Art. 13b. Zakaz nadmiernego opóźniania się

1. Zakazane jest nadmierne opóźnianie się ze spełnianiem świadczeń pieniężnych przez podmioty, o których mowa w art. 2, niebędące podmiotami publicznymi.

2. Nadmierne opóźnianie się ze spełnianiem świadczeń pieniężnych przez podmiot, o którym mowa w art. 2, niebędący
podmiotem publicznym, ma miejsce w przypadku, gdy w okresie 3 kolejnych miesięcy suma wartości wymagalnych świadczeń pieniężnych niespełnionych oraz spełnionych po terminie przez ten podmiot wynosi co najmniej 2 000 000 złotych.

3. W przypadku gdy świadczenie pieniężne zostało wyrażone w walucie obcej, jego równowartość jest ustalana przy
zastosowaniu średniego kursu waluty obcej ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski:

1) ostatniego dnia roboczego okresu objętego postępowaniem, o którym mowa w art. 13c ust. 1 – w stosunku do świadczeń pieniężnych niespełnionych w okresie objętym tym postępowaniem;

2) ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień spełnienia świadczenia pieniężnego – w stosunku do świadczeń
pieniężnych spełnionych po terminie w okresie objętym postępowaniem, o którym mowa w art. 13c ust. 1.

4. Przy ustalaniu wystąpienia nadmiernego opóźniania się ze spełnianiem świadczeń pieniężnych Prezes Urzędu
Ochrony Konkurencji i Konsumentów, zwany dalej „Prezesem Urzędu”, pomija:

1) niespełnione oraz spełnione po terminie świadczenia pieniężne, których termin spełnienia upłynął wcześniej niż 2 lata
przed dniem wszczęcia postępowania, o którym mowa w art. 13c ust. 1;

2) transakcje handlowe, których wyłącznymi stronami są podmioty należące do tej samej grupy kapitałowej;

3) transakcje handlowe zawierane w zakresie działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej, o których mowa odpowiednio w art. 4 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej.