Zakres rozpoznania odwołania od decyzji Prezesa UOKiK; związanie sądu odwołaniem (art. 321 k.p.c. i art. 81 u.o.k.k.)

Zarówno w orzecznictwie Sądu Najwyższego jak i w literaturze ugruntowany jest pogląd, że sądy orzekające w sprawie z odwołania od decyzji Prezesa UOKiK nie mogą przypisać odwołującemu się przedsiębiorcy innej praktyki niż wskazana w decyzji (zob. wyrok SN z 18 lutego 2010 r., III SK 28/09; postanowienie SN z 11 marca 2014 r., III SK 65/13; a także: wyrok SA w Warszawie z 14 lipca 2012 r., VI ACa 202/12).

Sąd Najwyższy ani sądy obu instancji nie mogą dokonać zmiany kwalifikacji prawnej praktyki zarzuconej powodowi w decyzji bez wyjścia poza zakres postępowania sądowego zdeterminowany sentencją decyzji Prezesa Urzędu (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 4 października 2017 r., III SK 49/16).

Ukaranie przedsiębiorcy za czyn inny niż był mu zarzucany w decyzji Prezesa UOKiK jest niedopuszczalne, co więcej nie ma w tym kontekście znaczenia, czy sprawa dotyczy naruszenia zakazu praktyk ograniczających konkurencję, czy też naruszenia proceduralnego, takiego jak udzielenie informacji wprowadzających w błąd lub brak współdziałania

Postanowienie SN z dnia 16 grudnia 2019 r., I NSK 11/19

Standard: 43743

Jeżeli podmiot wnoszący odwołanie do Sądu Okręgowego podnosi, że nie dopuścił się naruszenia reguł konkurencji w zakresie wskazanym w decyzji Prezesa Urzędu, osądowi Sądów pierwszej i drugiej instancji podlegają tylko te fakty, które stanowią substrat rekonstrukcji poszczególnych przesłanek praktyki ograniczającej konkurencję, której zdaniem Prezesa Urzędu miał się dopuścić przedsiębiorca. Sądy mogą natomiast samodzielnie ustalić podstawę prawną swojego rozstrzygnięcia, jeżeli znajduje ona uzasadnienie w udowodnionych przez strony okolicznościach faktycznych.

Wyrok SN z dnia 14 kwietnia 2010 r., III SK 1/10

Standard: 43746 (pełna treść orzeczenia)