie dat urodzenia i miejscowości zamieszkania wszystkich sędziów sądu – "z rozbiciem" na poszczególne wydziały.

Wezwaniem z dnia [...] czerwca 2014 r. Prezes Sądu Rejonowego zwrócił się do K.G. o nadesłanie powyższego wniosku z własnoręcznym podpisem w terminie 7 dni, pod rygorem pozostawienia pisma bez rozpoznania, informując następnie pismem z dnia [...] lipca 2014 r. o pozostawieniu maila bez odpowiedzi z powodu niewykonania wezwania.

2. Dnia 22 lipca 2014 r. (data nadawczego stempla pocztowego na kopercie) K.G. wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego na bezczynność tego organu w przedmiocie udostępnienia żądanej informacji publiczne zarzucając naruszenie:

a) art. 63 § 1 oraz art. 64 § 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz.U. z 2013 r. poz. 267, dalej k.p.a.), przez błędne przyjęcie, że wniosek o udostępnienie informacji publicznej musi być opatrzony własnoręcznym podpisem wnioskodawcy, a jego brak uzasadnia wezwanie wnioskodawcy do podpisania wniosku, pomimo że przepisy ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.; dalej u.d.i.p.) nie zawierają jakichkolwiek wymagań formalnych co do takiego wniosku, a przy tym nie przewidują stosowania na tym etapie uregulowań k.p.a.;

b) art. 10 ust. 2 u.d.i.p. poprzez pominięcie okoliczności, że postępowanie o udostępnienie informacji publicznej jest odformalizowane i uproszczone, bowiem informacja publiczna, która może być udostępniona niezwłocznie, jest udostępniana w formie ustnej lub pisemnej bez pisemnego wniosku;

c) art. 13 ust. 1 u.d.i.p., ewentualnie art. 16 ust. 1 u.d.i.p. poprzez ich niezastosowanie, mimo że objęte żądaniem wniosku informacje stanowią informacje publiczne.

W oparciu o te zarzuty wniósł o zobowiązanie Prezesa Sądu Rejonowego do udostępnienia żądanej informacji publicznej w terminie czternastu dni od daty doręczenia akt organowi oraz zasądzenie od organu kosztów postępowania według norm przepisanych.

3. W uzasadnieniu skargi podniósł, że w postępowaniu o udostępnienie informacji publicznej na etapie składania wniosku przepisy art. 63 § 1 oraz art. 64 § 1 k.p.a. nie mają zastosowania. Przepisy u.d.i.p. nie przewidują jakichkolwiek wymagań formalnych wniosku, poza utrwaleniem go w formie pisemnej. Może on przybrać każdą formę, jeśli wynika z niego w sposób jasny, co jest jego przedmiotem. Stąd też wniosek w tym zakresie nie musi zostać własnoręcznie podpisany przez wnioskodawcę. W tej sytuacji za wniosek pisemny należy uznać również przesłanie zapytania pocztą elektroniczną i to nawet, gdy do jego autoryzacji nie zostanie użyty podpis elektroniczny. Odformalizowany i uproszczony charakter postępowania o udostępnienie informacji publicznej wynika także z treści art. 10 ust. 2 u.d.i.p. Wniosek w tym zakresie nie wszczyna postępowania administracyjnego w oparciu o przepisy k.p.a.

Bezczynność organu na gruncie u.d.i.p. polega na tym, że organ zobowiązany do podjęcia czynności materialno-technicznej w przedmiocie informacji publicznej takiej czynności nie podejmuje. Z kolei stanowisko organu sprowadzające się w istocie do odmowy udostepnienia informacji przybiera procesową formę decyzji administracyjnej. W niniejszej sprawie do dnia wniesienia skargi Prezes Sądu Rejonowego nie udostępnił wnioskodawcy żądanej informacji. Tym samym organ ten pozostaje w bezczynności w zakresie objętym zgłoszonym wnioskiem.

Informacja o wieku sędziów, który wyznacza data urodzenia, jest informacją mająca związek z pełnieniem funkcji publicznej, tak samo informację publiczną stanowią dane dotyczące miejscowości zamieszkania sędziów, przy czym ma to wpływ na warunki wykonywania pracy oraz ma znaczenie dla kształtowania wiedzy i poglądu o funkcjonowaniu sądu, co pozostaje w związku z wartością, jaką jest jawność i przejrzystość funkcjonowania osób sprawujących funkcje publiczne oraz instytucji, jaką jest sąd.

4. Po wniesieniu skargi, pismem z dnia [...] lipca 2014 r. Prezes Sądu udzielił wnioskodawcy odpowiedzi na wniosek. Zawierała ona wykaz sześciu wydziałów wchodzących w skład Sądu Rejonowego oraz wskazanie miejscowości, w których zamieszkują sędziowie orzekający w tych wydziałach i ich lat urodzenia – bez przyporządkowania tych danych do nazwisk poszczególnych sędziów. Odpowiedź ta została przesłana na adres e-mail wnioskodawcy.

5. W odpowiedzi na skargę Prezes Sądu Rejonowego wniósł o jej oddalenie. Podniósł, iż w zakresie dat urodzin odpowiedź została udzielona tylko w części, gdyż w ocenie organu prawo do informacji publicznej nie obejmuje dokładnych dat urodzin sędziów, a jedynie rok urodzenia. Dane odnoszące się do wieku sędziego, zakreślające cezurę czasową pełnienia funkcji sędziego, są nierozerwalnie związane z tą funkcją, zatem stanowią informację publiczną. Wiek sędziego ma znaczenie prawne i pozostaje w związku z warunkami powierzenia i wykonywania tej funkcji, jednakże chodzi tu o wiek wyrażony w latach, a nie w dokładnej dacie urodzin sędziego.

Prawo do wnioskowanej przez skarżącego informacji publicznej podlega ograniczeniom przewidzianym przepisami ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (tekst jedn. Dz. U. z 2003 r. Nr 101, poz. 926 ze zm.). W ocenie organu w pełni wystarczające dla zaspokojenia interesu publicznego jest podanie roku urodzin sędziów, co w pełni zaspokaja potrzebę transparentności życia publicznego.

6. W piśmie procesowym z dnia [...] sierpnia 2014 r. skarżący podniósł, że wiek sędziego wyznacza pełna data jego urodzenia. Bez jej znajomości nie jest możliwe ustalenie, kiedy dokładnie dana osoba osiągnęła wiek uprawniający do powołania na urząd sędziego oraz wiek uprawniający do przejścia w stan spoczynku. Nie ma w tym zakresie podstaw do zastosowania ograniczenia wynikającego z art. 5 ust. 2 u.d.i.p., gdyż data urodzenia sędziego (dzień, miesiąc, rok) stanowi informację o sędziach jako osobach pełniących funkcje publiczne i ma ścisły związek z pełnieniem tej funkcji. Za jawnością tych informacji przemawia także fakt, że są one ujawniane w rejestrze prowadzonym przez Prezesa Sądu Okręgowego na podstawie rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 29 marca 2012 r. w sprawie prowadzenia wykazów służbowych sędziów (Dz. U. z 2012 r., poz. 389), a także w uchwałach Krajowej Rady Sądownictwa w sprawie powołania konkretnych osób na urząd sędziego.

Ponadto lata urodzenia sędziów i miejsca ich zamieszkania zostały podane w sposób sprzeczny z treścią wniosku, tj. przy zanonimizowaniu danych osobowych sędziów, których dotyczą. Zastąpienie danych sędziów liczbami porządkowymi należy ocenić jako anonimizację. Tymczasem we wniosku wystąpiono o podanie informacji publicznej w zakresie dat urodzenia i miejscowości zamieszkania sędziów Sądu Rejonowego – z rozbiciem na poszczególne wydziały. Stąd odpowiedź nie odpowiada treści wniosku.

7. Odpowiadając na powyższe zarzuty, pismem procesowym z dnia [...] września 2014 r. Prezes Sądu Rejonowego wskazał m.in., że żądanie strony o udostępnienie danych sędziów w postaci imienia i nazwiska w powiązaniu z datą urodzenia i miejscem zamieszkania, narusza prawo każdej osoby do ochrony danych osobowych, zgodnie z ustawą o ochronie danych osobowych. Ponadto wbrew interpretacjom zawartym w późniejszych pismach procesowych wniosek o udostępnienie informacji publicznej nie zawierał prośby o powiązanie dat urodzenia i miejscowości zamieszkania z nazwiskami konkretnych sędziów.

Dodatkowo rozważenia wymagałoby, czy w razie ewentualnego uwzględnienia wniosku baza danych zgromadzona przez skarżącego nie podlegałaby regulacjom zawartym w ustawie o ochronie danych osobowych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

8. Na wstępie należy wskazać, że stosownie do treści art. 149 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm. – dalej jako p.p.s.a.) sąd, uwzględniając skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4a, zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu lub interpretacji lub dokonania czynności lub stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa. Jednocześnie sąd stwierdza, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa. Sąd może ponadto orzec z urzędu albo na wniosek strony o wymierzeniu organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6 p.p.s.a.

Przepisy prawa nie definiują wprost, na czym polega "przewlekłe prowadzenie postępowania" oraz "bezczynność organu", o których mowa w art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a. i art. 37 § 1 k.p.a. W orzecznictwie zwraca się uwagę na to, że organ administracji publicznej pozostaje w bezczynności w każdym przypadku niezałatwienia sprawy w terminie określonym w art. 35 k.p.a. lub w przepisie szczególnym przewidującym inny termin do załatwienia sprawy danego rodzaju, jeżeli nie dopełnił czynności określonych w art. 36 k.p.a. lub nie podjął innych działań wynikających z przepisów procesowych mających na celu usunięcie przeszkody w wydaniu decyzji. Z bezczynnością mamy do czynienia między innymi, gdy organ nie podejmuje czynności, które warunkują merytoryczne rozpatrzenie sprawy (wyrok NSA z dnia 27 października 1998 r., sygn. akt IV SAB 18/98 - LEX nr 45691), zwłaszcza zaś, gdy nie dokona w prawnie ustalonym terminie żadnych czynności w sprawie lub gdy jakkolwiek prowadzi postępowanie, to jednak mimo ustawowego obowiązku nie kończy go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub też innego aktu, ani dokonaniem innej czynności (wyrok NSA z dnia 19 lutego 1999 r., sygn. akt IV SAB 153/98 - LEX nr 48688).

Z kolei przewlekłość w prowadzeniu postępowania wystąpi wówczas, gdy organ nie załatwia sprawy w terminie, nie pozostając jednocześnie w bezczynności, a podejmowane przez ten organ czynności procesowe nie charakteryzują się koncentracją niezbędną w świetle art. 12 k.p.a., ustanawiającego zasadę szybkości postępowania, względnie mają charakter czynności pozornych, nieistotnych dla merytorycznego załatwienia sprawy. Przewlekłe prowadzenie przez organ postępowania administracyjnego zaistnieje wówczas, gdy będzie mu można skutecznie przedstawić zarzut niedochowania należytej staranności w takim zorganizowaniu postępowania administracyjnego, by zakończyło się ono w rozsądnym terminie, względnie zarzut przeprowadzania czynności (w tym dowodowych) pozbawionych dla sprawy jakiegokolwiek znaczenia (por. wyrok NSA z dnia 26 października 2012 r., II OSK 1956/12, LEX nr 1233717).

9. Odnosząc się kwestii oceny działania lub zaniechania organu w realizacji obowiązków nałożonych ustawą o dostępie do informacji publicznej wskazać należy, że na gruncie tej ustawy udostępnienie informacji publicznej realizowane jest w formie czynności materialno-technicznej. Jedynie w przypadku odmowy jej udostępnienia lub umorzenia postępowania ustawa przewiduje załatwienie wniosku poprzez wydanie decyzji administracyjnej (art. 16 u.d.i.p.) i w tym zakresie stosuje się przepisy k.p.a.

Natomiast w sytuacji, w której żądanie strony nie dotyczy informacji publicznej, wniosek załatwia się w formie pisma informującego o tym wnioskodawcę. Jak zatem wynika z przepisów ustawy oraz utrwalonego już stanowiska judykatury (zob. m.in. wyroki NSA z dnia 12 marca 2014 r., I OSK 444/14, LEX nr 1440267; z dnia 14 września 2012 r., I OSK 1013/12, dostępny na stronie www.orzeczenia. nsa.gov.pl) wniosek o udostępnienie informacji publicznej może być załatwiony następująco:

- przez udostępnienie informacji publicznej w drodze czynności materialno-technicznej,

- przez poinformowanie wnioskodawcy, że wnioskowane dane nie stanowią informacji publicznej, lub że podmiot nie jest zobowiązany do jej udzielenia, albo że nie dysponuje daną informacją, bądź że w sprawie zastosowanie ma odmienny tryb dostępu do informacji (art. 1 ust. 2 u.d.i.p.),

- poprzez odmowę udostępnienia informacji lub umorzenie postępowania w drodze decyzji administracyjnej.

Oznacza to, że na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej bezczynnym jest organ lub inny podmiot zobowiązany, który nie podejmuje nakazanych ustawą czynności w terminie w niej określonym – co do zasady bez zbędnej zwłoki, nie dłużej jednak niż w terminie 14 dni od dnia wpływu wniosku, jak o tym mowa w art. 13 ustawy, z wyjątkami w nim określonymi.

10. Ustawa o dostępie do informacji publicznej reguluje zarówno zakres podmiotowy jak i przedmiotowy, a także procedurę oraz tryb udostępniania informacji publicznej. Stosownie do treści art. 4 ust. 1 tej ustawy obowiązane do udostępniania informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności organy władzy publicznej, podmioty reprezentujące Skarb Państwa, organy samorządu terytorialnego. Podmioty obowiązane w rozumieniu art. 4 ustawy o dostępie do informacji publicznej stanowią szeroki krąg podmiotów (nieograniczający się do organów administracji publicznej), wykonujących zadania publiczne i w ramach tych zadań wytwarzających informację publiczną, bądź będących w posiadaniu takiej informacji, pozyskanej przy wykonywaniu zadań publicznych. Prezes Sądu Rejonowego jest bezspornie organem objętym obowiązkami wynikającymi z tej ustawy, a więc zobowiązanym do podejmowania na jej podstawie prawem określonych działań w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej.

Z kolei pojęcie informacji publicznej zdefiniowane zostało w art. 1 ust. 1 u.d.i.p., zgodnie z którym informację publiczną stanowi każda informacja o sprawach publicznych. Jego doprecyzowanie znajduje się w art. 6 ust. 1 u.d.i.p., który w formie katalogu otwartego wymienia rodzaje spraw, jakich mogą dotyczyć informacje o charakterze publicznym. Na podstawie tych przepisów, uwzględniając konstytucyjną konstrukcję prawa do informacji publicznej zawartą w art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP, w orzecznictwie sądowym przyjmuje się, że informacją publiczną jest każda informacja wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także odnosząca się do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań publicznych lub gospodarujących mieniem publicznym, niezależnie od tego, przez kogo zostały wytworzone (por. wyroki NSA z dnia 30 października 2002 r., II SA 1956/02; z dnia 16 marca 2009 r., I OSK 1277/08; z dnia 21 lipca 2011 r., I OSK 678/11, dostępne na stronie www.orzeczenia.nsa.gov.pl).

Pojęcie informacji publicznej odnosi się zatem do wszelkich faktów dotyczących spraw publicznych rozumianych jako działalność zarówno organów władzy publicznej, jak i samorządów gospodarczych i zawodowych oraz osób i jednostek organizacyjnych w zakresie wykonywania zadań władzy publicznej oraz gospodarowania mieniem publicznym, czyli mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa. Charakter publiczny należy przypisać tym informacjom, które odnoszą się publicznej sfery działalności.

11. O zakwalifikowaniu określonej informacji jako podlegającej udostępnieniu w rozumieniu ustawy decyduje kryterium rzeczowe, a więc treść i charakter informacji. Analiza treści art. 6 u.d.i.p. wskazuje na to, że przedmiotem wniosku może być jedynie informacja o zaistniałych faktach, a także o niektórych zamierzeniach organu odnoszących się do projektowania konkretnych aktów normatywnych. Za informację publiczną uznaje się zatem m.in. treść wszelkiego rodzaju dokumentów odnoszących się do organu władzy publicznej lub podmiotu niebędącego organem administracji publicznej, lecz wykonującego zadania publiczne. Są nią zarówno dokumenty bezpośrednio przez podmioty te wytworzone, jak i te, których używają one przy realizacji przewidzianych prawem zadań, nawet gdy nie pochodzą wprost od nich. Wnioskiem o udostępnienie informacji w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej może być objęte pytanie o określony stan istniejący na dzień udzielania odpowiedzi, skierowane do podmiotu zobowiązanego według tej ustawy.

12. Przy rozstrzygnięciu przedmiotowego sporu należy mieć na uwadze to, że zgodnie z art. 1 ust. 2 u.d.i.p. przepisy tej ustawy nie naruszają przepisów innych ustaw określających odmiennie zasady i tryb dostępu do informacji będących informacjami publicznymi) i art. 5 ust. 1 i 2 (ograniczenia prawa do informacji publicznej ze względu na ochronę informacji niejawnych oraz innych tajemnic ustawowo chronionych, na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy) ustawy o dostępie do informacji publicznej przepisy innych ustaw, w tym przepisy ustawy o ochronie danych osobowych, zawierają unormowania ograniczające prawo do informacji publicznej. Skoro jednak art. 5 ust. 2 u.d.i.p. stanowi także, że ograniczenie ze względu na prywatność osoby fizycznej nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji, oraz przypadku, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa, w pierwszej kolejności należało więc ustalić, czy sędzia pełni funkcję publiczną.

Zgodnie z art. 173 i nast. Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, sądy i trybunały są władzą odrębną i niezależną od innych władz, a sędziowie, powoływani przez Prezydenta Rzeczypospolitej są nieusuwalni i w sprawowaniu swojego urzędu – niezawiśli i podlegają tylko Konstytucji oraz ustawom, wydając wyroki w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej. Ponadto, sędziom zapewnia się warunki pracy i wynagrodzenie odpowiadające godności urzędu oraz zakresowi ich obowiązków. Oznacza to, że sędziowie orzekając w sprawach należących do kognicji sądów jako organów władzy publicznej, są osobami pełniącymi funkcje publiczne.

13. W następnej kolejności należało wyjaśnić, czy żądana informacja ma związek z pełnioną przez sędziego funkcją publiczną. Zgodnie z art. 95 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. z 2013 r., poz. 427 ze zm.):

§ 1. Sędzia powinien mieszkać w miejscowości będącej siedzibą sądu, w którym pełni służbę.

§ 2. Prezes sądu okręgowego w stosunku do sędziego sądu rejonowego oraz sędziego sądu okręgowego, prezes sądu apelacyjnego w stosunku do sędziego tego sądu, a minister Sprawiedliwości w stosunku do prezesa sądu okręgowego i prezesa sądu apelacyjnego, w uzasadnionych przypadkach, może wyrazić zgodę na zamieszkanie sędziego w innej miejscowości.

§ 3. W razie uzyskania zgody, o której mowa w § 2, sędziemu przysługuje zwrot kosztów przejazdu z miejsca zamieszkania do siedziby sądu, ustalonych na zasadach obowiązujących przy ustalaniu wysokości należności przysługujących pracownikom z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju. Zwrot kosztów jednak nie przysługuje, jeżeli zmiana miejsca służbowego nastąpiła w wyniku orzeczenia kary dyscyplinarnej wymienionej w art. 109 § 1 pkt 4 oraz orzeczenia sądu dyscyplinarnego o przeniesieniu sędziego na inne miejsce służbowe ze względu na powagę stanowiska.

Zdaniem niniejszego składu sądzącego informacja o miejscu zamieszkania sędziego (miejscowości) ma związek z pełnieniem funkcji publicznej i nie pozostaje bez wpływu na warunki jej wykonywania (dojazdy z miejsca zamieszkania do siedziby sądu i z powrotem są uciążliwe i czasochłonne, co może rzutować na jakość wykonywanej pracy, dojazdy generują także należności zwiększające wydatki budżetowe sądu). Zauważył to również ustawodawca ustalając regułę zamieszkania sędziego w miejscu pełnienia służby i dopuszczając od niej jedynie uzasadnione odstępstwa. Niewątpliwie dane o miejscowości zamieszkania sędziów mają znaczenie dla kształtowania wiedzy i poglądu o funkcjonowaniu sądu, którego dotyczy żądana informacja, co pozostaje w związku z wartością, jaką jest jawność i przejrzystość funkcjonowania osób sprawujących funkcje publiczne, a także instytucji jaką jest sąd.

Podobnie z przepisów art. 10 ust. 2, art. 175 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz art. 61 § 1 pkt 5 ustawy - Prawo o ustroju sądów powszechnych wywodzi się pogląd, że dane odnoszące się do wieku sędziego, zakreślające cezurę czasową pełnienia funkcji sędziego, są nierozerwalnie związane z tą funkcją, a zatem stanowią informację publiczną( por. wyrok NSA z dnia 5 marca 2013 r., I OSK 2872/12, LEX nr 1339625).

14. Jeśli chodzi zaś o problem ochrony prywatności sędziów, w kontekście relacji między przepisami ustawy o dostępie do informacji publicznej a ustawy o ochronie danych osobowych warto odwołać się do poglądów Trybunału Konstytucyjnego wyrażonych w wyroku z dnia 20 marca 2006 r., K 17/05 (OTK-A 2006/3/30). Zdaniem Trybunału sfera chronionej prywatności pozostaje niejednokrotnie w związku z informacjami odnoszącymi się do działalności organów publicznych. Wyraźną tendencją charakterystyczną dla orzecznictwa i regulacji europejskich jest w tym względzie dążenie do zagwarantowania możliwie szerokiego dostępu do informacji publicznych, ponieważ stanowi on istotną gwarancję transparentności życia publicznego w demokratycznym państwie. Uznaje się w konsekwencji, że prywatność osób pełniących funkcje publiczne, pozostając, co do zasady, pod ochroną gwarancji konwencyjnych może podlegać ograniczeniom, które co do zasady znajdować mogą usprawiedliwienie ze względu na wartość, jaką jest jawność i dostępność informacji o funkcjonowaniu instytucji publicznych w państwie demokratycznym. Wartość ta związana z transparentnością życia publicznego nie może prowadzić do całkowitego przekreślenia i zanegowania ochrony związanej z życiem prywatnych osób wykonujących funkcje publiczne. Osoby wykonujące takie funkcje z momentem ich podjęcia muszą zaakceptować szerszy zakres ingerencji w sferze ich prywatności niż w wypadku innych osób.

Wskazać przy tym należy, że żądane przez skarżącego informacje dotyczą wyłącznie miejscowości zamieszkania sędziego, a niej adresu zamieszkania.

W opinii sądu przedmiotowej sprawie nie znajduje zastosowania ograniczenie prawa do informacji publicznej przewidziane w zdaniu pierwszym art. 5 ust. 2 u.d.i.p.. Prywatność osoby fizycznej nie jest bowiem chroniona, gdy chodzi o informacje o osobach pełniących funkcje publiczne, mające związek z pełnieniem tych funkcji, a z taką sytuacją mamy do czynienia w niniejszej sprawie (zdanie drugie art. 5 ust. 2 u.d.i.p.). Osoba pełniąca funkcje publiczne, zdaniem sądu, musi liczyć się z zainteresowaniem opinii publicznej (por. wyżej cytowany wyrok NSA z dnia 5 marca 2013 r. oraz wyrok WSA w Szczecinie z dnia 6 listopada 2013 r., II SA/Sz 935/13 dostępny w bazie powołanej wyżej).

15. Mając na uwadze powyższe, sąd uznał, że obowiązek udostępnienia żądanej informacji nie narusza nadmiernie gwarancji poszanowania życia prywatnego, w tym danych osobowych sędziów. Realizacja prawa do informacji publicznej, w niniejszym przypadku, pozostaje w ścisłym związku z realizacją zasady jawności i przejrzystości funkcjonowania osób sprawujących funkcje publiczne.

Z tych względów na podstawie art. 149 § 1 zd. 1 p.p.s.a. sąd zobowiązał organ do rozpatrzenia w zakreślonym terminie wniosku skarżącego. Rozpatrując wniosek organ będzie związany przedstawioną wyżej oceną prawną (art. 153 p.p.s.a.).

Uwzględniając przebieg sprawy oraz skomplikowane pod względem prawnym tło sporu sąd, mając obowiązek ustalenia tej okoliczności z urzędu, uznał, że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa (art. 149 § 1 zd. 2 p.p.s.a.).

Rozstrzygnięcie o kosztach wydano na podstawie art. 200 w zw. z art. 205 i 209 p.p.s.a.