Art. 11.

1. Przestępstwa, o których mowa w art. 2, uważa się za włączone jako przestępstwa podlegające ekstradycji do każdej umowy o ekstradycji obowiązującej w stosunkach pomiędzy dowolnymi Państwami-Stronami przed wejściem w życie niniejszej konwencji. Państwa-Strony zobowiązują się do włączania takich przestępstw jako przestępstw podlegających ekstradycji do wszystkich umów o ekstradycji, jakie zostaną pomiędzy nimi zawarte po wejściu konwencji w życie.

2. Jeśli Państwo-Strona, które uzależnia ekstradycję od istnienia umowy, otrzymuje wniosek ekstradycyjny od innego Państwa-Strony, z którym nie ma zawartej umowy o ekstradycji, wezwane Państwo-Strona może uznać niniejszą konwencję za prawną podstawę ekstradycji w odniesieniu do przestępstw, o których mowa w art. 2. Ekstradycja podlega innym warunkom przewidzianym przez prawo państwa wezwanego.

3. Państwa-Strony, które nie uzależniają ekstradycji od istnienia umowy, uznają przestępstwa, o których mowa w art. 2, za stanowiące podstawę ekstradycji w stosunkach pomiędzy nimi, z zastrzeżeniem warunków przewidzianych przez prawo państwa wezwanego.

4. W razie potrzeby, przestępstwa, o których mowa w art. 2, uważa się do celów ekstradycji pomiędzy Państwami-Stronami za popełnione nie tylko w miejscu ich dokonania, lecz także na terytoriach państw, które ustanowiły jurysdykcję, zgodnie z treścią art. 7 ust. 1 i 2.

5. Postanowienia wszystkich umów i porozumień ekstradycyjnych obowiązujących w stosunkach pomiędzy Państwami-Stronami w odniesieniu do przestępstw, o których mowa w art. 2, uważa się za zmienione w stosunkach pomiędzy Państwami-Stronami w zakresie, w jakim są one niezgodne z niniejszą konwencją.