Art. 19. Podstawy odmowy uznania i wykonania nakazów konfiskaty

1.   Organ wykonujący może podjąć decyzję o odmowie uznania lub wykonania nakazu konfiskaty tylko wówczas, gdy:

a) wykonanie nakazu konfiskaty byłoby sprzeczne z zasadą ne bis in idem;
b) w prawie państwa wykonującego istnieje przywilej lub immunitet, który uniemożliwia konfiskatę danego mienia lub istnieją przepisy o ustalaniu lub ograniczaniu odpowiedzialności karnej odnoszące się do wolności prasy lub wolności wypowiedzi w innych mediach, które to przepisy uniemożliwiają wykonanie nakazu konfiskaty;
c) zaświadczenie dotyczące konfiskaty jest niekompletne lub ewidentnie błędnie wypełnione i nie zostało uzupełnione po konsultacji, o której mowa w ust. 2;
d) nakaz konfiskaty dotyczy przestępstwa popełnionego, w całości lub w części, poza terytorium państwa wydającego i, w całości lub w części, na terytorium państwa wykonującego, a czyn, w związku z którym wydano nakaz konfiskaty, nie stanowi przestępstwa w świetle prawa państwa wykonującego;
e) w świetle prawa państwa wykonującego wykonanie nakazu konfiskaty nie jest możliwe ze względu na prawa osób, których dotyczy nakaz, w tym gdy brak możliwości wykonania nakazu wynika z zastosowania środków zaskarżenia zgodnie z art. 33;
f) w przypadku objętym zakresem stosowania art. 3 ust. 2, czyn, w związku z którym wydano nakaz konfiskaty, nie stanowi przestępstwa w świetle prawa państwa wykonującego; w przypadkach odnoszących się do przepisów dotyczących podatków lub opłat, lub ceł i obrotu walutowego nie odmawia się jednak uznania lub wykonania nakazu konfiskaty na tej podstawie, że prawo państwa wykonującego nie nakłada tego samego rodzaju podatków lub opłat albo nie zawiera tego samego rodzaju przepisów dotyczących podatków, opłat, ceł oraz obrotu walutowego, co prawo państwa wydającego;
g) według zaświadczenia dotyczącego konfiskaty osoba, wobec której wydano nakaz konfiskaty, nie stawiła się osobiście na rozprawie, w wyniku której wydano nakaz konfiskaty związany z prawomocnym wyrokiem skazującym, chyba że w zaświadczeniu dotyczącym konfiskaty stwierdza się, że zgodnie z dalszymi wymogami procesowymi określonymi w prawie państwa wydającego, dana osoba:

(i) została wezwana osobiście w odpowiednim terminie i tym samym została poinformowana o wyznaczonym terminie i miejscu rozprawy, w wyniku której wydano nakaz konfiskaty, albo inną drogą rzeczywiście otrzymała urzędową informację o wyznaczonym terminie i miejscu rozprawy w sposób pozwalający jednoznacznie stwierdzić, że wiedziała o wyznaczonej rozprawie i została poinformowana w odpowiednim terminie, że taki nakaz konfiskaty może zostać wydany również w przypadku niestawienia się przez nią na rozprawie;
(ii) wiedząc o wyznaczonej rozprawie, udzieliła pełnomocnictwa obrońcy, który został wyznaczony przez daną osobę albo z urzędu do tego, aby bronić tę osobę na rozprawie, i obrońca ten rzeczywiście bronił ją na rozprawie; lub
(iii) po doręczeniu jej nakazu konfiskaty i wyraźnym pouczeniu o prawie do ponownego rozpoznania sprawy lub do złożenia odwołania, w których to procedurach dana osoba miałaby prawo uczestniczyć i które pozwoliłyby na ponowne rozpoznanie istoty sprawy, w tym z uwzględnieniem nowych dowodów, oraz które mogłyby prowadzić do uchylenia pierwotnego nakazu konfiskaty, wyraźnie oświadczyła, że nie kwestionuje nakazu konfiskaty lub nie wystąpiła w stosownym terminie o ponowne rozpoznanie sprawy ani nie złożyła odwołania;

h) w wyjątkowych sytuacjach, istnieją uzasadnione podstawy, aby przypuszczać – w oparciu o konkretne i obiektywne dowody – że wykonanie nakazu konfiskaty wiązałoby się – w szczególnych okolicznościach dotyczących danej sprawy – z ewidentnym naruszeniem jednego z właściwych praw podstawowych określonych w Karcie, w szczególności prawa do skutecznego środka prawnego, prawa dostępu do bezstronnego sądu lub prawa do obrony.

2.   W każdym z przypadków, o których mowa w ust. 1, zanim organ wykonujący postanowi o odmowie uznania lub wykonania nakazu konfiskaty, czy to w całości czy w części, wszelkimi odpowiednimi metodami konsultuje się z organem wydającym oraz, w stosownych przypadkach, występuje do organu wydającego o niezwłoczne dostarczenie wszelkich niezbędnych informacji.

3.   Każda decyzja o odmowie uznania lub wykonania nakazu konfiskaty jest podejmowana niezwłocznie i zgłaszana natychmiast organowi wydającemu w dowolny sposób pozwalający uzyskać pisemne potwierdzenie.