Art. 11. Zabezpieczenie

1.   Państwa członkowskie wprowadzają niezbędne środki, aby umożliwić zabezpieczenie mienia w celu zapewnienia jego ewentualnej konfiskaty na podstawie art. 12–16. Środki zabezpieczające obejmują nakazy zabezpieczenia i natychmiastowe działanie.

2.   Natychmiastowe działanie należy podjąć, gdy jest to konieczne w celu zachowania mienia do czasu wydania nakazu zabezpieczenia. W przypadku gdy natychmiastowe działanie nie przyjmuje postaci nakazu zabezpieczenia, państwa członkowskie ograniczają obowiązywanie w czasie tego działania.

3.   Bez uszczerbku dla uprawnień innych właściwych organów państwa członkowskie umożliwiają biurom ds. odzyskiwania mienia podjęcie natychmiastowych działań zgodnie z ust. 2, w przypadkach gdy istnieje bezpośrednie ryzyko zniknięcia mienia, które biura te wyśledziły i zidentyfikowały w trakcie wykonywania swoich zadań określonych w art. 5 ust. 2 lit. b). Obowiązywanie takich natychmiastowych działań nie może przekraczać siedmiu dni roboczych.

4.   Państwa członkowskie zapewniają, aby środki zabezpieczające były przyjmowane wyłącznie przez właściwy organ i aby uzasadnienie przyjęcia takich środków zostało przedstawione w odpowiedniej decyzji lub odnotowane w aktach sprawy, jeżeli dany środek zabezpieczający nie został nakazany na piśmie.

5.   Nakaz zabezpieczenia obowiązuje tylko przez okres konieczny do zachowania mienia ze względu na możliwość późniejszej konfiskaty. Zabezpieczone mienie, które nie ulega późniejszej konfiskacie, zostaje zwolnione bez zbędnej zwłoki z zabezpieczenia. Warunki lub przepisy proceduralne regulujące zwalnianie z zabezpieczenia takiego mienia określa prawo krajowe.