Art. 9. Inne formy współpracy i szkolenia

1. Strony będą ściśle współpracować między sobą, zgodnie z ich odpowiednimi krajowymi systemami prawa i administracji, w celu zwiększenia skuteczności działania w zakresie zwalczania przestępstw określonych w artykule 3 ustęp 1. W szczególności, na podstawie dwustronnych lub wielostronnych porozumień lub uzgodnień, Strony:

(a) ustanowią i będą utrzymywać kanały łączności pomiędzy ich właściwymi urzędami i służbami, aby ułatwić rzetelną i sprawną wymianę informacji dotyczących wszystkich aspektów związanych z przestępstwami określonymi w artykule 3 ustęp 1, włączając w to, jeżeli zainteresowane Strony będą uważać za właściwe, ich powiązania z inną działalnością przestępczą;

(b) będą współpracowały pomiędzy sobą w prowadzeniu śledztw w odniesieniu do przestępstw mających charakter międzynarodowy, określonych w artykule 3 ustęp 1, w zakresie ustalenia:

(i) tożsamości, miejsca przebywania i działalności osób podejrzanych o udział w przestępstwach określonych w artykule 3 ustęp 1;

(ii) przepływu dochodów lub mienia pochodzącego z popełnienia takich przestępstw;

(iii) przewozu środków odurzających, substancji psychotropowych, substancji wymienionych w tabeli I i tabeli II niniejszej konwencji, a także wyposażenia używanego lub mającego być użytym przy popełnieniu takich przestępstw;

(c) w stosownych przypadkach i jeżeli nie jest to zakazane przez przepisy prawa krajowego, będą tworzyły wspólne zespoły mające na celu realizowanie postanowień niniejszego ustępu, mając przy tym na uwadze konieczność zapewnienia bezpieczeństwa zarówno ich uczestnikom, jak i działaniom. Urzędnicy każdej ze Stron uczestniczący w takich zespołach będą działali z upoważnienia właściwych organów Strony, na której obszarze prowadzone jest działanie; we wszystkich takich przypadkach zainteresowane Strony zapewnią, aby suwerenność Strony, na której obszarze dokonywane będzie działanie, była w pełni uszanowana;

(d) dostarczą, w odpowiednich przypadkach, stosowne ilości substancji potrzebnych do celów analitycznych bądź przy prowadzeniu dochodzenia;

(e) ułatwią skuteczną koordynację pomiędzy ich właściwymi urzędami i służbami i będą popierać wymianę personelu i innych specjalistów, włącznie z ustanowieniem urzędników łącznikowych.

2. Każda Strona będzie, w niezbędnym zakresie, prowadziła, rozwijała lub usprawniała odpowiednie programy szkoleniowe dla służb ścigania i innego personelu, w tym personelu celnego, którego zadaniem jest walka z przestępstwami określonymi w artykule 3 ustęp 1. Programy te powinny w szczególności obejmować:

(a) metody stosowane przy wykrywaniu i zwalczaniu przestępstw określonych w artykule 3 ustęp 1;

(b) trasy i metody używane przez osoby podejrzane o współudział w przestępstwach określonych w artykule 3 ustęp 1, w szczególności w państwach tranzytowych, oraz właściwe sposoby przeciwdziałania;

(c) sposoby nadzoru nad przywozem i wywozem za granicę środków odurzających, substancji psychotropowych oraz substancji wymienionych w tabeli I i tabeli II;

(d) sposoby wykrywania i nadzorowania przepływu dochodów i mienia, pochodzących z popełnienia przestępstw określonych w artykule 3 ustęp 1, a także środków, substancji psychotropowych i substancji wymienionych w tabeli I i tabeli II, używanych lub przeznaczonych do użycia przy popełnieniu takich przestępstw;

(e) metody używane przy przekazywaniu, ukrywaniu bądź zacieraniu pochodzenia takich dochodów, mienia lub wyposażenia;

(f) gromadzenie dowodów;

(g) sposoby kontroli w wolnych strefach celnych i w wolnych portach;

(h) współczesne techniki śledcze.

3. Strony będą wzajemnie pomagać w planowaniu i wprowadzaniu w życie programów szkoleniowych i badawczych mających na celu wymianę doświadczeń w zakresie, o którym mowa w ustępie 2 niniejszego artykułu, i w tym celu będą także, w miarę możliwości, wykorzystywać regionalne i międzynarodowe konferencje i seminaria, aby ułatwić współpracę i pobudzać wymianę poglądów dotyczących zagadnień wspólnego zainteresowania, włączając w to także problemy i potrzeby własne krajów tranzytowych.