Art. 34.

§ 1. Organ egzekucyjny niezwłocznie przekazuje wierzycielowi zarzut w sprawie egzekucji administracyjnej. 

§ 2. Wierzyciel wydaje postanowienie, w którym: 

1) oddala zarzut w sprawie egzekucji administracyjnej; 

2) uznaje zarzut w sprawie egzekucji administracyjnej: 

a) w całości, 

b) w części i w pozostałym zakresie oddala ten zarzut; 

3) stwierdza niedopuszczalność zarzutu w sprawie egzekucji administracyjnej, jeżeli: 

a) zarzut jest albo był przedmiotem rozpatrzenia w odrębnym postępowaniu podatkowym, administracyjnym lub sądowym, 

b) zobowiązany kwestionuje w całości albo w części wymagalność należności pieniężnej z uwagi na jej wysokość ustaloną lub określoną w orzeczeniu, od którego przysługuje środek zaskarżenia. 

§ 3. Na postanowienie w sprawie zarzutu w sprawie egzekucji administracyjnej przysługuje zażalenie. 

§ 4. Organ egzekucyjny po otrzymaniu zawiadomienia o wydaniu ostatecznego postanowienia o: 

1) oddaleniu zarzutu w sprawie egzekucji administracyjnej albo stwierdzeniu jego niedopuszczalności – kontynuuje postępowanie egzekucyjne albo podejmuje zawieszone postępowanie egzekucyjne; 

2) uznaniu zarzutu w sprawie egzekucji administracyjnej, o którym mowa w art. 33 § 2 pkt 6, jeżeli przyczyna braku wymagalności obowiązku, niemająca charakteru trwałego, wystąpiła po wszczęciu egzekucji administracyjnej – zawiesza postępowanie egzekucyjne w całości albo w części;  

3) uznaniu zarzutu w sprawie egzekucji administracyjnej, o którym mowa w: 

a) art. 33 § 2 pkt 1–5,

b) art. 33 § 2 pkt 6, jeżeli przyczyna braku wymagalności obowiązku ma charakter trwały lub wystąpiła przed wszczęciem egzekucji administracyjnej  

– umarza postępowanie egzekucyjne w całości albo w części.