Art. 2. Zakres stosowania
DYREKTYWA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY (UE) 2016/1919 z dnia 26 października 2016 r. w sprawie pomocy prawnej z urzędu dla podejrzanych i oskarżonych w postępowaniu karnym oraz dla osób, których dotyczy wniosek w postępowaniu dotyczącym europejskiego nakazu aresztowania
1. Niniejsza dyrektywa ma zastosowanie do podejrzanych i oskarżonych w postępowaniu karnym, którzy mają prawo dostępu do adwokata na mocy dyrektywy 2013/48/UE i którzy:
a) zostali pozbawieni wolności;
b) muszą mieć adwokata zgodnie z prawem Unii lub prawem krajowym; lub
c) są zobowiązani do uczestniczenia w czynnościach dochodzeniowo-śledczych lub dowodowych, lub mają prawo w nich uczestniczyć, w tym przynajmniej w:
(i) okazaniu osoby;
(ii) konfrontacji;
(iii) odtworzeniu przebiegu czynu zabronionego.
2. Niniejsza dyrektywa ma również zastosowanie do osób, których dotyczy wniosek i które mają prawo dostępu do adwokata na mocy dyrektywy 2013/48/UE, od chwili ich zatrzymania w państwie członkowskim wykonującym nakaz.
3. Niniejsza dyrektywa ma również zastosowanie – na tych samych warunkach jak te, które przewidziane są w ust. 1 – do osób, które nie były początkowo podejrzanymi lub oskarżonymi, ale stały się podejrzanymi lub oskarżonymi w czasie przesłuchania przez policję lub inny organ ścigania.
4. Bez uszczerbku dla prawa do rzetelnego procesu sądowego, w odniesieniu do czynów zabronionych mniejszej wagi:
a) w przypadku gdy prawo państwa członkowskiego przewiduje nałożenie kary przez organ inny niż sąd właściwy w sprawach karnych, a jej nałożenie może być przedmiotem odwołania lub przekazania do takiego sądu; lub
b) w przypadku gdy nie można nałożyć kary pozbawienia wolności,
niniejszą dyrektywę stosuje się jedynie do postępowania przed sądem właściwym w sprawach karnych.
W każdym przypadku niniejsza dyrektywa ma zastosowanie, gdy podejmowana jest decyzja o pozbawieniu wolności, a także w czasie pozbawienia wolności, na każdym etapie postępowania do momentu jego zakończenia.
